Pot Nutella - Onze droomzaak (13)
Als Henk op de weegschaal gaat staan, moet hij nog goed kijken wat er eigenlijk staat. De pot Nutella elke ochtend doet zijn werk.
Ik ga op de weegschaal staan, moet iets voorover buigen om het getal te kunnen zien. Mijn dikke pens staat in de weg. Dan duizelt het mij en niet alleen vanwege de biertjes. 'Staat daar echt 120?' stamel ik. Ze knikt. Zeker weten. 'Dat is 21 kilo meer. Jeetje Henk.'
Ik moet lachen. 'Ja, terwijl ik vroeger altijd zo mager was.' Ik herinner mij de vlakke buik die ik vroeger had. De ribben die door mijn vel heen staken, zie je nu met geen mogelijkheid meer. Ik heb tietjes gekregen en een enorme pens. Vooral die buik, daar kun je niet meer om heen.
'Ik ben ontzettend trots op je', zegt Anneke tegen me. Ze geeft me een knuffel en streelt over de haartjes op mijn buik. 'Het is zo waanzinnig lekker.' Ik voel hoe mijn pik stijf begint te worden. 'Dat is het zeker', zeg ik. Ze streelt over mijn buik en tietjes. 'Jeetje wat is dit heerlijk', zucht ik. Bijna genoeg om droog klaar te komen.
De volgende ochtend valt het opstaan mee, maar wel een reuzenhonger. De croissantjes, volle melk en pot nutella staan klaar. Ik doop het croissantje meteen in de nutella. Dat smaakt een stuk beter en ik weet wel dat er wat kruimels achterblijven, maar die lepel ik wel weg als alles op is. Heerlijk. Anneke heeft me deze verslaving bijgebracht. Nog een flinke slok thee waarin veel suiker zit en ik vertrek.
En dan aan het eind van de middag als ik meteen doorrij naar onze snackbar, begint het tafereel opnieuw. Op mijn werk eet ik niet zo heel veel, wel veel snoepen. Er gaan wel een paar marsjes en andere zoete dingen doorheen. Als ik weer aan het werk ga met Anneke, dan staat het frisse biertje al klaar. Ik klop op mijn buik. 'Hij moet zijn naam wel eer aan doen', lach ik. De schaal met snacks en patat is ook zo op. 'Zo', zeg ik en klop op mijn buik. 'We gaan weer lekker aan het werk.'
Een leven als een luis op een zeer hoofd. Ik eet de hele avond door, af en toe een pilsje erbij en als ik het zat ben een glas cola. Verder werken en vooral genieten. Van de aandacht die Anneke voor mij heeft. Of eigenlijk meer voor mijn buik. Daarna nog even afzakken en weer naar huis voor een waanzinnige vrijpartij.
Zo sta ik een paar dagen later weer in de zaak. Het is zaterdagmorgen. Ik neem de dienst van Anneke over, die een weekendje vrij heeft. Ze is weg met vriendinnen. Nu rust de leiding op mijn schouders. Ik geef ons hulpje Maaike veel aandacht met ijs en natuurlijk de snacks. Het verwondert mij hoeveel ze is aangekomen het afgelopen halfjaar. Zij is het levende bewijs dat vegetariërs ook kunnen aankomen. Ze doet het door de kaassoufflé, de groenteburger en natuurlijk de patat. Als er een patatjunk in het pand rondloopt, dan is zij het.
Volgende week zal ze vertrekken naar Amerika. Voor een jaartje gaat ze dan werken bij een gezin. Ze heeft er heel veel zin in. Ik baal er een beetje van omdat ze zo lekker is aangekomen. Hopelijk houdt ze het in Amerika een beetje bij, maar ik vrees het ergste. Stel dat ze bij een sportief gezin komt. Help. Ze mag weer bij ons komen werken, beloof ik haar. We zullen een ander hulpje gaan zoeken.
Ik sta net achter de bar als een zwemjuf binnenkomt. Al ben ik erg verbaasd. Klopt het wel wat ik zie. Ze heeft een duster aan en ik meen toch echt een flinke buik te zien in het badpak dat tussen de opening doorpiept. 'Hé Henk. Dat is alweer een tijdje terug. Ik geef niet meer in het weekend les, maar nu vervang ik een collega.' Ze bestelt een warme chocomel met veel slagroom en een warm stuk appeltaart met slagroom. 'Anneke maakt ze zo lekker. We eten er elke morgen eentje.'
Lees deel 14: Warme chocomel met slagroom »
Dit is deel 13 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Pot Nutella
Ik ga op de weegschaal staan, moet iets voorover buigen om het getal te kunnen zien. Mijn dikke pens staat in de weg. Dan duizelt het mij en niet alleen vanwege de biertjes. 'Staat daar echt 120?' stamel ik. Ze knikt. Zeker weten. 'Dat is 21 kilo meer. Jeetje Henk.'
Ik moet lachen. 'Ja, terwijl ik vroeger altijd zo mager was.' Ik herinner mij de vlakke buik die ik vroeger had. De ribben die door mijn vel heen staken, zie je nu met geen mogelijkheid meer. Ik heb tietjes gekregen en een enorme pens. Vooral die buik, daar kun je niet meer om heen.
'Ik ben ontzettend trots op je', zegt Anneke tegen me. Ze geeft me een knuffel en streelt over de haartjes op mijn buik. 'Het is zo waanzinnig lekker.' Ik voel hoe mijn pik stijf begint te worden. 'Dat is het zeker', zeg ik. Ze streelt over mijn buik en tietjes. 'Jeetje wat is dit heerlijk', zucht ik. Bijna genoeg om droog klaar te komen.
De volgende ochtend valt het opstaan mee, maar wel een reuzenhonger. De croissantjes, volle melk en pot nutella staan klaar. Ik doop het croissantje meteen in de nutella. Dat smaakt een stuk beter en ik weet wel dat er wat kruimels achterblijven, maar die lepel ik wel weg als alles op is. Heerlijk. Anneke heeft me deze verslaving bijgebracht. Nog een flinke slok thee waarin veel suiker zit en ik vertrek.
En dan aan het eind van de middag als ik meteen doorrij naar onze snackbar, begint het tafereel opnieuw. Op mijn werk eet ik niet zo heel veel, wel veel snoepen. Er gaan wel een paar marsjes en andere zoete dingen doorheen. Als ik weer aan het werk ga met Anneke, dan staat het frisse biertje al klaar. Ik klop op mijn buik. 'Hij moet zijn naam wel eer aan doen', lach ik. De schaal met snacks en patat is ook zo op. 'Zo', zeg ik en klop op mijn buik. 'We gaan weer lekker aan het werk.'
Een leven als een luis op een zeer hoofd. Ik eet de hele avond door, af en toe een pilsje erbij en als ik het zat ben een glas cola. Verder werken en vooral genieten. Van de aandacht die Anneke voor mij heeft. Of eigenlijk meer voor mijn buik. Daarna nog even afzakken en weer naar huis voor een waanzinnige vrijpartij.
Zo sta ik een paar dagen later weer in de zaak. Het is zaterdagmorgen. Ik neem de dienst van Anneke over, die een weekendje vrij heeft. Ze is weg met vriendinnen. Nu rust de leiding op mijn schouders. Ik geef ons hulpje Maaike veel aandacht met ijs en natuurlijk de snacks. Het verwondert mij hoeveel ze is aangekomen het afgelopen halfjaar. Zij is het levende bewijs dat vegetariërs ook kunnen aankomen. Ze doet het door de kaassoufflé, de groenteburger en natuurlijk de patat. Als er een patatjunk in het pand rondloopt, dan is zij het.
Volgende week zal ze vertrekken naar Amerika. Voor een jaartje gaat ze dan werken bij een gezin. Ze heeft er heel veel zin in. Ik baal er een beetje van omdat ze zo lekker is aangekomen. Hopelijk houdt ze het in Amerika een beetje bij, maar ik vrees het ergste. Stel dat ze bij een sportief gezin komt. Help. Ze mag weer bij ons komen werken, beloof ik haar. We zullen een ander hulpje gaan zoeken.
Ik sta net achter de bar als een zwemjuf binnenkomt. Al ben ik erg verbaasd. Klopt het wel wat ik zie. Ze heeft een duster aan en ik meen toch echt een flinke buik te zien in het badpak dat tussen de opening doorpiept. 'Hé Henk. Dat is alweer een tijdje terug. Ik geef niet meer in het weekend les, maar nu vervang ik een collega.' Ze bestelt een warme chocomel met veel slagroom en een warm stuk appeltaart met slagroom. 'Anneke maakt ze zo lekker. We eten er elke morgen eentje.'
Lees deel 14: Warme chocomel met slagroom »
Dit is deel 13 van het vervolgverhaal Onze droomzaak. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: De snackbar »
Ha goe geschat van mij . Top. Allez nog een duwtje en henk weegt evenveel als ik ��
BeantwoordenVerwijderen