Dirndl - De 14e sollicitant (4)

Harry heeft de 28-jarige Ingrid aangenomen in zijn groothandel in voedingswaar. Ze werkt veel samen met restaurants van andere culturen. Hij moedigt haar aan om zich te verdiepen in de klant. Dat betekent eten, eten en eten. Dat blijft niet zonder consequenties.

Dirndl

Ik geniet van de alsmaar dikker wordende Ingrid. Sinds haar 100-kilo-feestje hebben we dus echte verkering. Nu zie ik haar bijna iedere week. Hierdoor verlies ik wel een beetje de verbazing over haar figuur. Ik kan nu een stuk moeilijker peilen hoeveel ze aankomt. Het lot treft ons echter snel, want ons bedrijf is in Amerikaanse handen gekomen.

De managers in Amerika verbazen zich over de grote omzetten die onze filialen in het oosten en sinds kort ook in het noorden halen. Ze vragen of Marja samen met Ingrid kunnen overkomen naar het hoofdkantoor in New York om daar hun verkooptechniek uit te leggen. Ik mag niet mee. Voor mij ligt een klus in Oostenrijk te wachten. Een filiaal daar verkeert in moeilijkheden. Ik mag ze een maand lang assisteren om ze uit de brand te helpen.

Ik neem de stagiaire Simone mee. Ze moet voor school een verslag over het bezoek aan Oostenrijk schrijven. Ze loopt nu 3 maanden met ons mee. Ze krijgt zichtbaar meer vlees rond de botten van het werk. Ik schat haar gewicht nu zo rond de 70 kilo. Overduidelijk hangt er een streepje buikvet rond haar middel. Ook heeft haar achterste flink aan formaat gewonnen.

Haar billen deinen al zachtjes mee op het ritme van haar benen. Ik zie dat nog beter als ze voor mij uit loopt. Haar bovenbenen klemmen nog strakker in het stof van haar broek vast. Ik meen een klein vetrolletje onder haar beha-bandje te zien. Haar borsten zijn eveneens behoorlijk gegroeid in de periode sinds ze stage bij ons loopt. Het lijkt mij wel een fraaie missie om in de maand dat wij samen in Oostenrijk zitten, het gewicht van Simone flink te vermeerderen.

Die missie begint meteen al op de heenreis. We rijden met de auto over de Duitse autobanen en we rusten uit bij zo'n zogenaamde Raststätte. Het principe van het lopend buffet vergezel ik voor haar met een opdracht voor in het verslag: beoordeel de kwaliteit van de verschillende worstgerechten die er zijn. 'Moet ik ze dan alle zes opeten?' vraagt ze onschuldig aan mij. 'Dat spreekt voor zich', antwoord ik, 'en als je twijfelt, neem er gewoon nog eentje. Heel belangrijk hierbij is de combinatie van het gerecht waarbij ze het aanbieden.'

Een uur later zit de stagiaire met het 6e bord leeg voor zich. 'Ik kan niet meer', puft ze met een klopje op haar dikke buik. 'Nu is een heerlijk toetje geweldig', zeg ik snel en haal een heerlijke forse coupe ijs voor de kleine meid. 'Geniet ervan', zeg ik erbij. Ze heeft het blaadje over de worsten keurig ingevuld. Ik kijk er zo serieus mogelijk bij. 'Dat is iets voor in je verslag vind ik. Zo kun je de begeleider laten zien hoe de worst bij de buren smaakt.' Ik kijk nog een keer. 'Volgende keer moet je wel beter opletten op de sauzen die erbij geserveerd worden', zeg ik snel erna. Ze bloost en knikt verlegen: 'Ja'.

Die volgende keer is een stuk sneller dan ze verwacht. Als we enkele uren en vele kilometers verder rijden, zegt Simone dat ze weer honger heeft. 'Honger?' vraag ik verbaasd. 'Je hebt net je buikje rond gegeten.' 'Ik snap het ook niet', reageert ze verontschuldigend en met een rood gezicht van schaamte, 'maar ik heb zin in een worstje.' We moeten er allebei verschrikkelijk om lachen. 'Nu met een biertje erbij, lijkt me', zeg ik. 'Ja, lekker met een biertje erbij.'

2 uur later stapt ze aangeschoten naast mij in de auto. 10 worstenmenu's zijn er door haar keel gegaan vergezeld met 5 halve liter pullen bier. 'Ik kan geen boe of bah meer zeggen', zegt ze tegen mij. 'Wat waren dat een lekkere worstjes zeg', zucht ze nog een keertje. Ze laat een keiharde boer. 'Sorry hoor, maar dat bier hè. Dat is ongelooflijk verraderlijk. Gelukkig rij jij', merkt ze er direct bij op. 'Ik denk niet dat ik hem meer recht op de weg kan houden', giechelt ze erna.

Eindelijk na een lange rit waar we met alle tussenstops erbij 1,5 dag over doen, komen we bij het hoofdkantoor van onze Oostenrijkse afdeling aan. Het kantoor ligt vlakbij de hoofdstad. We krijgen eerst uitgebreide voorlichting over de gang van zaken. Ik zal de komende weken actief zijn in het hoofdkantoor met het geven van workshops.

Simone zal de eerste dagen in mijn omgeving verkeren. Later gaat ze zelf op onderzoek uit bij de vestiging in Duitsland. Ze doet dit speciaal voor haar studie. Daar zal ze zich voornamelijk ledig houden met het beoordelen van de worsten voor de Oktoberfeesten. Dat heb ik even snel ergens bij een tussenstop onderweg geregeld. Ze is aangenaam verrast, maar zeg het erg leuk te vinden. 'Worst moet wel gegeten worden bij bier', zegt ze in enigszins gebrekkig Duits tegen de Oostenrijkse manager.

De 1e dagen begeleid ik haar en voorzie haar in ruime mate van voedsel en drank. Alle remmen lijken bij haar te zijn verdwenen. Iedere avond waggelt ze onder mijn begeleiding haar hotelkamer in. Ik meen haar wel te zien groeien, maar volgens mij is hierbij de wens sterker dan de werkelijkheid.

Ze is in elk geval over haar grootste magerte heen. Na 4 dagen met mij te hebben meegelopen, vertrekt zij naar Duitsland. Ik ga haar op de terugweg over een week of 4 ophalen. Ze heeft een mooie opdracht meegekregen en zal de worstfabriek vertegenwoordigen en speciale bijeenkomsten organiseren voor de horecaondernemers in de buurt.

***

New York, 6 juli
Lieve Harry,
Ik mis je verschrikkelijk omdat ik echt niet alleen over Broadway kan lopen zonder aan jou te denken. Zulke mooie dingen. Dit had ik allemaal samen met jou willen beleven. Ik zit hier op een boeiend congres met allemaal dikke Amerikanen. Ik en Marja behoren hier tot de middenmoot als het om dikte gaat. De meeste mannen van het concern zijn steviger en veel vrouwen zijn net zo dik als wij of nog dikker. Magere scharminkels zijn nauwelijks te zien. Speciaal voor de gelegenheid had ik twee iets te grote mantelpakjes gekocht (maat 48 zit al krap, dus het is maat 52) om goed voor de dag te komen.

De 1e dag was overweldigend. We waren de enige Europeanen van het gezelschap en kregen een overheerlijke maaltijd aangeboden. Hier gold het buffetprincipe en we mochten opscheppen zoveel wij wilden hebben. Met borden boordevol typisch Amerikaanse gerechten waaronder heel veel vlees en verrukkelijke hamburgers. Daarbij waren de hoeveelheid frietjes en dikmakende salades oververtegenwoordigd. Vooral de saus was erg overvloedig. In Nederland hadden Marja en ik ons geschaamd zoveel als wij erbij liepen. Nu behoorden wij tot de middenmoot. Natuurlijk keerden we uren later volledig overvoed terug naar onze hotelkamers.

De 1e dagen mochten we goed door het bedrijf lopen, maakten we kennis met onze Amerikaanse collega's en zagen we een aantal fabrieken van binnen. Zo bezochten wij een appel-pie fabriek, waar we kennismaakten met allerlei soorten van appelkoek. Het ene nog warmer dan het andere. Ook hier aten wij onze buiken rond. Ik genoot van de rijkdom aan voedsel en liet mij alles welgevallen. Alles was gratis, inclusief de drank en we keerden heel vrolijk van de drank naar onze hotelkamers. Trouwens dat is een erg goede combinatie appelgebak met apfelkorn.

Veel leerzame verkooptechnieken onderwezen gekregen en na een week mochten we ons geluk in de provincie beproeven. Marja en ik werden uit elkaar geplukt en ik kwam te werken met Susy, een forse Amerikaanse, die samen met mij een aantal bedrijven voorlichting zou geven op basis van al het geleerde. 'Toon al je belangstelling in hun product', vertelde ik haar toen we naar het 1e bedrijf, een grote gebaksfabriek reden.

'Vergeet nooit iets te proeven, doe alsof je het heel erg lekker vindt en geef ze advies. Daar hebben ze wat aan, anders lijkt het net of het je niks interesseert, terwijl alles erop moet wijzen dat dit wel het geval is.' Ik verklapte Suzy wel dat er een beroepsrisico aan de methode zat en klopte op mijn buik. Ze moest verschrikkelijk hard lachen en klopte ook op haar eigen buik. 'Ik geloof dat ik er wel raad mee weet', lachte ze.

We gingen ter plekke direct aan de slag. Ik at het ene gebakje na het andere en merkte dat mijn mantelpakje behoorlijk strak was gaan zitten. Marja at als een dijker van de vele soorten gebakjes en we waren over het ene nog lovender dan het andere. Wat kunnen die Amerikanen goede zoete combinaties kiezen. Ik en Marja mochten na afloop zeggen welk gebakje we het lekkerste vonden. Wonderwel kwamen we allebei bij hetzelfde uit, een combinatie van advocaat, vanille en veel slagroom. Van de directeur kregen we elk 2 forse gebaksdozen van deze taart mee.

Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar dezelfde avond ging de ene doos op en de volgende morgen schrokte ik de andere leeg. Wat een gouden tijd hebben we hier. Het is alleen funest voor mijn figuur, of juist niet, het is maar hoe je het ziet. Ik moet nu echt stoppen met schrijven want ik moet nu naar een fabriek die experimenteert met candybars.

Overal zoentjes speciaal op je xxx,
Je Ingrid.

***

Simone zou ik gaan ophalen van haar opdracht en we zouden direct doorrijden naar huis vanuit haar Beieren. Door allerlei omstandigheden duurt het iets langer. Geen 4 maar 6 weken. Ik moet nog zoveel werk in Oostenrijk verzetten, waardoor ik echt niet eerder weg kan. Simone kan zonder moeite verder gaan met haar stage. Ze leert erg snel en goed, schrijft haar Duitse begeleidster Ank in een appje. Het roept bij mij een groot verlangen op naar mijn stagiaire. Ze moet zijn uitgegroeid tot een vrouw van formaat.

Ank is ook niet mis. Jeetje. Ze is een gezellige, ronde Duitse van middelbare leeftijd. In vervlogen tijden heeft ze zeker tot de hüpsche meisjes behoort bij wie bierdrinkers veel zicht hadden op de ronde borsten en brede heupen. Nu zit het vet overal bij haar, met name op de buik. Een ferme vetkwab deint een halve meter voor de rest uit. Haar borsten liggen er overvloedig bovenop.

Ik begroet haar als ik Simone ophaal, uiteindelijk ruim 2 weken later. 'Simone is nog even aan het werk. Ze komt er dadelijk aan. Ze wilde nog even iets afmaken', zegt ze. Ze gniffelt een beetje. 'Aanvankelijk dacht ik dat ze wel een beetje magertjes was voor bij ons, maar ze heeft in deze 1,5 maand erg veel geleerd.'

Ik weet niet wat ik zie als na een kwartiertje Simone de kamer in komt. Ik begrijp meteen de waarschuwende woorden van Ank. Help. Simone is echt dik geworden. Ik schat het gewicht dat ze bij zich draagt rond de 80 kilo, dat is een overweldigend resultaat. 'Ja', glimlacht ze als ik iets te lang met open mond haar aankijk. 'Je ziet het goed. Er is wat van mij bijgekomen.'

Ze ploft met haar hand op de bolle buik, die als een tonnetje rond haar middel hangt en flink nasiddert als ze eenmaal in de stoel zit. Ik merk dat ze een beetje zwalkt. 'Sorry hoor, maar ik merk dat ik ietsje aangeschoten ben.' 'Hoe komt dat dan?' vraag ik. Zo laat is het nog niet. 'We zijn een worstje aan het testen waar we wat schnaps in spuiten. Ik dacht dat de alcohol wel zou verdampen, maar het valt een beetje tegen.' Ze moet er zelf om lachen. 'Daarna moesten de jongens nog goed afscheid van me nemen. Ik geloof dat ik iets teveel worstjes en een paar pullen bier teveel genomen heb.'

We bespreken haar stage en Ank vind dat het heel goed was gegaan. 'Normaal drinkt ze alleen na werktijd', vergoelijkt Ank. Met de giechelende Simone is nu niet zoveel te beginnen. 'De relaties met de exploitanten en de ontwikkeling van het worstje verliep prima', vertelt ze als Simone naar de wc is. 'Ze kan zich goed inleven in de doelgroepen en eet en drinkt bij de ontmoetingen dapper mee. Mijn complimenten hoor, zo'n stagiaire vind je niet vaak. Ik zou er zuinig op wezen. Dat ze daarbij iets is aangekomen, is juist een voordeel.' Ook Ank moet er erg om lachen.

We staan weer buiten het kantoor. Simone vraagt of ze nog even naar de jongens mag. 'Ik heb nog wel zin in een worstje en een pulletje bier', lacht ze. We gaan erheen. Er zitten 4 forsgebouwde mannen en 3 welgeronde vrouwen aan de tafel, waar nog een stapeltje worstjes ligt. 'Simone, is dat je begeleider?', vraagt 1 van de meiden. Haar borsten puilen uit de traditionele dirndl kledij die ze draagt. Ik kan er mijn ogen niet van af houden.

Onder haar schort zit een heuse pens verstopt. 'Geniet er nog van, zolang het kan. Morgen is het er niet meer...' Ze lachen. 'Je ziet er goed uit, niet meer zo mager als 6 weken terug. Ga zo door', merkt 1 van de mannen op. 'Ja', bekendt Simone. 'Het is hard gegaan, maar die worsten zijn zo verdomd lekker.' 'Dat is mijn worst ook', grinnikt 1 van de mannen. Hij is zo te zien ook niet meer de nuchterste.

Ze steekt een vinger in de lucht naar mij. 'Ik heb ze echt wel teruggepakt hoor. Door ze shotjes aan te bieden die ik tussen mijn borsten vasthield. Kijk zo.' Ze houdt haar enorme boezem goed binnen mijn blikveld. 'Die pakjes hier zijn zoooo mooi.' Ze biedt mij ook een shotje aan. Eigenlijk kan ik niet weigeren. Jeetje, wat een borsten heeft ze hier bij elkaar gegeten. Zo van dichtbij is het nog overweldigender. 'En allemaal van de worstjes', giechelt ze erbij.

1 van de mannen komt naar haar toe met een enorme schaal worsten. 'Toe Simone', zegt hij. 'Deze kun je nog wel even voor vertrek opeten.' Ze kijkt er heel verlekkerd naar. Het is een enorme schaal. 'We zullen je wel een beetje helpen', zegt de jongen. 'Kom maar bij mij op schoot zitten', zegt zijn buurman. Ze gaat zitten en neemt het eerste worstje. 'Mmmm, heerlijk. Wat ga ik dit straks missen.' Ze grinnikt.

Het ene na het andere worstje verdwijnt in haar mond. Soms speelt ze ontdeugend alsof het worstje een stijve piemel is. Dan maakt ze pijpende bewegingen met het worstje. 'Ik wil er wel wat saus bij hoor', neuriet ze. En ineens zet ze gretig haar tanden in het worstje en hapt het in een paar happen naar binnen. 'Dit is het lekkerste dat er is.' De jongen houdt haar goed vast. Ik zie hoe zijn hand over haar mollige buikje glijdt. Onder haar shirtje. 'Deugniet', zegt ze en ze slaat zijn hand weg.

En die hele stapel verdwijnt dus in Simoontje. Ongelofelijk. Ik herken haar niet meer terug. Wat is er hier gebeurd? Wat een eetlust heeft deze dame ontwikkeld in de weken dat ze hier is geweest. 'Het is leuheuk hier', gilt ze met dubbele tong. Daarna gaan nog wat liederen samen zingen. De heren nemen hierbij nog een shotje tussen haar borsten vandaan. Ik vermoed dat ze als afscheid nog wat extra schnaps in de worst hebben gedaan, want Simone is zeg maar gerust heel erg dronken.

Dat zegt ze zelf ook als tegen mij hangt. 'Jeetje, zo dronken ben ik de laatste weken zelfs niet geweest', stamelt ze uit. Ik weet ondertussen niet meer waar ik het zoeken moet. Jezus, ze is echt gigantisch aangekomen de laatste weken. Het zou mij niet verbazen als het meer dan 15 kilo zijn die zich om haar gedrapeerd hebben. Ze moet werkelijk dag en nacht gegeten hebben om deze mooie rondingen zo tot ontwikkeling te laten komen.

Uiteindelijk is het donker als we kunnen gaan. We stappen de auto in. Ze kan niet stoppen met giechelen. 'Ik ben wel wat dikker geworden, he?' Ze klopt op de machtige buik die voor haar uitwelft. De dirndl kledij staat haar bijzonder goed. Ze mag het setje dat ze draagt, houden. De medewerkers hebben nog een paar maten grotere kledij in haar tas gedaan.

'Je weet nooit of je het over een jaar nog past', zegt de Ank erbij. Ze is minstens zo aangeschoten als de anderen. 'Het is heerlijk om hier te werken. Je verlangt nooit naar huis, want hier is meer eten dan thuis', zegt ze bij het afscheid. Natuurlijk vallen er een paar dronkenmanstranen bij Simone als ze afscheid neemt van Ank en de mannen en vrouwen van de worstenproeverij en het drinkgelag.

Ik ben ontzettend nieuwsgierig hoe het met het gewicht van Simone gesteld is. Natuurlijk durf ik er niet over te beginnen. Gelukkig begint ze er zelf erover. 'Weet je dat ik gigantisch aangekomen ben sinds ik bij jullie stageloop', merkt ze op als we al enkele uren rijden. Ze begint wat nuchterder te worden.

'Het ergste is dat ik het helemaal niet erg vind. Ik weet nu al dat ik veel commentaar om mij heen zal krijgen van familie en vrienden, maar het geeft echt niks. Ik ben meer dan 20 kilo aangekomen gedurende mijn stage, maar het maakt mij niet uit als het er meer worden. Echt niet.' Ze tikt op haar ronde buik, die tevreden op haar schoot ligt. Daar is inderdaad flink wat aangekomen. Ze moet nu zeker 80 kilo wegen. Daarom vraag ik het haar toch maar. 'Nou, ik zou het niet precies weten, maar 2 dagen terug was het 84.' Ze schrikt zelf van het getal dat ze noemt: 'Oeps dat is ruim 25 kilo meer dan wat ik woog toen ik aan de stage begon.'

We stoppen op de helft bij een wegrestaurant. Het is al licht aan het worden. Ik bestel allerlei dingen van de kaart en laat haar proeven. 'Neem zoveel als je wilt', gebaar ik. Ze buigt zich over de tafel en hapt in een broodje met worst. 'Heerlijk, ik ben gek op deze broodjes geworden.' Ook de friet blijft niet onaangeroerd ook al is het nog best in de ochtend. Bier hoeft ze niet. 'Daar heb ik wel even genoeg van gehad', zegt ze. 'Ik ben blij dat ik weer een beetje kan nadenken zonder steeds in de lach te schieten.' Ze moet er zelf om lachen.

Ik vraag hoe het met haar stageverslag is. 'Prima, ik heb de eerste versie af. Als jij er nog naar wilt kijken, dan kan het naar de begeleider.' 'Hoeveel moet je dan nog doen voor je opleiding?' 'Dan ben ik klaar en dan kan ik gaan solliciteren.' Het klinkt als muziek in de oren. Ondertussen is alles wat op tafel laag geplunderd door Simone. Ik bestel 2 grote ijscoups en geef ze aan haar als afsluiting. 'Proef goed de vanille', zeg ik. 'Heerlijk', antwoordt ze. 'Misschien heb ik wel een baantje voor je', knipoogde ik. 'Er zit wel een beroepsrisico aan. Je kunt nog een paar kilo aankomen.' 'O, dat lijkt me wel wat', glimlacht ze terug.

Lees deel 5: Goddelijk dik »

Dit is het 4e deel van het vervolgverhaal De 14e sollicitant. Het is mijn 2e zelfgeschreven Weight Gain verhaal op deze blog en het 1e langere verhaal van maar liefst 5 afleveringen.

De afbeelding is gemaakt met hulp van AI. De tekst is actueel gemaakt en wat vlotter leesbaar. Update 15 december 2024.

Reacties op dit verhaal zijn van harte welkom.