Het ijspaleis, deel 4 (slot)
Wat vooraf ging: De negentienjarige Nina werkt in de zomermaanden na haar examen in een ijssalon. Ze snoept van het ijs en de gevolgen zijn snel zichtbaar.
Voor mijn werk moest ik vanaf maandag twee weken naar het buitenland. Daarom was ik er pas weer eind juli. Op maandag ging ik direct naar het ijspaleis en trof Nina. Nina, was dat echt Nina? Ze moest wel erg veel verregende middagen hebben gehad. Haar ronde gezicht was nog ronder geworden en ze had nu een heuse onderkin gekregen. Ze schoof een bolronde buik voor zich uit, die met haar oude taillewelving niets meer van doen wilde hebben. Ze zag er goed vol uit in haar tuinbroek die voorheen altijd veel te groot voor haar was. Ook haar billen en borsten waren de calorieënzegen niet ontgaan. Ik kon door haar opnieuw veel te strakke shirt zien hoe het vet van haar borsten zich over het bh-randje puilden.
‘Hoi, ben je weer terug in het land?’ begroette ze mij.
‘Ja, eindelijk. Wat zie je er toch goed uit.’
‘Nou ja, ik barst uit elkaar als een gistballetje. Zoveel ijs heb ik nog nooit in één week gegeten, zoals in de laatste. En die daarvoor was ook wild. Op een avond kon ik nauwelijks thuiskomen omdat ik zo vol was.’ Ze deed haar shirt omhoog en liet mij haar overvloedige buik zien, die uit haar geopende broek puilde.
‘He, veroorzaakt roomijs een soort zwangerschap.’
‘Zeker. Als je te dicht in de buurt van het roomijs komt, of nog erger: als je het doorslikt, dan krijg je een klein wezentje in je buik die steeds roept: ‘Meer daarvan, meer daarvan!’ En dit kleine wezentje wordt steeds groter en groter en na een paar weken zie je er inderdaad zwanger uit.’ We lachten.
‘Ik geloof dat ik dit baantje moet beëindigen, zodat mijn klasgenoten mij na de vakantie nog herkennen zullen.’
‘He, je ziet er echt zeer goed uit!’ probeerde ik haar te troosten.
‘Ja, ik heb me goed te eten gegeven. Ik pas geen enkel kledingstuk meer. Zelfs deze uiterst grote groene tuinbroek zit mij intussen te krap. Jill werkt hier ook niet meer. Toen haar moeder ontdekte dat ze de negen kilo zich hier toe-geëingend heeft, heeft ze het baantje aan haar dochter verboden en haar op dieet gezet. Maar Jill is geen Jill als ze zich dat lang laat opleggen. Ze komt zeker snel terug. Ze eet net zo graag als ik roomijs.’
‘En ben jij nog op dieet?’
‘Waarom wil je dat eigenlijk weten?’ lachte ze en ze tikte met haar hand tegen haar drillende buik. ‘Integendeel. Ik heb het beste dieet die je je kan voorstellen: een roomijsdieet.’
‘Daar mag je niets anders dan roomijs eten. Ik bedoel dat je het volhoudt.’
‘Dat mag duidelijk zijn: kan deze buik liegen?’
‘Duidelijk niet. Hoeveel ben je eigenlijk in de afgelopen twee weken aangekomen?’
‘Deze week vier kilo en vorige week drie kilo. Ik weeg rond de 92 kilo!’ Ik trok een uiterst bedenkelijk gezicht.
‘Mijn liefje, je raakt nog een beetje uit vorm.’
‘Dat denk ik ook, nu je het zegt,’ zei ze met een onnozel, hoog stemmetje. ‘Denk je nog dat ik in mijn bikini pas?’
‘Denk je dat een bikini je weer in vorm brengt?’ We moesten er allebei hard om lachen.
‘Om eerlijk tegen je te zijn. Soms maak ik me wel zorgen om mijn gewicht. Als het weer zo slecht blijft, dan heb ik over twee weken zeker 100 kilo rond mijn heupen. Ik schrok echt toen ik vanmorgen op de weegschaal stond en mijn gewicht pas kon lezen toen ik me helemaal voorovergebogen had. En ik heb om de twee weken nieuwe spijkerbroeken nodig!’
‘Zal je daarom binnenkort stoppen met dit lekker spul op te eten?’
‘Nee, echt niet.’ Ze lachte. ‘Er is nog wel plaats voor een bak met roomijs.’
‘Je hebt wel wat beweging nodig, dat is alles. Dan kan je ook weer gewoon ijs eten.’
‘Ja, maar hoe dan? Ik moet de hele dag hier achter de toonbank staan.’
‘Zullen we ’s avonds na sluitingstijd gaan zwemmen?’
‘Zo laat nog? Dan heb ik wellicht weer massa’s roomijs gegeten en dan moet ik nog met een volle buik het water ingaan. Daarvoor ben ik dan veel te sloom.’
‘Ach welnee, wees geen spelbederver. Een beetje beweging is goed en houd de kilo’s een beetje in vorm. En daarnaast je slaat in het zwembad ook wel een goed figuur.’
De volgende avond troffen we elkaar weer in het zwembad en niet in het ijspaleis. Ik wist nog hoe mooi gevuld ze bij het laatste bezoek aan het zwembad was. Dat viel niet te vergelijken met de Nina van nu. Alles rond haar zwierde heen en weer toen ze naar mij toeliep. Haar borsten, haar buik, haar dijen en zelfs haar onderkin leek met de beweging mee te zwiepen. Dit keer had ze een rode bikini aan, die haar ook niet te krap leek te zitten.
‘Die heb ik vandaag maar gekocht,’ zei ze trots. Het verklaarde zijn precieze pasmaat. ‘Zie ik er goed uit?’
‘Adembenemend.’ Ik had inderdaad zelden zo’n dik achttienjarig meisje gezien. Toen ze langzaam naar het water toeliep, viel mij op hoe haar dijen tegen elkaar aan schuurden en ze zichtbaar haar lopen verhinderden.
Voor mijn werk moest ik vanaf maandag twee weken naar het buitenland. Daarom was ik er pas weer eind juli. Op maandag ging ik direct naar het ijspaleis en trof Nina. Nina, was dat echt Nina? Ze moest wel erg veel verregende middagen hebben gehad. Haar ronde gezicht was nog ronder geworden en ze had nu een heuse onderkin gekregen. Ze schoof een bolronde buik voor zich uit, die met haar oude taillewelving niets meer van doen wilde hebben. Ze zag er goed vol uit in haar tuinbroek die voorheen altijd veel te groot voor haar was. Ook haar billen en borsten waren de calorieënzegen niet ontgaan. Ik kon door haar opnieuw veel te strakke shirt zien hoe het vet van haar borsten zich over het bh-randje puilden.
‘Hoi, ben je weer terug in het land?’ begroette ze mij.
‘Ja, eindelijk. Wat zie je er toch goed uit.’
‘Nou ja, ik barst uit elkaar als een gistballetje. Zoveel ijs heb ik nog nooit in één week gegeten, zoals in de laatste. En die daarvoor was ook wild. Op een avond kon ik nauwelijks thuiskomen omdat ik zo vol was.’ Ze deed haar shirt omhoog en liet mij haar overvloedige buik zien, die uit haar geopende broek puilde.
‘He, veroorzaakt roomijs een soort zwangerschap.’
‘Zeker. Als je te dicht in de buurt van het roomijs komt, of nog erger: als je het doorslikt, dan krijg je een klein wezentje in je buik die steeds roept: ‘Meer daarvan, meer daarvan!’ En dit kleine wezentje wordt steeds groter en groter en na een paar weken zie je er inderdaad zwanger uit.’ We lachten.
‘Ik geloof dat ik dit baantje moet beëindigen, zodat mijn klasgenoten mij na de vakantie nog herkennen zullen.’
‘He, je ziet er echt zeer goed uit!’ probeerde ik haar te troosten.
‘Ja, ik heb me goed te eten gegeven. Ik pas geen enkel kledingstuk meer. Zelfs deze uiterst grote groene tuinbroek zit mij intussen te krap. Jill werkt hier ook niet meer. Toen haar moeder ontdekte dat ze de negen kilo zich hier toe-geëingend heeft, heeft ze het baantje aan haar dochter verboden en haar op dieet gezet. Maar Jill is geen Jill als ze zich dat lang laat opleggen. Ze komt zeker snel terug. Ze eet net zo graag als ik roomijs.’
‘En ben jij nog op dieet?’
‘Waarom wil je dat eigenlijk weten?’ lachte ze en ze tikte met haar hand tegen haar drillende buik. ‘Integendeel. Ik heb het beste dieet die je je kan voorstellen: een roomijsdieet.’
‘Daar mag je niets anders dan roomijs eten. Ik bedoel dat je het volhoudt.’
‘Dat mag duidelijk zijn: kan deze buik liegen?’
‘Duidelijk niet. Hoeveel ben je eigenlijk in de afgelopen twee weken aangekomen?’
‘Deze week vier kilo en vorige week drie kilo. Ik weeg rond de 92 kilo!’ Ik trok een uiterst bedenkelijk gezicht.
‘Mijn liefje, je raakt nog een beetje uit vorm.’
‘Dat denk ik ook, nu je het zegt,’ zei ze met een onnozel, hoog stemmetje. ‘Denk je nog dat ik in mijn bikini pas?’
‘Denk je dat een bikini je weer in vorm brengt?’ We moesten er allebei hard om lachen.
‘Om eerlijk tegen je te zijn. Soms maak ik me wel zorgen om mijn gewicht. Als het weer zo slecht blijft, dan heb ik over twee weken zeker 100 kilo rond mijn heupen. Ik schrok echt toen ik vanmorgen op de weegschaal stond en mijn gewicht pas kon lezen toen ik me helemaal voorovergebogen had. En ik heb om de twee weken nieuwe spijkerbroeken nodig!’
‘Zal je daarom binnenkort stoppen met dit lekker spul op te eten?’
‘Nee, echt niet.’ Ze lachte. ‘Er is nog wel plaats voor een bak met roomijs.’
‘Je hebt wel wat beweging nodig, dat is alles. Dan kan je ook weer gewoon ijs eten.’
‘Ja, maar hoe dan? Ik moet de hele dag hier achter de toonbank staan.’
‘Zullen we ’s avonds na sluitingstijd gaan zwemmen?’
‘Zo laat nog? Dan heb ik wellicht weer massa’s roomijs gegeten en dan moet ik nog met een volle buik het water ingaan. Daarvoor ben ik dan veel te sloom.’
‘Ach welnee, wees geen spelbederver. Een beetje beweging is goed en houd de kilo’s een beetje in vorm. En daarnaast je slaat in het zwembad ook wel een goed figuur.’
De volgende avond troffen we elkaar weer in het zwembad en niet in het ijspaleis. Ik wist nog hoe mooi gevuld ze bij het laatste bezoek aan het zwembad was. Dat viel niet te vergelijken met de Nina van nu. Alles rond haar zwierde heen en weer toen ze naar mij toeliep. Haar borsten, haar buik, haar dijen en zelfs haar onderkin leek met de beweging mee te zwiepen. Dit keer had ze een rode bikini aan, die haar ook niet te krap leek te zitten.
‘Die heb ik vandaag maar gekocht,’ zei ze trots. Het verklaarde zijn precieze pasmaat. ‘Zie ik er goed uit?’
‘Adembenemend.’ Ik had inderdaad zelden zo’n dik achttienjarig meisje gezien. Toen ze langzaam naar het water toeliep, viel mij op hoe haar dijen tegen elkaar aan schuurden en ze zichtbaar haar lopen verhinderden.
Haar dikke achterwerk hief en zwabberde mee met het ritme van haar passen. Haar buik rolde eveneens van links naar rechts en weer terug. Nee, nu was ze zeker niet meer mollig te noemen. De volheid van haar lichaam was een dergelijke aard dat je wel van een beginnende vetzucht zou kunnen spreken. Ze zwom echt langzaam en was erg snel moe. Toen ze vervolgens probeerde om haar lichaam over de rand van het zwembad heen te hijsen, kwam ze echt in moeilijkheden. Maar het lukte haar om zich over de rand van het zwembad heen te hijsen. Het is natuurlijk overbodig om te zeggen dat ze daarna weer iets moest eten. Ditmaal geen ijs, maar dan een grote hamburger met veel patat en een overvloedige klodder mayonaise.
Het weer werd weer wat beter. Augustus werd een hete en zonnig maand en dat gelijk vier weken achter elkaar. Nina had haar handen vol aan het bedienen van ijshongerige kinderen en volwassenen. Ze verkocht het ene portie na het andere. Haar overvloedige ijsmaaltijden vielen daarmee natuurlijk uit. Maar dat ze niet afviel, daar zorgden de ‘restjes’ wel voor die iedere avond op haar stonden te wachten. Daardoor kwam ze wat langzamer aan dan in de weken daarvoor. Eind augustus lukte het haar toch, ondanks het hete weer en de daarmee verbonden drukte, 100 kilo op de weegschaal te krijgen, zoals ze mij vertrouwelijk vertelde. ‘Ik ben even rond als gezond,’ zei ze altijd als iemand iets over haar figuur had op te merken.
Eind september, toen het ijspaleis tot het volgende jaar ging sluiten, woog ze 112 kilo, zoals ze mij vertrouwelijk vertelde. ‘Zou je alles er het volgende jaar af willen lijnen?’ vroeg ik haar. ‘Zeker niet. In tegendeel ik verheug me al op kerstfeest. Dan zal mijn chef een paar bakken met roomijs voor mij bestellen en ik verheug me minstens zo op het volgende jaar.’ Mijn gedachten gingen precies dezelfde richting op.
EINDE
EINDE
Reacties
Een reactie posten