Goudbuikje (3) – De clausule
Dorien krijgt een oproep van notaris Karel van Duurma. Het gaat over de erfenis van haar ouders. Ze had geen contact meer met haar ouders vanwege hun levenswijze. Ze vond het afzichtelijke mensen. Voor de erfenis van meer dan een miljoen euro moet ze nu opdraven bij de notaris. Er is een belangrijke voorwaarde gesteld door haar ouders, hoort ze van de heer Van Duurma.
Notaris Karel van Duurma nam de laatste slok van zijn koffie en legde het papier voor zich neer. 'Hier staat dat de erfenis u toekomt wanneer u op de 1e januari van het jaar na overlijden, minimaal 100 kilo weegt.' De mond van Dorien viel open bij het horen van deze enorme hoeveelheid gewicht.
'Maar ik weeg 55 kilo', verzuchtte ze. 'Wat voor een belachelijke clausule laten die mensen mij na. Ze waren niet alleen vetzakken, maar ze willen blijkbaar dat hun dochter ook in een monsterlijk gedrocht verandert. Ik accepteer het niet.'
Ze wilde opstaan om weg te gaan. Dit was het onmogelijke vragen van haar. Eenzelfde levenswijze met bijbehorend postuur aanmeten. Dat weigerde ze. Dit was onmenselijk. Ze voelde zich razend worden. Dezelfde razernij waarmee ze op haar achttiende afscheid nam van haar ouders. Ze had ze nooit meer willen zien of spreken. Het had ze verdriet gedaan. Dat wist ze ook wel, maar ze kon niet anders.
Nu wilden ze haar – na hun dood – terugpakken. Althans, zo voelde het wel. Via de notaris kreeg ze de beschikking over een fortuin, maar ze moest zich daar wel voor laten gaan. Hoelang was het nog. Het was nu 1 september. Op 1 januari zou ze meer dan 100 kilo moeten wegen. Ze zag voor zich hoe haar moeder eruit zag. Die woog vele malen meer dan 100 kilo. Op het moment dat ze haar ouders verliet, bijna 3 jaar geleden, woog haar moeder zeker 180 kilo bij een lengte van 1 meter 65. Ze was zelf even lang, maar ze moest er niet aan denken hetzelfde wanstaltige vette lichaam als haar moeder te bezitten. Het enorme overgewicht dat ze met zich meetorste. Ze kon daar niet bij.
Ze keek de notaris ernstig aan. 'Dat betekent dat ik 45 kilo moet aankomen in vier maanden tijd. Dat is toch onmogelijk.' Ze rekende snel. 'Het is onmogelijk om meer dan 11 kilo elke maand erbij te eten.' Ze wenste het papier zien dat Karel van Duurma voor zich had. Hij gaf het haar. Ze staarde uitgebreid naar de regels waarop de clausule in alle ernst stond. Ze moest minimaal 100 kilo wegen op de 1e januari in het jaar nadat haar ouders overleden waren.
'Wat een onzin is dit', riep ze boos. 'Maak gewoon het geld over en zeur niet meer.' De notaris keek haar in volle ernst. 'Ik kan het niet helpen, maar dit is juridisch dichtgetimmerd. Ik kan het geld niet uitkeren voordat aan de clausule wordt voldaan.' Hij pakte het papier weer. 'Je ouders wilden niet dat je het geld zomaar zou krijgen en besteden aan dingen die in hun ogen verschrikkelijk zijn. Ik citeer. 'Dorien mag het geld niet zomaar ontvangen, tenzij zij zich bewust is van de ware geneugden van het leven.'
De mond van Dorien stond open van verbazing. 'En waarom vertelt u het mij nu?' vroeg ze hem. 'Het is toch onmogelijk?' 'Ik vond het wel zo redelijk om je hierover tijdig in te lichten. Het vraagt nogal wat van je.' Hij gaf een speelse knipoog terwijl hij naar haar strakke lijf keek. 'Ik weet niet wat ik hiermee moet', zei ze. 'Het is simpel. Indien u niet aan de voorwaarde voldoet, zal het geld worden overgemaakt aan een stichting die mensen stimuleert van het leven te genieten.
Ze stond op en gaf de notaris een hand. 'Ik weet niet wat ik hiermee moet. Dank dat u mij heeft ingelicht.' Hij legde zijn hand op zijn eigen buik en gaf haar een speelse knipoog. 'Geniet ervan.'
Lees het vierde deel van Goudbuikje: Nergens aan denken »
De clausule
Notaris Karel van Duurma nam de laatste slok van zijn koffie en legde het papier voor zich neer. 'Hier staat dat de erfenis u toekomt wanneer u op de 1e januari van het jaar na overlijden, minimaal 100 kilo weegt.' De mond van Dorien viel open bij het horen van deze enorme hoeveelheid gewicht.
'Maar ik weeg 55 kilo', verzuchtte ze. 'Wat voor een belachelijke clausule laten die mensen mij na. Ze waren niet alleen vetzakken, maar ze willen blijkbaar dat hun dochter ook in een monsterlijk gedrocht verandert. Ik accepteer het niet.'
Ze wilde opstaan om weg te gaan. Dit was het onmogelijke vragen van haar. Eenzelfde levenswijze met bijbehorend postuur aanmeten. Dat weigerde ze. Dit was onmenselijk. Ze voelde zich razend worden. Dezelfde razernij waarmee ze op haar achttiende afscheid nam van haar ouders. Ze had ze nooit meer willen zien of spreken. Het had ze verdriet gedaan. Dat wist ze ook wel, maar ze kon niet anders.
Nu wilden ze haar – na hun dood – terugpakken. Althans, zo voelde het wel. Via de notaris kreeg ze de beschikking over een fortuin, maar ze moest zich daar wel voor laten gaan. Hoelang was het nog. Het was nu 1 september. Op 1 januari zou ze meer dan 100 kilo moeten wegen. Ze zag voor zich hoe haar moeder eruit zag. Die woog vele malen meer dan 100 kilo. Op het moment dat ze haar ouders verliet, bijna 3 jaar geleden, woog haar moeder zeker 180 kilo bij een lengte van 1 meter 65. Ze was zelf even lang, maar ze moest er niet aan denken hetzelfde wanstaltige vette lichaam als haar moeder te bezitten. Het enorme overgewicht dat ze met zich meetorste. Ze kon daar niet bij.
Ze keek de notaris ernstig aan. 'Dat betekent dat ik 45 kilo moet aankomen in vier maanden tijd. Dat is toch onmogelijk.' Ze rekende snel. 'Het is onmogelijk om meer dan 11 kilo elke maand erbij te eten.' Ze wenste het papier zien dat Karel van Duurma voor zich had. Hij gaf het haar. Ze staarde uitgebreid naar de regels waarop de clausule in alle ernst stond. Ze moest minimaal 100 kilo wegen op de 1e januari in het jaar nadat haar ouders overleden waren.
'Wat een onzin is dit', riep ze boos. 'Maak gewoon het geld over en zeur niet meer.' De notaris keek haar in volle ernst. 'Ik kan het niet helpen, maar dit is juridisch dichtgetimmerd. Ik kan het geld niet uitkeren voordat aan de clausule wordt voldaan.' Hij pakte het papier weer. 'Je ouders wilden niet dat je het geld zomaar zou krijgen en besteden aan dingen die in hun ogen verschrikkelijk zijn. Ik citeer. 'Dorien mag het geld niet zomaar ontvangen, tenzij zij zich bewust is van de ware geneugden van het leven.'
De mond van Dorien stond open van verbazing. 'En waarom vertelt u het mij nu?' vroeg ze hem. 'Het is toch onmogelijk?' 'Ik vond het wel zo redelijk om je hierover tijdig in te lichten. Het vraagt nogal wat van je.' Hij gaf een speelse knipoog terwijl hij naar haar strakke lijf keek. 'Ik weet niet wat ik hiermee moet', zei ze. 'Het is simpel. Indien u niet aan de voorwaarde voldoet, zal het geld worden overgemaakt aan een stichting die mensen stimuleert van het leven te genieten.
Ze stond op en gaf de notaris een hand. 'Ik weet niet wat ik hiermee moet. Dank dat u mij heeft ingelicht.' Hij legde zijn hand op zijn eigen buik en gaf haar een speelse knipoog. 'Geniet ervan.'
Lees het vierde deel van Goudbuikje: Nergens aan denken »
Reacties
Een reactie posten