Vet verlangen - Vette snackbar (20)

Manon vergeet Astrid helemaal te vertellen over wat ze heeft meegemaakt met de vrouw van haar baas, Anneke. Het wegen van Anneke heeft een extra wens in haar opengeboord. Hoe moet ze dit nu aan Astrid vertellen?

Vet verlangen

De volgende dag dampt de frituur weer voor Manon. Ze is even gaan zitten en drinkt van haar vette koffie boordevol slagroom, room, suiker, siroop en andere dikmakers. Wat is dat toch heerlijk. Dit is toch het volmaakte leven, denkt ze. Ze ruikt de geur van de frikadellen. Ik ben er echt aan verslaafd.

Het is kort voor openingstijd. Manon heeft de gewoonte om voor ze begint het nog even goed te nemen. De schaal met frikadellen waar ze de laatste maanden altijd mee begint. Het is soms voor haar de reden om een extra dagje te gaan werken. Anders moet ze dit ontberen. Vandaag kookt ze er een pannetje pindasaus bij. Zo heerlijk om de frikadellen daarin te dopen.

Ze zit met de schaal voor zich. Het pannetje pindasaus ernaast en doopt de goddelijke vleesstaven in de saus. Overgoten met saus gaan ze haar gulzige mond in. Wat is dit toch ontzettend lekker. Ze weet zeker dat ze dit nooit voor geen goud wil missen. Dit is voor haar het begin van het werk. Die frikadellen en dan heerlijk naar binnen schuiven.

Ze laat een boertje, helpt de eerste klant. Snoept meteen een paar patatjes mee. Zorgt ervoor dat een blikje Redbul naast haar is voor het nodige voedingsrijke vocht. Onderwijl denkt ze terug aan gisteren. Ze ziet weer voor zich de grote ogen van Anneke. De vrouw van haar baas is zelf verschrikkelijk dik. Zo dik dat ze moet inschikken om tussen de frituur en de toonbank te kunnen lopen.

Ze kunnen ook niet verder uit elkaar dan ze nu staan. Manon gaat ervoor staan. Haar buik en billen wijzen een flink eind naar voren en achteren, maar ze heeft nog vele centimeters ruimte. Kun je nagaan hoeveel dikker Anneke is. Dat is vooral Manons herinnering aan gisteren. Hoe ze Anneke uitdaagde om ook op de weegschal te gaan staan en ze uiteindelijk gaat. 'De weegschaal gaat nooit zover', zei ze er nog bij.

Daar gingen shirt en rok uit. Het lichaam dat Manon te zien kreeg. Het beeld vervult haar vanmiddag nog met de verbazing en vooral het verlangen en de begeerte, naar wat ze zag. Wat een lichaam. Overal welfde en bolde het vet. Ze zag prachtige en ruwe vetkussens. Zo vol en gevuld. Zo had Manon nog nooit een vrouw geziein. Wat een lichaam. Heel haar lijf schreeuwde het uit om zo te worden. Dat. En voor nu te voelen.

Manon moest voorover buigen om het getal op de weegschaal te zien. Dat kon gewoon niet waar zijn wat daar stond. Haar ogen werden groter en groter bij het gezien van dit enorme getal. 'Staat hij wel op kilo's en niet op Amerikaanse kilo's', stamelde ze tegen de vrouw van haar baas. 'Wat staat er dan schat?' vroeg zij heel kalm en rustig. Zou Anneke niet schrikken van het getal dat Manon nu zag.

Zo wil ik ook worden, gaat nu weer door haar heen, terwijl ze denkt hoeveel ze in omvang zou moeten aankomen. Geen idee hoe groot haar omvang is. Misschien vanavond maar eens vragen om samen te meten met Astrid. Dan kan ze meteen over haar verlangen vertellen. Het verlangen om zo dicht te groeien dat ze net zoals Anneke blijft vastzitten tussen frituur en toonbank.

De toonbank en de frituur staan hier in de snackbar op een vaste plek die je niet zomaar kunt verschuiven. Daarom weet Manon dat ze dit doel heel goed kan hebben. Anneke klaagde er wel over dat het 'hier steeds krapper werd'. Dat is natuurlijk helemaal niet waar. Niet alles wordt krapper, Anneke wordt zelf gewoon groter. Logisch dat alles dan krap wordt.

Hoe bij elke stap die ze zette, haar lichaam meeschudde en sidderde. Het leek wel soms of de bewegingen soms tegen elkaar in gingen. Dan klotsen alle vetkussens en dikke rollen over elkaar heen en tegen elkaar in. Ze deinden met elke beweging mee of er juist tegenin. Dat lichaam. Dat zou Manon geweldig lijken. Ze moest het vanavond maar eens voorleggen aan Astrid. Die zou haar wel willen helpen om zo te worden. Dat wist ze zeker.

Ze schuift weer een nieuw mandje patat in de frituur, drinkt haar 4e Redbul leeg en pakt een nieuwe die ze in 1 keer naar binnen klokt. Ze laat een boer en gaat weer verder. O, daar zul je een klant hebben. Hij bestelt patat. Shit, denkt Manon. Daar gaat mijn maaltje en stopt een nieuw mandje met patat in de frituur. Ik moet ook aan mijzelf denken. Ze moet er zelf om glimlachen terwijl ze naar voren en achteren stapt. Het is een hele stap naar voren en een hele naar achteren. Dat moet toch welk lukken.

Lees volgende week deel 21: Zwemmen in het vet »

Dit is het 20e deel van het vervolgverhaal Vette snackbar. Lees vooraf Onze droomzaak. Je zult zien dat een paar personages terugkomen in dit nieuwe verhaal. Elke vrijdag verschijnt een volgend deel.