Foodbaby's - Vette snackbar (12)

Anneke is al een tijd niet op de vestiging geweest waar Manon werkt. Ze komt na maanden weer eens werken en maakt al snel kennis met de foodbaby in Manons buik.

Foodbaby's

Anneke vertelt verder:

Ze draait zich om naar mij en begroet mij hartelijk. 'Anneke, wat leuk om je weer eens te zien.' We omhelzen elkaar en inderdaad ik voel een vollere meid. 'Je ziet er goed uit', zeg ik. Zij lijkt vooral verbaasd over mijn enorme lichaam. 'Dank je', zegt ze en klopt op haar buik waarin zo een kind van 7 maanden zou kunnen zitten. 'Die hamburgers zijn daar de schuld van. En Astrid. Astrid heeft de rest gedaan. Wat verwent zij mij de hele dag!'

Ze moet er zelf om lachen. Ik grinnik mee. Henk heeft verteld van de perikelen bij Manon thuis en hoe de vaste klant Astrid haar zo uit de brand hielp. 'Volgens mij is zij van de vrouwenliefde', zei hij er met een knipoogje bij. 'Het zou mij niet verbazen als die 2 wat met elkaar krijgen.' Daarna is hij er eigenlijk nooit meer over begonnen, maar ik krijg nu best wel de indruk dat ze bij een echte feeder is ingetrokken.

'Ik krijg steeds de vraag wanneer het kind komt. Dan zeg ik altijd maar dat het nog wel even duurt en ik tot die tijd nog voor 2 blijf eten. Die foodbaby's hebben nooit genoeg', vertelt ze verder. Ze moet er zelf om lachen en ik zie hoe haar flinke onderkin meetrilt. Haar wangen zijn ook een stuk voller geworden.

Als het even wat rustiger is, vraagt ze of ik trek heb in een hamburger. Ze maakt er een paar en ik smikkel ze heerlijk op. 'Je maakt ze erg lekker', zeg ik. Jeetje, wat een smaken en wat heerlijk eten ze weg. Ik heb bijna niet in de gaten dat er eentje in mij verdwenen is. Het blijft vanzelfsprekend niet bij eentje. Voor ik er erg in heb, hang ik een eindje achterover om alles goed te laten zakken. Jeetje wat is dit lekker.

Ze werkt nu een jaar bij ons in de zaak en de kilo's zijn eraan gevlogen. Ik probeer een voorzichtige schatting te maken, maar ik denk dat Manon zeker een kilo of 50 is aangekomen in dat jaar. Jeetje, wat een imposant lichaam heeft ze gekregen. Ze doet me terugdenken aan onze Maaike. Die zo heerlijk mollig naar Amerika vertrok en een jaar later vele kilo's rijker terugkeerde. Zou ook wat voor Manon zijn. Al lijkt het dat ze hier gewoon helemaal op haar plek is. Ik zie haar de hele dag snaaien en eten.

Dan komt de vaste klant Astrid even langs. Jeetje, zij is ook niet slank gebleven. We begroeten elkaar heel enthousiast en wisselen snel even uit hoe het is. 'Ik ben zo gelukkig dat Manon bij me woont', vertelt ze. 'Ze eet goed. Ik zorg er ook voor dat ze lekkere dingen krijgt. Ze moet goed blijven eten nu haar moeder niet meer voor haar zorgt.' Ik krijg een knipoogje en Manon schudt met haar kont. 'Je zorgt beter voor mij dan mijn moeder ooit gedaan heeft. Dat kun je toch wel zien. Hier staat Hollands welvaren.' We moeten alle 3 erom lachen. Dit is meer dan Hollands welvaren. Dit is Hollands wellustigheid en vraatzucht. Wat zij verstouwt, kan ik niet eens op.

'Maar volgens mij ben jij er ook niet veel slanker op geworden Astrid', zeg ik met een half ernstige toon. Ze krijgt meteen een rode kleur. 'Ik denk dat dat is omdat ik zo blij met haar ben en omdat ik het zelf ook zo ontzettend lekker vind natuurlijk. Manon wil je zo'n lekkere hamburger voor mij maken. Ach doe er maar 2. Of zal ik er 3 nemen. Mijn buikje heeft best wel een beetje honger.'

Zo zit ze even later vol overgave haar serie hamburgers weg te werken. Wat is ze een veelvraat. Het verbaast me niet dat zien eten doet eten. Manon kan het niet laten ook een hamburger voor zichzelf klaar te maken. Zo gaat het maar door. De ene na de andere.

Ik zie wel hoe Manon naar mij kijkt tussen al het werken en eten door. De ruimte tussen de frituur en de toonbank is smal. Ik kan er maar net door. Ik geloof niet dat ik heel veel moet aankomen om mijzelf hier klem te zetten. Hoe doet Henk dit, vraag ik mij af. Ik ben blij dat er een heerlijke plek is om te zitten, want lang staan is er voor mij niet meer bij.

Geloof het of niet, maar ik verlaat na dit dagje werken het pand voller dan ooit. Mijn broek staat helemaal open. Ik hoor hoe de stof vecht tegen alle krachten die mijn lijf op de stof loslaat. Als ik neerplof in de auto hoor ik hoe mijn broek openscheurt. Zo rij ik halfnaakt naar huis. Mijn lijf heeft het gewonnen van mijn kleren en mij letterlijk uit de kleren gescheurd.

Lees deel 13: Rugvetjes »

Dit is het 12e deel van het vervolgverhaal Vette snackbar. Lees vooraf Onze droomzaak. Je zult zien dat een paar personages terugkomen in dit nieuwe verhaal. Elke vrijdag verschijnt een volgend deel.