De koekwinkel (3) – Eten als werk
Als Mirjam voor een extra lening bij haar bank komt, krijgt ze te horen dat ze platzak is. Ze kan niet meer lenen. Dan komt de bankmedewerker met een vreemd voorstel. Ze moet de eigenaar van een koekjeswinkel van de ondergang redden. Alleen valt ze hier niet bepaald van af. Ze slaagt met glans en mag zelfs boven de winkel komen wonen in het lege appartement.
Lees het eerste deel van De koekwinkel: Geldgebrek »
De reis naar huis was een hele onderneming. Met moeite wist ik mij achter het stuur van auto te wurmen. Zo opgeblazen was mijn maag van de koeken die ik zojuist had opgegeten. Ik zat zo vol dat ik nauwelijks kon ademen. Het koste mij heel veel tijd om weer uit de auto te kruipen toen ik bij mijn appartement arriveerde. Langzaam sjokte ik naar mijn huis vanaf de parkeerplaats. Thuisgekomen trok ik mijn jas uit en ging met kleren en al op bed liggen.
Ik werd wakker toen het al 8 uur 's avonds was. Op een eigenaardige manier had ik verschrikkelijk veel zin in Mexicaans eten. Het kon even niet, want ik moest snel inpakken voor de verhuizing. Ik had weliswaar niet veel spulletjes, maar het moest wel gebeuren. Het hele huis was al ingericht toen ik het betrok. Zelfs de televisie was niet van mij. Het enige dat ik nog in moest pakken waren de kleren. Ik pakte alleen de kleren in waarvan ik vermoedde dat ik mij er nog wel wist te wurmen.
Mijn maag knorde. Ik had weer honger en die honger moest gestild worden. Op weg naar mijn toekomstige huisje boven de koekwinkel stopte ik even bij het Mexicaanse restaurant. Een groot bord attendeerde mij dat er vanavond een aanbiedingsavond was. Eet zoveel als je op kunt voor 15 euro, stond er. Het was exclusief de drankjes. Ik hoorde mijn maag knorren en stopte.
Dit all-you-can-eat-restaurant bood precies de 3 dingen die ik nodig had: het eten was goedkoop, er was veel eten en het smaakte nog goed ook. Ik liet me helemaal gaan. Ergens was ik best verbaasd dat er zoveel in mij verdween. Ik had me immers flink laten gaan deze dag. De hoeveelheid eten die ik normaal naar binnen werkte., was al vele malen overschreden.
Zodoende kwam ik met volle maag aan bij mijn nieuwe appartement. Het zat boven de koekwinkel. Gelukkig had het een eigen ingang. Zo hoefde ik niet de winkel door om naar binnen of naar buiten te gaan. Wel merkte ik dat de steile trap mij snel buiten adem bracht. De volle maag hielp natuurlijk ook niet mee om snel boven te komen.
Ook sleepte ik een grote weekendtas mee omhoog. Hier zat alles van mij in. Hijgend kwam ik boven de trap aan. Ik hield mij even vast aan de deurklink naar de kamer en hijgde nog flink na. Het was geen makkelijke opgave geweest om mijzelf omhoog te trekken. Het leek wel of ik een sprintje had getrokken. Zo hapte ik naar adem.
Nadat ik mij op de bank had geïnstalleerd nam ik een paar koeken die mevrouw Mazachma voor me had klaargelegd op de tafel. Blijkbaar was er weer genoeg ruimte voor in mijn maag. Het pak volle melk dat ernaast stond hielp ook wel mee. Er lagen voldoende koeken om de rest van de avond mee door te komen. Zoveel zag ik wel.
Ik viel even later weer in slaap. Toen ik wakker werd, was het donker geworden in mijn nieuwe huisje. Ik zocht naar het licht en liep naar mijn nieuwe slaapkamer. Het zag er allemaal netjes uit. In de hoek stond zelfs een mooie kledingkast. Ik haalde mijn weekendtas erbij en liep snel naar de auto om de rest van mijn spulletjes te halen. De trap was wel een obstakel, merkte ik. Het haalde een beetje het tempo uit mijn installatie.
Even later stond ik weer voor de kast om mijn kleren in te leggen. In de kast zag ik wat uniforms liggen die blijkbaar voor de koekwinkel gebruikt waren. Ze waren van verschillende grootte. De maten liepen uiteen van XL tot aan XXXL. De kleinste bleek ik zelfs te passen. Al stak mijn buik een flink eind erin naar voren. De knoopjes van het bloesje kreeg ik net dicht. De stof stond strakgespannen. Het leek of ik er ieder moment uit kon barsten. Maar mijn gebrek aan geld maakte me minder kieskeurig.
Ook lagen onderin de kast een paar weegschalen tot mijn verbazing. Ik haalde er eentje uit en zag dat deze tot 180 kilo ging. Een andere weegschaal vermeldde het getal 240. En in een hoek van de kast lag nog iets onder een doos verscholen waar ik niet bij kon. Ik pakte de weegschaal die tot 180 ging. Ik moest wel even wat moed bijeen schrapen om mijzelf te vermannen en op die weegschaal te gaan staan.
Hoeveel zou ik wegen? Het was alweer een tijdje geleden dat ik mij voor het laatst gewogen had. Het was een paar weken nadat ik werkloos werd. Ik kampte toen al met overgewicht. Tot mijn verbazing had ik toen 76 kilo gewogen. Ik was toen al 7 kilo aangekomen in nog geen 2 maanden tijd. Sindsdien had ik mij gedragen als een beest.
Nadat mijn vriendje mij verliet voerde ik mijn dieet van extra calorieën nog eens extra op. Ik verwachtte dat ik wel de 90 kilo zou halen. 10 kilo aangekomen, verwachtte ik. Dat moest ook wel. Ik had dag en nacht gegeten. Elk moment dat ik wakker was, zorgde ik wel voor een versnapering in de buurt.
Alleen wist ik niet hoeveel ik over die 90 heen zou schieten. Ik was eerder 20 dan 12 kilo aangekomen sinds ik werkeloos was. Die eerdere 7 kilo had ik al gewogen, de nieuwe 13 kilo nog niet. Ik stond te aarzelen. Deed mijn schoenen uit. Trok mijn uniform ook weer uit. Zette mijn eerste voet op de weegschaal. Daarna de tweede. Het was zo'n ouderwetse weegschaal waarbij de wijzer langs de getallen schoot. Of beter gezegd de getallen schoten langs de wijzer. En het ging snel, razendsnel. Hij stopte. Dat wel. Hij liep trager. Dat was het eerder. Voorbij de 90. Dat kon ik nog zien.
Ik durfde niet meer te kijken en sloot mijn ogen. Pas een paar tellen later durfde ik ze weer open te doen. Ik tuurde over mijn bolle buik heen. Wat was hij dik geworden. Voordat ik werkloos was geworden had daar amper iets gezeten. Nu hing daar een enorme berg welvaart. Dat terwijl ik geen cent te makken had. Ik had het allemaal in mijn dikke buik geïnvesteerd. Geen wonder dat Jim mij een 'vet, werkloos lui varken' noemde. Ik ben zeker lui en ik ben ook niet altijd zo lief voor hem geweest.
Ik ben weliswaar met mijn 1 meter 62 altijd aan de stevige kant geweest,. Ik vond mezelf nooit slank, maar noemde mezelf zeker niet dik. Maar nu had ik mij echt ontpopt als een heuse dikzak. En eigenlijk ook best wel een varken. Aan mijn formaat zal het niet liggen. Dat zeker. De streep van de weegschaal stond stil vlak voor de 100. Ik schrok. Wat was dit. Dit overtrof al mijn verwachtingen. Ik durfde niet meer te kijken en zocht troost in het laatste krat met koeken die nog voor me klaarlag.
De volgende morgen werd ik al om 8 uur gewekt door een bons op de deur. Het was mevrouw Mazachma die op de deur klopte. Toen ik opendeed zag ik 3 grote kratten staan met koeken erin. Bovenop de kratten met koeken lagen ook een paar croissantjes. Ze mochten misschien oud zijn maar ik genoot van de broodjes. Het was alweer een tijdje geleden dat ik zo heerlijk ontbeten had. Zeker ook met de fles chocomel die bij de koek werd afgeleverd.
Het kostte mij tot een eind in de middag om alles weg te krijgen. Mijn buik voelde zwaar opgezwollen aan. Ik vond het heerlijk om mijn maag zo gevuld te hebben. De hele morgen had ik voor de televisie gezeten en rustig alle koeken naar binnen gewerkt. Ik vond het geweldig. Zo was er geen moment van de dag dat ik niet aan het eten was. Zo liep ik voortdurend rond met een volle maag en kon ik geen moment een hongergevoel bij mezelf oproepen.
Meneer en mevrouw Mazachma zouden dadelijk langskomen om te zien of mijn werk vorderde. Mijn werk. Ik grinnikte. Het verorberen van kisten vol met koeken, donuts en muffins. Dat was mijn werk geworden. Een droombaan. Soms verlekkerde ik de koeken, cakejes of de muffins door er een laagje slagroom op te doen. Ik merkte dat het zo beter smaakte en ik verheugde mij op de nieuwe lading.
Lees deel 4 van De koekwinkel: Volle geilheid »
Lees het eerste deel van De koekwinkel: Geldgebrek »
Eten als werk
De reis naar huis was een hele onderneming. Met moeite wist ik mij achter het stuur van auto te wurmen. Zo opgeblazen was mijn maag van de koeken die ik zojuist had opgegeten. Ik zat zo vol dat ik nauwelijks kon ademen. Het koste mij heel veel tijd om weer uit de auto te kruipen toen ik bij mijn appartement arriveerde. Langzaam sjokte ik naar mijn huis vanaf de parkeerplaats. Thuisgekomen trok ik mijn jas uit en ging met kleren en al op bed liggen.
Ik werd wakker toen het al 8 uur 's avonds was. Op een eigenaardige manier had ik verschrikkelijk veel zin in Mexicaans eten. Het kon even niet, want ik moest snel inpakken voor de verhuizing. Ik had weliswaar niet veel spulletjes, maar het moest wel gebeuren. Het hele huis was al ingericht toen ik het betrok. Zelfs de televisie was niet van mij. Het enige dat ik nog in moest pakken waren de kleren. Ik pakte alleen de kleren in waarvan ik vermoedde dat ik mij er nog wel wist te wurmen.
Mijn maag knorde. Ik had weer honger en die honger moest gestild worden. Op weg naar mijn toekomstige huisje boven de koekwinkel stopte ik even bij het Mexicaanse restaurant. Een groot bord attendeerde mij dat er vanavond een aanbiedingsavond was. Eet zoveel als je op kunt voor 15 euro, stond er. Het was exclusief de drankjes. Ik hoorde mijn maag knorren en stopte.
Dit all-you-can-eat-restaurant bood precies de 3 dingen die ik nodig had: het eten was goedkoop, er was veel eten en het smaakte nog goed ook. Ik liet me helemaal gaan. Ergens was ik best verbaasd dat er zoveel in mij verdween. Ik had me immers flink laten gaan deze dag. De hoeveelheid eten die ik normaal naar binnen werkte., was al vele malen overschreden.
Zodoende kwam ik met volle maag aan bij mijn nieuwe appartement. Het zat boven de koekwinkel. Gelukkig had het een eigen ingang. Zo hoefde ik niet de winkel door om naar binnen of naar buiten te gaan. Wel merkte ik dat de steile trap mij snel buiten adem bracht. De volle maag hielp natuurlijk ook niet mee om snel boven te komen.
Ook sleepte ik een grote weekendtas mee omhoog. Hier zat alles van mij in. Hijgend kwam ik boven de trap aan. Ik hield mij even vast aan de deurklink naar de kamer en hijgde nog flink na. Het was geen makkelijke opgave geweest om mijzelf omhoog te trekken. Het leek wel of ik een sprintje had getrokken. Zo hapte ik naar adem.
Nadat ik mij op de bank had geïnstalleerd nam ik een paar koeken die mevrouw Mazachma voor me had klaargelegd op de tafel. Blijkbaar was er weer genoeg ruimte voor in mijn maag. Het pak volle melk dat ernaast stond hielp ook wel mee. Er lagen voldoende koeken om de rest van de avond mee door te komen. Zoveel zag ik wel.
Ik viel even later weer in slaap. Toen ik wakker werd, was het donker geworden in mijn nieuwe huisje. Ik zocht naar het licht en liep naar mijn nieuwe slaapkamer. Het zag er allemaal netjes uit. In de hoek stond zelfs een mooie kledingkast. Ik haalde mijn weekendtas erbij en liep snel naar de auto om de rest van mijn spulletjes te halen. De trap was wel een obstakel, merkte ik. Het haalde een beetje het tempo uit mijn installatie.
Even later stond ik weer voor de kast om mijn kleren in te leggen. In de kast zag ik wat uniforms liggen die blijkbaar voor de koekwinkel gebruikt waren. Ze waren van verschillende grootte. De maten liepen uiteen van XL tot aan XXXL. De kleinste bleek ik zelfs te passen. Al stak mijn buik een flink eind erin naar voren. De knoopjes van het bloesje kreeg ik net dicht. De stof stond strakgespannen. Het leek of ik er ieder moment uit kon barsten. Maar mijn gebrek aan geld maakte me minder kieskeurig.
Ook lagen onderin de kast een paar weegschalen tot mijn verbazing. Ik haalde er eentje uit en zag dat deze tot 180 kilo ging. Een andere weegschaal vermeldde het getal 240. En in een hoek van de kast lag nog iets onder een doos verscholen waar ik niet bij kon. Ik pakte de weegschaal die tot 180 ging. Ik moest wel even wat moed bijeen schrapen om mijzelf te vermannen en op die weegschaal te gaan staan.
Hoeveel zou ik wegen? Het was alweer een tijdje geleden dat ik mij voor het laatst gewogen had. Het was een paar weken nadat ik werkloos werd. Ik kampte toen al met overgewicht. Tot mijn verbazing had ik toen 76 kilo gewogen. Ik was toen al 7 kilo aangekomen in nog geen 2 maanden tijd. Sindsdien had ik mij gedragen als een beest.
Nadat mijn vriendje mij verliet voerde ik mijn dieet van extra calorieën nog eens extra op. Ik verwachtte dat ik wel de 90 kilo zou halen. 10 kilo aangekomen, verwachtte ik. Dat moest ook wel. Ik had dag en nacht gegeten. Elk moment dat ik wakker was, zorgde ik wel voor een versnapering in de buurt.
Alleen wist ik niet hoeveel ik over die 90 heen zou schieten. Ik was eerder 20 dan 12 kilo aangekomen sinds ik werkeloos was. Die eerdere 7 kilo had ik al gewogen, de nieuwe 13 kilo nog niet. Ik stond te aarzelen. Deed mijn schoenen uit. Trok mijn uniform ook weer uit. Zette mijn eerste voet op de weegschaal. Daarna de tweede. Het was zo'n ouderwetse weegschaal waarbij de wijzer langs de getallen schoot. Of beter gezegd de getallen schoten langs de wijzer. En het ging snel, razendsnel. Hij stopte. Dat wel. Hij liep trager. Dat was het eerder. Voorbij de 90. Dat kon ik nog zien.
Ik durfde niet meer te kijken en sloot mijn ogen. Pas een paar tellen later durfde ik ze weer open te doen. Ik tuurde over mijn bolle buik heen. Wat was hij dik geworden. Voordat ik werkloos was geworden had daar amper iets gezeten. Nu hing daar een enorme berg welvaart. Dat terwijl ik geen cent te makken had. Ik had het allemaal in mijn dikke buik geïnvesteerd. Geen wonder dat Jim mij een 'vet, werkloos lui varken' noemde. Ik ben zeker lui en ik ben ook niet altijd zo lief voor hem geweest.
Ik ben weliswaar met mijn 1 meter 62 altijd aan de stevige kant geweest,. Ik vond mezelf nooit slank, maar noemde mezelf zeker niet dik. Maar nu had ik mij echt ontpopt als een heuse dikzak. En eigenlijk ook best wel een varken. Aan mijn formaat zal het niet liggen. Dat zeker. De streep van de weegschaal stond stil vlak voor de 100. Ik schrok. Wat was dit. Dit overtrof al mijn verwachtingen. Ik durfde niet meer te kijken en zocht troost in het laatste krat met koeken die nog voor me klaarlag.
De volgende morgen werd ik al om 8 uur gewekt door een bons op de deur. Het was mevrouw Mazachma die op de deur klopte. Toen ik opendeed zag ik 3 grote kratten staan met koeken erin. Bovenop de kratten met koeken lagen ook een paar croissantjes. Ze mochten misschien oud zijn maar ik genoot van de broodjes. Het was alweer een tijdje geleden dat ik zo heerlijk ontbeten had. Zeker ook met de fles chocomel die bij de koek werd afgeleverd.
Het kostte mij tot een eind in de middag om alles weg te krijgen. Mijn buik voelde zwaar opgezwollen aan. Ik vond het heerlijk om mijn maag zo gevuld te hebben. De hele morgen had ik voor de televisie gezeten en rustig alle koeken naar binnen gewerkt. Ik vond het geweldig. Zo was er geen moment van de dag dat ik niet aan het eten was. Zo liep ik voortdurend rond met een volle maag en kon ik geen moment een hongergevoel bij mezelf oproepen.
Meneer en mevrouw Mazachma zouden dadelijk langskomen om te zien of mijn werk vorderde. Mijn werk. Ik grinnikte. Het verorberen van kisten vol met koeken, donuts en muffins. Dat was mijn werk geworden. Een droombaan. Soms verlekkerde ik de koeken, cakejes of de muffins door er een laagje slagroom op te doen. Ik merkte dat het zo beter smaakte en ik verheugde mij op de nieuwe lading.
Lees deel 4 van De koekwinkel: Volle geilheid »
Reacties
Een reactie posten