Te strak - Vette snackbar (5)

Manon heeft veel plezier in haar werk bij de snackbar van Henk. Ze draait veel beter en geniet goed van de overdaad.

Te strak

Manon werkt nu 3 maanden bij de snackbar van Henk. Hij draait niet altijd meer met haar diensten, maar zorgt dat hij geregeld even langskomt. Hij wordt steeds enthousiaster over de medewerker waar hij aanvankelijk best scepsis over had. Ook Manon krijgt meer plezier in het werk. Vond ze eerst dat ze altijd stonk als ze uit haar werk kwam, nu ruikt ze best wel het verschil tussen oud vet en nieuw vet. Zo blijft altijd het vet in de frituur helemaal vers.

Ze eet elke dag wel iets uit de frituur. Niet meteen in de ochtend. Dat blijft niet haar sterkste kant. Nu kan ze vaak aan het eind van de dienst zich even helemaal laten gaan. Dan warmt ze de prak van haar moeder wel morgen op, voordat ze begint in de middag. Het is allemaal lekker en ze proeft de hele menulijst die Henk in zijn snackbar aanbiedt.

Het is precies zo'n ochtend dat ze haar werkkleding wil aantrekken. Ze doet het altijd op het werk achter. Er is meer dan genoeg privacy. Ze trekt haar broek over haar heupen. Het begint te knellen, merkt ze. Dan wil ze verder, haar broek over haar billen zien te krijgen. Maar het gaat niet. Ze trekt en sjort. Houdt haar buik in, maar het mag niet baten. De broek wil niet verder omhoog en blijft ergens halverwege steken.

Ze zucht en puft. Trekt snel haar oude broek aan. Hier loopt ze al een tijdje in. Ze merkt dat hij zo lekker meestretcht. Ze gaat naar Henk en vraagt of hij toevallig een iets grotere broek heeft. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij met gespeelde verontwaardiging. 'Pas je hem niet meer?' Ze voelt hoe ze begint te blozen. Haar gezicht brandt. 

Ze moet een knalrode kop hebben. 'Geeft niks hoor', zegt Henk geruststellend. 'Kan zelfs de beste overkomen. Ik ben in het eerste jaar ook wat dikker geworden.' Hij klopt op zijn enorme pens. 'Er is hier ook zoveel lekkers.' Is die buik niet wat groter geworden sinds ik hier begonnen ben, vraagt Manon zich af. En eigenlijk weet ze niet of ze zich moet schamen of juist een opwinding over zich voelt komen.

Tijdens haar dienst, merkt ze ook dat haar shirtje steeds omhoog kruipt. Het gaat heel langzaam. Bijna ongemerkt. Een voorzichtig reepje piept tussen shirt en broek. Het is niet eens de moeite van het opmerken waard. Manon pakt heel voorzichtig het dunne reepje vet tussen wijsvinger en duim. 'Oei', roept ze heel zachtjes uit. Natuurlijk hoort Henk dat. 'Niks om je voor te schamen hoor.' Hij klopt weer op zijn buik. 'Deze was ook slanker. Ik merk zelfs dat sinds jij hier werkt, ik wat ben aangekomen. Ik denk dat je een goede invloed op mijn eetlust hebt. Haha.'

Ze durft niks meer te eten. Dit kan niet. 'Ik wil niet dichtgroeien', stamelt ze. 'Dat hoeft ook niet hoor', zegt Henk. 'Gewoon een beetje opletten, dan gebeurt er niks. Maar ik bestel wel een groter setje kleren hoor.'

De volgende dag liggen de kleren klaar. Ze zitten lekker ruim, bijna flodderig. Manon denkt even na, maar ze hoort Henk al roepen. 'Manon, ik heb wat voor je klaargemaakt. Wil je even proeven?' Ze loopt de keuken in en ziet hoe hij een enorme hamburger heeft gemaakt. 'Probeer deze is? We hebben hem in het zwembad ook en hij is een enorm succes. Ik wil deze hier ook gaan verkopen.' Ze zucht, maar vergeet alle voornemens als ze de eerste hap neemt. Wat smaakt dit goed zeg.

Lees deel 6: Hamburgers proeven »

Dit is het 5e deel van het vervolgverhaal Vette snackbar. Lees vooraf Onze droomzaak. Je zult zien dat een paar personages terugkomen in dit nieuwe verhaal. Elke vrijdag verschijnt een volgend deel.