Kamermaatje - Hulpje van kerstman (17)
Net als vorig jaar volgt Wendy de speciale kuur om hulpje van de kerstman te worden. De kans is groot dat ze dit keer mee mag, maar ze moet er nog wel wat voor doen: eten.
Kamermaatje
Wendy loopt terug naar haar slaapkamer. Ze is alweer lekker verwend en geniet nog van een heerlijke zak snoep die ze kreeg na het wegen. 'Eet maar lekker op', fluisterde Belinda haar nog na. Ze had nog willen vragen naar haar kamermaatje van vorig jaar, Ingrid. Ze heeft haar nog niet gezien. Zou ze er zijn?
Ze ziet haar kamermaatje op haar rug als ze de kamer binnenkomt. Een flinke kont heeft de dame, dat valt Wendy meteen. De dame draait zich om. Zo, zij weegt wel wat lichter dan Wendy. Ze schat haar wel wat dikker in dan toen zij vorig jaar hier een kuur volgde. Haar lijf is nu zeker 70 kilo zwaarder. Zou ze nog kunnen verdubbelen?
'Hallo, ik ben Wendy', zegt ze tegen haar mollige kamergenoot. 'Carmen', zegt ze. Wendy voelt de warme hand. Ze weet dat ze haar kamergenoot een beetje mag aanmoedigen. Herkent de verlegenheid. Zij kwam vorig jaar precies zo binnen. Carmen is fors, niet veel groter dan Wendy. Ze denkt dat Carmen iets onder de 100 kilo zal zitten. 'Heb je al gewogen', vraagt ze. Nee, schudt Carmen. Ze heeft wel een flinke buik. Haar borsten zijn veel kleiner. Het is vooral haar grote buik en flinke achterwerk die Wendy opvallen.
'Dan zie ik je zo in de eetzaal', zegt Wendy als haar kamergenote vertrekt. Ze kijkt haar na. De dikke billen schuiven mooi langs elkaar heen en wiebelen flink in de grote broek. Ze probeert te bedenken hoe Carmen eruit zal zien in een heus kerstmanpak. Dan kijkt ze naar zichzelf. Ze heeft eigenlijk gigantische honger.
En even later weet Wendy weer helemaal waarom het zo heerlijk is om de kuur hier te volgen. De hele dag omringd door voedsel. Het lijkt wel of er geen einde aan komt. Wat ze wegeet, wordt onmiddellijk aangevuld. Een maaltijd die geen einde kent. Het loopt maar door. Een lopend buffet dat onuitputtelijk lijkt. Of je hier nu midden in de nacht komt. Er gaat een belletje als een gerecht dreigt op te raken en binnen de korste keren staat het er weer.
Wendy geniet hier zo verschrikkelijk van. Ze merkt het meteen als ze aanschuift. De borden volgeladen met de lekkerste dingen. Het mag allemaal op en als het leeg is en je wilt nog wat, mag je nog meer. Het voelt hier absoluut niet als dwang; de groep dikke vrouwen is onverzadigbaar.
Ze ziet hoe Carmen verderop al een knoopje van haar broek opent. Beginnersfout. Trek je wijdste kleding aan, dan is het ook niet ongemakkelijk als je maag tot recordproporties opzwelt. Al dat vette eten moet ook een plekje hebben. Wendy kijkt verder. Ze ziet hoe Belinda ook flink eet.
En wat het meest opvalt, eigenlijk is het doodstil in de eetzaal. Iedereen eet vooral. De groep is ook uitgehongerd. De reis hierheen heeft ervoor gezorgd. Je eet toch minder onderweg dan wanneer je lekker thuis op de bank zit of achter het bureau als je werkt. Het eten is altijd voor handen. Dan is het extra zwaar als je een paar uur niks hebt.
Wendy merkt het als de ergste honger gestild is. Er is dan wat meer tijd voor een praatje. Je kunt dan prima happen als de ander praat en als je afwisseld, krijg je nog meer dan genoeg caloriën binnen. Ze gaat even bij Carmen zitten. Ze ziet dat haar kamermaatje moeite heeft om alles nog binnen te krijgen. Ze ademt zwaar en ze leunt naar achteren. 'Oei, ik geloof dat ik iets teveel heb gegeten', kreunt ze.
'Nee, je hebt niet teveel gegeten. Dat doe je hier nooit', glimlacht Wendy terug. 'Pas je tempo aan en doe het vooral rustig aan. Ook kan het zijn dat je stofwisseling hier nog niet helemaal gewend aan is.' Ze geeft Carmen een glas cola en een pilletje. 'Neem dit en ga even liggen. Dan komt het allemaal goed.'
Dit is deel 17 van het kerstverhaal Hulpje van de Kerstman. Vorig jaar is het verhaal begonnen en een jaar later willen we allemaal wel weten hoe het verder gaat met Wendy. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: Een bijzonder berichtje »
Reacties
Een reactie posten