Ledige lenigheid - Personal trainer (21) - slot (voorlopig)

De dikke personal trainer Melissa geeft een demonstratie van haar lenigheid. De familie ontdekt dat er weinig meer van over is.

Ledige lenigheid

Op een gezellige avond met de hele familie in de woonkamer, kwam Melissa terug van het zwembad en droeg een roze badjas. Het zachte badstof kleurde heel mooi bij haar donkere haar. Ze zat net bij ons toen Angela en Niels haar vroegen of ze weer eens de balletstappen voor wilde doen voor ons.


'Kom op', moedigde Angela aan. 'Doe het weer eens. We hebben het niet meer gezien sinds de eerste week dat je bij ons was.' 'Oke, oke', zuchtte Melissa. 'Maar het is voor mij ook alweer even geleden, weet je. Dus verwacht er niet teveel van.'

Ze trok haar badjas los en liet het langzaam vallen op de vloer. Tot mijn stomme verbazing droeg ze er haar roze bikini onder. Ik hoorde zelfs hoe mijn vrouw een 'wauw' slaakte zonder geluid te maken. Ze hield haar adem in terwijl Melissa voor ons stond in haar volle glorie. De reactie van mijn vrouw sloeg niet alleen op het toegenomen gewicht, maar vooral ook omdat Melissa er nog altijd adembenemend mooi uit zag.

Ze begon met haar demonstratie. Ze probeerde het grotere lijf te bewegen met dezelfde gratie en soepelheid als eerst. Maar het nieuwe vlees rond haar billen, bovenbenen en buik zaten de oude soepelheid in de weg. Ik keek naar haar mollige buikje. Het trilde. Net als haar flinke achterste dat breder was dan haar ze zelf inschatte.

'Auw', riep ze terwijl ze op haar tenen probeerde te gaan staan. Het leek erop dat haar enkels en voeten geen zin hadden om haar nieuwe gewicht te dragen. Bovendien viel ze. Ze lag op de grond en giechelde. Ze hield haar voet vast en speelde alsof haar voet pijn deed. Haar buik vouwde dubbel in meerdere rollen, toen ze daar als een Indiër op de grond zat.

'Nou, dat was het. Ik heb het gedaan', zei ze lachend. We klapten beleefd toen ze zwetend op de bank neerplofte met een knalrood hoofd.

Nu een heel ander verhaal dat een paar weken later gebeurde. Ik kon niet goed slapen en ging naar de keuken om een beetje melk op te warmen. Tot mijn stomme verbazing werd ik begroet door het lichaam van Melissa. Ik zag het silhouet in het licht van de koelkast toen ze iets te eten zocht. Haar dunne, bijna doorzichtige nachtjapon die Mira had gemaakt liet haar figuur prachtig zien zo in het licht.

Ik zweer dat haar buik, billen en heupen weer verdergegroeid waren in de voorbije 2 weken. Ik zag de contouren van haar ondergoed heel duidelijk door het stof heen. Rond haar onderbroek zag ik hoe de vetrollen over elkaar heen buitelden en een plekje zochten. Ik zag duidelijk hoe ze overal overheen hingen. Precies op dat moment draaide ze zich van mij weg en bukte iets naar voren om iets achterin de koelkast te proberen pakken. Dit bood mij alle zicht op haar grote billen en ronde heupen. 'Jeetje, wat een overvloed', dacht ik.

Ik schraapte tenslotte mijn keel om haar te waarschuwen dat ik eraan kwam. Ze draaide zich even om en zei gedag, daarna ging ze verder met haar zoektocht naar iets lekkers.

'Zijn er geen restjes over?' vroeg ze. 'Ik kan gewoon geen genoeg krijgen van die heerlijk Empanadas van Mira. 'Geen idee, heb je al in de vriezer gekeken?' 'Nee. Dat is een goed idee.' Ze liep snel naar de vriezer en maakte hem open. Bij het openen van de eerste lade had ze beet. 'Aha, kijk hier eens. De jackpot', zei ze. Ze haalde een grote plastic tas met bevroren Empanadas. 'Zoveel kun je toch niet op?' zei ik terwijl ik met grote ogen keek naar de grote schotel met eten die voor haar stond. 'Geen idee. Maar dan zal iemand het morgen toch wel aan het eten zijn.'

Bij het wachten op het opwarmen van de Empanadas in de magnetron, spraken we over haar verblijf hier. 'Je bent hier nu bijna een jaar', zei ik. 'Ik kan mij voorstellen dat je langer wilt blijven. Dan ben je van harte welkom. Je hebt veel goed werk hier verricht.'

'O, ik zou hier graag wat langer willen blijven', zei ze. Ze haalde de grote schaal met dikmakers uit de magnetron en zette de Empanadas voor zich neer. 'Heerlijk', zei ze tegen zichzelf en schrokte snel een van de Empanadas naar binnen. 'Zoals het er nu naar uitziet zou ik nog zeker een halfjaar willen blijven', zei ze en propte de volgende twee gevulde stukken vlees in haar mond.

'Dat klinkt heel mooi voor mij', zei ik. 'Dan kijken we over een halfjaar wel hoe de situatie dan is. Ik moet nu echt naar bed, anders ben ik morgen niks waard.' 'Prima', antwoordde ze smakkend. Ze wist iets te mompelen terwijl ze de volgende Empanadas naar binnen werkte. Haar mond was rood van het vlees en de saus.

O ja, de volgende dag keek ik in de koelkast of er nog wat over was van de Empanadas, maar ik zag alleen maar een lege plastic zak in de vuilnisbak liggen.


Einde (voorlopig)