Dooreten - Onze droomzaak (22)
Als Henk merkt hoe enthousiast Cindy is bij het eten van de appeltaart, doemt er een plannetje in hem op. Waarom zou ze hem niet helpen om Leonie wat extra kilo's te bezorgen. Als zij er ook nog eens dikker wordt, zijn dat 2 vliegen in 1 klap.
Zo staat onze Cindy de volgende morgen driftig appeltaarten te bakken. Grote schalen, heel veel appels. Nog veel meer suiker en ander lekkers. De hele zaak vult zich met een waanzinnige geur. Terwijl ze aan het klaarmaken is, zie ik hoe ze tussendoor snoept. Van gewelde krenten, maar ook rijzend deeg. Niet verkeerd, denk ik.
Terwijl de appeltaart in de oven staat, bespreekt ze met mij het aanvalsplan. Onderwijl nippend van een flinke kop koffie met heel veel melk en nog meer suiker. Jeetje, wat een snoepkont is Cindy. Ik zie hoe haar buik mooi naar voren bolt. Haar boezem is ook niet gering. Het lijkt met de dag groter te worden.
'Jij vraagt na het eerste portie of ik nog een stukje wil opscheppen. En als de tweede op is, doe je dat nog een keer. Dat is de deal. Jij eet minstens zoveel als wij.' We moeten er allebei om grinniken. Ook bij het idee dat Leonie aan het begin van haar werkdag dit allemaal krijgt te verstouwen. Dat betekent een flinke bolle buik die zich zo mooi in haar badpak aftekent.
De taarten zijn klaar. Nog warm staan ze uit te dampen. Andere gasten zijn minstens zo enthousiast. De volgende appeltaarten gaan in de oven. Het lijkt wel of Cindy ze niet kan aanslepen. En dan - eindelijk - stapt Leonie de zaak binnen. Ze draagt een makkelijk trainingspak. Ondanks de wijde kleding, zie ik hoe haar rondingen zich erin aftekenen. Jeetje, wat is zij gegroeid sinds wij dit hier uitbaten, denk ik.
'Hoi Leonie', roept Cindy. 'Appeltaartje?' Ze maakt er een heerlijke chocomel met slagroom bij. Het koudere weer helpt wel mee. Heerlijk verwarmd nipt Leonie al van de chocomel. Volgens mij heeft Cindy er nog een flinke schep suiker bij gedaan. Alleen voor haarzelf al. Dat weet ik zeker. En bijna een kwart van de appeltaart ligt elk voor ons op een flink bord. De stijf opgeklopte slagroom is minstens zo groot. Dit wordt een hels karwei, bedenk ik mij. Hoe gaat dit aflopen.
Het is een best machtige taart. We eten zwijgend van de taart. Wat is dit verrukkelijk. Ik heb zelden zo'n lekker stuk taart gegeten. En ik ben een gigantische lekkerbek. Als mijn stukje op is, zie ik dat Leonie al helemaal klaar is met haar grote stuk. Het was minstens zo groot als het stuk dat op mijn bord lag.
'Mmm', zeg ik. 'Cindy, wil je nog een stukje doen?' Ze knikt en schept al meteen voor Leonie op. Net zo'n flink stuk taart. En natuurlijk ook slagroom met chocomel. Ze drinkt gulzig alsof het haar eerste portie is. Wat een heerlijk stuk appeltaart. Ze zit echt te smullen. Ik merk dat mijn buik op barsten staat. Jeetje, wat is dit machtig zeg. Ik begin al zwaarder te ademen en ben nog niet eens op de helft van dit enorme stuk.
Cindy en Leonie hebben hun stuk al op en kijken naar mijn zwoegen. Ze moeten er samen om lachen. 'Zullen we nog een stukje doen', zegt Leonie. 'Ja', zegt Cindy. 'Maar dan moet jij ook nemen Henk.' Ik voel hoe warm ik het heb gekregen. Gaat dat in godsnaam wel lukken? Ik voel hoe mijn buik naar voren wijst. Maak een knoopje los. Moet toch een beetje ruimte zien te krijgen. 'Toe maar.'
Lees volgende week deel 23: Appeltaart The battle »
Dit is deel 22 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Dooreten
Zo staat onze Cindy de volgende morgen driftig appeltaarten te bakken. Grote schalen, heel veel appels. Nog veel meer suiker en ander lekkers. De hele zaak vult zich met een waanzinnige geur. Terwijl ze aan het klaarmaken is, zie ik hoe ze tussendoor snoept. Van gewelde krenten, maar ook rijzend deeg. Niet verkeerd, denk ik.
Terwijl de appeltaart in de oven staat, bespreekt ze met mij het aanvalsplan. Onderwijl nippend van een flinke kop koffie met heel veel melk en nog meer suiker. Jeetje, wat een snoepkont is Cindy. Ik zie hoe haar buik mooi naar voren bolt. Haar boezem is ook niet gering. Het lijkt met de dag groter te worden.
'Jij vraagt na het eerste portie of ik nog een stukje wil opscheppen. En als de tweede op is, doe je dat nog een keer. Dat is de deal. Jij eet minstens zoveel als wij.' We moeten er allebei om grinniken. Ook bij het idee dat Leonie aan het begin van haar werkdag dit allemaal krijgt te verstouwen. Dat betekent een flinke bolle buik die zich zo mooi in haar badpak aftekent.
De taarten zijn klaar. Nog warm staan ze uit te dampen. Andere gasten zijn minstens zo enthousiast. De volgende appeltaarten gaan in de oven. Het lijkt wel of Cindy ze niet kan aanslepen. En dan - eindelijk - stapt Leonie de zaak binnen. Ze draagt een makkelijk trainingspak. Ondanks de wijde kleding, zie ik hoe haar rondingen zich erin aftekenen. Jeetje, wat is zij gegroeid sinds wij dit hier uitbaten, denk ik.
'Hoi Leonie', roept Cindy. 'Appeltaartje?' Ze maakt er een heerlijke chocomel met slagroom bij. Het koudere weer helpt wel mee. Heerlijk verwarmd nipt Leonie al van de chocomel. Volgens mij heeft Cindy er nog een flinke schep suiker bij gedaan. Alleen voor haarzelf al. Dat weet ik zeker. En bijna een kwart van de appeltaart ligt elk voor ons op een flink bord. De stijf opgeklopte slagroom is minstens zo groot. Dit wordt een hels karwei, bedenk ik mij. Hoe gaat dit aflopen.
Het is een best machtige taart. We eten zwijgend van de taart. Wat is dit verrukkelijk. Ik heb zelden zo'n lekker stuk taart gegeten. En ik ben een gigantische lekkerbek. Als mijn stukje op is, zie ik dat Leonie al helemaal klaar is met haar grote stuk. Het was minstens zo groot als het stuk dat op mijn bord lag.
'Mmm', zeg ik. 'Cindy, wil je nog een stukje doen?' Ze knikt en schept al meteen voor Leonie op. Net zo'n flink stuk taart. En natuurlijk ook slagroom met chocomel. Ze drinkt gulzig alsof het haar eerste portie is. Wat een heerlijk stuk appeltaart. Ze zit echt te smullen. Ik merk dat mijn buik op barsten staat. Jeetje, wat is dit machtig zeg. Ik begin al zwaarder te ademen en ben nog niet eens op de helft van dit enorme stuk.
Cindy en Leonie hebben hun stuk al op en kijken naar mijn zwoegen. Ze moeten er samen om lachen. 'Zullen we nog een stukje doen', zegt Leonie. 'Ja', zegt Cindy. 'Maar dan moet jij ook nemen Henk.' Ik voel hoe warm ik het heb gekregen. Gaat dat in godsnaam wel lukken? Ik voel hoe mijn buik naar voren wijst. Maak een knoopje los. Moet toch een beetje ruimte zien te krijgen. 'Toe maar.'
Lees volgende week deel 23: Appeltaart The battle »
Dit is deel 22 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Reacties
Een reactie posten