Erg lekker - Onze droomzaak (29)
De oude vakantiehulp Maaike komt weer terug in de zaak. Ze mag haar idee van de Amerikaanse candybar uitvoeren in de snackbar van Anneke en Henk. Om de gevolgen te zien, hoef je natuurlijk niet lang te wachten.
Het idee van Maaike legt ons geen windeieren. Jeetje, wat een klanten krijgen we. Niet alleen mensen die gaan zwemmen, maar ook volwassenen én kinderen die speciaal voor het snoep komen. Het is niet overal te koop en de meeste vinden het mierzoete snoepgoed erg lekker.
En het is ook erg lekker. Dat bewijst onze Maaike wel. Ze trekt regelmatig tussendoor een stuk snoepgoed uit een bak. Eigenlijk loopt ze voortdurend te eten. De snoepjes verdwijnen snel in haar keel. Ze staat haar klanten vriendelijk te woord en helpt ze aan nieuwe smaakjes. Alles probeert ze. En meer dan dat. Het wordt haar handelsmerk. 'En doe ook maar wat jij lekker vindt.' Het is een garantie dat het goed smaakt.
De winsten mogen groot zijn, de nieuwe levenswijze is al spoedig goed te zien. Niet alleen aan Maaike, die ronder lijkt te worden terwijl je er naast staat. Nee, ook Cindy zie ik regelmatig iets zoets uit de bakken halen. Net als dat Anneke ook een flinke snoepkont is. Zelfs Leonie komt meerdere keren per dag een zak met Amerikaans snoepgoed halen. En als je denkt dat ze het snoep inwisselt voor de taart, dan heb je het mis. Ze is nog altijd een fervent taartenverslinder. Het snoep is een extraatje.
Al binnen een paar weken, staat een beduidend vollere Anneke naast mij in de zaak. Ze slaat haar arm om mij heen. 'Hé lekker mannetje van mij. Ik heb honger.' Ze neemt een stuk snoep in haar mond. 'Wil je even wat lekkers in het vet laten zakken?' Ik hijs mij overeind. Wat een zwaar lijf heb ik gekregen. Ik voel hoe mijn buik in de weg zit. Het geeft een heerlijk gevoel om hem tegen iets aan te drukken, vind ik de laatste tijd.
Dan hang ik half voorover en laat mijn arm op de metalen tafel zakken. Mijn grote buik tikt tegen de rand van de tafel aan. Zwaar en massief voel ik hoe hij drukt tegen de tafel. Mijn tepels zijn gegroeid tot heuse borsten. Het vet schudt mee als ik loop. En zoveel loop ik niet, alleen van de frituur naar de kassa en de toonbank. En 's avonds naar de auto.
Ze eet maar door uit de zak snoep. Geen idee waar ze deze verstopt heeft, maar de ene winegum na de andere verdwijnt in haar mond. Ik doe wat patat in het vet en natuurlijk iets erbij. Ze is weer eens verslaafd aan de gehaktstaaf. Een behoefte die niet is verdwenen. Een groepje in het vet, niet teveel, dan kan ze straks nog een tweede portie krijgen.
Begin maar eens met 5. Ik ga proberen straks nog eens 5 te geven. Denk dat ze het wel wegkrijgt. Al zal het best een pittige klus worden. Zeker samen met de frietjes en de cola. Ik ben nog druk in de weer en alweer zie ik een snoepje in haar mond gaan. Waar komen die dingen toch vandaan?
Lees het laatste deel, deel 30: Samen gehaktstaven »
Dit is deel 29 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Erg lekker
Het idee van Maaike legt ons geen windeieren. Jeetje, wat een klanten krijgen we. Niet alleen mensen die gaan zwemmen, maar ook volwassenen én kinderen die speciaal voor het snoep komen. Het is niet overal te koop en de meeste vinden het mierzoete snoepgoed erg lekker.
En het is ook erg lekker. Dat bewijst onze Maaike wel. Ze trekt regelmatig tussendoor een stuk snoepgoed uit een bak. Eigenlijk loopt ze voortdurend te eten. De snoepjes verdwijnen snel in haar keel. Ze staat haar klanten vriendelijk te woord en helpt ze aan nieuwe smaakjes. Alles probeert ze. En meer dan dat. Het wordt haar handelsmerk. 'En doe ook maar wat jij lekker vindt.' Het is een garantie dat het goed smaakt.
De winsten mogen groot zijn, de nieuwe levenswijze is al spoedig goed te zien. Niet alleen aan Maaike, die ronder lijkt te worden terwijl je er naast staat. Nee, ook Cindy zie ik regelmatig iets zoets uit de bakken halen. Net als dat Anneke ook een flinke snoepkont is. Zelfs Leonie komt meerdere keren per dag een zak met Amerikaans snoepgoed halen. En als je denkt dat ze het snoep inwisselt voor de taart, dan heb je het mis. Ze is nog altijd een fervent taartenverslinder. Het snoep is een extraatje.
Al binnen een paar weken, staat een beduidend vollere Anneke naast mij in de zaak. Ze slaat haar arm om mij heen. 'Hé lekker mannetje van mij. Ik heb honger.' Ze neemt een stuk snoep in haar mond. 'Wil je even wat lekkers in het vet laten zakken?' Ik hijs mij overeind. Wat een zwaar lijf heb ik gekregen. Ik voel hoe mijn buik in de weg zit. Het geeft een heerlijk gevoel om hem tegen iets aan te drukken, vind ik de laatste tijd.
Dan hang ik half voorover en laat mijn arm op de metalen tafel zakken. Mijn grote buik tikt tegen de rand van de tafel aan. Zwaar en massief voel ik hoe hij drukt tegen de tafel. Mijn tepels zijn gegroeid tot heuse borsten. Het vet schudt mee als ik loop. En zoveel loop ik niet, alleen van de frituur naar de kassa en de toonbank. En 's avonds naar de auto.
Ze eet maar door uit de zak snoep. Geen idee waar ze deze verstopt heeft, maar de ene winegum na de andere verdwijnt in haar mond. Ik doe wat patat in het vet en natuurlijk iets erbij. Ze is weer eens verslaafd aan de gehaktstaaf. Een behoefte die niet is verdwenen. Een groepje in het vet, niet teveel, dan kan ze straks nog een tweede portie krijgen.
Begin maar eens met 5. Ik ga proberen straks nog eens 5 te geven. Denk dat ze het wel wegkrijgt. Al zal het best een pittige klus worden. Zeker samen met de frietjes en de cola. Ik ben nog druk in de weer en alweer zie ik een snoepje in haar mond gaan. Waar komen die dingen toch vandaan?
Lees het laatste deel, deel 30: Samen gehaktstaven »
Dit is deel 29 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Reacties
Een reactie posten