Op kamers (16) – vetwens
Wat vooraf ging: Anja woont in een studentenhuis waar ze elkaar vetmesten. Bij een heuse vreetorgie ontdekt ze dat ze echt nog dikker wil worden. Vanaf dat moment verandert alles. Zelfs haar relatie met de nieuwe huisgenoot Jochem, die een afkeer heeft van de 3 dikke meiden in het huis.
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Zo ging het het hele weekend door. Op zaterdag wist Anja al vijf burgers weg te eten en at al met duidelijk meer eetlust. Barbara ontzag haar meer dan anders. Anja hoefde het hele weekend niks te doen en zat op haar stoel en werd bediend. Susanne morde wat, maar hielp uiteindelijk mee. Het deed haar goed, dacht ze, als ze niet zoveel hoefde te doen. Waarbij ze bij het bedienen, net als Anja, veel teveel at en haar maag de hele tijd bol stond met caloriebommen. Bij elke maaltijd overreedde Barbara Anja met een zachte pressie om meer te eten, wanneer ze verklaarde echt niet meer op te kunnen. Haar maag wendde aan de grote porties en Barbara registreerde tevreden dat het beetje druk nodig was om de hoeveelheden aan de kleine te voeren, precies zoals ze zich had voorgesteld.'
'Ik voel me in de zevende hemel,' steunde Anja op zondagmorgen, toen ze een paar vette en broodjes ei met spek had weggewerkt. 'Zo te worden verwend is goddelijk… en alles smaakt zo wonderbaarlijk goed.'
Susanne kon alleen knikken, ze had net een stuk van de grote donut opgegeten, die Barbara zojuist had gebakken. Anja steelde over haar heupen. 'Dikker geworden ben ik ook… kijk eens, hoe strak de broek is gaan zitten.' Ze droeg nog altijd de oude spijkerbroek van Susanne, die duidelijk strak was gaan zitten rond haar bovenbenen en bovenin haar buik strak omspande.
'Je bedoelt dat het mestvarken goed aangekomen is?' vroeg Barbara nu die de beweging van Anja's hand volgde. 'Laat eens zien.' Voorzichtig schoof ze haar hand onder de broekband, wat nu niet meer zo makkelijk ging als afgelopen vrijdag.
'Inderdaad… je wordt een beetje dikker, mijn schatje.'
'Voer me,' knorde Anja nu met open mond. 'En vertel me wat met mij gebeurt…'
Barbara pakte de schaal met donuts en doopte ze rijkelijk in de roomsaus. 'Wat is met jouw gebeurd? O, je wil zo dik worden als Gaby. Als je goed luistert en eet wat ik je geef. Eet een beetje sneller, kom op… zo gaat het goed. Ik zal je rond en dik mesten, tot je je broek niet meer over je dikke achterste kunt trekken. Tot ieder bloesje dat je over je buik trekt losscheurt. Je zal blijven aankomen… iedere dag…' Anja at de donuts weg in een trance, kauwde, slikte snel en maakte zo weer ruimte in haar mond.
De voorstelling dat de dikmakers die ze nu at, nu haar weer dikker deden worden, wond haar op. Ze strekte haar buik, tot de broekband strak om haar taille spande en dacht eraan hoe het was als zelfs een broekmaat 52 te klein werd. Als de band in haar zachte vetmassa's sneed en ze ooit de rits over haar vooruitbollende vlees niet meer kon krijgen om hem dicht te ritsen. Barbara liefkoosde nu de vetrol onder de band. 'Ik kan zien dat je dik wordt,' fluisterde ze. 'Hier zit nu al weer veel meer vet dan eergisteren. Vandaag zal je nog eens echt goed eten, mijn dikkerdje.' Anja dacht tevreden eraan.
Ze propte zich de hele zondag vol. Barbara masseerde haar altijd opnieuw aangespannen buik, die dik vooruit bolde. En ze at alles keurig op wat haar geserveerd werd. Vette hamburgers, veel patat, roomtaartjes en roomwafels. 's Avonds was ze bijna misselijk geworden van het vele eten. Haar maag zat tot de nok toe vol en moest hard werken het vele vet te verwerken. Ze lag gestrekt op de sofa in de woonkamer, at een marsreep, wreef over haar lichaam, terwijl Barbara en Susanne de keuken opruimden. Ze voelde zich in het paradijs.
Dat dit paradijs niet in te nemen was, viel haar weer binnen toen ze de sleutel in het slot van de huisdeur hoorde kraken. Dat moest Jochem zijn. Anja probeerde zich snel omhoog te trekken en de opengeklapte broek weer dicht te maken, maar de snelle bewegingen vielen haar, zo volgepropt als ze was, zwaar. Ach, waarom ook, dacht ze, terwijl ze zich weer liet neervallen. Hij ziet het toch wel hoeveel ik dit weekend gegeten heb. Ze trok haar shirt iets verder naar beneden, sloot haar ogen van genot en beet nog een stukje mars af. Ze hoorde hoe de deur openging, maar ze ging weer snel dicht. Anja liet het papiertje van haar marsreep op de grond vallen en schrok.
Jochem draaide zich om na het zien van wat zojuist voor zijn oog te zien was geweest. Toen hij in de keuken kwam om Barbara te begroeten. De dikke Anja had zich op de sofa genesteld, weer ongelooflijk veel zoetigheid in haar mond gestopt en ze zag er dikker uit dan ooit. Waarschijnlijk droomde ze ervan, dacht hij. Zeker kwamen de 3 meiden steeds meer aan, maar zo duidelijk zichtbaar kon dat niet zijn.
Susanne was onderwijl weer naar haar kamer gegaan en vermoeide zich ermee om de zomerbroek over haar heupen te trekken. Haar broek zat vorige week al strak gespannen rond haar achterste. Ze was vastbesloten om Jochem te laten zien dat hij zich niet vergiste. De stof verweerde zich nog. Susanne merkte dat ze dit weekend weer aangekomen was dan ze vermoedde. Ze besloot snel om de weegschaal onder haar bed vandaan te schuiven en kuchtte toen de drie vetrollen van haar pens samenschoven tot een diepe gleuf. Het was niet makkelijk om langs haar buik naar het getal te kijken dat voor haar voeten moest staan. Uiteindelijk lukte het haar met veel moeite: 150 stond er in rode letters. 2 kilo erbij. Of… ze dacht na. Meer dan 150 kilo kon haar weegschaal niet aan. Het kon dus ook meer zijn.
Lees het zeventiende deel: Jochem kijkt z'n ogen uit »
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Vetwens
Zo ging het het hele weekend door. Op zaterdag wist Anja al vijf burgers weg te eten en at al met duidelijk meer eetlust. Barbara ontzag haar meer dan anders. Anja hoefde het hele weekend niks te doen en zat op haar stoel en werd bediend. Susanne morde wat, maar hielp uiteindelijk mee. Het deed haar goed, dacht ze, als ze niet zoveel hoefde te doen. Waarbij ze bij het bedienen, net als Anja, veel teveel at en haar maag de hele tijd bol stond met caloriebommen. Bij elke maaltijd overreedde Barbara Anja met een zachte pressie om meer te eten, wanneer ze verklaarde echt niet meer op te kunnen. Haar maag wendde aan de grote porties en Barbara registreerde tevreden dat het beetje druk nodig was om de hoeveelheden aan de kleine te voeren, precies zoals ze zich had voorgesteld.'
'Ik voel me in de zevende hemel,' steunde Anja op zondagmorgen, toen ze een paar vette en broodjes ei met spek had weggewerkt. 'Zo te worden verwend is goddelijk… en alles smaakt zo wonderbaarlijk goed.'
Susanne kon alleen knikken, ze had net een stuk van de grote donut opgegeten, die Barbara zojuist had gebakken. Anja steelde over haar heupen. 'Dikker geworden ben ik ook… kijk eens, hoe strak de broek is gaan zitten.' Ze droeg nog altijd de oude spijkerbroek van Susanne, die duidelijk strak was gaan zitten rond haar bovenbenen en bovenin haar buik strak omspande.
'Je bedoelt dat het mestvarken goed aangekomen is?' vroeg Barbara nu die de beweging van Anja's hand volgde. 'Laat eens zien.' Voorzichtig schoof ze haar hand onder de broekband, wat nu niet meer zo makkelijk ging als afgelopen vrijdag.
'Inderdaad… je wordt een beetje dikker, mijn schatje.'
'Voer me,' knorde Anja nu met open mond. 'En vertel me wat met mij gebeurt…'
Barbara pakte de schaal met donuts en doopte ze rijkelijk in de roomsaus. 'Wat is met jouw gebeurd? O, je wil zo dik worden als Gaby. Als je goed luistert en eet wat ik je geef. Eet een beetje sneller, kom op… zo gaat het goed. Ik zal je rond en dik mesten, tot je je broek niet meer over je dikke achterste kunt trekken. Tot ieder bloesje dat je over je buik trekt losscheurt. Je zal blijven aankomen… iedere dag…' Anja at de donuts weg in een trance, kauwde, slikte snel en maakte zo weer ruimte in haar mond.
De voorstelling dat de dikmakers die ze nu at, nu haar weer dikker deden worden, wond haar op. Ze strekte haar buik, tot de broekband strak om haar taille spande en dacht eraan hoe het was als zelfs een broekmaat 52 te klein werd. Als de band in haar zachte vetmassa's sneed en ze ooit de rits over haar vooruitbollende vlees niet meer kon krijgen om hem dicht te ritsen. Barbara liefkoosde nu de vetrol onder de band. 'Ik kan zien dat je dik wordt,' fluisterde ze. 'Hier zit nu al weer veel meer vet dan eergisteren. Vandaag zal je nog eens echt goed eten, mijn dikkerdje.' Anja dacht tevreden eraan.
Ze propte zich de hele zondag vol. Barbara masseerde haar altijd opnieuw aangespannen buik, die dik vooruit bolde. En ze at alles keurig op wat haar geserveerd werd. Vette hamburgers, veel patat, roomtaartjes en roomwafels. 's Avonds was ze bijna misselijk geworden van het vele eten. Haar maag zat tot de nok toe vol en moest hard werken het vele vet te verwerken. Ze lag gestrekt op de sofa in de woonkamer, at een marsreep, wreef over haar lichaam, terwijl Barbara en Susanne de keuken opruimden. Ze voelde zich in het paradijs.
Dat dit paradijs niet in te nemen was, viel haar weer binnen toen ze de sleutel in het slot van de huisdeur hoorde kraken. Dat moest Jochem zijn. Anja probeerde zich snel omhoog te trekken en de opengeklapte broek weer dicht te maken, maar de snelle bewegingen vielen haar, zo volgepropt als ze was, zwaar. Ach, waarom ook, dacht ze, terwijl ze zich weer liet neervallen. Hij ziet het toch wel hoeveel ik dit weekend gegeten heb. Ze trok haar shirt iets verder naar beneden, sloot haar ogen van genot en beet nog een stukje mars af. Ze hoorde hoe de deur openging, maar ze ging weer snel dicht. Anja liet het papiertje van haar marsreep op de grond vallen en schrok.
Jochem draaide zich om na het zien van wat zojuist voor zijn oog te zien was geweest. Toen hij in de keuken kwam om Barbara te begroeten. De dikke Anja had zich op de sofa genesteld, weer ongelooflijk veel zoetigheid in haar mond gestopt en ze zag er dikker uit dan ooit. Waarschijnlijk droomde ze ervan, dacht hij. Zeker kwamen de 3 meiden steeds meer aan, maar zo duidelijk zichtbaar kon dat niet zijn.
Susanne was onderwijl weer naar haar kamer gegaan en vermoeide zich ermee om de zomerbroek over haar heupen te trekken. Haar broek zat vorige week al strak gespannen rond haar achterste. Ze was vastbesloten om Jochem te laten zien dat hij zich niet vergiste. De stof verweerde zich nog. Susanne merkte dat ze dit weekend weer aangekomen was dan ze vermoedde. Ze besloot snel om de weegschaal onder haar bed vandaan te schuiven en kuchtte toen de drie vetrollen van haar pens samenschoven tot een diepe gleuf. Het was niet makkelijk om langs haar buik naar het getal te kijken dat voor haar voeten moest staan. Uiteindelijk lukte het haar met veel moeite: 150 stond er in rode letters. 2 kilo erbij. Of… ze dacht na. Meer dan 150 kilo kon haar weegschaal niet aan. Het kon dus ook meer zijn.
Lees het zeventiende deel: Jochem kijkt z'n ogen uit »
Reacties
Een reactie posten