Het ijspaleis (deel 3)

Wat vooraf ging: De negentienjarige Nina werkt in de zomermaanden na haar examen in een ijssalon. Van het verdiende geld wil ze een reis naar Australië maken. Ze snoept echter van het ijs en de gevolgen zijn voor de verteller snel zichtbaar. Het weer verandert en de klandizie neemt af. Alleen de verteller ziet bij zijn dagelijkse bezoeken dat het jonge meisje ronder en ronder wordt.

Toen ik die vrijdag kwam droeg ze weer een shirt dat haar begin mei nog zeker ruim gezeten had. Nu zat het zo strak, dat je iedere vetrol van haar goed opgevulde figuur kon zien. Mijn ogen moeten de grootste ogen geweest zijn die ze ooit gezien had en ze begon direct haar kledij te verantwoorden. ‘Ja je ziet het goed. Dat is een 80-kilo-Nina in 60-kilo-kleren. Ik moet al mijn nieuwe kleren wassen, want ik heb overal ijsvlekken opzitten. Ik had alleen maar dit oude shirt. Zie ik er nog een beetje goed uit?’

‘Zonder twijfel. Je ziet er beter uit dan eerst.’ Ze had echt de aanblik die iedere liefhebber van mollige vrouwen de adem doet verstokken. ‘Ik heb nog nooit zoveel roomijs aan een vrouwenlichaam in zo’n goede vorm gezien.’
    ‘Dank je wel. Daarbij komt nog dat de vijf kilo van vandaag nog ontbreken. Maar ik denk dat ze op dit moment onderweg zijn.’ Ze stond op om de tafel schoon te vegen voor het geval dat met dit slechte weer nog enkele gasten zouden komen. Ik genoot ervan zoals haar achterste van links naar rechts en van rechts naar links waggelde en hoe onderwijl haar intussen grote borsten van boven naar beneden zwierden. ‘Het enige probleem wat mij aan mijn groei stoort, is dat ik zo snel buiten adem raak als ik thuis naar de derde verdieping moet. Twintig kilo extra is twintig kilo extra. En omdat ik mij niet meer zoveel beweeg, heb ik ook geen conditie meer.’
   ‘Goed laten we eens wat gaan doen. Wat dacht je van zwemmen. In het water merk je toch niks van die twintig kilo.’
‘Daar ben ik toch veel te dik voor. Ik pas nauwelijks in mijn bikini, waarom zou ik dan naar het zwembad gaan?’
    ‘Waarom zou je het niet proberen?’
‘Nou ja, proberen is prima.’
    ‘Hoe zit je morgen?’
‘Morgen, dat is goed. Jill kan mij hier wel vervangen. Zullen we afspreken om twee uur?’

Om twee uur stond ik bij het water in de grote zwemhal. Ik zag haar de zwemhal binnenkomen. Ze droeg een prachtige bikini die duidelijk te zien één of twee maten te klein was. Eén onbedachte beweging en het ding zou uit elkaar vliegen, dacht ik. ‘Hoi daar ben ik.’ Ze hield ermee op haar buik in te houden. ‘Stop,’ dacht ik omdat de buik plotseling nog verder over haar bikini welfde dan eerst.
 

‘He, je ziet er echt goed uit,’ zei ik met een charmante lach.
    ‘Hou op man. Ik heb deze bikini in juni gekocht omdat ik die oude niet meer paste. En nu pas ik in deze nauwelijks meer. Geen wonder als je in twee maanden twintig kilo aankomt.’

Ze zag er adembenemend uit. Haar kilo’s waren mooi over haar 1 meter 70 verdeeld. Ze had grote en zware borsten, die een stuk dieper en lager hingen dan bij andere meisjes van haar formaat. Daaronder welfde haar weldoorvoede buik in zijn volle majesteit. De zon streelde over haar zachte vet en accentueerde de ronding daardoor nog heviger. Haar achterste had zich opgedeeld in twee machtige volronde bollen. Ik had zelden zoiets vols gezien. Ook haar dijen hadden het nodige vet gekregen. Wat bijzonder opviel was dat de bikinibandjes zich in het vet priemden en zodoende kleine rolletjes vormden.
 

‘Hoe lang wil je er nog werken?’
    ‘Je bedoelt hoe dik ik nog wil worden.’
‘Nou ja, als het weer nog lang zo blijft dan weeg je in september meer dan honderd kilo.’
    ‘En dan? Ben ik dan te dik om te zwemmen?’
‘Nee, dan heb je echt een nieuwe bikini nodig.’ We moesten even hard lachen.

Toen we klaar met zwemmen waren en Nina haar oude klasgenootjes lang genoeg haar ronde figuur had laten zien, merkte ze op dat haar nog iets ontbrak.
‘Wat zou je ervan vinden als we nog even naar het ijspaleis gingen om Jill te bezoeken? Misschien verveelt ze zich of heeft ze hulp nodig.’
    ‘Tja, misschien weet ze niet hoe ze het ijs van de bak naar haar mond moet transporteren.’
‘Ja, dat kunnen we haar dan laten zien.’

Toen we in het ijspaleis kwamen, zat Jill met een mond vol met ijs achter de toonbank en haalde met een lepel ijs naar binnen terwijl ze televisie keek.
‘Hoi Jill, hoe is het?’ riep Nina luid. Jill schrok en de lepel met ijs viel uit haar hand.
    ‘Hoi,’ zei ze aarzelend. ‘Ik geloof dat ik de hele tijd ijs heb gegeten. Ik heb ook nog…’ Maar er schoot haar niets te binnen wat ze ook gedaan zou kunnen hebben.
‘Goed, goed, je hebt de hele tijd ijs zitten eten. Ik kan het ook aan de lege bakken zien. En aan je buik, mijn god.’ Nina moest lachen, terwijl Jill net leek te merken dat ze haar spijkerbroek had open geritst en haar broek door haar gulp heen bulpte. Jill werd vuurrood.
    ‘Jill, je mag met regenachtig weer zoveel eten als je wilt. De chef is blij als het ijs in die dagen niet slecht wordt. Maar wees gewaarschuwd, je kan van dit spul echt dik worden. Dat kan ik je wel zeggen.’
‘Ach wat maken die paar kilo’s uit. Klaus zegt iedere keer dat hij er niet van houdt om ieder botje van mijn lichaam te kunnen zien, als we…’ Ze werd opnieuw vuurrood, boerde hard en werd krijtwit.
    ‘Dan heb je hier een goed baantje. Kijk naar mij: geen botje meer te zien. Maar voordat je al het ijs opmaakt; ik wil ook nog een klein beetje.’
‘Dank je wel. Ik heb al teveel gegeten; ik voel me ziek worden.’ Ze zag er redelijk bleek uit. De rest van de avond besteedden Nina en ik aan het soldaat maken van de walnotenijs en kersenijs. Nina verging het steeds beter, hoe meer ze van het zoete waar at. Het duurde tot half elf toen Nina vol was en haar buikomvang weer een nieuw record had gevestigd.

Naar deel 4 (slot) »