Wat staat daar? - Onze droomzaak (12)
Al houdt Henk zijn gewone baan aan, het werk in de snackbar van zijn vrouw Anneke blijft ook heel aantrekkelijk. Als hij op de weegschaal gaat staan, moet hij nog goed kijken wat er eigenlijk staat.
We zitten nog even na het harde werken. De snackbar is gesloten en Anneke zet een pilsje voor me neer. 'Blijf jij maar even lekker zitten', zegt ze. 'Ik ruim het wel op.' Ik slurp eerst het schuim op en geniet van de schaal met bitterballen die ze ernaast heeft gezet. Het pilsje is nog niet op of er staat een nieuwe naast. 'Er was nog iets over in de tap.'
Nog een stapel met frikandellen, komt er te staan naast de lege schaal bitterballen. Ze neemt zelf ook een pilsje als ze klaar is. Ondertussen heb ik al flink wat biertjes op. Ik laat het blijkbaar gewoon gebeuren. Ze streelt over mijn pens. 'Weet je dat je flink bent aangekomen', zegt ze. 'Ik denk meer dan ik.'
Ik moet giechelen, de biertjes stijgen een beetje naar mijn hoofd, merk ik. 'Ik denk het ook.' Ik wrijf nu zelf over mijn pens en hijs mijn shirtje omhoog. Een grote buik komt tevoorschijn. 'Zullen we straks thuis even gaan wegen', zegt Anneke. Ik knik. 'Ik ben wel benieuwd. Vorige keer woog je nog 99 kilo.' Ik moet weer lachen. 'Ja, dat weeg ik niet meer.'
'Dat was nog voor de kerst en ik denk dat je me wel een beetje verwend hebt met lekkere hapjes en biertjes.' Anneke moet er zelf ook een beetje om lachen. 'Ik vind het zo lekker dat je een lekker buikje krijgt.' 'Nou dat is geen buikje meer hoor', zeg ik. Ze schuift me nog een biertje toe. 'Dan kan deze er ook nog wel bij.'
Ik waggel achter haar aan als we afgesloten hebben en naar de auto lopen. Oei dat is iets meer bier dan de bedoeling was. En morgen weer gewoon werken. Mijn baan houd ik nog steeds aan, maar ik merk wel dat het lastiger wordt. Mijn conditie holt achteruit. Mijn vette lijf wil niet meer zo snel mee. Als ik achter mijn bureau kruip, moet ik een eindje naar achteren om mijn buik de ruimte te geven die hij opeist.
Als we thuiskomen, gaan we wegen. Ik ben heel benieuwd. 'Maar jij bent ook flink gegroeid', sputter ik nog als ze mij op de weegschaal zet. 'Ik denk dat jij echt veel meer bent aangekomen.' Ik zie de teller gaan, al zorgen de biertjes van vanavond ervoor dat ik mij goed moet concentreren. Staat daar echt wat ik zie staan?
'En nu jij', zeg ik snel en stap af. Als Anneke gaat staan, schiet de teller natuurlijk verder door, maar hij stopt bij 157. 'Hoeveel was het de vorige keer?' vraag ik. Natuurlijk weet ik het getal. '145' zegt ze. Nu staat er '157'. 'Zie je wel, bent nog altijd zwaarder dan ik.' Ze glimlacht. 'Ga nog eens staan? Want volgens mij weet je helemaal niet wat er stond.'
Lees deel 13: Pot Nutella »
Dit is deel 12 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Wat staat daar?
We zitten nog even na het harde werken. De snackbar is gesloten en Anneke zet een pilsje voor me neer. 'Blijf jij maar even lekker zitten', zegt ze. 'Ik ruim het wel op.' Ik slurp eerst het schuim op en geniet van de schaal met bitterballen die ze ernaast heeft gezet. Het pilsje is nog niet op of er staat een nieuwe naast. 'Er was nog iets over in de tap.'
Nog een stapel met frikandellen, komt er te staan naast de lege schaal bitterballen. Ze neemt zelf ook een pilsje als ze klaar is. Ondertussen heb ik al flink wat biertjes op. Ik laat het blijkbaar gewoon gebeuren. Ze streelt over mijn pens. 'Weet je dat je flink bent aangekomen', zegt ze. 'Ik denk meer dan ik.'
Ik moet giechelen, de biertjes stijgen een beetje naar mijn hoofd, merk ik. 'Ik denk het ook.' Ik wrijf nu zelf over mijn pens en hijs mijn shirtje omhoog. Een grote buik komt tevoorschijn. 'Zullen we straks thuis even gaan wegen', zegt Anneke. Ik knik. 'Ik ben wel benieuwd. Vorige keer woog je nog 99 kilo.' Ik moet weer lachen. 'Ja, dat weeg ik niet meer.'
'Dat was nog voor de kerst en ik denk dat je me wel een beetje verwend hebt met lekkere hapjes en biertjes.' Anneke moet er zelf ook een beetje om lachen. 'Ik vind het zo lekker dat je een lekker buikje krijgt.' 'Nou dat is geen buikje meer hoor', zeg ik. Ze schuift me nog een biertje toe. 'Dan kan deze er ook nog wel bij.'
Ik waggel achter haar aan als we afgesloten hebben en naar de auto lopen. Oei dat is iets meer bier dan de bedoeling was. En morgen weer gewoon werken. Mijn baan houd ik nog steeds aan, maar ik merk wel dat het lastiger wordt. Mijn conditie holt achteruit. Mijn vette lijf wil niet meer zo snel mee. Als ik achter mijn bureau kruip, moet ik een eindje naar achteren om mijn buik de ruimte te geven die hij opeist.
Als we thuiskomen, gaan we wegen. Ik ben heel benieuwd. 'Maar jij bent ook flink gegroeid', sputter ik nog als ze mij op de weegschaal zet. 'Ik denk dat jij echt veel meer bent aangekomen.' Ik zie de teller gaan, al zorgen de biertjes van vanavond ervoor dat ik mij goed moet concentreren. Staat daar echt wat ik zie staan?
'En nu jij', zeg ik snel en stap af. Als Anneke gaat staan, schiet de teller natuurlijk verder door, maar hij stopt bij 157. 'Hoeveel was het de vorige keer?' vraag ik. Natuurlijk weet ik het getal. '145' zegt ze. Nu staat er '157'. 'Zie je wel, bent nog altijd zwaarder dan ik.' Ze glimlacht. 'Ga nog eens staan? Want volgens mij weet je helemaal niet wat er stond.'
Lees deel 13: Pot Nutella »
Dit is deel 12 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Reacties
Een reactie posten