Nieuwe hulp - Onze droomzaak (17)
De snackbar van Henk en Anneke ontbreekt niet aan klandizie. Daarom zoeken ze een nieuwe hulp als vervanging van de vertrokken Maaike. Ondertussen probeert Henk of hij verder kan gaan dan zijn weegschaal.
Anneke is extra aangemoedigd door de weegsessie. Ik merk dat ze mij extra verwent. Ze probeert mij er nog wat extra pondjes bij te laten eten. Ze grijpt elke dat de kans om mij wat extra's toe te stoppen. Ze maakt niet alleen in de snackbar lekkere dingen voor mij klaar. Als ik 's ochtends wakker word, wacht er een heerlijk ontbijt op mij. De koffie die ik krijg bevat altijd flink wat room en suiker. En ik geloof niet dat ik het heel erg vind.
Er is een berichtje van ons vakantiehulpje Maaike. Ze zit nu al ruim een halfjaar in Amerika. Ze schrijft dat het erg wennen is. Ze mist ons en het ijs best wel. Ze doet er een dikke knipoog bij. Gelukkig zijn er veel andere lekkere dingen in Amerika. Het gastgezin waar ze verblijft, zorgt goed voor haar. Ze wil nog altijd dolgraag in de zomer weer bij ons komen werken. Helaas stuurt ze geen foto mee.
Wij hebben een ander hulpje gekregen. Cindy, een dikke vrouw die voortdurend alles weigert om te eten. Ze is dik genoeg, zegt ze. Het daagt Anneke uit om haar juist iets aan te bieden. Soms laat ze iets achter op een schaaltje en loopt dan weg. Als ze terugkomt, is het weg. Anneke zegt dan niks en moet in haar vuistje gniffelen. Laatst was er een taart over en hebben ze hem samen aan het einde van de dienst opgegeten. Met heel veel slagroom erop. Cindy lepelde de hele bak met slagroom leeg toen de taart op was.
Ik krijg ondertussen meer dan genoeg te eten van Anneke. Ik verdenk haar er weleens van dat ze mij alles laat eten om zelf buiten schot te blijven. De nieuwe weegschaal lijkt ook nooit aan te komen. De autostoel schuif ik al een stuk naar achteren, anders kom ik vast te zitten tussen stuur en stoel. Ik rij altijd van het werk meteen door naar het zwembad. Zo kan ik meteen Anneke helpen. Het begint wel iedere keer wat zwaarder te worden. Misschien moet ik voorstellen om wat minder uren te gaan werken. We redden het momenteel prima financieel gezien. En dan kunnen we ook gezellig samenzijn.
Als ik binnenkom, staat Cindy achter de tap. Ze drinkt een colaatje. Dat heeft lang geduurd, denk ik. Ze haalt ook een portie friet uit het vet. 'Wil je ook wat Henk?' vraagt ze. Ze kijkt er een beetje betrapt bij. 'Waar is Anneke?' 'Ze is een avondje weg met een vriendin. We werken vanavond samen. Het is niet zo druk.'
Als we samen lekker zitten te eten, vraag ik hoe ze het werk vind. Ze is er nu een maand en had in het begin duidelijk eens schroom. Nu eet ze rustig van de frietjes. Dept ze voorzichtig in de saus en eet ze op. Niet echt het dooreten wat ik doe. Ze zegt dat ze het lastig vindt. 'Ik ben zwaar en moet echt opletten. Zeker met zo'n baantje.' Ze zegt dat een vriendin gezegd heeft dat ze tonnetjerond wordt hier. Ze heeft het ontkent. 'Ik heb mezelf in bedwang.'
De patat is op. Ik vraag of ze nog zin heeft. 'Nee, dank je', zegt ze. 'Heb je mijn frikandel speciaal al weleens geproefd?' vraag ik. Ik loop meteen naar de frituur en gooi er 6 frikandellen in. 'Die moet je echt even proeven. Die zijn zo heerlijk. En dat je wat zwaarder bent, valt hier toch niet op. Kijk naar mij.' Ik laat mijn buik even goed zien. 'Die was echt een stukje kleiner toen ik hier begon.' We kunnen er allebei om lachen.
Lees deel 18: Frikandel special »
Dit is deel 17 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Nieuwe hulp
Anneke is extra aangemoedigd door de weegsessie. Ik merk dat ze mij extra verwent. Ze probeert mij er nog wat extra pondjes bij te laten eten. Ze grijpt elke dat de kans om mij wat extra's toe te stoppen. Ze maakt niet alleen in de snackbar lekkere dingen voor mij klaar. Als ik 's ochtends wakker word, wacht er een heerlijk ontbijt op mij. De koffie die ik krijg bevat altijd flink wat room en suiker. En ik geloof niet dat ik het heel erg vind.
Er is een berichtje van ons vakantiehulpje Maaike. Ze zit nu al ruim een halfjaar in Amerika. Ze schrijft dat het erg wennen is. Ze mist ons en het ijs best wel. Ze doet er een dikke knipoog bij. Gelukkig zijn er veel andere lekkere dingen in Amerika. Het gastgezin waar ze verblijft, zorgt goed voor haar. Ze wil nog altijd dolgraag in de zomer weer bij ons komen werken. Helaas stuurt ze geen foto mee.
Wij hebben een ander hulpje gekregen. Cindy, een dikke vrouw die voortdurend alles weigert om te eten. Ze is dik genoeg, zegt ze. Het daagt Anneke uit om haar juist iets aan te bieden. Soms laat ze iets achter op een schaaltje en loopt dan weg. Als ze terugkomt, is het weg. Anneke zegt dan niks en moet in haar vuistje gniffelen. Laatst was er een taart over en hebben ze hem samen aan het einde van de dienst opgegeten. Met heel veel slagroom erop. Cindy lepelde de hele bak met slagroom leeg toen de taart op was.
Ik krijg ondertussen meer dan genoeg te eten van Anneke. Ik verdenk haar er weleens van dat ze mij alles laat eten om zelf buiten schot te blijven. De nieuwe weegschaal lijkt ook nooit aan te komen. De autostoel schuif ik al een stuk naar achteren, anders kom ik vast te zitten tussen stuur en stoel. Ik rij altijd van het werk meteen door naar het zwembad. Zo kan ik meteen Anneke helpen. Het begint wel iedere keer wat zwaarder te worden. Misschien moet ik voorstellen om wat minder uren te gaan werken. We redden het momenteel prima financieel gezien. En dan kunnen we ook gezellig samenzijn.
Als ik binnenkom, staat Cindy achter de tap. Ze drinkt een colaatje. Dat heeft lang geduurd, denk ik. Ze haalt ook een portie friet uit het vet. 'Wil je ook wat Henk?' vraagt ze. Ze kijkt er een beetje betrapt bij. 'Waar is Anneke?' 'Ze is een avondje weg met een vriendin. We werken vanavond samen. Het is niet zo druk.'
Als we samen lekker zitten te eten, vraag ik hoe ze het werk vind. Ze is er nu een maand en had in het begin duidelijk eens schroom. Nu eet ze rustig van de frietjes. Dept ze voorzichtig in de saus en eet ze op. Niet echt het dooreten wat ik doe. Ze zegt dat ze het lastig vindt. 'Ik ben zwaar en moet echt opletten. Zeker met zo'n baantje.' Ze zegt dat een vriendin gezegd heeft dat ze tonnetjerond wordt hier. Ze heeft het ontkent. 'Ik heb mezelf in bedwang.'
De patat is op. Ik vraag of ze nog zin heeft. 'Nee, dank je', zegt ze. 'Heb je mijn frikandel speciaal al weleens geproefd?' vraag ik. Ik loop meteen naar de frituur en gooi er 6 frikandellen in. 'Die moet je echt even proeven. Die zijn zo heerlijk. En dat je wat zwaarder bent, valt hier toch niet op. Kijk naar mij.' Ik laat mijn buik even goed zien. 'Die was echt een stukje kleiner toen ik hier begon.' We kunnen er allebei om lachen.
Lees deel 18: Frikandel special »
Dit is deel 17 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Reacties
Een reactie posten