De veertiende sollicitant (2)
Wat vooraf ging... Harry heeft de 28-jarige Ingrid Lichthart aangenomen in zijn groothandel in voedingswaar. Ze moet de allochtone markt gaan winnen als vertegenwoordigster. Verdiepen in de klant, noemt hij dat. In de praktijk blijkt dat eten, eten en eten. Dat blijft niet zonder gevolgen. Helaas kan Harry het niet meemaken, hij wordt voor een opdracht naar het hoge noorden gestuurd...
Lees eerst het eerste deel
Meer dan zes weken verbleef ik in het filiaal in het hoge noorden. Ingrid wisselde alleen korte SMS’jes uit waarin ze vertelde hoe goed de zaken liepen en hoe fijn ze ingewerkt werd door Marja. Ze schreef niets over de ontwikkelingen op het eetvlak, ze bleef erg oppervlakkig. Toen ik haar na een maand voorzichtig opbelde met de vraag hoe het ging, gaf ze te kennen dat ze erg druk was en soms zelfs pas ’s avonds laat thuiskwam. Op mijn vraag hoe de contacten met Marina en Mirna verliepen, antwoordde ze vaag. ´Ach, wel goed hoor.´ Ik vreesde het ergste voor mijn nieuwe vertegenwoordigster. Zou ze nog wel goed eten? Na dat telefoontje durfde ik haar niet meer te bellen en liet alles voor wat het was.
Eindelijk kwam daar de dag dat ik een weekje naar mijn eigen filiaal in het oosten van het land mocht. De zaken in Groningen gingen erg langzaam vooruit en ik had er bij de algemeen directeur van ons keten op aangedrongen vooral mijn eigen filiaal in Almelo niet te vergeten. Na lang bedelen mocht ik een weekje terug. Gespannen zag ik ernaar uit Ingrid weer eens te zien. Ik zat op maandagmorgen alweer vroeg op kantoor om niks te hoeven missen van de binnenkomst van mijn veertiende sollicitante.
Ik stond al langere tijd voor het raam van mijn kantoor te kijken toen er op de deur werd geklopt. Ik riep ‘ja’, draaide mij om en zag tot mijn verbazing Ingrid in de deuropening verschijnen. Ze was zichtbaar dikker geworden, zagen mijn ogen. Ze droeg hetzelfde, destijds ruim zittende zomerjurkje dat bij haar sollicitatiegesprek aanhad. Het stond echter nu op barsten. Bij elke beweging die ze maakte, leek haar kogelronde buik uit de stof te knallen. Ik wist niet wat ik zag. Ze leek wel een zwangere in haar vijfde maand.
‘Hallo, dat is lang geleden,’ stamelde ik. ‘Ja,’ antwoordde ze. ‘Je ziet er goed uit,’ reageerde ik snel. ‘Vind je?’ vroeg ze. ‘Ik moet wel zeggen dat de nieuwe verkooptechniek bepaalde consequenties heeft,’ zuchtte ze en ze legde haar hand op haar kogelronde buik. ‘Sinds ik hier werk ben ik twaalf kilo aangekomen. Deze jurk zat ruim, moet je nu zien.’ Ze hield haar buik naar voren. Ik zag dat hij aan alle kanten knelde en zelfs haar gegroeide borsten niet meer goed binnen kon houden. ‘Maar hoe gaat de verkoop dan?’ vroeg ik snel om niet te lang stil te staan bij haar ergernis. ‘Buitengewoon goed,’ antwoordde ze. ‘Ik verkoop meer dan ooit en denk goed na over de producten die ik verkoop.’ ‘Dat klinkt erg goed,’ reageerde ik. ‘Ik wist wel dat dit je zou liggen. Het extra gewicht is een bijkomstigheid. Bovendien, het staat je goed. Ik zal snel een extra provisie voor je regelen, zodat je je garderobe uitbreiden.’ Ik durfde er niet bij te zeggen dat ze misschien nog beter zou gaan verkopen nu ze wat zwaarder woog. Haar klanten waren stuk voor stuk aan de maat. De meeste wogen zelfs meer dan twee keer zoveel dan zij nu woog.
Ik genoot van het gesprek dat ik met haar had. Ik had op mijn bureau een schaal met candybars neergelegd, waarvan ze meerdere nam tijdens de evaluatie. Toen even later mijn plaatsvervanger Marja erbij kwam zitten, viel mij op dat zij ook aan gewicht gewonnen had. Een majestueuze buik puilde van onder haar colbert en rustte op haar bovenbenen toen ze zat. Dat het haar evenmin veel kon interesseren merkte ik aan de schaal met snoep, die na een halfuurtje bespreking helemaal leeggegeten was. Het ging hier echt een paleis worden voor de dikkere vrouw. Een droomwens ging in vervulling.
Die week genoot ik van de dikker wordende Ingrid, die elke dag na haar ronde even langskwam. Altijd sprak ze over eten. ‘Marjan, de Surinaamse vrouw, heeft een nieuw broodje ontwikkeld. Het smaakt echt geweldig. Ik heb met haar meegedacht om er een soort hamburger van te maken, maar dan veel lekkerder. Het resultaat is ongelooflijk, zoals ik dat vandaag geproefd heb. Trouwens niet alleen Marjans zaken groeien, zag ik vandaag. Wat een waanzinnig stevige dame is dat zeg.’ Ik hoorde in haar stem nog altijd de verbazing, maar wist dat zij ooit hetzelfde gewicht zou bereiken. Of dat nu over een jaar was of over twee, drie jaar, dat maakte mij niet uit. Ik voorzag een mooie ontwikkeling, die aan het eind van de week afgebroken werd voor een nieuwe termijn in Groningen.
(brief van Ingrid aan haar vriendin Moniek)
Almelo, 14 december 2002
Beste Moniek,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik je voor het laatst schreef. Het bevalt mij nog altijd erg goed in Almelo. Het baantje als vertegenwoordiger voor de groothandel in voedingswaren eveneens. De bijkomstigheid zoals je bij je bezoek van twee maanden geleden terecht concludeerde, neemt niet af, maar alleen toe. Ik weeg momenteel zwaarder dan ooit. Toen ik vanochtend op de weegschaal stond, stopte de meter pas bij 72. Dat is ruim zes kilo meer dan een maand geleden en bijna elf kilo zwaarder dan toen jij langskwam in Almelo. Het is in elk geval 18 kilo meer dan toen ik hier kwam wonen.
Ik weet het, jij vindt het schandalig. Ik draag een kogelronde buik voor mij uit en ik merk dat mijn kont heen en weer zwiept als ik loop. Maar is het wel zo erg? Ik merk dat ik met ongewoon veel plezier naar mijn werk ga. Ik hoef alleen nog maar in het weekend te koken, want tijdens mijn bezoeken eet ik mijn buik rond aan bijzondere en exotische maaltijden. Verder geniet ik van snoep en chips die ik iedere dag weer meeneem vanaf mijn werk. Maakt het wat uit? Ik geniet van het leven, terwijl ik vroeger altijd met mijn gewicht bezig was.
Maak je over mij geen zorgen. Het gaat prima met mij, zelfs beter dan ooit.
Gegroet, een altijd zwaarder wordende Ingrid
***
De weken trokken zich aan mij voorbij en ik kon onmogelijk naar het kantoor in Almelo. Mijn hulp was in Groningen dringend gewenst, zodat ik pas weer een kans kreeg om haar te zien op de nieuwjaarsreceptie. Omdat wij altijd overladen werden met recepties in het nieuwe jaar, was die van ons ergens in het midden van januari gepland. Ingrid werkte intussen al bijna vijf maanden bij ons bedrijf. Ik was erg benieuwd naar haar toestand. Ze moest veel aan gewicht zijn toegenomen zo rond de feestdagen, vermoedde ik. Ik durfde het bijna niet te hopen, want ze moest dan weer heel mooi zijn geworden.
Wat een vrouw kwam er op mij af toen ik de uitgaansgelegenheid binnentrad waar onze nieuwjaarsreceptie was. En inmense buik stak naar voren en ze had brede heupen gekregen. Toen ze me een kus gaf, voelde ik haar buik zachtjes tegen de mijne aandrukken. Het leek wel of ze in de negende maand van haar zwangerschap zat, zo vol en rond was haar buik geworden.´Gelukkig nieuwjaar,’ mompelde ze. ‘Dat het een heel mooi jaar mag worden Ingrid,’ antwoordde ik. ‘Och,’ zei ze, ‘het jaar kan niet meer stuk. Ik heb toch een geweldige baan. Zie maar.’ Ze klopte met haar hand op d’r buik. ‘Hier begroeten u 82 kilo’s, waarvan 28 het directe gevolg zijn van mijn baan.’ Ze lachte hard. ‘Natuurlijk ben ik je er heel dankbaar voor. Zonder dit werk was dit nooit gebeurd, dat weet ik zeker.’ Ik merkte dat ze gedronken had. Ze waggelde voor mij uit naar het groepje waar Marja ook stond.
Marja was trouwens ook een stuk flinker geworden. Het zou mij niet verbazen als haar weegschaal over de 110 uitkwam. Ik begroette de anderen ook en genoot van de aangeschoten Ingrid. Ze graaide een handvol nootjes uit de grote schaal die op het tafeltje stond. ‘Je ziet dat het ook goed gaat met Marja,’ fluisterde Ingrid in mijn oor. ‘Weet je hoe dat komt?’ Ik kreeg geen kans een antwoord te geven. ‘Het verbaasde haar dat ik zo goed mijn artikelen verkocht en ze vroeg op een dag hoe ik dat deed. Ik heb het uitgelegd en sindsdien is ze alleen maar dikker geworden.’ Ze giechelde. ‘Net als ik. Ze onthulde laatst dat ze vijftien kilo is aangekomen sinds mijn tip.’
De receptie verliep volgens vast protocol, na alle toespraakjes dronk iedereen weer verder. Zelfs Marja liet zich gaan. Ze kwam bij mij en Ingrid staan en sprak honderduit. ‘Ongelooflijk Harry, die verkooptechniek van jou. Ik wist niet dat het zo simpel was om onze producten aan de man te brengen. In de week voor kerst heb ik al mijn klanten geholpen met het samenstellen van hun menu. Van ieder kreeg ik een menu aangeboden op tweede kerstdag. Werkelijk, hoeveel kalkoengerechten ik niet heb zien langskomen. Dat wil je niet weten. En goed allemaal. Ik geloof dat ik wel vijf complete kerstmenu’s verorberd heb.’
Ingrid beaamde het verhaal van Marja. ‘In de week voor kerst ben ik verschrikkelijk druk geweest. Ik ben op eerste en tweede kerstdag overal de menu’s gaan proberen. Vooral Marina heeft zich erg uitgesloofd. Ik wist aan het eind van de kerstdagen niet meer waar ik het zoeken moest. In twee dagen tijd was ik wel twee kilo aangekomen. De tijd tussen kerst en oud en nieuw besteedde ik aan de hulp bij het oliebollenbakken van enkele klanten van mij. Ze waren dit jaar erg lekker.’ De schaal met bittergarnituur die korte tijd ervoor op het tafeltje bij ons neergezet was, hadden de twee dikke dames al leeggegeten. ‘Ze smaken goed. Jammer dat ze al op zijn, ik krijg net de smaak een beetje te pakken,’ merkte Ingrid droogjes op toen ze de laatste bitterbal in haar mond stopte.
De tijd vloog voorbij en de receptie was afgelopen voordat ik er erg in had. ‘Ga je met ons mee?’ vroeg Ingrid aan mij. ‘Wij gaan bij de Turkse Mirna nog wat eten hoor.’ Ze sloeg een arm om haar collega Marja, die zichtbaar tekenen van dronkenschap vertoonde. ‘Ja, lijkt me een goed idee,’ sprak ze met dubbele tong. Ik zag Mirna’s contouren duidelijk aftekenen toen ik de auto voor haar restaurant parkeerde. Onderweg hadden Ingrid en Marja mijn auto van alle voedingswaar ontdaan. ‘We hebben honger,’ stamelde Marja verlegen van dronkenschap.
Mirna waggelde ons tegemoet. Mens, wat was zij gegroeid de laatste maanden. Een gigantische buik schoof ze voor zich uit en het vet deinde mee met iedere stap die ze zette. Ze omhelsde mij uitbundig en ik voelde haar immense buik tegen mijn pik aandrukken. Ik werd er geil van. ‘Hoe gaat het met je?’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Goed,’ antwoordde ik snel. ‘Ik zie dat jij ook goede zaken doet.’ Ik drukte mij nog steviger tegen haar aan. Ze fluisterde opnieuw. ‘Je collega’s doen het goed, geloof ik.’ Ik knikte verlegen. ‘Maar we zijn er nog niet,’ antwoordde ik. ‘Nee, we zijn er nog niet. Zoals je aan mij kunt zien, is alles mogelijk.’ Ik durfde het bijna niet te vragen, maar ze duwde mij al voor zich uit naar achteren. De dames wees ze alvast een tafeltje aan. ´We moeten even overleg voeren,’ antwoordde ik terwijl ik achter haar aanliep.
In de keuken konden we fatsoenlijk praten. ‘Wat zie je er fantastisch uit,’ complimenteerde ik haar. ‘Beter dan ooit.’ ‘Dat komt door die collega van je. Ze maakt me zo enthousiast over mijn eigen eten, dat ik het eten niet meer kan laten staan. Steeds moet ik proeven of ik het wel goed doe. Zeker als ze me een paar nuttige tips heeft gegeven.’ Ik keek naar haar immense buik. ‘Je staart naar 145 kilo’s, is het niet ongelooflijk. Zoveel heb ik nooit van mijn leven gewogen.’ Ik wist niet wat ik uit moest stamelen. Dat betekende dat ze in nauwelijks vijf maanden tijd dertig kilo was aangekomen. ‘Het klinkt misschien gek,’ vervolgde ze alsof ik helemaal niet verbaasd was. ‘Maar ik voel me beter dan ooit.’
Ik knuffelde haar innig. ‘De volgende keer kom je alleen,’ zei ze zelfverzekerd. ‘Dat gedoe met die collega’s.’ Snel pakte ik haar grote borsten vast. Het leek wel of ik twee reuzenvoetballen in mijn hand hield. Ze voelden heerlijk zacht aan en ik voelde mij wegzinken in paradijselijke sferen. Ik moest ze weer snel loslaten, want achter mij hoorde ik voetstappen. Het was de serveerster. Ze droeg een kogelrond buikje onder het schort en het leek wel of ze zes maanden zwanger was. ´Je ziet er goed uit,’ knipoogde ik naar haar. ‘Ja, we zijn allemaal een beetje aangekomen hier,’ antwoordde Mirna. ‘Ik betrek iedereen bij de proeverijen. De omzet is er alleen maar door gestegen.’
Ik liep weer terug naar mijn eigen twee dikke dames die lekker zaten te keuvelen. Voor hun stonden twee grote Turkse pizza’s. ‘Ben je er eindelijk,’ verzuchtte Ingrid. Ze begonnen een operatie waar ik met open ogen naar heb zitten kijken. Ze aten het ene bijzondere gerecht na het andere, waarna ze op ontploffen stonden. Voor Marja werd dat even bittere werkelijkheid. Ze stond op om naar de wc te gaan en we hoorden haar broek hard uiteen scheuren. ‘Woeps,’ verontschuldigde ze zich met een rood hoofd. ‘Ik geloof dat ik iets teveel heb gegewten.’ Haar broek was opengescheurd en ik zag duidelijk een stuk vlees naar buiten bulken. Zo rond was haar buik nog nooit geweest, volgens mij. De contouren van een tonnetje staken helemaal door haar t shirt heen. Een dikkere Marja was nog nooit aan mij verschenen, besefte ik. ‘Morgen begin ik met lijnen,’ beloofde ze mij plechtig terwijl ze zwalkend naar het toilet wegliep. ‘Van mij hoeft het niet hoor,’ riep ik haar na, maar ik vroeg mij af of ze het hoorde.
Ik bracht de dames na afloop keurig naar huis. Van seks kwam het niet meer, daarvoor hadden Ingrid en Marja zich te vol gegeten. Ik verliet mijn twee dikkertjes in volle groei weer om pas in het late voorjaar terug te keren. Rond Pinksteren kreeg ik pas weer de gelegenheid om de dames te ontmoeten, want de crisis in de Noordelijke vestiging leek niet te bezweren.
(brief van Ingrid aan Moniek)
Almelo, 2 april 2003
Beste Moniek,
Hier in Almelo gaat alles erg goed. Hier groet je namelijk een vrouw waarvan het lijkt alsof ze in haar achtste maand van haar zwangerschap zit. De vader van het ‘kind’ dat in mijn buik huist is een regelrecht gevolg van mijn werk. Het wezentje dat in mij zit bestaat namelijk uit vet. Een kogelronde buik draag ik voor mij uit, waarin het geluk prijkt dat ik er met veel energie en liefde in heb gewerkt voor mijn prachtige baan. Vertegenwoordiger zijn is niet makkelijk, dat kan ik je verzekeren. Ik moet de hele dag eten om mijn brood te kunnen verdienen, zal ik maar zeggen.
Wat is er allemaal gebeurd? Teveel om op te noemen. In elk geval vergezellen mij nu 94 kilo’s waarvan exact de laatste veertig verse aanwinst is sinds ik hier in het verre oosten woon. Hoe lang het allemaal houdbaar is, weet ik niet. Ik schuif nu een grote buik voor mij uit en ik eet de hele dag door. Het lijkt wel of het niet op kan. Als ik ’s ochtends op mijn werk arriveer, pak ik meestal een paar verse croissantjes die de bakker zojuist gebracht heeft en smikkel ze heerlijk op. Daarna steevast een bezoekje langs de taartafdeling om een gebakje waar iets aan mankeert te scoren en vervolgens loop ik direct door naar de candybars die tegen de houdbaarheidsdatum aan zitten.
De afspraken rij ik af vanaf ongeveer half twaalf. Ik bezoek sommige klanten bijna wekelijks en andere wat minder. Vooral de wat stevigere eigenaresses zijn gek op mij. Ze overladen mij met nieuwe producten die ze willen ontwikkelen en proberen te testen. Deze week ben ik de elke dag even langs de Surinaamse Marjan geweest die druk bezig is om een speciaal koninginnedagmenu te ontwerpen. Het voorgerecht bestond uit een soort pasta waarin heel veel in olijfolie gedoopt varkensvlees zat, die Marjan heerlijk gebakken had. Elke dag proefde ik drie verschillende soorten voorgerecht, maar ik moest echt hard werken om dit ene gerecht nog beter te maken dan vroeger.
Marjan is volgens mij ook flink aangekomen sinds ik langskom. Ze was al behoorlijk aan de maat toen ik er voor het eerst binnenkwam, maar nu bengelt er een heuse buik voor haar uit. Soms word ik zelfs jaloers, want ze is echt mooi dik. Al het vet is heel gelijkmatig over haar lichaam verdeeld en ik kan er geen gebreken in ontdekken. Soms hoop ik ook zo mooi dik te worden. Ik schat dat Marjan ongeveer 130 kilo weeg, dat is altijd nog een 35 kilo zwaarder dan ik ben. In augustus durfde ik ook niet hardop te denken dat ik nu veertig kilo zwaarder zou zijn, dus niks is onmogelijk.
Ik zit wel vurig te wachten op Harry. Volgens mij geilt hij wel op dikke vrouwen en nu ben ik dikker dan ik ooit geweest ben, maar ik heb mij laten vertellen dat het wel volgende maand wordt voordat hij weer een keertje langskomt.
Groeten,
Je alsmaar dikker wordende
Ingrid
Naar het derde deel
Lees eerst het eerste deel
Meer dan zes weken verbleef ik in het filiaal in het hoge noorden. Ingrid wisselde alleen korte SMS’jes uit waarin ze vertelde hoe goed de zaken liepen en hoe fijn ze ingewerkt werd door Marja. Ze schreef niets over de ontwikkelingen op het eetvlak, ze bleef erg oppervlakkig. Toen ik haar na een maand voorzichtig opbelde met de vraag hoe het ging, gaf ze te kennen dat ze erg druk was en soms zelfs pas ’s avonds laat thuiskwam. Op mijn vraag hoe de contacten met Marina en Mirna verliepen, antwoordde ze vaag. ´Ach, wel goed hoor.´ Ik vreesde het ergste voor mijn nieuwe vertegenwoordigster. Zou ze nog wel goed eten? Na dat telefoontje durfde ik haar niet meer te bellen en liet alles voor wat het was.
Eindelijk kwam daar de dag dat ik een weekje naar mijn eigen filiaal in het oosten van het land mocht. De zaken in Groningen gingen erg langzaam vooruit en ik had er bij de algemeen directeur van ons keten op aangedrongen vooral mijn eigen filiaal in Almelo niet te vergeten. Na lang bedelen mocht ik een weekje terug. Gespannen zag ik ernaar uit Ingrid weer eens te zien. Ik zat op maandagmorgen alweer vroeg op kantoor om niks te hoeven missen van de binnenkomst van mijn veertiende sollicitante.
Ik stond al langere tijd voor het raam van mijn kantoor te kijken toen er op de deur werd geklopt. Ik riep ‘ja’, draaide mij om en zag tot mijn verbazing Ingrid in de deuropening verschijnen. Ze was zichtbaar dikker geworden, zagen mijn ogen. Ze droeg hetzelfde, destijds ruim zittende zomerjurkje dat bij haar sollicitatiegesprek aanhad. Het stond echter nu op barsten. Bij elke beweging die ze maakte, leek haar kogelronde buik uit de stof te knallen. Ik wist niet wat ik zag. Ze leek wel een zwangere in haar vijfde maand.
‘Hallo, dat is lang geleden,’ stamelde ik. ‘Ja,’ antwoordde ze. ‘Je ziet er goed uit,’ reageerde ik snel. ‘Vind je?’ vroeg ze. ‘Ik moet wel zeggen dat de nieuwe verkooptechniek bepaalde consequenties heeft,’ zuchtte ze en ze legde haar hand op haar kogelronde buik. ‘Sinds ik hier werk ben ik twaalf kilo aangekomen. Deze jurk zat ruim, moet je nu zien.’ Ze hield haar buik naar voren. Ik zag dat hij aan alle kanten knelde en zelfs haar gegroeide borsten niet meer goed binnen kon houden. ‘Maar hoe gaat de verkoop dan?’ vroeg ik snel om niet te lang stil te staan bij haar ergernis. ‘Buitengewoon goed,’ antwoordde ze. ‘Ik verkoop meer dan ooit en denk goed na over de producten die ik verkoop.’ ‘Dat klinkt erg goed,’ reageerde ik. ‘Ik wist wel dat dit je zou liggen. Het extra gewicht is een bijkomstigheid. Bovendien, het staat je goed. Ik zal snel een extra provisie voor je regelen, zodat je je garderobe uitbreiden.’ Ik durfde er niet bij te zeggen dat ze misschien nog beter zou gaan verkopen nu ze wat zwaarder woog. Haar klanten waren stuk voor stuk aan de maat. De meeste wogen zelfs meer dan twee keer zoveel dan zij nu woog.
Ik genoot van het gesprek dat ik met haar had. Ik had op mijn bureau een schaal met candybars neergelegd, waarvan ze meerdere nam tijdens de evaluatie. Toen even later mijn plaatsvervanger Marja erbij kwam zitten, viel mij op dat zij ook aan gewicht gewonnen had. Een majestueuze buik puilde van onder haar colbert en rustte op haar bovenbenen toen ze zat. Dat het haar evenmin veel kon interesseren merkte ik aan de schaal met snoep, die na een halfuurtje bespreking helemaal leeggegeten was. Het ging hier echt een paleis worden voor de dikkere vrouw. Een droomwens ging in vervulling.
Die week genoot ik van de dikker wordende Ingrid, die elke dag na haar ronde even langskwam. Altijd sprak ze over eten. ‘Marjan, de Surinaamse vrouw, heeft een nieuw broodje ontwikkeld. Het smaakt echt geweldig. Ik heb met haar meegedacht om er een soort hamburger van te maken, maar dan veel lekkerder. Het resultaat is ongelooflijk, zoals ik dat vandaag geproefd heb. Trouwens niet alleen Marjans zaken groeien, zag ik vandaag. Wat een waanzinnig stevige dame is dat zeg.’ Ik hoorde in haar stem nog altijd de verbazing, maar wist dat zij ooit hetzelfde gewicht zou bereiken. Of dat nu over een jaar was of over twee, drie jaar, dat maakte mij niet uit. Ik voorzag een mooie ontwikkeling, die aan het eind van de week afgebroken werd voor een nieuwe termijn in Groningen.
(brief van Ingrid aan haar vriendin Moniek)
Almelo, 14 december 2002
Beste Moniek,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik je voor het laatst schreef. Het bevalt mij nog altijd erg goed in Almelo. Het baantje als vertegenwoordiger voor de groothandel in voedingswaren eveneens. De bijkomstigheid zoals je bij je bezoek van twee maanden geleden terecht concludeerde, neemt niet af, maar alleen toe. Ik weeg momenteel zwaarder dan ooit. Toen ik vanochtend op de weegschaal stond, stopte de meter pas bij 72. Dat is ruim zes kilo meer dan een maand geleden en bijna elf kilo zwaarder dan toen jij langskwam in Almelo. Het is in elk geval 18 kilo meer dan toen ik hier kwam wonen.
Ik weet het, jij vindt het schandalig. Ik draag een kogelronde buik voor mij uit en ik merk dat mijn kont heen en weer zwiept als ik loop. Maar is het wel zo erg? Ik merk dat ik met ongewoon veel plezier naar mijn werk ga. Ik hoef alleen nog maar in het weekend te koken, want tijdens mijn bezoeken eet ik mijn buik rond aan bijzondere en exotische maaltijden. Verder geniet ik van snoep en chips die ik iedere dag weer meeneem vanaf mijn werk. Maakt het wat uit? Ik geniet van het leven, terwijl ik vroeger altijd met mijn gewicht bezig was.
Maak je over mij geen zorgen. Het gaat prima met mij, zelfs beter dan ooit.
Gegroet, een altijd zwaarder wordende Ingrid
***
De weken trokken zich aan mij voorbij en ik kon onmogelijk naar het kantoor in Almelo. Mijn hulp was in Groningen dringend gewenst, zodat ik pas weer een kans kreeg om haar te zien op de nieuwjaarsreceptie. Omdat wij altijd overladen werden met recepties in het nieuwe jaar, was die van ons ergens in het midden van januari gepland. Ingrid werkte intussen al bijna vijf maanden bij ons bedrijf. Ik was erg benieuwd naar haar toestand. Ze moest veel aan gewicht zijn toegenomen zo rond de feestdagen, vermoedde ik. Ik durfde het bijna niet te hopen, want ze moest dan weer heel mooi zijn geworden.
Wat een vrouw kwam er op mij af toen ik de uitgaansgelegenheid binnentrad waar onze nieuwjaarsreceptie was. En inmense buik stak naar voren en ze had brede heupen gekregen. Toen ze me een kus gaf, voelde ik haar buik zachtjes tegen de mijne aandrukken. Het leek wel of ze in de negende maand van haar zwangerschap zat, zo vol en rond was haar buik geworden.´Gelukkig nieuwjaar,’ mompelde ze. ‘Dat het een heel mooi jaar mag worden Ingrid,’ antwoordde ik. ‘Och,’ zei ze, ‘het jaar kan niet meer stuk. Ik heb toch een geweldige baan. Zie maar.’ Ze klopte met haar hand op d’r buik. ‘Hier begroeten u 82 kilo’s, waarvan 28 het directe gevolg zijn van mijn baan.’ Ze lachte hard. ‘Natuurlijk ben ik je er heel dankbaar voor. Zonder dit werk was dit nooit gebeurd, dat weet ik zeker.’ Ik merkte dat ze gedronken had. Ze waggelde voor mij uit naar het groepje waar Marja ook stond.
Marja was trouwens ook een stuk flinker geworden. Het zou mij niet verbazen als haar weegschaal over de 110 uitkwam. Ik begroette de anderen ook en genoot van de aangeschoten Ingrid. Ze graaide een handvol nootjes uit de grote schaal die op het tafeltje stond. ‘Je ziet dat het ook goed gaat met Marja,’ fluisterde Ingrid in mijn oor. ‘Weet je hoe dat komt?’ Ik kreeg geen kans een antwoord te geven. ‘Het verbaasde haar dat ik zo goed mijn artikelen verkocht en ze vroeg op een dag hoe ik dat deed. Ik heb het uitgelegd en sindsdien is ze alleen maar dikker geworden.’ Ze giechelde. ‘Net als ik. Ze onthulde laatst dat ze vijftien kilo is aangekomen sinds mijn tip.’
De receptie verliep volgens vast protocol, na alle toespraakjes dronk iedereen weer verder. Zelfs Marja liet zich gaan. Ze kwam bij mij en Ingrid staan en sprak honderduit. ‘Ongelooflijk Harry, die verkooptechniek van jou. Ik wist niet dat het zo simpel was om onze producten aan de man te brengen. In de week voor kerst heb ik al mijn klanten geholpen met het samenstellen van hun menu. Van ieder kreeg ik een menu aangeboden op tweede kerstdag. Werkelijk, hoeveel kalkoengerechten ik niet heb zien langskomen. Dat wil je niet weten. En goed allemaal. Ik geloof dat ik wel vijf complete kerstmenu’s verorberd heb.’
Ingrid beaamde het verhaal van Marja. ‘In de week voor kerst ben ik verschrikkelijk druk geweest. Ik ben op eerste en tweede kerstdag overal de menu’s gaan proberen. Vooral Marina heeft zich erg uitgesloofd. Ik wist aan het eind van de kerstdagen niet meer waar ik het zoeken moest. In twee dagen tijd was ik wel twee kilo aangekomen. De tijd tussen kerst en oud en nieuw besteedde ik aan de hulp bij het oliebollenbakken van enkele klanten van mij. Ze waren dit jaar erg lekker.’ De schaal met bittergarnituur die korte tijd ervoor op het tafeltje bij ons neergezet was, hadden de twee dikke dames al leeggegeten. ‘Ze smaken goed. Jammer dat ze al op zijn, ik krijg net de smaak een beetje te pakken,’ merkte Ingrid droogjes op toen ze de laatste bitterbal in haar mond stopte.
De tijd vloog voorbij en de receptie was afgelopen voordat ik er erg in had. ‘Ga je met ons mee?’ vroeg Ingrid aan mij. ‘Wij gaan bij de Turkse Mirna nog wat eten hoor.’ Ze sloeg een arm om haar collega Marja, die zichtbaar tekenen van dronkenschap vertoonde. ‘Ja, lijkt me een goed idee,’ sprak ze met dubbele tong. Ik zag Mirna’s contouren duidelijk aftekenen toen ik de auto voor haar restaurant parkeerde. Onderweg hadden Ingrid en Marja mijn auto van alle voedingswaar ontdaan. ‘We hebben honger,’ stamelde Marja verlegen van dronkenschap.
Mirna waggelde ons tegemoet. Mens, wat was zij gegroeid de laatste maanden. Een gigantische buik schoof ze voor zich uit en het vet deinde mee met iedere stap die ze zette. Ze omhelsde mij uitbundig en ik voelde haar immense buik tegen mijn pik aandrukken. Ik werd er geil van. ‘Hoe gaat het met je?’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Goed,’ antwoordde ik snel. ‘Ik zie dat jij ook goede zaken doet.’ Ik drukte mij nog steviger tegen haar aan. Ze fluisterde opnieuw. ‘Je collega’s doen het goed, geloof ik.’ Ik knikte verlegen. ‘Maar we zijn er nog niet,’ antwoordde ik. ‘Nee, we zijn er nog niet. Zoals je aan mij kunt zien, is alles mogelijk.’ Ik durfde het bijna niet te vragen, maar ze duwde mij al voor zich uit naar achteren. De dames wees ze alvast een tafeltje aan. ´We moeten even overleg voeren,’ antwoordde ik terwijl ik achter haar aanliep.
In de keuken konden we fatsoenlijk praten. ‘Wat zie je er fantastisch uit,’ complimenteerde ik haar. ‘Beter dan ooit.’ ‘Dat komt door die collega van je. Ze maakt me zo enthousiast over mijn eigen eten, dat ik het eten niet meer kan laten staan. Steeds moet ik proeven of ik het wel goed doe. Zeker als ze me een paar nuttige tips heeft gegeven.’ Ik keek naar haar immense buik. ‘Je staart naar 145 kilo’s, is het niet ongelooflijk. Zoveel heb ik nooit van mijn leven gewogen.’ Ik wist niet wat ik uit moest stamelen. Dat betekende dat ze in nauwelijks vijf maanden tijd dertig kilo was aangekomen. ‘Het klinkt misschien gek,’ vervolgde ze alsof ik helemaal niet verbaasd was. ‘Maar ik voel me beter dan ooit.’
Ik knuffelde haar innig. ‘De volgende keer kom je alleen,’ zei ze zelfverzekerd. ‘Dat gedoe met die collega’s.’ Snel pakte ik haar grote borsten vast. Het leek wel of ik twee reuzenvoetballen in mijn hand hield. Ze voelden heerlijk zacht aan en ik voelde mij wegzinken in paradijselijke sferen. Ik moest ze weer snel loslaten, want achter mij hoorde ik voetstappen. Het was de serveerster. Ze droeg een kogelrond buikje onder het schort en het leek wel of ze zes maanden zwanger was. ´Je ziet er goed uit,’ knipoogde ik naar haar. ‘Ja, we zijn allemaal een beetje aangekomen hier,’ antwoordde Mirna. ‘Ik betrek iedereen bij de proeverijen. De omzet is er alleen maar door gestegen.’
Ik liep weer terug naar mijn eigen twee dikke dames die lekker zaten te keuvelen. Voor hun stonden twee grote Turkse pizza’s. ‘Ben je er eindelijk,’ verzuchtte Ingrid. Ze begonnen een operatie waar ik met open ogen naar heb zitten kijken. Ze aten het ene bijzondere gerecht na het andere, waarna ze op ontploffen stonden. Voor Marja werd dat even bittere werkelijkheid. Ze stond op om naar de wc te gaan en we hoorden haar broek hard uiteen scheuren. ‘Woeps,’ verontschuldigde ze zich met een rood hoofd. ‘Ik geloof dat ik iets teveel heb gegewten.’ Haar broek was opengescheurd en ik zag duidelijk een stuk vlees naar buiten bulken. Zo rond was haar buik nog nooit geweest, volgens mij. De contouren van een tonnetje staken helemaal door haar t shirt heen. Een dikkere Marja was nog nooit aan mij verschenen, besefte ik. ‘Morgen begin ik met lijnen,’ beloofde ze mij plechtig terwijl ze zwalkend naar het toilet wegliep. ‘Van mij hoeft het niet hoor,’ riep ik haar na, maar ik vroeg mij af of ze het hoorde.
Ik bracht de dames na afloop keurig naar huis. Van seks kwam het niet meer, daarvoor hadden Ingrid en Marja zich te vol gegeten. Ik verliet mijn twee dikkertjes in volle groei weer om pas in het late voorjaar terug te keren. Rond Pinksteren kreeg ik pas weer de gelegenheid om de dames te ontmoeten, want de crisis in de Noordelijke vestiging leek niet te bezweren.
(brief van Ingrid aan Moniek)
Almelo, 2 april 2003
Beste Moniek,
Hier in Almelo gaat alles erg goed. Hier groet je namelijk een vrouw waarvan het lijkt alsof ze in haar achtste maand van haar zwangerschap zit. De vader van het ‘kind’ dat in mijn buik huist is een regelrecht gevolg van mijn werk. Het wezentje dat in mij zit bestaat namelijk uit vet. Een kogelronde buik draag ik voor mij uit, waarin het geluk prijkt dat ik er met veel energie en liefde in heb gewerkt voor mijn prachtige baan. Vertegenwoordiger zijn is niet makkelijk, dat kan ik je verzekeren. Ik moet de hele dag eten om mijn brood te kunnen verdienen, zal ik maar zeggen.
Wat is er allemaal gebeurd? Teveel om op te noemen. In elk geval vergezellen mij nu 94 kilo’s waarvan exact de laatste veertig verse aanwinst is sinds ik hier in het verre oosten woon. Hoe lang het allemaal houdbaar is, weet ik niet. Ik schuif nu een grote buik voor mij uit en ik eet de hele dag door. Het lijkt wel of het niet op kan. Als ik ’s ochtends op mijn werk arriveer, pak ik meestal een paar verse croissantjes die de bakker zojuist gebracht heeft en smikkel ze heerlijk op. Daarna steevast een bezoekje langs de taartafdeling om een gebakje waar iets aan mankeert te scoren en vervolgens loop ik direct door naar de candybars die tegen de houdbaarheidsdatum aan zitten.
De afspraken rij ik af vanaf ongeveer half twaalf. Ik bezoek sommige klanten bijna wekelijks en andere wat minder. Vooral de wat stevigere eigenaresses zijn gek op mij. Ze overladen mij met nieuwe producten die ze willen ontwikkelen en proberen te testen. Deze week ben ik de elke dag even langs de Surinaamse Marjan geweest die druk bezig is om een speciaal koninginnedagmenu te ontwerpen. Het voorgerecht bestond uit een soort pasta waarin heel veel in olijfolie gedoopt varkensvlees zat, die Marjan heerlijk gebakken had. Elke dag proefde ik drie verschillende soorten voorgerecht, maar ik moest echt hard werken om dit ene gerecht nog beter te maken dan vroeger.
Marjan is volgens mij ook flink aangekomen sinds ik langskom. Ze was al behoorlijk aan de maat toen ik er voor het eerst binnenkwam, maar nu bengelt er een heuse buik voor haar uit. Soms word ik zelfs jaloers, want ze is echt mooi dik. Al het vet is heel gelijkmatig over haar lichaam verdeeld en ik kan er geen gebreken in ontdekken. Soms hoop ik ook zo mooi dik te worden. Ik schat dat Marjan ongeveer 130 kilo weeg, dat is altijd nog een 35 kilo zwaarder dan ik ben. In augustus durfde ik ook niet hardop te denken dat ik nu veertig kilo zwaarder zou zijn, dus niks is onmogelijk.
Ik zit wel vurig te wachten op Harry. Volgens mij geilt hij wel op dikke vrouwen en nu ben ik dikker dan ik ooit geweest ben, maar ik heb mij laten vertellen dat het wel volgende maand wordt voordat hij weer een keertje langskomt.
Groeten,
Je alsmaar dikker wordende
Ingrid
Naar het derde deel
Dit is echt het mooiste verhaal! En dan die laatste brief... wou dat ze die naar mij gestuurd had! Ik zou met zoveel plezier eens heerlijk voor haar koken :)
BeantwoordenVerwijderen