Brutale vraag - Hulpje van kerstman (3)

Jennifer krijgt de uitnodiging om het hulpje van de kerstman te worden. Iets wat haar wel op het lijf geschreven is, maar dan moet ze vraag beantwoorden hoeveel ze weegt. En toch gaat ze zich wegen

Brutale vraag

Natuurlijk is het onverstandig dat Wendy op de weegschaal staat. Uitgerekend nu. Ze heeft net gegeten; het getal dat er staat is een buik vol met speculaasjes en chocolademelk. De letter - of eigenlijk zijn het er 2 - de I's die ze net heeft weggewerkt als toetje, helpen ook niet mee om het getal wat lager te krijgen.

Maar hoeveel meer zou dat zijn? De weegschaal zou niet veel meer dan 75 kilo moeten weergeven. Hooguit een kilo of 2 voor het snoepen, met haar kleren erbij dan. Al kun je een losse joggingbroek en een flobbertrui niet echt een paar kilo meegeven. Maar dan hoeft het nog niet te betekenen dat er het getal staat dat er nu staat. Het getal, waar ze even nog niet aan wil denken.

Ze trekt haar trui en slobberbroek uit. En gaat opnieuw op de weegschaal staan. Het scheelt niet veel, bijna een halve kilo. De teller staat op 81,4 kilo. Jeetje. wat een gewicht. Ze slaat snel aan het rekenen, maar ze is de afgelopen periode meer dan 2 kilo per maand aangekomen. Dat bestaat toch niet!

Ze trekt haar trui en broek weer aan en hobbelt terug naar beneden. Ze laat zich op de bank ploffen. Haar buik schudt er flink van. De hele bank lijkt op en neer te deinen onder haar gewicht. Dat mag ook wel. Jeetje, ze is een echte dikzak geworden. De letters die Sinterklaas voor haar gekocht heeft, zijn niet misplaatst. Sterker nog, ze vertellen precies wat ze is.

Ze tuurt weer naar het schermpje van haar mobiel. Er staat weer een berichtje op. 'Vind je het lastig om over je gewicht te praten?' Voor ze er erg in heeft reageert ze. 'Ja. En ik vind het best een brutale vraag om aan een vrouw te stellen. Hoe durf je.'
- 'Sorry dat ik deze brutale vraag stel. We willen niemand teleurstellen en dan is het belangrijk te weten wat je weegt. De kerstman is niet slank, zijn helpers mogen dat ook niet zijn. We propageren niet de dieetclub met al het calorierijke eten dat we uitdelen en waar mensen zich rond de kerstdagen tegoed aan doen.'
- 'Hoe bedoel je dat?'
- 'Dat we gezelligheid en volle mensen willen laten zien. Niet de druk dat je op dieet moet gaan en te dik bent.'
- 'Betekent dat, dat ik laat zien dat je mag genieten en mag zijn wie je bent.'
- 'Precies.'
- 'Ik vind het moeilijk, ook omdat ik het afgelopen jaar best veel kilo's ben aangekomen.'
- 'Hoe bedoel je?'
- 'Ik woog vorige kerst nog 63 kilo, maar dat is ondertussen wel een beetje veranderd.'
- 'Oké. Heb je net op de weegschaal gestaan?'
- 'Ja, en het was niet leuk wat daar stond.'
- 'Sorry'

Het blijft even stil. Wat zal Wendy schrijven? Ze weet het niet. Dat getal dat er net stond, het windt haar ergens ook een beetje op. Dat ze zoveel is aangekomen in een jaar. Ze is snel aan het rekenen. Nu ruim 80 kilo, vorig jaar nog 63. Dat is 17 kilo in een jaar. Ging het aanvankelijk nog met ruim een kilo per maand, de afgelopen maand zit het op bijna 3.

Ze maakt eerst maar eens een lekker kopje koffie. Ze weet de laatste tijd wel wat ze klaarmaakt. Met opgeklopte melk, scheut slagroom en suiker erin. Er zit meer melk dan koffie in, flinke schoot room erbij. Heerlijk. Soms maakt ze er wel 4 op een avond. Nu drinkt ze de grote mok met koffie, melk en scheut slagroom heerlijk op. Met een flink stuk speculaas erbij. De speculaaspop die ze voor haar werk gekregen heeft, slaat ze nu stuk. Ze doopt de koek in de koffie en smult de zachte koek heerlijk op. Wat smaakt dit geweldig.

Haar mobieltje knippert alweer. Een nieuwe message. 'Je bent helemaal vrij om mee te doen. We sturen je een pakje om aan te trekken. Maak er een foto van en je doet mee. Welke maat mag ik naar je sturen?' Ze bekijkt het bericht nog eens goed. En alsof de persoon aan de andere kant haar gedachten kan lezen, volgt een nieuw berichtje. 'Als je wilt stoppen, mag je altijd stoppen, maar ik denk dat je dit geweldig vindt.'

Ze vraagt het zich af. Maar wie weet. 'Stuur maar op, ik heb maat 42', schrijft ze terug. 'Wat geweldig', is de reactie. 'Hier krijg je zeker geen spijt van.' Daarna een dikke smiley. 'Je krijgt het pakket zo snel mogelijk toegestuurd. Ik verwacht dat je het morgen of overmorgen in je brievenbus hebt.' Wendy weet niet zo goed wat ze hiervan moet vinden, maar ze laat het gebeuren. Eigenlijk heeft ze haar kledingmaat ook een beetje gelogen. Ze heeft nog niet maat 44 geprobeerd, maar de maat 42 die ze draagt, zit eigenlijk veel te krap.

De persoon aan de andere kant van WhatsApp bemoeit zich even niet meer met haar. Gelukkig, maar als ze de volgende dag na het werk door de supermarkt loopt, merkt ze dat ze allerlei dikmakers in haar wagentje stopt. Ergens hoopt ze dat ze het hulpje van de kerstman mag worden dit jaar. Wat het precies behelst, weet ze niet, maar ze heeft er wel een goed gevoel bij.

Zo belandt ze die avond heerlijk op de bank, zak chips in de aanslag. Fles cola naast de bank. Ze schenkt haar glas vol en drinkt hem meteen leeg. Wat een dorst heeft ze zeg. Een nieuw glas vult ze, deze 2 literfles is wel toereikend voor een avondje, verwacht ze. Zo lekker onder een dekentje, familiezak chips bij de hand, kijkt ze naar haar favoriete series. Meerdere afleveringen. En daar gaan de chipjes. Hapje voor hapje verdwijnen ze in haar mond.

Wanneer zou het pakketje aankomen? Ze had er stiekem op gehoopt, maar verwacht hem eigenlijk niet meer. Misschien morgen. Ze doet de knoop van haar broek open, dat geeft een beetje ruimte aan haar volle buik. De fles cola is leeg. Wat nu? Ze staat op om nog zo'n lekkere kop koffie met veel slagroom en volle melk klaar te maken. Ze wil net gaan zitten, of daar gaat de bel. Wie kan dat zijn?

Lees deel 4: Pakketje »

Dit is deel 3 van het kerstverhaal Hulpje van de Kerstman. Benieuwd naar wat er vooraf gaat? Lees het eerste deel: Een bijzonder berichtje »