Op de weegschaal - Vette snackbar (17)

Na een halfjaar komt Anneke eindelijk weer in de snackbar van haar man Henk. Ze treft er Manon aan achter een grote schaal frikadellen. En er is heel wat meer Manon bijgekomen, ziet ze.

Op de weegschaal

Anneke vertelt:

Als ik de zaak binnenkom, zie ik Manon net van de grote schaal frikadellen eten. Er ligt een flinke vleesberg op de schaal. Ze dept elke fridadel voor ze een hap neemt in het schaaltje met mayonaise. Ik zie hoe ze haar schort heeft losgeknoopt. Het zit veel te strak als ze zo aan de tafel zit. Haar buik ligt een flink eind op haar schoot. Het lijkt wel of er 50 kilo's bijgekomen zijn. OMG. Wat een verschil met de laatste keer dat ik hier was, een halfjaar geleden.

Ik wring me tussen de toonbank en de frituur. Jeetje. Het wordt hier steeds smaller. Ik merk hoe mijn heupen tegen de frituur en de toonbank drukken. Ik moet mezelf er echt een beetje doorheen drukken. Ik denk dat Manon niet de enige is die wat voller is. Zo schuif ik naar de tafel waaraan ze zit.

Ze heeft me niet in de gaten zo aandachtig schuift ze de ene frikadel na de andere naar binnen. 'Hoi'. Ze kijkt op terwijl ze een hap neemt. Ze kijkt met grote verbaasde ogen naar mij. 'Anneke', stamelt ze. 'Wat ben je groot geworden.' Ik knik. 'Jij blijft niet veel achter hoor.' We moeten er allebei om lachen.

Daarna biedt Manon mij de schaal met frikadellen aan. Er liggen er nog maar een paar op. Ik eet ze op. Ze laat een boertje en staat op. 'Anneke, ik ga een lekkere kop koffie voor je maken zoals we hier nu serveren.' Even later brengt ze mij een heerlijke volle kop koffie met veel room, suiker en de siroop.

We zitten even later gezellig te kletsen. Af en toe loopt Manon weg om een klant te helpen. Het druppelt gestaag door. Ze vertelt hoe haar leven veranderd is en over haar liefde voor Astrid. 'We zijn zo gelukkig samen', vertelt ze. 'Gisteren hebben we heerlijk pizza gegeten. Natuurlijk eten we er dan meteen 3 per persoon. Gelukkig heeft Astrid een goed salaris.'

We moeten er allebei om lachen. 'Vergeet niet dat jij ook een goeie baan hebt', zeg ik. Ik kijk op mijn horloge. 'Is het niet tijd voor een lekkere hamburger.' 'Eentje?' grinnikt ze. 'Ik ga er een paar maken. Even kijken of het niet te druk is.' Ze gaat daarna aan de slag. Ik bekijk haar van een afstandje en zie hoe ze leunt tegen de toonbank, terwijl ze bezig is.

Jeetje, wat heeft een buik gekregen. Ze wijst tonnetjerond naar voren. Wat een vrouw is ze geworden in de anderhalf jaar dat ze voor ons werkt. Ik weet nog goed toen ik haar voor het eerst zag. Het was niet eens haar eerste dag. Ze was al best een beetje aangekomen. Maar ze was nog mager genoeg om naast de vrouw die er nu werkt, te houden. Wat een verschil. Ze is nu zeker verdubbeld. Als het niet meer is.

Als we even later lekker aan de hamburgers zitten. Het bord ligt lekker vol en we schuiven de ene na de andere hamburger naar binnen. 'Heerlijk', zeg ik met volle mond. 'Hoeveel weeg je eigenlijk?' Ze krijgt een kleur. 'De weegschaal is al een tijdje kapot en ik vergeet er steeds eentje te bestellen. 'Joh meis, ik heb er hier nog wel ergens een liggen. Ga je straks rustig wegen, dan let ik wel op de zaak.'

Ik sta even later de klanten te helpen. Ineens een appje. Of ik misschien even naar achteren wil komen. Ik heb wel even tijd, wring mij weer tussen de toonbank en de frituur en aanrecht. Als ik de ruimte binnenkom, staat ze met de rug naar mij toe op de weegschaal. Jeetje. Ze heeft alleen haar onderbroek en topje aan.

Wat een enorme vetkwabben zijn er gekomen op haar rug. Ze zwellen een flink eind naar buiten. Wat een indrukwekkend lijf zeg. Haar billen komen niet zo ver vooruit. 'Wat is er Manon?' vraag ik en loop door. 'Ik kan het niet meer zo goed zien. Kijk maar.' Als ik naast haar sta, zie ik het ook. Haar enorme buik zit ervoor. Ze kan niet meer naar de display van de weegschaal kijken. 'Och meissie', zeg ik. 'Dan kijk ik toch even.'

Ik kijk en voel de opwinding ook door mijn lijf gaan. Jeetje. 'Wat woog je de vorige keer eigenlijk?' vraag ik. Ze kijkt mij vertwijfeld aan. 'Ik heb eigenlijk geen idee. In het begin hebben Astrid en ik elkaar heel veel gewogen. De laatste maanden doen we dat eigenlijk niet meer.' Dan schiet het haar ineens te binnen. 'Een halfjaar geleden woog ik 105. Dat was de laatste keer.'

Mijn ogen worden er alleen maar groter van. 'Jeetje', stamel ik. 'Dat is echt gigantisch wat hier gebeurd is.' Dan merk ik dat ze ook niet kan wachten wat ik ga zeggen. 'Toe Anneke, zeg wat er op de display staat. Ik zal echt niet boos worden hoor. Ik heb het allemaal zelf gedaan.' Ze moet er zelf om grinniken. Ik zie hoe haar vette buik schuddebuikt van haar pretje. 'Dan moet het maar', zeg ik alsof ik een zware boodschap te vertellen heb.

Lees volgende week deel 18: Zware boodschap »

Dit is het 17e deel van het vervolgverhaal Vette snackbar. Lees vooraf Onze droomzaak. Je zult zien dat een paar personages terugkomen in dit nieuwe verhaal. Elke vrijdag verschijnt een volgend deel.