Niet te weerstaan - Onze droomzaak (19)
De nieuwe hulp Cindy is al dik. Daarom vindt Henk het vreemd dat ze niks wil eten. Tot hij haar echte geheim ontdekt en dan is ze niet te weerstaan.
De volgende dagen bekijk ik haar nog eens aandachtig. Cindy is echt een forse vrouw. Ik schat dat ze echt wel een eindje zwaarder weegt dan Anneke. Maar ik kan er natuurlijk ook naast zitten. Nieuwsgierig als ik ben, zou ik wel eens willen weten hoeveel ze weegt. Ze snoept heerlijk van de patatjes. En soms laat ik per ongeluk een milkshake rondslingeren die ze gewillig opdrinkt.
Vooral de bitterballen die ik voor haar maak, verslindt ze. Ik merk dat ze wel een hele schaal op kan. 'Ik moet echt opletten', zegt ze dan als ik haar een grote schaal voorzet met bitterballen. Ik loop dan even weg en als ik terugkom is de schaal leeg. De mosterd of mayonaise die ik erbij heb gezet in een schaaltje, zijn dan ook op. Wat een schrokop is Cindy.
Ik kijk met bewondering naar haar eetlust en merk dat ze de laatste dagen alle schroom laat varen. Het lijkt of alle remmen los zijn. Ik durf er niet naar te vragen. Bang om dit bijzondere proces te verstoren. Want stel dat ze schrikt en het eten helemaal opgeeft. Ik moet er niet aan denken. Onderwijl zet ik haar geregeld iets voor.
Een dag later komt ze bij me langs. Ze vraagt of ik misschien een ander schort voor haar heb. Deze krijgt ze niet meer dicht. Ze sjorde aan de touwtjes en tot overmaat van ramp brak er eentje af. Ze kon er zelf wel om grinniken. 'Sorry', zegt ze. 'Maar ik ben ook een beetje teveel aangekomen de laatste weken.'
Ze klopt met haar vlakke hand op haar buikje. 'Ik ben wel 14 kilo aangekomen de laatste 3 weken.' Ze kijkt me aan met een schuldige blik. 'En dat terwijl ik juist zoveel afgevallen was voordat ik hier kwam werken.' 'Het is moeilijk om al de verleidingen hier te weerstaan', zeg ik. Ja, knikt ze.
Ik geef haar een nieuw schort. 'Ik denk dat die andere gewoon versleten is. Trek deze maar aan. En van mij mag je lekker af en toe wat nemen hoor. Dat doen we hier allemaal.' Ik klop op mijn grote buik. 'Ik ben wel iets meer dan 14 kilo aangekomen.' Ze kan er ook om lachen.
'Ik woog bijna 200 kilo', vertelt ze. 'Iets meer dan een jaar geleden. Ik had het niet helemaal in de gaten, maar ik had mij laten vetmesten door mijn vriendje. En eigenlijk vond ik het ook wel heel lekker om zo dik te zijn. En hoe lief hij voor mij en mijn steeds groter lijf was. Maar dat ging echt te ver.'
Lees volgende week deel 20: Zoetekauwer »
Dit is deel 19 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Niet te weerstaan
De volgende dagen bekijk ik haar nog eens aandachtig. Cindy is echt een forse vrouw. Ik schat dat ze echt wel een eindje zwaarder weegt dan Anneke. Maar ik kan er natuurlijk ook naast zitten. Nieuwsgierig als ik ben, zou ik wel eens willen weten hoeveel ze weegt. Ze snoept heerlijk van de patatjes. En soms laat ik per ongeluk een milkshake rondslingeren die ze gewillig opdrinkt.
Vooral de bitterballen die ik voor haar maak, verslindt ze. Ik merk dat ze wel een hele schaal op kan. 'Ik moet echt opletten', zegt ze dan als ik haar een grote schaal voorzet met bitterballen. Ik loop dan even weg en als ik terugkom is de schaal leeg. De mosterd of mayonaise die ik erbij heb gezet in een schaaltje, zijn dan ook op. Wat een schrokop is Cindy.
Ik kijk met bewondering naar haar eetlust en merk dat ze de laatste dagen alle schroom laat varen. Het lijkt of alle remmen los zijn. Ik durf er niet naar te vragen. Bang om dit bijzondere proces te verstoren. Want stel dat ze schrikt en het eten helemaal opgeeft. Ik moet er niet aan denken. Onderwijl zet ik haar geregeld iets voor.
Een dag later komt ze bij me langs. Ze vraagt of ik misschien een ander schort voor haar heb. Deze krijgt ze niet meer dicht. Ze sjorde aan de touwtjes en tot overmaat van ramp brak er eentje af. Ze kon er zelf wel om grinniken. 'Sorry', zegt ze. 'Maar ik ben ook een beetje teveel aangekomen de laatste weken.'
Ze klopt met haar vlakke hand op haar buikje. 'Ik ben wel 14 kilo aangekomen de laatste 3 weken.' Ze kijkt me aan met een schuldige blik. 'En dat terwijl ik juist zoveel afgevallen was voordat ik hier kwam werken.' 'Het is moeilijk om al de verleidingen hier te weerstaan', zeg ik. Ja, knikt ze.
Ik geef haar een nieuw schort. 'Ik denk dat die andere gewoon versleten is. Trek deze maar aan. En van mij mag je lekker af en toe wat nemen hoor. Dat doen we hier allemaal.' Ik klop op mijn grote buik. 'Ik ben wel iets meer dan 14 kilo aangekomen.' Ze kan er ook om lachen.
'Ik woog bijna 200 kilo', vertelt ze. 'Iets meer dan een jaar geleden. Ik had het niet helemaal in de gaten, maar ik had mij laten vetmesten door mijn vriendje. En eigenlijk vond ik het ook wel heel lekker om zo dik te zijn. En hoe lief hij voor mij en mijn steeds groter lijf was. Maar dat ging echt te ver.'
Lees volgende week deel 20: Zoetekauwer »
Dit is deel 19 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Reacties
Een reactie posten