Het ijspaleis, deel 2
De vorige keer: De negentienjarige Nina heeft een baantje bij een ijssalon. Ze wil van het verdiende geld een reis naar Australië maken. De verteller constateert vrij snel dat de slanke meid wat ronder wordt. Ze snoept van het ijs, geeft ze toe. In de kleine maand dat ze in de zaak staat is ze al acht kilo aangekomen...
Daarna veranderde het weer. Mei was een mooie maand geweest, juni was ook zonnig, met af en toe wat regen. In juli was het weer echter buitengewoon slecht. Al in het eerste weekend begon het te regen, maar het lagedrukgebied ‘Genade’ maakte het ons werkelijk gezellig. Veel dagen waren zo bewolkt dat je denken kon dat het november was. Met temperaturen tussen de 10 en de 15 graden, kreeg niemand zin in een fris ijsje van Nina. Avond aan avond was ik vermoedelijk de eerste gast van de dag.
Daarna veranderde het weer. Mei was een mooie maand geweest, juni was ook zonnig, met af en toe wat regen. In juli was het weer echter buitengewoon slecht. Al in het eerste weekend begon het te regen, maar het lagedrukgebied ‘Genade’ maakte het ons werkelijk gezellig. Veel dagen waren zo bewolkt dat je denken kon dat het november was. Met temperaturen tussen de 10 en de 15 graden, kreeg niemand zin in een fris ijsje van Nina. Avond aan avond was ik vermoedelijk de eerste gast van de dag.
Op maandagavond was ik er weer. Nina zat achter de toonbank voor een klein televisietoestel en at witte ijs uit een schaal. ‘Hoe verloopt de roomijsverkoop?’ begroette ik haar. ‘Zoals je ziet, slecht,’ antwoordde ze en ze vulde haar schaal vol met mangoijs. ‘En hoe gaat het met jou?’ ‘Beter dan met de roomijsverkoop,’ zei ze lachend: ‘Wat zal ik zeggen. Het is hier droog. Ik kan hier televisie kijken en ik heb meer roomijs dan ik in een week kan opeten. Wat zou ik mij nog meer wensen.’
'Ik zou het niet weten. Misschien iets hartigs eten?’
‘Nee, dank je. Ik ben helemaal weg van deze echte roomijs. Ik kan nauwelijks nog iets anders eten. Ik geloof dat ik er afhankelijk van begin te worden.’ Een lichte glimlach vertoonde zich op haar gezicht. ‘Helaas zet het spul zich ook buitengewoon mooi aan. De laatste acht dagen ben ik drie kilo aangekomen. Kan je dat voorstellen? Mijn spijkerbroek zit alweer te krap. En zoals het weer ernaar uitziet, wordt het deze week weer minstens drie kilo.’
‘En wat zegt de chef daarvan dat je zo hevig snoept?’
‘O, die was er vanmorgen en die zei tegen me dat het geen probleem is, als ik iets van het roomijs wil eten. Wanneer het slecht wordt, kan hij het sowieso niet meer verkopen en moet hij het weggooien. Zodoende kan ik ervan snoepen. Hij brengt trouwens sowieso iedere dag nieuwe bakken met roomijs.’
‘Voor ijsverslaafden is dit het paradijs.’
‘Dat mag je wel zeggen. Afgelopen weekend heb ik een pistezie-, een abrikozen- en een vanillebox leeg gelepeld. Maar gisteren was ik dan ook echt vol.’
‘En wat heb je vandaag gegeten?’
‘Een halve bak kersen, een halve chocolade en een halve tiramizu.’
'Dat is zevenenhalve liter roomijs. Dat is wel een beetje veel voor zo’n tenger meisje als jij.’
'Ik zou het niet weten. Misschien iets hartigs eten?’
‘Nee, dank je. Ik ben helemaal weg van deze echte roomijs. Ik kan nauwelijks nog iets anders eten. Ik geloof dat ik er afhankelijk van begin te worden.’ Een lichte glimlach vertoonde zich op haar gezicht. ‘Helaas zet het spul zich ook buitengewoon mooi aan. De laatste acht dagen ben ik drie kilo aangekomen. Kan je dat voorstellen? Mijn spijkerbroek zit alweer te krap. En zoals het weer ernaar uitziet, wordt het deze week weer minstens drie kilo.’
‘En wat zegt de chef daarvan dat je zo hevig snoept?’
‘O, die was er vanmorgen en die zei tegen me dat het geen probleem is, als ik iets van het roomijs wil eten. Wanneer het slecht wordt, kan hij het sowieso niet meer verkopen en moet hij het weggooien. Zodoende kan ik ervan snoepen. Hij brengt trouwens sowieso iedere dag nieuwe bakken met roomijs.’
‘Voor ijsverslaafden is dit het paradijs.’
‘Dat mag je wel zeggen. Afgelopen weekend heb ik een pistezie-, een abrikozen- en een vanillebox leeg gelepeld. Maar gisteren was ik dan ook echt vol.’
‘En wat heb je vandaag gegeten?’
‘Een halve bak kersen, een halve chocolade en een halve tiramizu.’
'Dat is zevenenhalve liter roomijs. Dat is wel een beetje veel voor zo’n tenger meisje als jij.’
Van het lachen viel de lepel bijna uit haar hand. ‘Ik en tenger? Dat moet een paar maanden geleden zijn geweest. Heb je geen ogen in je kop?’ Ze stond op. ‘Hier kijk maar naar mijn nieuwe vetaanwinst,’ zei ze en ze deed haar schort los en trok haar shirt omhoog. Werkelijk in haar spijkerbroek welfde zich een kogelronde buik en over de broekriem hing een opvallende vetrol.
‘He, je hebt een heus zwembandje,’ zei ik enthousiast.
‘En niet alleen dat, mijn kont is intussen minstens dubbel zo breed dan eerst.’ Ze draaide zich om en ik zag hoe ongelooflijk haar achterste zich ondertussen had uitgebouwd.
‘Maar even alle gekheid op een stokje. Soms voel ik me een beetje zwanger. Ik hoop nog nooit zo’n echte buik gehad.’
‘Maar vind je het niet jammer.’
‘Zeker niet! Of je het wilt geloven of niet; als kind droomde ik er al van om een keertje in een ijspaleis te worden opgesloten en er de volgende dag helemaal vol en met een grote ronde buik weer uit te komen. Nou, die droom is in vervulling aan het gaan.’
‘Gefeliciteerd. Dat wil zeggen: je buit de regendagen ten volle uit, in de ware zin van het woord.’
‘Dat staat vast als een huis,’ lachte ze. ‘De laatste dagen krijg ik dagelijks bezoek van mijn vriendin Jill. Ze eet net zoveel als ik en is in vijf dagen vier kilo aangekomen!’
‘En hoeveel weeg jij?’
‘Tachtig kilo vanmorgen.’
‘Dat valt toch wel mee?’
‘Nou ja; ik ben maar 1 meter 70 groot.’ Het werd nog een gezellig gesprek die avond, toen we om tien uur de zaak verlieten, welfde haar buik als een watermeloen.
‘En niet alleen dat, mijn kont is intussen minstens dubbel zo breed dan eerst.’ Ze draaide zich om en ik zag hoe ongelooflijk haar achterste zich ondertussen had uitgebouwd.
‘Maar even alle gekheid op een stokje. Soms voel ik me een beetje zwanger. Ik hoop nog nooit zo’n echte buik gehad.’
‘Maar vind je het niet jammer.’
‘Zeker niet! Of je het wilt geloven of niet; als kind droomde ik er al van om een keertje in een ijspaleis te worden opgesloten en er de volgende dag helemaal vol en met een grote ronde buik weer uit te komen. Nou, die droom is in vervulling aan het gaan.’
‘Gefeliciteerd. Dat wil zeggen: je buit de regendagen ten volle uit, in de ware zin van het woord.’
‘Dat staat vast als een huis,’ lachte ze. ‘De laatste dagen krijg ik dagelijks bezoek van mijn vriendin Jill. Ze eet net zoveel als ik en is in vijf dagen vier kilo aangekomen!’
‘En hoeveel weeg jij?’
‘Tachtig kilo vanmorgen.’
‘Dat valt toch wel mee?’
‘Nou ja; ik ben maar 1 meter 70 groot.’ Het werd nog een gezellig gesprek die avond, toen we om tien uur de zaak verlieten, welfde haar buik als een watermeloen.
De volgende dagen bleef het regenen. Ik zag hoe Nina van dag tot dag ronder en ronder werd, veroorzaakt door de duizenden calorieën die ze iedere dag naar binnen lepelde. Bijna gelijktijdig lieten de calorieën van de ijsjes zich neervallen op haar heupen, buik en achterste. Ze kocht grotere maten kleren, zodat ze haar zwellende lichaamvormen kon verbergen. Maar het hielp niet, want ze zag er nog massaler uit dan in haar te krappe spijkerbroeken.
Naar deel 3 »
Naar deel 3 »
Reacties
Een reactie posten