De veertiende sollicitant (3)
Wat vooraf ging. Harry heeft de 28-jarige Ingrid Lichthart aangenomen in zijn groothandel in voedingswaar. Ze moet zich verdiepen in de klant, vindt hij. In de praktijk blijkt dat eten, eten en eten. Dat blijft niet zonder gevolgen. Harry maakt het niet van nabij mee, hij wordt voor een opdracht naar het hoge noorden gestuurd...
Lees eerste het eerste deel
Het was pas midden mei dat ik weer de kans kreeg om vanuit Groningen weer eens naar mijn oorspronkelijke stekkie te gaan. Al liepen in Groningen ook stevige dames rond, ik verlangde erg naar de resultaten van Ingrid en Marjan. Ik had al geluiden opgevangen dat Marjan ronder was dan ooit, van de regiomanager. Over Ingrid had de vrouw in kwestie niet gesproken. Marjan zou het afgelopen jaar bijna veertig kilo aan gewicht hebben gewonnen. De mollige manager sprak er schande van. ‘Zo kun je de klanten toch niet begroeten,’ sprak ze streng.
Ik kwam omstreeks half twaalf bij het kantoor aan en zag een ronde ton het pand verliet. Het was Marjan. Die was echt verschrikkelijk dik geworden. Het leek wel of haar buik een zelfstandig leven leidde buiten Marjan om. Haar borsten leken wel grote watermeloenen die op haar ronde ton rustten. Ze begroette me enthousiast, omhelsde mij en gaf me ferme zoenen. ‘Sorry, maar iets meer kilo’s begroeten je,’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Trouwens je weet niet wat je straks ziet. Ingrid verkoopt beter dan ooit, maar niet alleen de omzet stijgt, haar gewicht blijft niet achter.’ ‘Net als het jouwe,’ antwoordde ik direct. ‘Ja, ik denk dat ik de laatste twee maanden zo’n vijftien kilo meer ben gaan wegen. En hoe het komt… Ik weet het niet.’ Ze gaf me een schalkse knipoog alsof ze het echt niet meer wist.
Ik kwam de hal binnen en hoorde een harde lach van boven. Het klonk als de lach van Ingrid en ik bleef staan om haar naar beneden te zien komen. Ze daalde langzaam naar beneden en ik zag haar gelige jurkje wapperen. Ik keek wat meer omhoog en daar zag ik haar rijzige gestalte. Wat was ze dik geworden in de bijna vijf maanden dat ik haar niet meer had gezien. De zomerjurk zat strak geklemd om haar middel heen. Reusachtige dijen drukten tegen het stof aan, maar het sterkste drukte haar machtige buik naar voren. Ik zag overduidelijk de contouren van haar navel zich in het stof aftekenen. Op de buik rustten reusachtige borsten, die in formaat wel één of twee cups waren gegroeid sinds de kerst. Haar hele lichaam moest wel in de richting van de honderd kilo wegen, dat zou achttien kilo meer zijn dan toen ik haar rond de jaarwisseling zag voor het laatst.
Ik hapte naar adem. Zij lachte mij tegemoet. ‘Hoi, ben je daar eindelijk weer,’ glimlachte ze. Ze stond nog op een traptrede en ik kwam naar haar toe. Ze boog zich een beetje voorover, gaf een kus en fluisterde: ‘Ik heb de hele tijd op je gewacht. Ga je mee naar Marjan, die dat Surinaamse restaurantje heeft. Ze wil mij een nieuw gerecht demonstreren.’ Ik knikte. ‘We moeten wel mijn nieuwe stagiaire Simone meenemen.’ ‘Dat is goed,’ antwoordde ik. Een slank meisje kwam naar beneden en gaf mij een hand.
Ze droeg een strak truitje waarin een heel klein buikje prijkte. Het was het opmerken nauwelijks waard, zo weinig stelde het voor. Het kind kon nooit langer dan een week geleden begonnen zijn en woog ongetwijfeld met haar 1 meter 70 nog geen 60 kilo. ‘Simone, dit is Harry de chef van dit kantoor. Van hem kun je veel leren. Zo weet ik nu precies hoe je de klanten moet helpen. Mee eten en zo meedenken, dat is het belangrijkste. We gaan nu naar Marjan die een Surinaams restaurant heeft. Laat je lekker verwennen, maar denk mee over de productkeuze en probeer zoveel mogelijk van onze producten aan de man te brengen.’ Het 18-jarige meisje knikte verlegen.
We liepen naar de auto van Ingrid. Een grote doos met candybars lag op de bijrijdersstoel. Ik moest de half lege doos weghalen om te kunnen zitten. We reden weg, het viel me op dat er een flinke buik in Ingrids schoot lag. Onderweg sprak ze honderduit. Dat het zo’n goede methode was. De omzet was wel verdubbeld het afgelopen halfjaar. Voordat we er waren instrueerde ik stagiaire Simone goed, om duidelijk te maken dat mee eten, mee denken betekende. Ze luisterde aandachtig en met verbazing. Ingrid keek haar aan. ‘Simone, je hoeft je geen zorgen te maken als je wat aankomt. Het wordt alleen maar door je klanten gewaardeerd.’ Ze legde haar hand op haar buik zoals een zwangere moeder haar buik liefkoost. Wat een buik had ze gekregen in dat halfjaar tijd dat ze bij ons werkte, beseft ik opnieuw.
We kwamen binnen bij de Surinaamse Marjan. Een corpulente dame trad ons tegemoet. Was dat de Marjan, die ik een halfjaar geleden aan Ingrid voorstelde. Ze was ronder dan ooit en moest wel over de 140 kilo wegen. Ze waggelde als een pinguïn naar ons toe en omhelsde Ingrid alsof ze haar beste vriendin was. ‘Je hebt een mager scharminkel meegenomen,’ hoorde ik haar fluisteren. ‘Zullen we die net zo’n mooi figuurtje geven als jouw?’ Ingrid knikte met een glimlach op haar gezicht. ‘Je ziet er trouwens goed uit. Kijk maar uit, want je wordt een heuse schoonheid door al dat vet op je botten.’ Marjan gaf mij een knipoog en legde haar hand op de dij van Ingrid om aan te geven dat ze op de goede weg zat. Mij omhelsde ze even enthousiast daarna. ‘Waar ben je toch al die tijd geweest? De zaak draait beter dan ooit.’ ‘Je ziet er goed uit, heb je nieuwe gerechten gemaakt?’ vroeg ik haar ondeugend.
Een halfuurtje later presenteerde ze ons haar nieuwste gerecht, dat een heerlijk ovengerecht was uit Suriname. Het vet dreef bovenop de heerlijke aardappelkorst. Ingrid wreef met haar hand op haar buik. ‘Lekker, ik heb een berentrek. Ik ben benieuwd Marjan wat je ervan gebakken hebt.’ Marjan liet zich niet van de wijs brengen en gaf uitvoerige informatie over de ingrediënten en de bereidingswijze. Ingrid schepte onderwijl op en zette een grote berg van het eten op het bord van de stagiaire Simone. ‘Ik weet niet of ik dat op krijg,’ verzuchtte deze. ‘Natuurlijk, voordat je er erg in hebt, is het op,’ grinnikte Ingrid die een even vol geschept bord met het bijzondere ovengerecht voor zich neerzette.
Het verbaasde mij hoe snel Ingrid haar boordevolle bord had leeggegeten. Onderwijl dronk ze haar wijnglas leeg. ‘Lekker,’ zuchtte ze. ‘Simone, heb jij een paar tips voor Marjan?’ vroeg ze terwijl ze naar haar leerling kreeg die nog at. ‘Lekker,’ zei zij met een volle mond. ‘Vooral het gehakt smaakt er goed in.’ Marjan boog voor het compliment en moedigde de stagiaire aan vooral door te eten. Die pufte hard toen haar bord eindelijk leeg was.
‘Ik kan niet meer,’ zuchtte ze terwijl Marjan haar bord alweer volstopte. ‘Neem nog een paar hapjes voor de smaak. Vind je het niet lekker?’ ‘Jawel, zuchtte Simone, maar ik ben vol.’ Ingrid keek haar aan. ‘Probeer nog een paar hapjes, dat is nodig voor het eindoordeel. Ik vond dat in het begin ook erg moeilijk maar het went. Er zit wel een bedrijfsrisico aan.’ Ze glimlachte en wees met haar lepel naar haar ronde buik. Simone reageerde niet omdat ze in een gevecht met haar volle bord verwikkeld zat. ‘Hier drink maar wat wijn,’ hielp Marjan haar. ‘Dat bevordert de spijsvertering.’ Het kind dronk gretig het volle glas leeg, waarna de Surinaamse gastvrouw het glas weer vulde.
De glazen wijn hielpen de achttienjarige stagiaire van haar schaamte en ze at notabene nog een bord vol leeg. De drank zorgde er wel voor dat ze het allemaal niet even helder meer had en met dubbele tong sprak. De gigantische coupe met ijs smulde ze naar binnen. ‘Dit was je vuurdoop,’ zei ik tegen haar toen we buiten stonden en zij half tegen mij aanleunde. ‘O, geweldig,’ stamelde ze uit. Ingrid kreeg de slappe lach. Zij behoorde ook niet meer tot de nuchterste. Ik had haar nog niet zoveel zien drinken. Daarom reed ik de stagiaire naar huis in de auto van Ingrid. Ze kermde de hele weg door dat ze zo dik nog nooit was geweest. Haar hand rustte op haar buik en ik probeerde ondertussen te fantaseren hoe deze er over een halfjaar uit zou zien.
Ingrid bracht ik bij mij thuis. Beneden voerde ik haar nog vol met chocolade en wijn. ‘Heerlijk,’ verzuchtte ze. ‘Maar mag ik misschien mijn broek uitdoen, ik ben zo verschrikkelijk vol en de broek knelt zo.’ Ze moest lachen. ‘Kun je nagaan. Deze broek kocht ik een maand geleden al een maat te groot, maar hij zit mij nu al te krap. Het bedrijfsrisico is wel groot,’ stelde ze. ‘Nog even en ik ben een michelinmannetje omringd door vetrollen.’ Ze lachte weer, liep naar mij toe. ‘Volgens mij vind jij dat helemaal niet erg?’ Ze legde haar hand op de bobbel in mijn broek en trok mij overeind. ‘Kom we gaan je bed opzoeken.’
Haar tieten waren meer dan twee cupmaten gegroeid. Ik liet mijn gezicht er heerlijk in wegglijden en voelde de grote buik waarop haar twee grote ronde meloenen rustten. ‘Lekker he,’ zuchtte ze. ‘Ik vind het ook zo heerlijk. Soms lig ik ’s avonds in bed mijzelf heerlijk te strelen en dan denk ik aan jou.’ Ik liet mijn handen glijden over de grote vetkwabben die op haar rug zaten. ‘Allemaal voor het werk en helemaal voor jou,’ kreunde ze. Ze draaide zich om en dook boven op mij. Ik kwam heerlijk klaar terwijl ze mij bereed en ik genoot van het gigantische gewicht dat op mij lag. Een moment die ik niet snel zal vergeten.
***
(brief van Ingrid aan Moniek)
Almelo, 22 mei 2003
Lieve Moniek,
Een smoorverliefde en alsmaar dikker wordende Ingrid begroet je. Vanuit een plaats waar niets te beleven valt, maar waar zoveel gebeurt. Gistermorgen keek ik op de weegschaal en zag de wijzer stoppen bij de 100. Dat betekent 100 kilo! Een niet gering gewicht voor een meisje dat een driekwart jaar terug nog de helft hiervan woog. Het komt allemaal door Harry, dus ik belde hem op om het feestje met hem te vieren. Hij kwam direct uit Groningen diezelfde avond over en nam mij mee naar een schnitzelrestaurant waar je zoveel kon eten als je opkon.
Ik werd hoffelijk bediend door de kokkin, die mij alle soorten schnitzels wilde voorschotelen. Maarliefst achttien soorten prijkten op de menukaart met alle soorten saus en diverse bijgerechten, de ene nog lekkerder dan de anderen. ‘Ik zal je eerst de lekkerste laten proeven,’ sprak de dikke Duitse met een zwaar Beiers accent. Ze presenteerde het ene gerecht na het andere en ik mocht er mijn commentaar op geven. Alsof ik gewoon aan het werk was. Zo begon ik met een heerlijke schnitzelsoep, waarbij ik onze room kon aanbevelen.
Bij de negende schnitzel merkte ik dat mijn jurk van nog geen maand oud, strak begon te zitten. Hij had bij de aankoop royaal gezeten, maar toen woog ik nog vier kilo lichter, dat is een wezenlijk verschil. Bovendien zaten er toen nog niet de tien opgegeten schnitzels met al die overheerlijke roomsauzen, gebakken aardappeltjes en geroerbakte groenten in mijn volle maag. ‘Ik moet even naar het toilet,’ stamelde ik. Zoveel had ik nog niet eerder weg gekregen. Mijn jurk hoorde ik kraken bij het opstaan. Dit kon fout gaan, maar ik liet mijn concentratie volledig opgaan aan de rit naar het toilet.
Ik keek in de spiegel en zag mijn vuurrode hoofd van de inspanning van het eten. Mijn jurk zat strak rond mijn dikke buik gekneld. Ter hoogte van de dijen was evenmin enige ruimte over en mijn vetrollen waren duidelijk zichtbaar in de strakgespannen stof. Ik zag de kuil van mijn navel sterk geaccentueerd in de donkere stof. Ze vroeg om meer ruimte, maar kreeg die pas toen ik op het toilet zat. Ik moest flink zuchten van de inspanning. Mijn buik was tot gigantische proporties gegroeid. Ik kon mijn handpalmen voorzichtig onder de welving leggen en mijn buik iets de lucht in tillen.
Al dat vet was er sinds dit dienstverband bijgekomen. Nooit meer hoefde ik thuis te koken, want iedere dag werd ik royaal bediend door al mijn klanten. Ik at iedere dag mijn buik meer dan rond, ze groeide iedere dag. Bijna wekelijks kwam er een kilo aan gewicht bij. Mijn rondingen waren niet meer te tellen en iedere maand moest ik nieuwe kleding kopen. De gruwelen voor elke vrouw. Mij deerde het in het geheel niet. Ik droeg mijn nieuwe kleren met veel plezier en genoot ervan als ze weer strakker kwamen te zitten en leek mij verliezen in mijn eigen lichaam. Ik streelde mij ’s avonds in slaap door eindeloos mijn handen te laten gaan over het lichaam dat dagelijks veranderde.
Ik liep weer terug naar Harry en zag dat er een nieuw bord met een schnitzel op mij wachtte. ‘Ik kan dat nooit op,’ zuchtte ik. ‘Natuurlijk gaat dat wel. Hier spoel een beetje weg met wijn.’ Met precies dezelfde truc voerde hij twee weken terug de stagiaire dronken, maar het kind eet tegenwoordig goed mee als ze met me meerijdt. Ik denk dat ze binnenkort haar eigen afspraken kan langsgaan. Ik zal haar eerst een volle maand op snoepgoed zetten, zodat ze lekker aankomt om later bij de restaurants wat geloofwaardiger over te komen.
Nu dronk ik het glas leeg en begon dapper aan schnitzel nummer elf. Hij smaakte beter dan al de vorige. De kokkin kwam langs en vroeg hoe het smaakte. ‘Wat heb je me nu geflikt,’ zei ik met de mond vol. ‘Hij is lekkerder dan alle vorige bij elkaar.’ ‘Heb je nog een gaatje?’ vroeg ze. ‘Dan kan ik je nog een hele lekkere voorschotelen.’ Voordat ik er erg in had zat ik met nummer achttien voor mij. De één was nog lekkerder dan de andere. Inmiddels stond de vierde fles wijn op ons tafeltje en was ik al aardig aangeschoten. Ik had nauwelijks meer in de gaten dat de stof van mijn jurk kraakte bij iedere beweging die ik maakte.
‘Nu nog een ijsje,’ zuchtte ik. De wereld draaide behoorlijk om mij heen en ik merkte dat het verstandiger zou zijn om te stoppen met drinken, maar Hildegard kwam met een heuse ijscoupé, royaal overgoten met een bananenlikeur. ‘Dit heb je wel verdiend, na deze megaprestatie,’ zei ze. ‘Alleen ik heb dit record ooit gehaald. Een hele knappe daad hoor, alles van de menukaart eten. Welke vond je de beste?’ ‘De laatste was fantastisch,’ sprak ik met dubbele tong. ‘Maar ik kom zeker nog een keertje terug, want ik geloof dat ik een beetje dronken word,’ vervolgde ik.
De jurk stond op springen. Ik voelde mijn maag zwaar gerond hangen in het stof en merkte dat de zomen in mijn zij nauwelijks het gewicht van mijn gegroeide buik konden dragen. ‘Heerlijk.’ Ik proefde de drank in mijn slokdarm glijden en merkte dat dit teveel zou worden. Na de laatste hap is de rest in mijn herinnering als een droom, waar flarden van de belevenissen verdwenen zijn in mistvlagen van de vergetelheid en de drank. ‘We moeten maar eens gaan,’ zei ik en ik stond met een arm leunend op de tafel op. Ik weet niet hoe het gebeurde maar ineens stond ik met een bij mijn buik opengescheurde jurk. Alle ogen van de mensen die nog in het restaurant zaten waren op mij gericht. ‘Sorry, sorry, sorry,’ mompelde ik zonder ophouden. ‘Sorry, sorry, sorry.’
De volgende morgen werd ik wakker liggend in het bed van Harry. Ik had alleen een slipje aan. Ik lag op mijn zij, mijn buik rustte tevreden op het matras. Wat een berg lag daar. Ik kon mij niet voorstellen dat dat mijn buik was. Ik zou mij hier een jaar geleden ernstig voor geschaamd hebben, nu genoot ik van de welving. Het vet bulkte in mooie rondingen over de rest van mijn lichaam heen. Dat was mijn buik, om over mijn dijen, mijn bovenbenen, mijn heupen en mijn stevige bovenarmen maar te zwijgen. Ik hoorde de deur zachtjes opengaan en zag Harry met een groot dienblad in zijn hand in het licht van de deuropening staan.
Ondanks de grote hoeveelheid drank die de vorige avond door mijn keelgat gegoten was, voelde mijn hoofd merkwaardig licht aan. Ook mijn buik zou buitengewoon vol moeten aanvoelen, maar ik voelde dat mijn maag al knaagde van leegheid. ‘Ik heb een licht ontbijtje voor je gemaakt,’ fluisterde Harry. ‘Dat zal je wel goeddoen na zo’n zware avond.’ Ik knikte. Harry kwam naar mij toe, zette de rugleuning van het bed overeind en plaatste het dienblad op mijn schoot. ‘Je ziet er goed uit,’ zei hij terwijl hij naar mijn blote buik en grote borsten keek. ‘Die schnitzels hebben je geen kwaad gedaan,’ grinnikte hij. ‘Je bent mijn held voor deze dag hoor.’ Ik zag het ‘lichte’ ontbijt voor me. Een flinke chocoladecroissant, nog een kaascroissant, twee broodjes, een eitje en een grote schaal met yoghurt wachtten daar om door mij opgegeten te worden.
Ik begon dapper te eten en hoorde Harry vertellen over het verdere verloop van de avond. ´Je was de ster van de avond. Je jurk scheurde bij de naden in je zij en je hele buik was prompt zichtbaar voor de hele goegemeente. Hildegard kwam bij je staan toen je jezelf verontschuldigde. ´Vinden jullie dit geen fantastische buik,’ riep zij. ‘Nog even en hij is even mooi als de mijne.’ Ze maakte haar schort los en opende langzaam de knoopjes van haar bloes. ‘Kijk maar.’ Een gigantische buik toonde ze dat tot mijn verbazing niet verdeeld was in verschillende vetlagen, maar één groot massief geheel was. ‘Hier heb ik jaren over gedaan, terwijl jij,’ ze ging naast je staan, ‘daar nog niet eens een jaar werk aan hebt gehad. Ik ben jaloers op je.’ Ik genoot van de twee buiken naast elkaar en ontdekte dat het niet lang meer kon duren voordat jij zover was. Want jou buik was het mooiste van de twee.’
Ik keek hem aan. Het ontbijtbord dat voor mij lag, was leeggegeten. Ik weet ook niet hoe ik het gedaan had, maar blijkbaar krijg je honger van eten. Harry streelde over mijn buik en ik voelde mij langzaam geil worden. Mijn huid leek door de dikte wel gevoeliger te zijn geworden, dan toen ik vijftig kilo lichter was. Alsof ik al klaarkwam door de strelingen. Ik zuchtte hard en voelde het verlangen van zijn stijve pik in mij opwellen. Even later lag hij boven op mij en ramde dat het hem een lieve lust was. Ik kwam gillend klaar en voelde zijn sperma in mij schieten. Fantastisch!
Ik hoop dat je het een mooi verhaal vond.
Dikke kus,
Ingrid
***
Naar deel 4
Lees eerste het eerste deel
Het was pas midden mei dat ik weer de kans kreeg om vanuit Groningen weer eens naar mijn oorspronkelijke stekkie te gaan. Al liepen in Groningen ook stevige dames rond, ik verlangde erg naar de resultaten van Ingrid en Marjan. Ik had al geluiden opgevangen dat Marjan ronder was dan ooit, van de regiomanager. Over Ingrid had de vrouw in kwestie niet gesproken. Marjan zou het afgelopen jaar bijna veertig kilo aan gewicht hebben gewonnen. De mollige manager sprak er schande van. ‘Zo kun je de klanten toch niet begroeten,’ sprak ze streng.
Ik kwam omstreeks half twaalf bij het kantoor aan en zag een ronde ton het pand verliet. Het was Marjan. Die was echt verschrikkelijk dik geworden. Het leek wel of haar buik een zelfstandig leven leidde buiten Marjan om. Haar borsten leken wel grote watermeloenen die op haar ronde ton rustten. Ze begroette me enthousiast, omhelsde mij en gaf me ferme zoenen. ‘Sorry, maar iets meer kilo’s begroeten je,’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Trouwens je weet niet wat je straks ziet. Ingrid verkoopt beter dan ooit, maar niet alleen de omzet stijgt, haar gewicht blijft niet achter.’ ‘Net als het jouwe,’ antwoordde ik direct. ‘Ja, ik denk dat ik de laatste twee maanden zo’n vijftien kilo meer ben gaan wegen. En hoe het komt… Ik weet het niet.’ Ze gaf me een schalkse knipoog alsof ze het echt niet meer wist.
Ik kwam de hal binnen en hoorde een harde lach van boven. Het klonk als de lach van Ingrid en ik bleef staan om haar naar beneden te zien komen. Ze daalde langzaam naar beneden en ik zag haar gelige jurkje wapperen. Ik keek wat meer omhoog en daar zag ik haar rijzige gestalte. Wat was ze dik geworden in de bijna vijf maanden dat ik haar niet meer had gezien. De zomerjurk zat strak geklemd om haar middel heen. Reusachtige dijen drukten tegen het stof aan, maar het sterkste drukte haar machtige buik naar voren. Ik zag overduidelijk de contouren van haar navel zich in het stof aftekenen. Op de buik rustten reusachtige borsten, die in formaat wel één of twee cups waren gegroeid sinds de kerst. Haar hele lichaam moest wel in de richting van de honderd kilo wegen, dat zou achttien kilo meer zijn dan toen ik haar rond de jaarwisseling zag voor het laatst.
Ik hapte naar adem. Zij lachte mij tegemoet. ‘Hoi, ben je daar eindelijk weer,’ glimlachte ze. Ze stond nog op een traptrede en ik kwam naar haar toe. Ze boog zich een beetje voorover, gaf een kus en fluisterde: ‘Ik heb de hele tijd op je gewacht. Ga je mee naar Marjan, die dat Surinaamse restaurantje heeft. Ze wil mij een nieuw gerecht demonstreren.’ Ik knikte. ‘We moeten wel mijn nieuwe stagiaire Simone meenemen.’ ‘Dat is goed,’ antwoordde ik. Een slank meisje kwam naar beneden en gaf mij een hand.
Ze droeg een strak truitje waarin een heel klein buikje prijkte. Het was het opmerken nauwelijks waard, zo weinig stelde het voor. Het kind kon nooit langer dan een week geleden begonnen zijn en woog ongetwijfeld met haar 1 meter 70 nog geen 60 kilo. ‘Simone, dit is Harry de chef van dit kantoor. Van hem kun je veel leren. Zo weet ik nu precies hoe je de klanten moet helpen. Mee eten en zo meedenken, dat is het belangrijkste. We gaan nu naar Marjan die een Surinaams restaurant heeft. Laat je lekker verwennen, maar denk mee over de productkeuze en probeer zoveel mogelijk van onze producten aan de man te brengen.’ Het 18-jarige meisje knikte verlegen.
We liepen naar de auto van Ingrid. Een grote doos met candybars lag op de bijrijdersstoel. Ik moest de half lege doos weghalen om te kunnen zitten. We reden weg, het viel me op dat er een flinke buik in Ingrids schoot lag. Onderweg sprak ze honderduit. Dat het zo’n goede methode was. De omzet was wel verdubbeld het afgelopen halfjaar. Voordat we er waren instrueerde ik stagiaire Simone goed, om duidelijk te maken dat mee eten, mee denken betekende. Ze luisterde aandachtig en met verbazing. Ingrid keek haar aan. ‘Simone, je hoeft je geen zorgen te maken als je wat aankomt. Het wordt alleen maar door je klanten gewaardeerd.’ Ze legde haar hand op haar buik zoals een zwangere moeder haar buik liefkoost. Wat een buik had ze gekregen in dat halfjaar tijd dat ze bij ons werkte, beseft ik opnieuw.
We kwamen binnen bij de Surinaamse Marjan. Een corpulente dame trad ons tegemoet. Was dat de Marjan, die ik een halfjaar geleden aan Ingrid voorstelde. Ze was ronder dan ooit en moest wel over de 140 kilo wegen. Ze waggelde als een pinguïn naar ons toe en omhelsde Ingrid alsof ze haar beste vriendin was. ‘Je hebt een mager scharminkel meegenomen,’ hoorde ik haar fluisteren. ‘Zullen we die net zo’n mooi figuurtje geven als jouw?’ Ingrid knikte met een glimlach op haar gezicht. ‘Je ziet er trouwens goed uit. Kijk maar uit, want je wordt een heuse schoonheid door al dat vet op je botten.’ Marjan gaf mij een knipoog en legde haar hand op de dij van Ingrid om aan te geven dat ze op de goede weg zat. Mij omhelsde ze even enthousiast daarna. ‘Waar ben je toch al die tijd geweest? De zaak draait beter dan ooit.’ ‘Je ziet er goed uit, heb je nieuwe gerechten gemaakt?’ vroeg ik haar ondeugend.
Een halfuurtje later presenteerde ze ons haar nieuwste gerecht, dat een heerlijk ovengerecht was uit Suriname. Het vet dreef bovenop de heerlijke aardappelkorst. Ingrid wreef met haar hand op haar buik. ‘Lekker, ik heb een berentrek. Ik ben benieuwd Marjan wat je ervan gebakken hebt.’ Marjan liet zich niet van de wijs brengen en gaf uitvoerige informatie over de ingrediënten en de bereidingswijze. Ingrid schepte onderwijl op en zette een grote berg van het eten op het bord van de stagiaire Simone. ‘Ik weet niet of ik dat op krijg,’ verzuchtte deze. ‘Natuurlijk, voordat je er erg in hebt, is het op,’ grinnikte Ingrid die een even vol geschept bord met het bijzondere ovengerecht voor zich neerzette.
Het verbaasde mij hoe snel Ingrid haar boordevolle bord had leeggegeten. Onderwijl dronk ze haar wijnglas leeg. ‘Lekker,’ zuchtte ze. ‘Simone, heb jij een paar tips voor Marjan?’ vroeg ze terwijl ze naar haar leerling kreeg die nog at. ‘Lekker,’ zei zij met een volle mond. ‘Vooral het gehakt smaakt er goed in.’ Marjan boog voor het compliment en moedigde de stagiaire aan vooral door te eten. Die pufte hard toen haar bord eindelijk leeg was.
‘Ik kan niet meer,’ zuchtte ze terwijl Marjan haar bord alweer volstopte. ‘Neem nog een paar hapjes voor de smaak. Vind je het niet lekker?’ ‘Jawel, zuchtte Simone, maar ik ben vol.’ Ingrid keek haar aan. ‘Probeer nog een paar hapjes, dat is nodig voor het eindoordeel. Ik vond dat in het begin ook erg moeilijk maar het went. Er zit wel een bedrijfsrisico aan.’ Ze glimlachte en wees met haar lepel naar haar ronde buik. Simone reageerde niet omdat ze in een gevecht met haar volle bord verwikkeld zat. ‘Hier drink maar wat wijn,’ hielp Marjan haar. ‘Dat bevordert de spijsvertering.’ Het kind dronk gretig het volle glas leeg, waarna de Surinaamse gastvrouw het glas weer vulde.
De glazen wijn hielpen de achttienjarige stagiaire van haar schaamte en ze at notabene nog een bord vol leeg. De drank zorgde er wel voor dat ze het allemaal niet even helder meer had en met dubbele tong sprak. De gigantische coupe met ijs smulde ze naar binnen. ‘Dit was je vuurdoop,’ zei ik tegen haar toen we buiten stonden en zij half tegen mij aanleunde. ‘O, geweldig,’ stamelde ze uit. Ingrid kreeg de slappe lach. Zij behoorde ook niet meer tot de nuchterste. Ik had haar nog niet zoveel zien drinken. Daarom reed ik de stagiaire naar huis in de auto van Ingrid. Ze kermde de hele weg door dat ze zo dik nog nooit was geweest. Haar hand rustte op haar buik en ik probeerde ondertussen te fantaseren hoe deze er over een halfjaar uit zou zien.
Ingrid bracht ik bij mij thuis. Beneden voerde ik haar nog vol met chocolade en wijn. ‘Heerlijk,’ verzuchtte ze. ‘Maar mag ik misschien mijn broek uitdoen, ik ben zo verschrikkelijk vol en de broek knelt zo.’ Ze moest lachen. ‘Kun je nagaan. Deze broek kocht ik een maand geleden al een maat te groot, maar hij zit mij nu al te krap. Het bedrijfsrisico is wel groot,’ stelde ze. ‘Nog even en ik ben een michelinmannetje omringd door vetrollen.’ Ze lachte weer, liep naar mij toe. ‘Volgens mij vind jij dat helemaal niet erg?’ Ze legde haar hand op de bobbel in mijn broek en trok mij overeind. ‘Kom we gaan je bed opzoeken.’
Haar tieten waren meer dan twee cupmaten gegroeid. Ik liet mijn gezicht er heerlijk in wegglijden en voelde de grote buik waarop haar twee grote ronde meloenen rustten. ‘Lekker he,’ zuchtte ze. ‘Ik vind het ook zo heerlijk. Soms lig ik ’s avonds in bed mijzelf heerlijk te strelen en dan denk ik aan jou.’ Ik liet mijn handen glijden over de grote vetkwabben die op haar rug zaten. ‘Allemaal voor het werk en helemaal voor jou,’ kreunde ze. Ze draaide zich om en dook boven op mij. Ik kwam heerlijk klaar terwijl ze mij bereed en ik genoot van het gigantische gewicht dat op mij lag. Een moment die ik niet snel zal vergeten.
***
(brief van Ingrid aan Moniek)
Almelo, 22 mei 2003
Lieve Moniek,
Een smoorverliefde en alsmaar dikker wordende Ingrid begroet je. Vanuit een plaats waar niets te beleven valt, maar waar zoveel gebeurt. Gistermorgen keek ik op de weegschaal en zag de wijzer stoppen bij de 100. Dat betekent 100 kilo! Een niet gering gewicht voor een meisje dat een driekwart jaar terug nog de helft hiervan woog. Het komt allemaal door Harry, dus ik belde hem op om het feestje met hem te vieren. Hij kwam direct uit Groningen diezelfde avond over en nam mij mee naar een schnitzelrestaurant waar je zoveel kon eten als je opkon.
Ik werd hoffelijk bediend door de kokkin, die mij alle soorten schnitzels wilde voorschotelen. Maarliefst achttien soorten prijkten op de menukaart met alle soorten saus en diverse bijgerechten, de ene nog lekkerder dan de anderen. ‘Ik zal je eerst de lekkerste laten proeven,’ sprak de dikke Duitse met een zwaar Beiers accent. Ze presenteerde het ene gerecht na het andere en ik mocht er mijn commentaar op geven. Alsof ik gewoon aan het werk was. Zo begon ik met een heerlijke schnitzelsoep, waarbij ik onze room kon aanbevelen.
Bij de negende schnitzel merkte ik dat mijn jurk van nog geen maand oud, strak begon te zitten. Hij had bij de aankoop royaal gezeten, maar toen woog ik nog vier kilo lichter, dat is een wezenlijk verschil. Bovendien zaten er toen nog niet de tien opgegeten schnitzels met al die overheerlijke roomsauzen, gebakken aardappeltjes en geroerbakte groenten in mijn volle maag. ‘Ik moet even naar het toilet,’ stamelde ik. Zoveel had ik nog niet eerder weg gekregen. Mijn jurk hoorde ik kraken bij het opstaan. Dit kon fout gaan, maar ik liet mijn concentratie volledig opgaan aan de rit naar het toilet.
Ik keek in de spiegel en zag mijn vuurrode hoofd van de inspanning van het eten. Mijn jurk zat strak rond mijn dikke buik gekneld. Ter hoogte van de dijen was evenmin enige ruimte over en mijn vetrollen waren duidelijk zichtbaar in de strakgespannen stof. Ik zag de kuil van mijn navel sterk geaccentueerd in de donkere stof. Ze vroeg om meer ruimte, maar kreeg die pas toen ik op het toilet zat. Ik moest flink zuchten van de inspanning. Mijn buik was tot gigantische proporties gegroeid. Ik kon mijn handpalmen voorzichtig onder de welving leggen en mijn buik iets de lucht in tillen.
Al dat vet was er sinds dit dienstverband bijgekomen. Nooit meer hoefde ik thuis te koken, want iedere dag werd ik royaal bediend door al mijn klanten. Ik at iedere dag mijn buik meer dan rond, ze groeide iedere dag. Bijna wekelijks kwam er een kilo aan gewicht bij. Mijn rondingen waren niet meer te tellen en iedere maand moest ik nieuwe kleding kopen. De gruwelen voor elke vrouw. Mij deerde het in het geheel niet. Ik droeg mijn nieuwe kleren met veel plezier en genoot ervan als ze weer strakker kwamen te zitten en leek mij verliezen in mijn eigen lichaam. Ik streelde mij ’s avonds in slaap door eindeloos mijn handen te laten gaan over het lichaam dat dagelijks veranderde.
Ik liep weer terug naar Harry en zag dat er een nieuw bord met een schnitzel op mij wachtte. ‘Ik kan dat nooit op,’ zuchtte ik. ‘Natuurlijk gaat dat wel. Hier spoel een beetje weg met wijn.’ Met precies dezelfde truc voerde hij twee weken terug de stagiaire dronken, maar het kind eet tegenwoordig goed mee als ze met me meerijdt. Ik denk dat ze binnenkort haar eigen afspraken kan langsgaan. Ik zal haar eerst een volle maand op snoepgoed zetten, zodat ze lekker aankomt om later bij de restaurants wat geloofwaardiger over te komen.
Nu dronk ik het glas leeg en begon dapper aan schnitzel nummer elf. Hij smaakte beter dan al de vorige. De kokkin kwam langs en vroeg hoe het smaakte. ‘Wat heb je me nu geflikt,’ zei ik met de mond vol. ‘Hij is lekkerder dan alle vorige bij elkaar.’ ‘Heb je nog een gaatje?’ vroeg ze. ‘Dan kan ik je nog een hele lekkere voorschotelen.’ Voordat ik er erg in had zat ik met nummer achttien voor mij. De één was nog lekkerder dan de andere. Inmiddels stond de vierde fles wijn op ons tafeltje en was ik al aardig aangeschoten. Ik had nauwelijks meer in de gaten dat de stof van mijn jurk kraakte bij iedere beweging die ik maakte.
‘Nu nog een ijsje,’ zuchtte ik. De wereld draaide behoorlijk om mij heen en ik merkte dat het verstandiger zou zijn om te stoppen met drinken, maar Hildegard kwam met een heuse ijscoupé, royaal overgoten met een bananenlikeur. ‘Dit heb je wel verdiend, na deze megaprestatie,’ zei ze. ‘Alleen ik heb dit record ooit gehaald. Een hele knappe daad hoor, alles van de menukaart eten. Welke vond je de beste?’ ‘De laatste was fantastisch,’ sprak ik met dubbele tong. ‘Maar ik kom zeker nog een keertje terug, want ik geloof dat ik een beetje dronken word,’ vervolgde ik.
De jurk stond op springen. Ik voelde mijn maag zwaar gerond hangen in het stof en merkte dat de zomen in mijn zij nauwelijks het gewicht van mijn gegroeide buik konden dragen. ‘Heerlijk.’ Ik proefde de drank in mijn slokdarm glijden en merkte dat dit teveel zou worden. Na de laatste hap is de rest in mijn herinnering als een droom, waar flarden van de belevenissen verdwenen zijn in mistvlagen van de vergetelheid en de drank. ‘We moeten maar eens gaan,’ zei ik en ik stond met een arm leunend op de tafel op. Ik weet niet hoe het gebeurde maar ineens stond ik met een bij mijn buik opengescheurde jurk. Alle ogen van de mensen die nog in het restaurant zaten waren op mij gericht. ‘Sorry, sorry, sorry,’ mompelde ik zonder ophouden. ‘Sorry, sorry, sorry.’
De volgende morgen werd ik wakker liggend in het bed van Harry. Ik had alleen een slipje aan. Ik lag op mijn zij, mijn buik rustte tevreden op het matras. Wat een berg lag daar. Ik kon mij niet voorstellen dat dat mijn buik was. Ik zou mij hier een jaar geleden ernstig voor geschaamd hebben, nu genoot ik van de welving. Het vet bulkte in mooie rondingen over de rest van mijn lichaam heen. Dat was mijn buik, om over mijn dijen, mijn bovenbenen, mijn heupen en mijn stevige bovenarmen maar te zwijgen. Ik hoorde de deur zachtjes opengaan en zag Harry met een groot dienblad in zijn hand in het licht van de deuropening staan.
Ondanks de grote hoeveelheid drank die de vorige avond door mijn keelgat gegoten was, voelde mijn hoofd merkwaardig licht aan. Ook mijn buik zou buitengewoon vol moeten aanvoelen, maar ik voelde dat mijn maag al knaagde van leegheid. ‘Ik heb een licht ontbijtje voor je gemaakt,’ fluisterde Harry. ‘Dat zal je wel goeddoen na zo’n zware avond.’ Ik knikte. Harry kwam naar mij toe, zette de rugleuning van het bed overeind en plaatste het dienblad op mijn schoot. ‘Je ziet er goed uit,’ zei hij terwijl hij naar mijn blote buik en grote borsten keek. ‘Die schnitzels hebben je geen kwaad gedaan,’ grinnikte hij. ‘Je bent mijn held voor deze dag hoor.’ Ik zag het ‘lichte’ ontbijt voor me. Een flinke chocoladecroissant, nog een kaascroissant, twee broodjes, een eitje en een grote schaal met yoghurt wachtten daar om door mij opgegeten te worden.
Ik begon dapper te eten en hoorde Harry vertellen over het verdere verloop van de avond. ´Je was de ster van de avond. Je jurk scheurde bij de naden in je zij en je hele buik was prompt zichtbaar voor de hele goegemeente. Hildegard kwam bij je staan toen je jezelf verontschuldigde. ´Vinden jullie dit geen fantastische buik,’ riep zij. ‘Nog even en hij is even mooi als de mijne.’ Ze maakte haar schort los en opende langzaam de knoopjes van haar bloes. ‘Kijk maar.’ Een gigantische buik toonde ze dat tot mijn verbazing niet verdeeld was in verschillende vetlagen, maar één groot massief geheel was. ‘Hier heb ik jaren over gedaan, terwijl jij,’ ze ging naast je staan, ‘daar nog niet eens een jaar werk aan hebt gehad. Ik ben jaloers op je.’ Ik genoot van de twee buiken naast elkaar en ontdekte dat het niet lang meer kon duren voordat jij zover was. Want jou buik was het mooiste van de twee.’
Ik keek hem aan. Het ontbijtbord dat voor mij lag, was leeggegeten. Ik weet ook niet hoe ik het gedaan had, maar blijkbaar krijg je honger van eten. Harry streelde over mijn buik en ik voelde mij langzaam geil worden. Mijn huid leek door de dikte wel gevoeliger te zijn geworden, dan toen ik vijftig kilo lichter was. Alsof ik al klaarkwam door de strelingen. Ik zuchtte hard en voelde het verlangen van zijn stijve pik in mij opwellen. Even later lag hij boven op mij en ramde dat het hem een lieve lust was. Ik kwam gillend klaar en voelde zijn sperma in mij schieten. Fantastisch!
Ik hoop dat je het een mooi verhaal vond.
Dikke kus,
Ingrid
***
Naar deel 4
Reacties
Een reactie posten