Hete zomer - Het ijspaleis (1)

Het ijspaleis is 1 van de 1e verhalen die ik vertaalde. Met rode oortjes en heel veel stoom afblazen tussendoor. Het verhaal is van een beroemdheid van de weight gain story: Weightwatcher. Over Nina van de ijssalon.

Hete zomer

Deze zomer stond een meisje van rond de 18 jaar in het ijspaleis achter de toonbank. Ze maakte de grootste ijsbollen die ik ooit gezien had. Niet alleen daarom bezocht ik dagelijks in de hete zomer het ijspaleis. Zo rond 6 uur liet ik 1 of 2 grote bollen voor mij klaarmaken. Ze zag er buitengewoon knap uit, zo met haar schort voor. En met haar prachtige donkere, halflange haar en ietwat ronde gezicht.

Ze was slank, maar zeker niet zo mager dat je haar ribben kon tellen. Onder haar schort stak een klein, nagenoeg vlak buikje. Ook de ronding van haar heupen zag je duidelijk door haar schort. Ik was jaloers op haar. Iedere dag heerste ze over 12 soorten ijs. Als er in de winkel niet veel te doen was, had ze gelegenheid genoeg om meerdere soorten van het ijs te proberen en ervan te snoepen. Ikzelf zou er zeker dankbaar gebruik van deze kans hebben gemaakt...

Begin mei was ze begonnen. We leerden elkaar snel kennen, omdat ik haar ijspaleis iedere dag met een bezoekje vereerde. Nina heette ze. Ze had net haar VWO-diploma gehaald en wilde wat geld verdienen om op reis naar Australië te gaan. Ze was heel beleefd en erg sympathiek. We kletsten altijd even als ik van haar ijsje genoot.

Na een week of 2 kreeg ik sterk de indruk dat haar buik en haar achterste een beetje ronder geworden waren. Ze was nog altijd erg slank. Maar haar gezicht leek iets voller te zijn geworden. Zou dat het gevolg zijn van haar ijsconsumptie? Of was het alleen maar mijn verlangen? Ik besteedde er verder geen aandacht aan en genoot van het grote ijsje dat ze speciaal voor mij had klaargemaakt.

Na nog eens 2 weken, begin juni, zag ik toch echt dat ze was aangekomen. Haar heupen en dijbenen waren fiks groter. In het gezicht was ze ronder. Over het de band van de spijkerbroek welfde een uiterst klein, maar niet te ontwijken vetrolletje op haar buik. Ik was verbaasd en liet haar drie bollen malaga maken.

'Alleen malaga?' vroeg ze.
'Ja malaga is de lekkerste ijssoort hier.'
'Ik vind kersen het beste.'
'Ah, jij probeert de ijssoorten!'
'Ja, dat is toch het mooiste aan dit baantje.'

De winkel was leeg, zodoende konden we even praten en we kenden elkaar al 4 weken. 'Als er 's avonds na sluitingstijd nog een klein beetje ijs in een ijsbak ligt, dan maak ik hem schoon met een lepel. En de lepel maak ik schoon met mijn mond.'
'O, ik begrijp het.'

'Ik heb ook een keertje,' ze legde haar rechter wijsvinger op haar lippen om aan te geven dat ik er niets van moest verder vertellen, 'bijna een halve bak leeggegeten in de loop van een verregende middag. Dat is zeker bijna 5 liter. Toen ik thuis kwam, voelde ik mij niet lekker. Ik heb geen hap meer door mijn keel gekregen. Bovendien was het moeilijk om de chef wijs te maken dat ik in die middag 5 liter pistache-ijs had verkocht.'

Er stond op dit moment niemand in de winkel. Daarom maakte ze voor zichzelf een vanilleijs met veel chocoladesaus. 'Als het regent komt hier sowieso niemand ijs eten. Dan is het best wel saai om hier de hele dag te staan. Dan maak ik de ene ijsbeker na de andere, die ik dan opeet. Voordat het middag is, heb ik dan al een halve ijsbak leeggemaakt.'

'Je bedoelt dat je aan het begin van de middag al meer dan 2 liter ijs hebt gegeten.' Ze werd rood. 'Nou, ja. Het kan voorkomen, maar het gebeurt niet iedere dag. Als de zon schijnt, dan kom ik er sowieso niet aan toe. Vertel het alsjeblieft niet aan mijn baas.'
'Moet je het ijs dat je hier eet, dan zelf betalen?'
'Nee, gelukkig niet. Dan was ik nu erg arm geweest. Mijn baas maakt een precieze berekening van de kassa aan het einde van de week. Meestal merkt hij niet dat er een verschil is tussen de hoeveelheid ijs die hij heeft ingekocht en tussen inkomsten van het ijs dat hij verkocht heeft. Dat geldt natuurlijk alleen als het de hele week niet geregend heeft.'

Ze lachte: 'Het gaat heel goed met mij hier.' Ik waagde een aanval en stelde de vraag die de hele tijd al in mijn hoofd rondzwierf. 'Past je spijkerbroek je nog?' Ze lachte nog harder. 'Ja, dat is het probleem. Ik ben namelijk 8 kilo aangekomen sinds dat ik hier werk. Mijn strakke spijkerbroeken kon ik al na 2 weken niet meer dicht krijgen. Nu heb ik deze tuinbroek gekocht, die heeft nog wel ruimte voor een paar kilo.'

Ik had me dus niet vergist, ze was dikker geworden en de calorieën kwamen van het dikmakende roomijs uit de bakken. 'Het staat je erg goed hoor,' en ik loofde haar prachtige figuur.

'Dank je wel, mijn vriendinnen vinden dat ik te dik word als ik ze hier bedien. In het zwembad plagen ze me vanwege mijn buik. Maar ik geloof dat ze alleen maar jaloers zijn want ik krijg het heerlijke ijs van hier gratis.'
'Je hoeft je geen zorgen te maken over je figuur.'
'Dat ben ik helemaal met je eens. Voor een paar kilo is nog wel plaats. Ik heb alleen een nieuwe bikini nodig. Ik barst eenvoudigweg uit mijn oude als ik hem ga aantrekken.'
'Je moet er geweldig uitzien.' Deze avond kreeg ik een grotere beker met ijs, dan ik ooit gezien had.

Lees deel 2: Lagedrukgebied »

De afbeelding is gemaakt met hulp van AI. Dit verhaal is herzien op 28-11-2024.