Aangenomen - De 14e sollicitant (1)

Harry is chef van een filiaal bij een handel in voedingswaren. Hij zoekt een vertegenwoordiger. Als de 14e sollicitant binnenkomt. Dan weet hij het.

Aangenomen

De 14e sollicitant stapt mijn kantoor binnen. Voor mij ligt een prachtige sollicitatiebrief, waarboven haar naam prijkt: Ingrid. Ze is 28 jaar oud, komt uit het westen van het land en woont sinds een maandje hier in het oosten. Ze draagt een modieus jurkje. Heerlijk voor deze tijd van het jaar.

Ze is een knappe en jeugdige verschijning, met een goed figuurtje. Een prachtige aanvulling op het bestaande team. Dat weet ik zeker als ze binnenkomt. Ik schat dat ze met haar 1 meter 65 ongeveer 54 kilo zou wegen. Er klikt iets tussen ons. Nog voor ze gaat zitten weet ik het. Zij is de aangewezen kandidaat voor onze vacature en ze kan nog meteen beginnen ook.

De 13 eerdere kandidaten hebben allemaal iets waarmee ze geen goede indruk op mij maken voor de baan van vertegenwoordiger in voedingswaar. Als chef van een klein filiaal van een bloeiende onderneming, een groothandel in voedingswaar, vind ik het essentieel om de juiste kandidaat te vinden voor deze moeilijke baan.

Ik vraag haar de hemd van het lijf en tuur onderwijl naar haar stevige, middelgrote borsten. Ik schat dat de grote van haar beha een cup C is. Ze lijkt mij de beste kandidaat. 1 probleem. Ze is veel te mager voor de doelgroep die ik wil bereiken. Ik wil namelijk veel meer de horecagelegenheden van allochtonen benaderen om onze producten aan te slijten. De meeste eigenaars zijn vrouw en kunnen flink aan de maat zijn door het jarenlange werk in de horeca.

Ik denk dan niet alleen aan de candybars die ze van ons al betrekken, maar veel meer aan de grondstoffen voor hun producten. 'Je moet doortastend zijn, want ik verwacht veel van je. Je moet je goed verdiepen in de behoeften van de klant. Vooral de allochtone markt heeft mijn belangstelling. In deze functie moet jij deze markt betreden. Ik kies voor een vrouw omdat de meeste eigenaren vrouwen van buitenlandse afkomst zijn', leg ik uit. 'Ik heb daar geen problemen mee', geeft ze overtuigend aan. 'Ik heb zelf ook een kleurtje', vult ze aan. Voordat ik er erg in heb, heb ik haar al aangenomen.

Ze kan direct de volgende dag langskomen. Voor mij is dat echt ideaal. Ze draagt nu een heel keurig mantelpakje. Ik ga haar vandaag al inwerken. We lopen door het magazijn waar dozen boordevol candybars staan. Ik breng haar naar achteren waar een grote container vol met snoepgoed stond. 'Dit is onze afvalhoop', vertel ik.

'Er ligt hier voedsel dat niet meer naar de klant kan maar nog erg goed eetbaar is. Je mag van mij hieruit naar hartelust scheppen. Het is altijd lekker om een chocolaatje te eten onderweg of als je druk achter je bureau aan het werk bent. En je kunt het best hebben.' Ik geef haar een knipoog en zie haar verbaasde ogen. Ik pak voor haar een kapot gescheurde zak met M&M's, die allemaal nog keurig in de losse verpakkingen zitten. 'Hier neem maar mee. Dan heb je wat te knabbelen nu we bij de klanten langsgaan.'

We rijden weg. Snel naar de eerste klant. Dat is een Surinaamse vrouw. Ze is flink aan de maat. Ze moet zeker 120 kilo wegen bij haar lengte van 1 meter 60. Ze snaait waarschijnlijk veel te veel van de vele Surinaamse maaltijden die ze klaarmaakt in haar kleine toko. Ik bereid Ingrid op de ontmoeting voor. 'Het is de bedoeling dat je mee-eet. Het is een belediging als je dat niet doet.'

Ingrid kijkt vol afgrijnzen naar mij. 'Dat kan toch niet', roept ze ontsteld. 'Ja', antwoord ik. 'Dat hoort bij deze functie. In veel culturen is het de gewoonte om mee te eten. Als ze je iets aanbieden dan moet je dat aannemen en opeten. Dat komt je relatie met de klanten ten goede. Deze mensen zijn zo innovatief. Proberen steeds weer iets nieuws of anders. Ze willen graag horen wat je van hun nieuwe producten vindt. Probeer gelijk onze grondstoffen te leveren bij je oordeel. Dat is onderdeel van het spel.'

We komen binnen bij Marjan. Ze waggelt door haar grote gewicht en biedt vrijwel meteen na binnenkomst iets te eten aan. Ingrid eet met voorzichtige hapjes en aarzelend. 'Is dit niet verschrikkelijk vet', vraagt ze. 'Gewoon opeten en vertellen wat je ervan vindt. Je hebt een goede klant aan haar, echt waar', fluister ik. Marjan zet een groot bord met een speciaal soort garnituur voor Ingrid.

'Kijk', zegt Marjan. 'Dit is echt Surinaams en moet je proeven. Het is gemaakt met jullie deeg.' Ingrid neemt aarzelend een hapje. 'Ach meid neem toch meer', reageert Marjan snel. 'Je kunt het best hebben met je slanke figuurtje.' Ze neemt nu een stevige hap. Ingrid proeft ineens hoe lekker de balletjes zijn. Ze eet de hele schaal zonder mopperen verder leeg. 'Lekker he', moedig ik haar aan. 'Geniet er van, het is gratis. Zo hoef je vanavond niet eens meer te eten.'

Een uurtje later stappen we mijn auto weer in. Met een buik vol en een grote hoeveelheid orders in de hand. 'Je gelooft het misschien niet, maar denk mee met de klant', zeg ik terwijl Ingrid achterover hangt. 'Ik ben echt volgegeten en dat om half elf 's ochtends. Ik geloof niet dat ik eerder zo vol ben geweest.'

We zijn onderweg naar de volgende klant. Een Turkse vrouw met een klein restaurant waarbij ze zowel shoarma als Turkse specialiteiten serveert. Het is niet duur en de gerechten zijn voortreffelijk, vertel ik aan Ingrid. 'Ik snap niet dat jij niet zo rond bent als een tonnetje', zegt ze. 'Als ik dit zo zie dan wordt dit een zware baan.' Ze streelt met haar hand over haar volle maag. Ik probeer ontkennend te reageren, maar vind dat te eng. Ze mag mij niet teveel doorkrijgen. Ik zie dat ze ondertussen uit het zakje M&M's snoept. Volgens mij heeft ze niet eens door dat ze eet.

We komen aan bij de Turkse Mirna. Een vrouw van ongeveer de leeftijd van Ingrid, runt deze zaak. Ze houdt er een speciale kooktechniek op na. 'Ik geloof niet in dunmakende producten. Het moet gewoon lekker zijn.' Ze klopt op haar dikke buik. Ik zie dat ze weer een paar maten gegroeid is sinds mijn laatste bezoek een halfjaar geleden. 'Je ziet er goed uit Mirna', complimenteer ik haar. 'Dank je', zegt ze en geeft me een knipoog. 'Kom even met me mee. Ik moet je wat laten zien', gebaart ze naar mij.

Achter in de keuken krijg ik ervan langs. 'Wat heb je nu voor een slanke den meegenomen. De vorige was net een beetje aan de maat en nu kom je met dit. Zo iemand komt toch helemaal niet geloofwaardig over.' Ik knik en buig naar haar toe om iets in het oor te fluisteren. Zo bang ben ik dat anderen het zullen horen. 'Luister Mirna. Ik heb een plan met haar. Ze moet gewoon mooi dik worden. Vetmesten zeg maar.'

'Moet ze zo dik worden als ik?' vraagt de Turkse met een ontdeugende blik in haar ogen. Ze pakt mijn handen vast en laat ze over haar nieuwe vetaanwinst glijden. '115 kilo, schoon aan de haak', vertelt ze er bevestigend bij. 'Ik wens je veel succes met deze magere lat.' 'Dank je, maar ik heb je hulp natuurlijk nodig', antwoord ik. 'Ik beloof te doen wat ik kan.' Mirna draait zich om. Ik zie haar reusachtige achterste op en neer deinen op weg naar het tafeltje waar Ingrid zit.

Even later verschijnt Mirna met een grote ovenschotel. Echt Turkse receptuur volgens haar. Ze zet de grote schaal voor Ingrid neer. 'Proef maar. Het is echt heerlijk.' Ze neemt een hap en kijkt mij aan. 'Het smaakt goed. Gebruik je daar ons deeg bij. In combinatie met de olijfolie van ons is het wel lekker, denk ik.' Ik knik goedkeurend naar haar, terwijl ik zie hoe ze dapper dooreet. Het is nog niet eens twaalf uur en Ingrid werkt al haar tweede maaltijd van de dag binnen. Ik weet dat het even kon duren voordat ze dit accepteert, maar mijn trouwe klanten gaan mij helpen, daarvan ben ik overtuigd.

'Kijk je ziet hoe eenvoudig het is. We gaan hierna naar Marina. Zij heeft een hele goedlopende pizzeria midden in een klein dorpje. Het is fascinerend om te zien hoe goed zij haar bedrijf runt. Ik ben er bijna jaloers op', vertel ik Ingrid. 'Poeh, mijn buik is nog vol van het overheerlijke toetje van Mirna', reageert Ingrid. Ze opent alweer een nieuw zakje M&M's.

'Ik vind dat het goed gaat', zeg ik motiverend. 'Als ik dit zo zie, kun je het morgen al alleen af.' Ze kijkt me wantrouwig aan. 'Meen je dat?' 'Natuurlijk, als je mijn wijze raad in je hoofd houdt, kun je een grote worden. Het vak van vertegenwoordiger voor deze doelgroep lijkt jouw aangeboren. Als je je voldoende verdiept in deze boeiende persoonlijkheden dan denk ik dat je veel voor de zaak kunt betekenen.'

We komen aan bij de pizzeria van Marina. Zij is veruit de dikste vrouw van de 3 onderneemsters die wij vandaag bezoeken. Ik schat haar gewicht op zeker 140 kilo. Dat moet een confronterend ogenblik zijn voor Ingrid, maar ik durf het aan. Morgen gaat ze alleen nog veel meer verwend worden door onze horecaondernemers. De ervaringen met mijn vorige vertegenwoordigster zijn goed, ze weegt in 4 jaar tijd bijna 2 keer zoveel dan toen ze binnenkwam. Bij Ingrid hoop ik daar ook op. Zij lijkt mij een aangewezen figuur voor dit experiment.

De gigantische buik van Marina waggelt ons al tegemoet als we haar restaurant binnenstappen. 'O, Harry, wat leuk dat je er bent. Je hebt iemand meegenomen zie ik.' Ze geeft Ingrid een hand en zegt gelijk. 'Goed dat je er bent. Ik ben druk met een nieuw soort menu bezig. Iets met lasagne als voorgerecht, pizza als hoofdgerecht en een heerlijk toetje. Dat moet je proberen. Wacht, ik ga het gelijk voor je maken.' Ze stiefelt al weg in de richting van haar keuken en is druk in de weer met potten en pannen.

'Kan ik dat nog wel op?' vraagt Ingrid met een angstig piepstemmetje. 'Natuurlijk en als je niet meer hoeft laat je het maar staan', antwoord ik motiverend. Van dit etentje hangt haar carrière af. In de afgelopen weken zijn hier 4 kandidaten letterlijk afgevallen. Ingrid maakt kans. Ze moest wel alles opeten. Ik stel weinig eisen, maar dit moet, vind ik. Ik zeg echter niks. Laat het maar gebeuren. Een goede kandidaat krijg je alleen met geduld. Heel veel geduld.

Marina weet van de hoed en de rand en schenkt royaal wijn. Zelfs als het glas van Ingrid halfvol is, dan vult ze het al bij. Het lijkt dat de laatste remmingen van Ingrid zullen verdwijnen met deze tactiek. Marina zet een grote schaal met lasagne neer voor mijn nieuwe vertegenwoordigster. Ze eet met voorzichtige happen. Ze geniet zichtbaar van de unieke maaltijd.

'Ik heb dit nog nooit geproefd', zegt ze begeesterd. 'Marina wat heb je erin gedaan. Dit is een gouden combinatie. Ik denk dat ons deeg zich hier goed voor leent.' 'Dat gebruik ik ook', bevestigt de Italiaanse met een energieke stem. 'Ik zou graag willen dat u de volgende keer wat meer deegsoorten meeneemt, want ik wil er graag mee experimenteren. Je proeft nu het resultaat van de deeg die Harry de vorige keer meenam.'

Ingrid kijkt mij verbaasd aan. 'Je denkt met je klanten mee, is dat de kunst?' 'Natuurlijk, dat probeer ik de hele dag al te vertellen. Probeer ze op ideeën te brengen met onze producten. Dat is een goede vertegenwoordiger.' Ik eet voorzichtig een hapje van de schaal die voor mij stond. Het zou mij verwonderen als Ingrid die gigantische schaal die voor haar staat, weet weg te werken.

Een uurtje later gebeurt het grootste wonder. Ze heeft de enorme olifantenpizza van Marina helemaal weggewerkt. 'Heerlijk, vooral die unieke olie. Ik zal de volgende keer een nieuwe olijfolie meenemen, die je producten nog smeuïger maakt', denkt ze verkooptechnisch mee met Marina. 'Misschien moet je in de toekomst je wijnkaart iets uitbreiden. Ik kan meedenken', vervolgt ze als ze haar glas leeg heeft.

'Ik geef onmiddellijk toe dat ik een beetje tipsy ben, maar je wijn mag echt wel iets beter zijn. Vergeef me dat ik het zeg.' Marina geeft mij een supervette knipoog. Ze vindt dat Ingrid wel dè kandidaat voor een vertegenwoordiger in mijn zaak is. Als Ingrid even naar de wc is, fluistert Marina me toe dat ze het helemaal zag zitten. 'Dit is haar', grapt ze met haar Italiaans accent.

'Poeh, ik krijg er echt niks meer bij', zegt Ingrid als ze het laatste beetje van de gigantische pudding die voor haar is neergezet, heeft opgegeten. Ze heeft het colbertje van haar mantelpakje uitgedaan en de bovenste 2 knoopjes van haar rokje opengezet. 'Sorry hoor, maar ik ben echt zo volgevreten. Zoveel als ik vandaag op heb, heb ik nooit gegeten.'

Ze zucht diep en laat een kleine boer. 'Sorry. Oeps. Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me kiplekker', zegt ze tevreden. Ze streelt met haar hand over haar buik. 'Tjee, wat is die rond zeg', stamelt ze verbaasd. Marina geeft mij de ene vette knipoog na de andere. Ingrid heeft haar test doorstaan. Voor ons breekt een prettige periode aan. Daar ben ik helemaal zeker van. 'Ik zal haar de volgende keer extra goed verwennen', fluistert Marina in mijn oor en gaf een kneep in mijn wang.

Ik breng haar naar huis want in deze toestand wil ik haar niet alleen laten reizen. 'Morgen haal ik je op, dan mag je het zelf proberen. Je doet het fantastisch', moedig ik aan. Ze weet zelf nog niet zo goed raad met mijn advies. 'Ik vind het heel leuk hoor, maar ik moet er wel erg aan wennen aan deze nieuwe levenshouding. Ik ben altijd opgevoed met het verhaal dat je dun en slank moet zijn en al die dikke vrouwen om mij heen laten juist zien dat ze heel gelukkig zijn. Ik vraag me dan af of het toch mogelijk is.'

'Proberen is het minste wat je kunt doen', waag ik te zeggen. 'Ja, misschien is het wel iets om te proberen', antwoordt ze met een lichte weifeling in haar stem. 'En zeg eerlijk', vervolg ik. 'Bij welke baas krijg je 3 heerlijke diners op 1 dag en mag je snoepen en drinken zoveel als je wilt. Allemaal onder werktijd.' Ze kijkt me zo indringend aan dat ik meteen zeker weet dat mijn missie gaat slagen.

De 1e weken meldt Ingrid zich keurig aan het eind van haar dag werken. Ze haalt aardig wat orders binnen voor ons bedrijf. Zeker voor iemand die zo kort dit werkt doet. Ze geniet van het vele eten dat ze krijgt aangereikt van onze klanten. Ze vertelt mij bij haar bezoekjes aan mij in rozen en geuren over haar ervaringen bij onze klanten. Meestal eet ze 2 keer per dag een flink diner, maar ze probeert ook de creatieve snacks van veel snackbars die stevige Chinese vrouwen runnen.

'Vandaag heb ik zo'n lekkere bamischijf gegeten', vertelt ze op de laatste dag van haar 1e werkweek. 'Ik weet niet hoe ze het gedaan had, maar het smaakte perfect. We hebben samen wel een schaal met 10 van die heerlijke dingen opgegeten', vervolgt ze. Ze streelt over haar enigszins bolstaande buikje. 'Vergeef me, ik moet er nu echt vandoor.' Ze loopt naar het magazijn. Even later zie hoe ze een grote doos candybars in haar auto inlaadt. 'Dit is de goede weg', schiet door mij heen. Ik ga met buitengewoon veel en vette fantasie het nieuwe weekend in.

De weken gaan veel sneller dan ik kan voorzien. Ik zie hoe Ingrid langzaam maar heel zeker dikker wordt. Het jurkje dat ze 3 weken na het sollicitatiegesprek draagt op een warme septemberdag, zit al beduidend strakker om haar lichaam gespannen. De stof valt niet meer zo royaal om haar lichaam heen en knelt enigszins bij haar borsten, buik en billen. We zorgen goed voor haar, denk ik tevreden als ik haar naar haar auto zie lopen op de parkeerplaats. Haar kontje is al flink gegroeid. Wow, wat ziet dat er goed uit.

Ik durf er niet over te beginnen als ze aan het eind van die middag met mij haar proefperiode evalueert. Ik vertel dat ze nu helemaal op eigen benen kan en mag staan. Ik ben door het hoofdkantoor gevraagd om te assisteren bij een andere vestiging omdat daar grote problemen zijn. Ingrid lijkt een beetje teleurgesteld.

'Dat is jammer, want ik vond het fijn om met je te werken', zegt ze. Hoor ik nou een lichte snik in haar stem? 'Ik vind dat ook, maar ik beloof je over een kleine 2 maanden ben ik hier weer, echt waar. Dan nemen we de situatie goed door. En natuurlijk mag je mij altijd bellen of e-mailen als je tegen problemen aanloopt.' Ik geef haar een geruststellende knipoog. Ze draait zich om. 'Vergeet niet wat ik gezegd heb: denk met je klant mee', roep ik haar nog na. Haar billen geven mij overduidelijk het antwoord. Nee, dat vergeet ze niet. Let maar op ons, lijken ze te willen zeggen.

Ik vrees het ergste. Mijn tijdelijke overplaatsing staat een succesvolle actie naar Ingrid toe in de weg. Gelukkig is de assistent-manager Marja ook flink aan de maat. Ook zij kan zich wel in mijn filosofie vinden. In het eerste jaar van haar aanstelling is ze 15 kilo aangekomen. Ondertussen na de 4 jaar dat ze hier werkt, tikt ze de 100 kilo aan.

Toch vind ik het heel jammer dat ik niet alles van dichtbij kan meemaken. Het is zo leuk en vooral opwindend om iemand dikker te zien worden en over de groei van haar lichaam te fantaseren. Nu moet ik lijdzaam denken aan het lichaam van Ingrid, als ik ver weg in het noorden van het land een vestiging in nood help.

Bah, bah. Ik heb zo'n zwaar leven.

Lees deel 2: Verkooptechniek »

Dit is het 1e deel van het vervolgverhaal De 14e sollicitant. Het is mijn 2e zelfgeschreven Weight Gain verhaal op deze blog en het 1e langere verhaal van maar liefst 5 afleveringen.

De afbeelding is gemaakt met hulp van AI. De tekst is actueel gemaakt en wat vlotter leesbaar. Update 14 december 2024.

Reacties op dit verhaal zijn van harte welkom.