Op kamers (17) – Jochem kijkt z’n ogen uit

Wat vooraf ging: Anja en Suzanne worden door Barbara vetgemest, maar hun huisgenoot Jochem heeft hier een sterke afkeer van. Hij vindt dat ze ziek zijn en kan niet geloven dat ze zo hard aankomen als hun groeiende lijven hem laten zien. Suzanne wil hem laten meemaken wat er met haar gebeurt.

Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »

Jochem kijkt z’n ogen uit

Suzanne pakte haar zomerbroek weer. Eindelijk lukte het haar om de strakgespannen stof over haar benen te krijgen en over haar kont heen te trekken. Ze trok haar buik in om de knoop dicht te krijgen en ook dat lukte na een paar pogingen. De band snoerde haar vette buik in zoals een strik en de vetrollen bolden daar boven en onder uit. Ze ging voor de spiegel staan. Het zag er grotesk uit hoe haar pens ingesnoerd werd. De rits dichtmaken kostte haar oneindig veel meer moeite. De vetschacht van haar onderlijf was zo bol de stak steeds eigenwijs uit de ritsopening. Ook dat lukte haar. Zoals een worst in zijn vel zat geperst, zo zat haar dikke spek in de dunne stof. Susanne moest een beetje giechelen.


Ze hoorde hoe Jochem met Barbara sprak terwijl ze een veel te krap zittend shirt aantrok. Met een snelle blik keek ze of het haar achterste bedekte. Haar spekbuik kwam een eind over de broekband heen en zwabberde. Jochem bleef met open mond staan toen Susanne in al haar dikke schoonheid in de keuken binnenkwam.
'Hoi Jochem,' begroette ze hem. 'Had je een mooi weekend?'
'Ja,' zei hij, maar scheen niet gehoord te hebben wat ze zei.
'Wij hebben ons ook eens goed laten gaan.' Ze klapte op haar buik wat een flinke klets en siddering gaf, zoals de wind die op de zee slaat en alles doet golven. Dan trok ze een keukenstoel onder de tafel weg.

Suzanne was zelf enorm benieuwd wat er zou gaan gebeuren als ze ging zitten. Ze liet zich met spanning en met een zwaar kreunen op het zitvlak vallen en daar hoorde daadwerkelijk iets kraken. Het was alleen de stoel die tegen de 150 kilo vocht die zojuist op hem waren neergedaald. Barbara's blik rustte even op haar. Toen ze zich nog een keer bewoog om het zich wat confortabeler te maken, was het dan eindelijk zover. Het scheuren van de stof was te horen en de rits knalde open. Witte huid en sidderend vet kwam tevoorschijn door de ritsopening. 'O,' riep Susanne lachend. 'Nu krijgt Anja de broek niet meer.'

Anja had de volgende dag hetzelfde probleem. Niks paste haar meer. Het weekend en het vele eten en proppen had duidelijk zijn werking op haar lichaam gekregen. Het was onmogelijk om haar broek over haar zwabbelende buik dicht te krijgen. Alleen de spijkerbroek van Susanne kwam nog in aanmerking, hoewel deze ook een beetje in de buik drukte. Anja ging met blote benen, de spijkerbroek in de hand naar Susanne die ook wakker was.
'Ik moet beslist even op de weegschaal staan,' fluisterde ze. 'Ik geloof dat ik flink ben aangekomen.'
'Het zou een wonder zijn als je dat niet was,' zei Susanne. 'Je hebt je het hele weekend volgepropt. En Barbara had je vetgemest als een speenvarken. Man, je pens staat er weer goed voor. En hij hangt nu ook weer wat meer, of?'
'En hoe,' knikte Anja, die haar buik wat omhoog trok met beide handen.
Toen besteeg ze de weegschaal. Susanne boog gespannen voorover. '115 kilo!' riep ze. 'Drie kilo erbij. Niet slecht, dikkerd…' Ze kneep in Anja's heupen. 'Maar je moet je massa's meer insmeren met creme. Je krijgt overal hele mooie striemen.'

Anja bekeek haar pens in de spiegel. Inderdaad liepen witte lijnen rond haar buiknavel en trokken over de buikrol die haar kut langzaam begon te bedekken. 'Zal ik doen,' zei ze. 'Maar eerst heb ik een goed ontbijt nodig. 'Man, ik heb verschrikkelijke honger.'

Jochem was er nog diep van onder de indruk van zijn uit de stof gereten medebewoonster. Toen hij voor de praktijkles bij zijn vriend kwam had hij het erover. Hij en Gero waren de enige mannen bij de cursus en ze hadden daarom snel vriendschap gesloten. Gero was meer geinteresseerd in de klassieke cariere van de kok dan Jochem, die eerder voedingsdeskundige bij een kuuroord wilde worden.

'Als ik mij voorstel wat ik voor een werk wil gaan doen,' bromde Jochem ook nu toen hij over de 3 dikkerds nadacht. 'En dan kom ik terecht in een studentenhuis met 3 wijven, die samen meer dan het dubbele wegen dan ze mogen wegen. Hoe kan het ook anders, ze vreten de hele dag door.'
'Eerlijk waar?' vroeg Gero. 'Zijn ze echt dik?'

'Alledrie. Eentje is gisteren uit haar broek gegroeid. Hij scheurde waar ik bij stond, omdat ze weer dikker is geworden. Echt ongelooflijk. Ze heeft een pesn, die is minstens zo groot…' Hij hield zijn arm bijna 70 centimeter voor zijn lichaam. 'Die heeft snel twee stoelen nodig als ze wil gaan zitten wanneer ze zo doorgaat, zo dik is haar buik.'
'Nou ja, we leven nu eenmaal in een welvaartsstaat,' zei Gero. 'Dan heb je alles in overvloed.'

'Je moet je toch een beetje kunnen beheersen.' Jochem pakte zijn boeken uit en het viel hem niet op dat zijn vriend niks zei. 'Man, ik moet mijn referaat voorbereiden, dat ben ik helemaal vergeten.'
'Dat is toch morgen? Ik kan vanavond wel bij je langskomen om je te helpen,' stelde Gero voor. Een last viel van Jochem af.
'Schitterend plan.'
Dacht ik ook, dacht Gero.

Lees het slotdeel: Vette liefde