Moddervet geworden - Onverwachte ontmoeting (1)

Henk ontmoet na jaren een bekende uit het verleden, maar hij moet wel heel goed kijken om haar te herkennen.

Moddervet geworden

ALs je net als ik het soort man bent dat van vrouwen met rondingen houdt, dan begin je te speuren naar volle vrouwen. Je krijgt oog voor vrouwen die onbedoeld er beter gaan uitzien. Je begint patronen te ontdekken van vrouwen die aankomen.

Sommige meisje, zo leer je snel, kunnen zeker heel dik worden. Soms moet je hier wel even geduld voor hebben, maar dat ze dik worden, dat staat onomwonden vast. Neem bijvoorbeeld een meisje van de middelbare school. Ze heet Ellen.


Ellen was weliswaar slank in de tijd op de middelbare school, maar ze oogde toen al heel zacht. Bovendien was ze aardslui en had een gigantische eetlust. Alle ingrediënten om in een overzichtelijke tijd behoorlijk vet te kunnen worden. Dat spreekt voor zich.

Ik wist zeker dat ze zich zou omvormen tot het formaat van een nijlpaard. Ze was slank vanwege haar snelle stofwisseling, zodra haar metabolisme zou vertragen, dan kon je er zeker van zijn dat een dikke kont haar slanke lijf zou omringen.

En ja hoor, ik zag Ellen afgelopen weekend. Wat ik zag? Dat ze veranderd is in het meisje dat van auto moet veranderen, omdat ze niet meer achter het stuur van een normale bolide past. Het is het soort vrouw geworden dat zich niet meer in een normale douchecel kan begeven. Gewoon omdat het niet meer past.

Tja, van dat soort meisjes verwacht je het. En het gebeurt ook.

Dan zijn er nog van die meisjes van wie je het helemaal niet verwacht. Nog in geen miljoen jaar. Het zijn die meisjes die alle aandacht besteden aan het praten over diëten, lijnen, figuur en sport. Ze wijzen alle soorten eten af omdat je er zo moddervet van zou worden.

Het zijn van die standaard skeletten, van die planken bij wie je niet kunt voorstellen dat zij ooit dik zouden kunnen worden. Altijd bewust bezig met voeding. En dan kom je ze jaren later tegen en ze zijn helemaal veranderd. Je weet niet wat je ziet. Kan het eigenlijk ook niet geloven. Van die magere lat van vroeger is niks meer over, het zijn heuse ronde wezens geworden. Dat zijn ontdekkingen waar je met zo'n plezier naar kunt kijken als vetliefhebber.

Ik heb sinds kort het levend bewijs van dit soort meisjes. Hoe ze heet? Het is Maaike Mooy.

Ik kwam Maaike Mooy 2 dagen geleden tegen in de bioscoop. In het voorbijgaan herkende ik haar helemaal niet.

Ik was haar zeker aan het nastaren toen ze langs mij liep terwijl ik zat in de bioscoopzaal. Het theater was verder helemaal leeg en daar kwam deze prachtige, maar vooral lekkere dikke sexy vrouw voorbij. Ze was heel fors, dik gewoon, met een grote onderkin, volle wangen, duidelijk iemand met obesitas. Het feit dat ze daar langsliep en zich balanceerde, niet aan 1 grote emmer met popcorn, maar aan 2 emmers. Met meer snoepgoed in allerlei plastic zakken bij zich dan een normaal kinderfeestje aan zou kunnen. Een klein kind zou in al die zoetigheid een heus bad kunnen nemen.

Ik genoot van dit sprekend voorbeeld van een vrouw met overgewicht, niet een beetje, maar gewoon veel. Terwijl ze langs liep en ik haar bewonderde, stopte tegen mijn verwachting in, bij mij. 'Hé Henk! Henk de Gek, is het niet? Ik ben het. Herken je mij niet? Ik ben Maaike! Maaike Mooy!'

Mijn ogen puilden uit. 'Maaike? O, Maaike! Sorry, ik geloof dat ik je niet herkende.'

Nu moet ik eerst even iets uitlegggen. Maaike Mooy was bij ons op de middelbare school het populairste meisje van de klas. Dat was meer dan 7 jaar geleden. Het was een kleine school en al waren we geen vrienden, we wisten wie we waren en kenden elkaars namen. Ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze het soort mager skelet was, dat ik zojuist aanduidde. Het soort meisje, het latje, dat probeerde nog een kilo af te vallen, ondanks dat ze al een heuse strijkplank was. Dat was ook meteen de laatste keer dat ik haar had gezien.

De vrouw die nu beweerde dat ze Maaike was, was... Hoe kun je dat zo subtiel mogelijk zeggen...

Nou, laat ik het maar gewoon proberen. Er was weinig meer over van het meisje dat probeerde een kilo kwijt te raken. Ze was van het stereotype plank veranderd in verreweg de stevigste vrouw die ik was tegengekomen in mijn leven. Haar verschijning maakte elke dikke vrouw slank. Ze moet zeker boven de 150 kilo hebben gewogen. En als ik mijn langdurige obsessie met dikke, volle vrouwen zou zijn kwijtgeraakt, zeker in relatie met het gewicht van een vrouw, dan zou deze vrouw ongetwijfeld tegen het einde van het spectrum van dik zitten.

Als je hoort dat een vrouw dik is en ze noemen dan een gewicht in dat bereik, dan weet je dat ze vet is. Ongeacht haar lengte. Zeker de lengte is belangrijk, want een klein meisje ziet er snel zwaarder uit. En zo'n vol lijf als Maaike samengeklonterd op een kleine lengte van 1,60 meter, zorgde ervoor dat ze er gigantisch uitzag. Wat een prachtige verschijning, zoals ze daar stond in vol ornaat.

Ze droeg een shirtje dat veel te strak zat. Het liet weinig over aan de verbeelding om de omvang en reikwijdte van haar buik te kunnen zien. Hij was gegroeid tot gigantische proporties. Haar buik wees een flink eind naar voren. Hij stak zelfs aardig wat centimeters naar beneden onder het shirtje uit. Zodat ik een nog betere indruk kreeg. Vreemd genoeg, aan de manier waarop ze reageerde, was ze er zich helemaal bewust van dat ze wat dikker geworden was, want ze zei het vrijwel letterlijk tegen me: 'Tja, ik snap het wel dat je me niet herkent. Ik ben het afgelopen jaar eigenlijk moddervet geworden.'

Ik loog, in de hoop dat ze mij wat details zou geven waarom ze zo dik was geworden. 'Nou ja, je zegt me wat. Ja, je bent wat molliger geworden, maar toch niet moddervet?'

Dat was natuurlijk onzin. Ik loog ontzettend. Ze zag er namelijk uit alsof ze sinds de diploma-uitreiking van de middelbare school op een constant dieet van cheesecake en ijs had gezeten. Ze was veel, veel, nee, ontzettend vet geworden.

En daar was ze zich bewust van. Ze rolde haar ogen een beetje van verontwaardiging. 'Mag ik?' vroeg ze. 'Ik zou graag mijn vette kont willen laten zakken in het stoeltje naast je. Mag ik?' Ze verschoof haar enorme lijf langs mij heen. 'Ik heb mij hier letterlijk vastgegeten in deze stoeltjes. Sinds een kilo of 10 extra mij vergezellen pas ik hier niet meer in. Ik zit verderop in een speciale stoel beneden. Je mag bij me komen zitten, dan kunnen we bijpraten.' Ze begon te lachen. 'Een dikzak als ik kan niet te lang blijven staan, dat snap je wel.'

Nog geen tel later zat ik al op de plek die ze had aangewezen, maar Maaike was er nog niet. Ze kwam met langzame en zware stappen de trap af. Treetje voor treetje. Het leek erop dat ze de hoeveelheid vet van een nijlpaard bij zich droeg. Het zorgde ervoor dat ze uitermate langzaam naar beneden voortschreed.

Niet dat ik het erg vond, ik kreeg zo alle tijd om de nieuwe Maaike te bewonderen. Ik zag hoe groot, zacht en vol Maaike was geworden sinds de laatste keer dat ik haar had gezien. Hoe haar shirtje haar dikke, vlezige lijf omklemde. Elke vetrol was duidelijk te zien langs haar zij. De manier waarop haar buik schudde bij elke stap die ze nam.

Haar muffintop, die bijna te groot was om die naam nog te verdienen, hij wiebelde bij elke beweging die ze maakte. Terwijl ze naar beneden waggelde, schudde al het vet van haar lijf mee. Alle kanten op. Het bewoog en sidderde. Elke stap die ze nam, leek een golf van beweging in haar gigantische lijf te brengen.

Ik zeg het nog maar eens: Maaike was verdomd dik geworden!

Toen ze eindelijk bij haar stoel arriveerde, liet ze zich zwaar in de stoel zakken. De stoel kraakte luid. Maaike reageerde buitengewoon snel hierop, alsof de stoel er iets aan kon doen dat hij haar enorme hoeveelheid gewicht niet kon dragen. 'Jeetje. Stoel, het is echt niet het juiste moment om nu te breken. Ik bedoel, net voordat de film begint.' Ze draaide zich om en keek me aan. 'Begrijp je wat ik bedoel! Ik ben gewoon moddervet geworden.'

Lees deel 2: Borstenmassa »