Forensen (4) - Fitness
Wat vooraf ging: Michael ziet als hij op weg is naar zijn werk, elke ochtend een meisje zitten. Ze wordt steeds dikker en scheurt op een bepaald moment uit haar broek. Na wat schermutselingen met opgeschoten jongeren staan ze nu op het treinstation waar Lisa elke morgen uitstapt.
Lees eerst het eerste deel: In de trein »
De trein zette zich in beweging en reed het station uit. Michael voelde Lisa's hand op zijn schouder rusten. 'Bedankt, dat had je niet hoeven doen hoor.' 'Ze mogen niet zulke dingen over iemand zeggen', zei Michael. Hij voelde de adrenaline nog door zijn bloed stromen. Hij moest even kalmeren, besefte hij. Lisa keek hem heel lief aan, er vormden zich kuiltjes in haar wangen terwijl ze glimlachte. Haar gezicht was ook dik geworden. Het stelde hem op zijn gemak, maar het ontspande hem niet. Hij voelde nu een andere vorm van opwinding door zijn lijf stromen. Het zat gewoon in zijn natuur om zwakkeren te beschermen. Hij vond het niet kunnen wat deze jongens met haar deden. Hij hervatte zich en besefte gelijk weer dat zij daar wel ongemakkelijk stond met een broek die van achteren goeddeels was opengescheurd.
'Je kunt het ze niet kwalijk nemen?' zei ze. 'Ergens hebben ze wel gelijk. Ik ben te dik geworden voor deze kleren. Laten we eerlijk zijn, ik lijk ook wel op een varken.' Zo uit de mond van Lisa had dit woord een heel andere werking op Michael, dan de woede die hij zojuist bij de tieners voelde. Nu merkte hij dat het hem eigenlijk best wel opwond. Hij was weer snel genoeg bij zijn positieven. Lisa stond wel heel ongemakkelijk. Half in haar blootje, met dat veel te vette lijf in die kapotgescheurde broek. Gelukkig was Michael mans genoeg om zich snel te hervatten. Dit keer had hij helaas geen jas bij zich om haar blote delen te bedekken. 'Zal ik met je meelopen om te kijken of er een krantenstalletje is, dan kunnen we papier om je heen wikkelen en kijken hoe je naar je werk kunt', zei hij tegen haar.
'Als je met me meeloopt, waarom loop je dan niet mee naar het restaurant', zei ze.
'Het restaurant? Werk je daar?'
'Nee', antwoordde ze. 'Daar breng ik mijn ochtend altijd door.' Dat klonk wel interessant voor Michael, want wat deed ze dan elke morgen in het restaurant als ze er niet werkte?
'Je hoeft niet achter me te lopen hoor', vervolgde ze. 'Je ziet niet meer van me dan wanneer ik op het strand lig', vond ze. Hij twijfelde of ze daar gelijk in had. Bij het verlaten van de trein had hij gezien dat haar onderbroek ook begon te scheuren. De stof stond strak gespannen en de stof werd al uit elkaar getrokken. Overal welfde het royale zitvlees onder de naden vandaan en trok een deel van de stof kapot.
'Het is al wel een beetje meer dan wat ik op het strand kan zien hoor', waarschuwde hij. Ze duwde allebei haar handen naar achteren. Al stonden ze meer met de gezichten naar elkaar toe, voor Michael was dit wel een moment om even heel opgewonden te raken. Hij voelde de sterke behoefte opkomen om haar te bespringen. Gelukkig was hij daar te verlegen voor. 'Och het valt wel mee', zei ze met een glimlach op het gezicht. 'Het is weleens erger geweest. Ik heb geen baan en heb daarom erg weinig geld om kleren te kunnen kopen. Het is lang geleden dat ik voor het laatst kleren heb gekocht.' 'Het spijt me', zei hij.
'Het is niet zo erg', zei ze, 'maar er zal wel snel iets moeten veranderen, anders zal ik met hangende pootjes terug moeten naar mijn ouders. Ze hebben een sportschool en ze zullen wel van mij verwachten dat ik meehelp.' Hij keek even op. 'Ben je op zoek naar werk?'
'Nee, niet echt', antwoordde ze hem. 'Er is hier ook gewoon niks dat me wat lijkt. En begrijp me niet verkeerd over het werken bij mijn ouders op de sportschool', vervolgde ze. 'Ik zal wel iets in de bar gaan doen, of de administratie, de telefoon opnemen, desnoods schoonmaken. Maar aan een work-out ga ik nooit beginnen.' Ze zei het nadrukkelijk, alsof ze het extra wilde benadrukken dat ze echt geen fitnesstype was. Gelukkig maar voor Michael. Bij de gedachte alleen al zou zijn hart zou zijn gebroken op een loopband of gewichtenapparaat.
'Ik hou namelijk niet van sport. Ik ben er geen fan van hoe een dikke vrouw zich dun zweet', vertelde ze verder. Oke, dacht Michael bij zichzelf. Het hoeft geen enkele moeite zijn om hints te droppen dat ik een liefhebber van dikke vrouwen ben, maar het is wel een stuk lastiger om te zeggen dat ik eigenlijk een feeder ben. Ik kan alsnog geen kant uit...'
'Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik het tegendeel ben en juist de andere kant op ga', zei ze ontdeugend. Ze pauzeerde even en keek hem eventjes steels aan.
Hij kon gewoon niet vertellen over zijn liefde voor dikke vrouwen en het vetmesten van deze vrouwen om ze nog dikker te zien worden. Het zien van die brede glimlach op dat dikke gezicht maakte hem sprakeloos. Alles wat hij zei was 'oke' en 'ja, ja', of hij droomde even een momentje weg. In plaats daarvan keek hij naar het perron waar ze nog altijd stonden. De volgende trein kwam er al aanrijden, maar was nog niet zichtbaar. Hij keek haar indringend aan en meende een fonkeling in haar ogen te zien terwijl ze haar verhaal vertelde. Maar het bleef bij deze fonkeling en snel genoeg verdween deze weer. 'Serieus, waarom meld je je niet ziek op je werk en ga je met mij mee naar het restaurant.'
'En daar dan een beetje zitten?'
'Ja, waarom niet. Alleen zal je daar iets anders zitten dan ik.' Ze klopte op haar achterste, het vet sidderde. Hij had nu het volle uitzicht op haar dikke kont, het slipje duwde ze naar beneden, waardoor hij de heerlijke rondingen nog beter kon zien. Het uitzicht was zo mooi dat hij zich afvroeg of ze zo wel door de straten konden lopen.
Hij kon makkelijk een dagje vrij nemen van zijn werk, bedacht hij snel. Maar waar zou hij met haar over moeten praten al die tijd. Naast dat ze razendaantrekkelijk was en blijkbaar opgevoed was door een stel fitnessfanaten, wist hij helemaal niks over haar. Ze merkte dat hij twijfelde. 'Er is daar eten genoeg, dus ik zal je niet bijten. Maak je daar geen zorgen over. Ik heb genoeg om in te bijten. Kom op, want ik heb honger.' Ze klopte op haar bovenbuik die groot opbolde in het shirt dat ze droeg. 'Hij heeft het hard nodig', zei ze er lachend bij. Haar hele lijf leek te sidderen en de pik in Michaels broek stijgerde als een paard dat te stevig aan de teugels wordt gehouden.
Lees het vijfde deel van Forensen: Ziek »
Lees eerst het eerste deel: In de trein »
Fitness
De trein zette zich in beweging en reed het station uit. Michael voelde Lisa's hand op zijn schouder rusten. 'Bedankt, dat had je niet hoeven doen hoor.' 'Ze mogen niet zulke dingen over iemand zeggen', zei Michael. Hij voelde de adrenaline nog door zijn bloed stromen. Hij moest even kalmeren, besefte hij. Lisa keek hem heel lief aan, er vormden zich kuiltjes in haar wangen terwijl ze glimlachte. Haar gezicht was ook dik geworden. Het stelde hem op zijn gemak, maar het ontspande hem niet. Hij voelde nu een andere vorm van opwinding door zijn lijf stromen. Het zat gewoon in zijn natuur om zwakkeren te beschermen. Hij vond het niet kunnen wat deze jongens met haar deden. Hij hervatte zich en besefte gelijk weer dat zij daar wel ongemakkelijk stond met een broek die van achteren goeddeels was opengescheurd.
'Je kunt het ze niet kwalijk nemen?' zei ze. 'Ergens hebben ze wel gelijk. Ik ben te dik geworden voor deze kleren. Laten we eerlijk zijn, ik lijk ook wel op een varken.' Zo uit de mond van Lisa had dit woord een heel andere werking op Michael, dan de woede die hij zojuist bij de tieners voelde. Nu merkte hij dat het hem eigenlijk best wel opwond. Hij was weer snel genoeg bij zijn positieven. Lisa stond wel heel ongemakkelijk. Half in haar blootje, met dat veel te vette lijf in die kapotgescheurde broek. Gelukkig was Michael mans genoeg om zich snel te hervatten. Dit keer had hij helaas geen jas bij zich om haar blote delen te bedekken. 'Zal ik met je meelopen om te kijken of er een krantenstalletje is, dan kunnen we papier om je heen wikkelen en kijken hoe je naar je werk kunt', zei hij tegen haar.
'Als je met me meeloopt, waarom loop je dan niet mee naar het restaurant', zei ze.
'Het restaurant? Werk je daar?'
'Nee', antwoordde ze. 'Daar breng ik mijn ochtend altijd door.' Dat klonk wel interessant voor Michael, want wat deed ze dan elke morgen in het restaurant als ze er niet werkte?
'Je hoeft niet achter me te lopen hoor', vervolgde ze. 'Je ziet niet meer van me dan wanneer ik op het strand lig', vond ze. Hij twijfelde of ze daar gelijk in had. Bij het verlaten van de trein had hij gezien dat haar onderbroek ook begon te scheuren. De stof stond strak gespannen en de stof werd al uit elkaar getrokken. Overal welfde het royale zitvlees onder de naden vandaan en trok een deel van de stof kapot.
'Het is al wel een beetje meer dan wat ik op het strand kan zien hoor', waarschuwde hij. Ze duwde allebei haar handen naar achteren. Al stonden ze meer met de gezichten naar elkaar toe, voor Michael was dit wel een moment om even heel opgewonden te raken. Hij voelde de sterke behoefte opkomen om haar te bespringen. Gelukkig was hij daar te verlegen voor. 'Och het valt wel mee', zei ze met een glimlach op het gezicht. 'Het is weleens erger geweest. Ik heb geen baan en heb daarom erg weinig geld om kleren te kunnen kopen. Het is lang geleden dat ik voor het laatst kleren heb gekocht.' 'Het spijt me', zei hij.
'Het is niet zo erg', zei ze, 'maar er zal wel snel iets moeten veranderen, anders zal ik met hangende pootjes terug moeten naar mijn ouders. Ze hebben een sportschool en ze zullen wel van mij verwachten dat ik meehelp.' Hij keek even op. 'Ben je op zoek naar werk?'
'Nee, niet echt', antwoordde ze hem. 'Er is hier ook gewoon niks dat me wat lijkt. En begrijp me niet verkeerd over het werken bij mijn ouders op de sportschool', vervolgde ze. 'Ik zal wel iets in de bar gaan doen, of de administratie, de telefoon opnemen, desnoods schoonmaken. Maar aan een work-out ga ik nooit beginnen.' Ze zei het nadrukkelijk, alsof ze het extra wilde benadrukken dat ze echt geen fitnesstype was. Gelukkig maar voor Michael. Bij de gedachte alleen al zou zijn hart zou zijn gebroken op een loopband of gewichtenapparaat.
'Ik hou namelijk niet van sport. Ik ben er geen fan van hoe een dikke vrouw zich dun zweet', vertelde ze verder. Oke, dacht Michael bij zichzelf. Het hoeft geen enkele moeite zijn om hints te droppen dat ik een liefhebber van dikke vrouwen ben, maar het is wel een stuk lastiger om te zeggen dat ik eigenlijk een feeder ben. Ik kan alsnog geen kant uit...'
'Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik het tegendeel ben en juist de andere kant op ga', zei ze ontdeugend. Ze pauzeerde even en keek hem eventjes steels aan.
Hij kon gewoon niet vertellen over zijn liefde voor dikke vrouwen en het vetmesten van deze vrouwen om ze nog dikker te zien worden. Het zien van die brede glimlach op dat dikke gezicht maakte hem sprakeloos. Alles wat hij zei was 'oke' en 'ja, ja', of hij droomde even een momentje weg. In plaats daarvan keek hij naar het perron waar ze nog altijd stonden. De volgende trein kwam er al aanrijden, maar was nog niet zichtbaar. Hij keek haar indringend aan en meende een fonkeling in haar ogen te zien terwijl ze haar verhaal vertelde. Maar het bleef bij deze fonkeling en snel genoeg verdween deze weer. 'Serieus, waarom meld je je niet ziek op je werk en ga je met mij mee naar het restaurant.'
'En daar dan een beetje zitten?'
'Ja, waarom niet. Alleen zal je daar iets anders zitten dan ik.' Ze klopte op haar achterste, het vet sidderde. Hij had nu het volle uitzicht op haar dikke kont, het slipje duwde ze naar beneden, waardoor hij de heerlijke rondingen nog beter kon zien. Het uitzicht was zo mooi dat hij zich afvroeg of ze zo wel door de straten konden lopen.
Hij kon makkelijk een dagje vrij nemen van zijn werk, bedacht hij snel. Maar waar zou hij met haar over moeten praten al die tijd. Naast dat ze razendaantrekkelijk was en blijkbaar opgevoed was door een stel fitnessfanaten, wist hij helemaal niks over haar. Ze merkte dat hij twijfelde. 'Er is daar eten genoeg, dus ik zal je niet bijten. Maak je daar geen zorgen over. Ik heb genoeg om in te bijten. Kom op, want ik heb honger.' Ze klopte op haar bovenbuik die groot opbolde in het shirt dat ze droeg. 'Hij heeft het hard nodig', zei ze er lachend bij. Haar hele lijf leek te sidderen en de pik in Michaels broek stijgerde als een paard dat te stevig aan de teugels wordt gehouden.
Lees het vijfde deel van Forensen: Ziek »
Reacties
Een reactie posten