Speciale koffie - Vette snackbar (15)

Na maanden afwezigheid draait Henks vrouw Anneke weer eens in de snackbar waar Manon werkt. Anneke kijkt haar ogen uit. Lees het verhaal van Anneke.

Speciale koffie

Anneke vertelt:

Ik sta weer versteld als ik Manon weer zie staan achter de frituur. In de snackbar is er geen klant te vinden, maar er hangt een mandje friet in de frituur te pruttelen. Ze kijkt er verlekkerd naar. Het is iets na 10 uur in de ochtend als ik binnenkomt.

Ze kijkt me betrapt aan. 'Ik heb nog niet ontbeten', zegt ze met een rood gezicht. Ik zie een kop koffie en een leeg bord met de resten van croissantjes en roombroodjes liggen. 'Ga lekker je gang', zeg ik snel terwijl ik verder waggel.

En waggelen dat doe ik. Jeetje, de kilo's zijn er de laatste maanden aan gevlogen. Ik zie het ook wel aan de blik van Manon. Ik merk dat de afstand tussen toonbank en frituur best krap is. Ik kan er maar net tussendoor. Oei, die kilo's begin ik wel te merken. Helemaal buiten adem, ga ik achter in het kantoortje zitten.

Even later brengt Manon mij de speciale koffie die ze sinds kort hier serveert. Ik neem een slok. Jeetje, wat is dit lekker. Er zit veel melk, room en heel veel suiker in. Dat proef ik meteen. 'We kunnen er naar believen nog allerlei siropen aan toevoegen. Dat vinden de mensen lekker. En ik ook.' Ze krijgt weer de rode kleur op haar gezicht. 'Soms drink ik het gewoon puur. Het smaakt echt geweldig.'

Ik knik alleen maar en zie hoe ze kijkt naar mijn enorme buik. Haar ogen worden steeds groter. 'Wat heb jij een prachtige buik', zegt ze. Ik zie hoe haar ogen tintelen. 'Ik ben de laatste tijd wat aangekomen', zeg ik. 'Maar ik geloof niet dat ik de enige ben.' Ze begint weer te blozen. 'Je hoeft je er niet voor te schamen hoor. Ik ben ook niet de magerste.'

We moeten er allebei om lachen. Ze zegt dat ze het helemaal niet erg vindt dat ze is aangekomen. 'Ik zou me er eigenlijk voor moeten schamen, maar bij mij thuis was alles wat uit de frituur kwam verdacht. Mijn moeder vermoordde mij als ze hoorde dat ik ergens patat had gegeten. Ik denk dat ik dat nu aan het inhalen ben.' Ze glimlacht. 'Dat ik hier ben gaan werken is de beste beslissing die ik ooit genomen heb.'

'Wil je ook wat?' vraagt ze aan me. 'Ik heb nog wel zin in een paar frikadellen', zeg ik. Ze pakt een hele hand en nog één en nog één. Wauw, dat wordt lekker proppen. 'Zal ik er wat speciaal bij maken?' Ze pakt een ui en versnippert deze razendsnel. Ze is een volleerde snackbarmedewerker, denk ik snel. En ze maakt een partijtje frikadellen speciaal. Gelukkig liggen er nog genoeg die we met andere sausjes kunnen eten.

Even later zitten we zwijgzaam tegenover elkaar te eten. Ze heeft er een redbul bij genomen. 'Daar kan ik de hele dag van drinken', zegt ze terwijl ze een grote slok neemt. 'Echt lekker.' 'Maaike die bij ons in het zwembad werkt, krijgt daar ook geen genoeg van', zeg ik. 'Zelf ben ik er niet zo van. Ik zorg wel dat ik op een andere manier aan mijn caloriën kom.' We moeten er allebei weer om lachen.

Even later zie ik hoe haar broek afzakt. Ze hijst hem steeds weer over haar kont heen. Ook het schort zit best strak. Net als het shirt. 'Oei, ik geloof dat je weer een nieuw maatje doet', zeg ik. 'Ik denk dat we achter nog wel wat hebben hangen. Het zijn wel wat grotere maten.' Ze grinnikt. 'Dat geeft niks. Als ze te groot zijn, groei ik er zelf wel in.'

Dan komt Astrid de zaak binnen. Ze heeft een grote zak bij zich van de Chinees. 'Hé Manon, kom je zo naar huis', zegt ze. 'Ik heb lekkere Chinees gehaald.' 'Hier', zegt Manon. 'Ik kom er zo aan. Maar neem maar alvast een milkshake.' Even later zitten we alledrie aan de milkshake. Heerlijk. Ik kijk eens goed naar Astrid. 'Wauw', zeg ik. 'Het lijkt of ik niet de enige ben die wat dikker is geworden.'

Astrid krijgt een kleur. 'Ja, ik geniet echt van eten de laatste tijd. Vooral sinds Manon bij mij in huis woont.' Manon krijgt nu op haar beurt. 'Geef je mij nu de schuld dat je veel eet?' Astrid lacht. 'Tuurlijk niet. Ik doe het zelf. Vanmorgen stond ik op de weegschaal en ben ik best geschrokken. Maar ik geloof dat ik dat weer vergeten was toen ik bij de Chinees een bestelling deed.'

'Wat woog je dan?' vraagt Manon. 'Dat zal ik je thuis wel vertellen', zegt Astrid geheimzinnig. Ze staat op om te gaan. Zo vertrekken ze samen. Ik zie de volle vrouwen gaan. Ze kijken elkaar aan terwijl ze zo hand in hand weglopen. Dan zien ze dat ik ze zie. Ze zwaaien betrapt naar me. Ik gebaar terug en houd de zware zak met Chinees omhoog. 'Je bent de Chinees vergeten.'

Lees deel 16: Krapper »

Dit is het 15e deel van het vervolgverhaal Vette snackbar. Lees vooraf Onze droomzaak. Je zult zien dat een paar personages terugkomen in dit nieuwe verhaal. Elke vrijdag verschijnt een volgend deel.