Appeltaart The battle - Onze droomzaak (23)
Henk merkt hoe enthousiast Cindy is bij het eten van de appeltaart. Al snel raakt hij met haar verwikkeld in een wedstrijdje. Want Cindy eet zich niet zomaar dikker, daar zal Henk aan moeten geloven.
'De tweede helft', puf ik. Jeetje wat is dit machtig zeg. Leonie eet weer van haar derde stuk taart. Dat is het derde kwartstuk dat ze deze ochtend eet. Wat kan zij veel verstouwen. Het minste moeite heeft Cindy bij dit alles. Ik weet zeker dat ik haar al minstens een kwartstuk zag wegsnoepen aan deeg en andere gerei bij het maken van de appeltaart eerder vanmorgen.
Ik zie hoe mijn buik bol vooruit wijst in mijn overhemd. De knopen staan op springen. Dat terwijl ik straks nog gewoon naar mijn werk moet. Tussen de knoopjes door zijn stukjes blote buik te zien. Ik ben echt een vetzak geworden, zie ik. Ik voel mijn machtige buik prominent. Hij rust op mijn bovenbenen. Voelt heel zwaar aan. Gelukkig heb ik een knoopje losgemaakt van mijn spijkerbroek. Dan krijg ik vanonder nog een beetje ruimte.
Ik adem traag. Zo vol zit ik. Als ik naast mij kijk, zie ik Leonie ook naar achteren hangen. Het wordt haar nu toch ook wel te zwaar. 'Wat is dit ontzettend lekker', zucht ze. 'Het is dat ik nog moet werken, anders nam ik nog zo een stuk.' 'Ach laten we gek doen', antwoordt Cindy. 'We nemen nog een stuk. Ik wil wel zien dat Henk een hele taart opeet.' Ze knipoogt heel indringend om mij aan mijn belofte te herinneren. Weet wat je hebt gezegd, Henk, spreken haar ogen.
Dit gaat mij nooit lukken, besef ik. Als het nieuwe stuk voor mij staat, probeer ik dapper eraan te beginnen. Weer een grote chocomel staat naast mij. Ik heb zo niet alleen een hele appeltaart in mij, maar ook anderhalve liter chocomel en evenzoveel slagroom in mijn lijf. Ik adem heel traag. Ik voel me loom worden. Leonie heeft het ook zwaar. Ik kan het zien.
De enige geen moeite lijkt te hebben is Cindy. Wat een eter is zij zeg. Ze haalt ondertussen de volgende ronde appeltaarten uit de oven. En helpt tussendoor andere mensen bij hun bestellingen. De appeltaarten zijn een gouden greep. Wat wordt daar veel van gegeten. Leonie ademt net zo langzaam als ik. Ze wrijft over haar enorm opgezwollen buik. Jeetje, wat een pens steekt daar naar voren in haar trainingspak. Ze laat een voorzichtig boertje.
'Jeetje', zeg ik als dan eindelijk de laatste hap naar binnen is. 'Wat is dit veel.' Leonie kijkt mij aan. Er ligt nog een stukje taart op haar bordje. 'Ik pak het vorkje en voer haar het laatste beetje.' Ze kreunt zachtjes bij elk hapje dat ze neemt. Het doet zeer. Haar buik zit zo vol. Zelfs de laatste slokken slagroom met chocomel zijn zwaar. Ze hijgt en kreunt tegelijk. Het lijkt wel of ze klaarkomt, zo geniet ze ervan.
Ze knapt zich even op en gaat dan zwemles geven vanuit een stoel aan de zijkant van het zwembad. Haar enorme buik op schoot. Je ziet hem door het badpak duidelijk rond aftekenen. Hij valt zelfs een eindje op haar schoot. Ik zie hoe ze over haar buik wrijft met haar hand. Ze masseert continue haar grote pens. Een prachtig gezicht.
Als ik 's middags op mijn werk zit, voel ik mijn grote buik ook. Wat heb ik veel gegeten zeg. Het suikergehalte in mijn bloed maakt me loom. Ik droom een beetje voor mij uit. Gelukkig is het niet zo druk en kan ik zelfs een beetje wegdommelen achter het beeldscherm. Het voordeel van werken op kantoor.
Lees volgende week deel 24: Weer error? »
Dit is deel 23 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Appeltaart The battle
'De tweede helft', puf ik. Jeetje wat is dit machtig zeg. Leonie eet weer van haar derde stuk taart. Dat is het derde kwartstuk dat ze deze ochtend eet. Wat kan zij veel verstouwen. Het minste moeite heeft Cindy bij dit alles. Ik weet zeker dat ik haar al minstens een kwartstuk zag wegsnoepen aan deeg en andere gerei bij het maken van de appeltaart eerder vanmorgen.
Ik zie hoe mijn buik bol vooruit wijst in mijn overhemd. De knopen staan op springen. Dat terwijl ik straks nog gewoon naar mijn werk moet. Tussen de knoopjes door zijn stukjes blote buik te zien. Ik ben echt een vetzak geworden, zie ik. Ik voel mijn machtige buik prominent. Hij rust op mijn bovenbenen. Voelt heel zwaar aan. Gelukkig heb ik een knoopje losgemaakt van mijn spijkerbroek. Dan krijg ik vanonder nog een beetje ruimte.
Ik adem traag. Zo vol zit ik. Als ik naast mij kijk, zie ik Leonie ook naar achteren hangen. Het wordt haar nu toch ook wel te zwaar. 'Wat is dit ontzettend lekker', zucht ze. 'Het is dat ik nog moet werken, anders nam ik nog zo een stuk.' 'Ach laten we gek doen', antwoordt Cindy. 'We nemen nog een stuk. Ik wil wel zien dat Henk een hele taart opeet.' Ze knipoogt heel indringend om mij aan mijn belofte te herinneren. Weet wat je hebt gezegd, Henk, spreken haar ogen.
Dit gaat mij nooit lukken, besef ik. Als het nieuwe stuk voor mij staat, probeer ik dapper eraan te beginnen. Weer een grote chocomel staat naast mij. Ik heb zo niet alleen een hele appeltaart in mij, maar ook anderhalve liter chocomel en evenzoveel slagroom in mijn lijf. Ik adem heel traag. Ik voel me loom worden. Leonie heeft het ook zwaar. Ik kan het zien.
De enige geen moeite lijkt te hebben is Cindy. Wat een eter is zij zeg. Ze haalt ondertussen de volgende ronde appeltaarten uit de oven. En helpt tussendoor andere mensen bij hun bestellingen. De appeltaarten zijn een gouden greep. Wat wordt daar veel van gegeten. Leonie ademt net zo langzaam als ik. Ze wrijft over haar enorm opgezwollen buik. Jeetje, wat een pens steekt daar naar voren in haar trainingspak. Ze laat een voorzichtig boertje.
'Jeetje', zeg ik als dan eindelijk de laatste hap naar binnen is. 'Wat is dit veel.' Leonie kijkt mij aan. Er ligt nog een stukje taart op haar bordje. 'Ik pak het vorkje en voer haar het laatste beetje.' Ze kreunt zachtjes bij elk hapje dat ze neemt. Het doet zeer. Haar buik zit zo vol. Zelfs de laatste slokken slagroom met chocomel zijn zwaar. Ze hijgt en kreunt tegelijk. Het lijkt wel of ze klaarkomt, zo geniet ze ervan.
Ze knapt zich even op en gaat dan zwemles geven vanuit een stoel aan de zijkant van het zwembad. Haar enorme buik op schoot. Je ziet hem door het badpak duidelijk rond aftekenen. Hij valt zelfs een eindje op haar schoot. Ik zie hoe ze over haar buik wrijft met haar hand. Ze masseert continue haar grote pens. Een prachtig gezicht.
Als ik 's middags op mijn werk zit, voel ik mijn grote buik ook. Wat heb ik veel gegeten zeg. Het suikergehalte in mijn bloed maakt me loom. Ik droom een beetje voor mij uit. Gelukkig is het niet zo druk en kan ik zelfs een beetje wegdommelen achter het beeldscherm. Het voordeel van werken op kantoor.
Lees volgende week deel 24: Weer error? »
Dit is deel 23 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Reacties
Een reactie posten