Uitkijken - Vette snackbar (7)

Manon werkt al een paar maanden in de snackbar van Henk. Haar moeder vindt het helemaal geen goed idee. Ze ziet met lede ogen aan wat dit baantje met haar dochter doet.

Uitkijken

Manon stapt onder de douche. Ze streelt met haar handen haar lichaam. Ze is voller geworden, merkt ze. Haar buik welft wat naar voren. Haar billen zijn forser. En als ze met haar handen over haar borsten glijdt en ze iets optilt, merkt ze dat ze groter en zwaarder zijn geworden. Ze schrikt er een beetje van. Help. Ik ben aangekomen. Ik moet opletten.

Ze streelt verder over haar buik. Ze voelt hoe een dun laagje vet onder haar huid is gespannen. Ze merkt hoe het zachtjes meebeweegt op haar strelingen. Jeetje, ik ben dik geworden, denkt ze. Ze streelt verder naar beneden, glijdt met haar handen richting haar billen. Ook hier zit een nieuw laagje vet onder haar huid. Het deint lichtjes mee op haar streling. Ze merkt ook als ze weer met haar handen over haar buik glijdt, dat haar huid gevoeliger is geworden.

Het voelt helemaal niet slecht. Ze sluit haar ogen en droomt van Astrid. Zij heeft veel meer buik dan zij. Wat zou ze haar klant graag bloot willen zien. Willen weten hoe ver haar buikje naar voren welft. Voelen hoe het vet zich bij haar over haar lichaam heeft verdeeld. Manon merkt dat ze opgewonden raakt van het idee. Ze streelt verder en laat de douchekop in zich verdwijnen. Ze begint zuchten. Het zuchten gaat over in hijgen. Jeetje, wat voelt dit goed.

Als ze klaar is met douchen, besluit ze zich maar meteen te wegen. Eerst kan ze de weegschaal helemaal niet vinden, maar als ze er dan eindelijk op staat, schrikt ze toch best wel. Het getal dat daar staat is beduidend hoger dan ze verwacht. Het is niet de 4 of 6 kilo waaraan zij denkt. Nee, het is zelfs een flink stuk hoger wat daar op de display van de weegschaal staat.

Manon is altijd heel slank geweest. Op het magere af. Met haar 1 meter 68 woog ze voordat ze aan het snackbarbaantje begon een kilo of 53. Maar wat er nu staat, is wel iets meer. Er staat 65 kilo. Jeetje. Er staat 65 kilo. Ze is 12 kilo aangekomen in de 3 maanden dat ze voor Henk werkt. Dat is echt wel veel zeg. Ze trekt snel haar kleren aan. Dat ze eigenlijk geen enkel setje meer past en alles strak zit, had de voorbode moeten zijn. Maar ze wist natuurlijk wel beter.

Als Manon even later beneden voor de televisie zit, met een zak chips op schoot, komt haar moeder net de kamer binnen. Ze kijkt met een strenge en afkeurende blik naar haar dochter. 'Zit je alweer te vreten?' roept ze verontwaardigd. 'Als je niet uitkijkt, groei je dicht. Je denkt misschien dat ik niks zie. Je bent sinds je bij de snackbar werkt, enorm aangekomen.' Ze snuift terwijl ze het tegen Manon zegt. 'Alsjeblieft Manon, let toch op je gezondheid en zit niet al dat ongezonde spul te vreten.'

Manon voelt hoe haar boosheid omhoog naar haar hoofd trekt. Haar gezicht brandt van woede. Hoe durft haar moeder zich met haar te bemoeien. Ze probeert zo rustig mogelijk te blijven, loopt naar de koelkast voor een fles cola en zet daarna haar tocht voort naar boven, naar haar kamer. Bah, hoe durft haar moeder. Manon is een volwassen vrouw en neemt haar verantwoordelijkheid. Ze werkt niet voor niks tijdens haar tussenjaar. Ze spaart hard en wil zo snel mogelijk op zichzelf gaan wonen.

De volgende dag vertelt ze het aan Henk. 'Wat moet ik doen. Mijn moeder zeurt aan mijn kop. Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk het huis uit.' Henk kijkt haar vragend aan. 'Ik zal eens her en der informeren. Misschien is er wel iemand die een kamer heeft. We kunnen het ook hier aan klanten vragen. Je weet maar nooit.'

Lees deel 8: Zeurende moeders »

Dit is het 7e deel van het vervolgverhaal Vette snackbar. Lees vooraf Onze droomzaak. Je zult zien dat een paar personages terugkomen in dit nieuwe verhaal. Elke vrijdag verschijnt een volgend deel.