Weer error? - Onze droomzaak (24)

Al het eten gaat ook Henk niet in de koude kleren zitten. Anneke herinnert hem aan de 'error' op de weegschaal. Tijd om een weegschaal aan te schaffen die verder gaat dan 160.

Weer error?

'Wat zou je wegen', vraagt Anneke op een avond aan mij. We sluiten net de zaak achter ons. Nog een paar biertjes en snacks genomen. 'Ik heb geen idee', zeg ik. 'We zijn alweer een tijdje vergeten om te wegen. Zo druk met de zaak. En we hadden toch geen weegschaal?' herinner ik haar. Hij gaf alleen maar error aan toen ik erop stond. Mijn buik zat wel flink in de weg om die letters te kunnen zien. Gelukkig stond Anneke toen naast me.


Ze grinnikt. 'Ik heb er eentje besteld.' Hij is vanmorgen aangekomen. Ik heb geen idee meer wat ik woog toen ik de laatste keer erop stond. Anneke reikte toen aan het maximum gewicht van de schaal die we hadden: 160 kilo. Bij mij kon hij alleen een error laten zien. Maar wat ik nu eigenlijk wegen? Ik heb geen idee.

En hoeveel zou Anneke eigenlijk wegen? Ik probeer mij te herinneren hoe lang het geleden is. Zeker een halfjaar terug was het. De weegschaal gaf bij mij alleen maar rode cijfers aan. Ik denk dat hij daarom wel een eindje over de 160 kilo zou komen.

Ze heeft vorige week een nieuwe weegschaal besteld via een webshop. En vanmorgen is hij aangekomen. Hoe gek dat ook voor een weegschaal klinkt. Hij gaat maar liefst tot 240 kilo. Wat zou deze weegschaal ons gaan vertellen? Precies deze week heeft ze me extra toegestopt, herinner ik mij weer.

Ik hoef bijna niks te doen. Wat een goede zorgen voor mij. Er staat steeds een vers pilsje voor mij en als ik 's ochtends nog even voor het gewone werk langskom, krijg ik nog een flink stuk appeltaart van Cindy te verstouwen. Het zet allemaal goed aan. Dat merk ik wel. Een paar stappen en ik ben buiten adem. Net als dat mijn buik echt enorm is. Ik kan mijn schoenen helemaal niet meer zien en moet mijn voet echt op een stoel zien te krijgen als ik mijn schoen wil veteren. Wat een pens heb ik bijeen gegeten in de kleine 2 jaar dat we nu een snackbar hebben.

Als we thuiskomen zie ik dat Anneke alles heeft klaargezet voor een mooie weegsessie. Ik zal eraan moeten geloven. Ze vertroeteld mij extra. Ik krijg een heerlijke shake van haar, zoals elke avond. Ik weet zeker dat ik wel 180 kilo moet wegen na al die verwennerijen van de afgelopen maanden.

'Toe trek je kleren maar uit', zegt ze. Ze streelt weer zo lief over mijn enorme pens. Hij wijst als een gigantische ballon vooruit. Het lijkt wel of ik elk moment kan opstijgen. Hij kijkt ook zo pral naar voren, alsof er geen zwaartekracht bestaat.

De weegschaal staat vlakbij mij. Ik voel me al loom worden van de shake. Wat een caloriebom is dat. 'Toe, ga er maar op staan.' Ze geeft me een hand, zodat ik alleen maar een voorzichtig stapje vooruit hoef te doen. Geen idee waar die weegschaal staat. Ik kan het niet zien door die zware pens van mij. Als ik erop sta, zie ik alleen maar de verbaasde blik van Anneke. Het lijkt wel of haar ogen uit haar oogkassen knallen. Nu wil ik het ook weten. 'Toe', zeg ik. 'Staat er weer error op?'

Lees deel 25: Zo dik?! »

Dit is deel 24 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »