Forensen (2) - De knoop die losschiet
Wat vooraf ging: Michael ziet elke morgen als hij in de trein zit naar zijn werk een meisje zitten. Hij voelt veel voor haar. Zeker als hij merkt dat ze langzaam maar zeker aankomt...
Lees eerst het eerste deel: In de trein »
Die woensdag reed Michael in een nagenoeg lege trein. Lisa stapte in de trein bij de halte waar ze 's ochtends altijd uitstapte. Ze kauwde niet op een stuk kauwgom. Ook keek ze een stuk gelukkiger uit haar ogen. Dit keer had hij een goed zicht op haar terwijl de trein het station binnenreed waar ze op het perron wachtte. Ze zag er goed doorvoed uit, met een heuse muffin-top rond haar heupen. Haar buik bevatte een aantrekkelijke vetrol en het vet rond haar middel drukte haar trui een eindje omhoog waardoor een heerlijk stukje weelde ontbloot werd. De stof van de spijkerbroek stond zo strak gespannen dat het echt pijn moest doen, concludeerde Michael.
Hij zat vastgenageld aan de vloer en volgde haar gang naar de lege stoel tegenover hem. Hij hoopte vurig dat hij niet opviel. Ze liet zich in de stoel ploffen aan de andere kant van het gangpad, schuin tegenover hem. Ze had net als anders niks bij zich. Geen jas of een tas droeg ze. Ze had zelfs geen portemonnee bij zich. De weinig mensen in de trein sloegen nauwelijks acht op het dikke meisje, alleen Michael keek hoe ze daar zat.
Het vet welfde alle kanten op. Ze ademde zwaar en traag. Hij zag hoe de stof van haar broek vocht tegen het lichaam dat naar buiten wilde komen. Ze verschoof zich iets, de stof bewoog en plotseling knalde de knoop van haar broek los door de treincoupé. De knoop viel onder een stoel. Een jongen wat verderop hoorde het geluid van het vallende metaal, maar wist niet wat het kon zijn. Michael wist het maar al te goed en voelde zijn hartslag tot recordhoogte stijgen.
De bloedstroom trok onmiddellijk door naar zijn kruis, want direct vormde zich een harde paal in zijn onderbroek. Lisa keek in eerste instantie verbaasd, maar snel veranderde haar blik. Een brede grijns verscheen op haar gezicht. Ze besefte dat haar dikke buik niet meer bedekt werd door haar spijkerbroek. Tevreden stak haar navel omhoog en drukte ook de rits open. Het enige wat ze kon doen was de enorme buik bedekken met haar handen. Dat leek niet toereikend genoeg. Een beetje ongemakkelijk verzitte Michael zich en merkte niet dat hij zijn lid daardoor meer ruimte gaf om nog harder te worden.
Lisa keek rond en bedacht snel een manier waarmee ze niet teveel zou opvallen. Ze kon haar buik onvoldoende bedekken, het vet welfde een behoorlijk eind vooruit en ze kon het niet verborgen houden. Ze keek op hetzelfde moment in de richting van de knoop, draaide zich weer om en zag dat Michael ook naar de knoop keek. Hun ogen kruisten zich en ze besefte dat hij het gezien moest hebben. Haar reactie verbaasde Michael een beetje. Op haar gezicht verscheen een brede glimlach. Misschien was het van de zenuwen, dacht Michael.
Hij had een jack bij zich. Eigenlijk was het te warm voor een jas. Hoffelijk en eigenlijk ook zonder nadenken, gaf hij haar die jas. Niet omdat hij wilde dat ze haar blote buik zou bedekken, hij vond het veel te mooi om te zien, maar omdat anderen zich er aanstoot aan zouden kunnen geven. Ze bedankte hem en legde de jas over haar schoot. 'Je kunt hem morgen teruggeven', zei hij.
Hij was zo ondersteboven van de blote buik, dat hij niet merkte dat ze verbaasd was dat hij haar kende van de ochtendtrein. Ze bedankte hem opnieuw. Na de zoveelste keer dat hij de film liet afspelen van het losknallen van de knoop en de heerlijke sexy buik, merkte hij dat zijn harde bobbel in de broek duidelijk zichtbaar moest zijn voor anderen. Deze werd eerst door zijn jas bedekt, maar had nu geen bescherming meer. Hij voelde zich wel ongemakkelijk. Hij kreeg uitgerekend een stijve in een situatie waar zij zich ongelooflijk voor moest schamen. Tegelijkertijd liet hij zich die avond helemaal gaan in zijn fantasie, speelde de film van haar buik en de losschietende knoop vele malen af. Hij trok zich af tot hij geen zaad meer uit zijn pik kon persen.
De volgende morgen zat Lisa op haar vaste plek in de trein. Ze droeg een stretchbroek die genoeg ruimte aan haar dikke buik bood. Op haar schoot lag de jas van Michael. Toen ze hem zag, lachte ze blij en zwaaide naar hem. Hij baande zich een weg in het drukke treinstel naar haar toe en pakte de jas. Hij bedankte haar voor het teruggeven van de jas.
'Ik kan je niet genoeg bedanken', zei ze. 'Het was zo lief van je. Ik weet niet wat ik moest doen, daarom ben ik je erg dankbaar. Ik schaam me er diep voor, dat begrijp je wel. Het is namelijk niet zo dat zoiets me nog niet eerder is overkomen', ze gaf hem een knipoog en lachte er hard bij.
Michael wist niet goed wat hij moest antwoorden. In zichzelf wilde hij haar zeggen dat het haar eigen schuld was zoveel te eten en daarmee dikker te worden. Dat hij dat helemaal niet erg vond. Nee, dat het hem zelfs opwond. Dat ze vooral flink moest genieten van lekker eten en zoveel moest eten als ze zelf wilde. Dat hij niks tegen dikker worden en aankomen had. Maar het zou ook kunnen zijn dat het kwam doordat ze te strakke kleren droeg. Dat ze worstelde met haar formaat en het op deze manier wilde verdoezelen. Hij vond het ook lastig om iets te zeggen dat de strakke kleren hem juist opwonden. Bovendien durfde hij niks te vertellen over de feederfantasieën die het tafereel van een dag eerder bij hem hadden opgeroepen.
Hij bleef zwijgen en zij onderbrak de stilte. 'Ik weet dat ik te lang mijn kleren draag, maar ik kan mij geen nieuwe permitteren. Begrijp je?' Hij begreep er weinig van. Zijn probleem was dat hij teveel geld had en het eigenlijk ook niet wist uit te geven. Hij knikte desondanks en zei: 'Ik begrijp het.' Vrijwel gelijk had hij spijt wat hij gezegd had. Hij vroeg zich af waarom hij haar niet een complimentje over de mooie stretchbroek had gegeven. De broek zag er nieuw uit en de stof zat ruim genoeg om nog wat te kunnen groeien.
Als hij dat laatste zou zeggen, dan was hij ervan verzekerd weinig begrip van haar te krijgen. Het gesprek viel daarom dood, want hij zweeg en zij zei ook niks meer. Hij stond nerveus bij haar in de buurt in de volle trein en keek naar de geluidschermen die langs het raam voorbij raasden. Ze gleden langs, net als de huizen en het landschap, zonder dat er nog door hem of haar iets werd gezegd. Toen haar station kwam, bedankte ze hem opnieuw. Ze stapte uit en bleef even op het perron staan. Haar ogen zochten hem en keken hem indringend aan. Heel even dacht hij dat ze hem gebaarde en mee wilde nemen. Maar nog voordat hij een beslissing nam, duwden de mensen die achter haar de trein verlieten haar vooruit. Ze verdween uit zijn zicht.
Na deze gebeurtenis probeerde Michael altijd dezelfde ochtendtrein te nemen. Hij kon het echter niet opbrengen om dicht bij haar te gaan staan of zitten en een gesprekje te beginnen. Zeker, hij glimlachte altijd vriendelijk naar haar en ze gaf altijd een lieve glimlach terug, maar ze gingen niet meer het gesprek aan. Hij bedacht zich dat wanneer zij ander werk zou vinden, of hij op een andere klus zou worden gezet, ze elkaar nooit meer zouden zien. Maar maanden verstreken en zij bleven elkaar zien in de trein.
Ze werkte hypnotiserend op hem, omdat ze steevast dikker bleef worden. Hij wenste zelfs dat hij een foto van haar had van de eerste dag dat hij haar zag, als vergelijkingsmateriaal. Eerst ontdekte hij dat de stretchbroek langzaam strakker aanspande rond haar benen en middel. Op een bepaald moment stond de stof zo strak dat het steeds moeilijker werd om een groei te ontdekken. In elk geval vond Michael dat ze er met de dag mooier uit begon te zien. Hij had voldoende zelfkennis om te weten dat dit kwam door haar gewichtstoename.
Lees het derde deel van Forensen: De broek scheurt los »
Lees eerst het eerste deel: In de trein »
De knoop die losschiet
Die woensdag reed Michael in een nagenoeg lege trein. Lisa stapte in de trein bij de halte waar ze 's ochtends altijd uitstapte. Ze kauwde niet op een stuk kauwgom. Ook keek ze een stuk gelukkiger uit haar ogen. Dit keer had hij een goed zicht op haar terwijl de trein het station binnenreed waar ze op het perron wachtte. Ze zag er goed doorvoed uit, met een heuse muffin-top rond haar heupen. Haar buik bevatte een aantrekkelijke vetrol en het vet rond haar middel drukte haar trui een eindje omhoog waardoor een heerlijk stukje weelde ontbloot werd. De stof van de spijkerbroek stond zo strak gespannen dat het echt pijn moest doen, concludeerde Michael.
Hij zat vastgenageld aan de vloer en volgde haar gang naar de lege stoel tegenover hem. Hij hoopte vurig dat hij niet opviel. Ze liet zich in de stoel ploffen aan de andere kant van het gangpad, schuin tegenover hem. Ze had net als anders niks bij zich. Geen jas of een tas droeg ze. Ze had zelfs geen portemonnee bij zich. De weinig mensen in de trein sloegen nauwelijks acht op het dikke meisje, alleen Michael keek hoe ze daar zat.
Het vet welfde alle kanten op. Ze ademde zwaar en traag. Hij zag hoe de stof van haar broek vocht tegen het lichaam dat naar buiten wilde komen. Ze verschoof zich iets, de stof bewoog en plotseling knalde de knoop van haar broek los door de treincoupé. De knoop viel onder een stoel. Een jongen wat verderop hoorde het geluid van het vallende metaal, maar wist niet wat het kon zijn. Michael wist het maar al te goed en voelde zijn hartslag tot recordhoogte stijgen.
De bloedstroom trok onmiddellijk door naar zijn kruis, want direct vormde zich een harde paal in zijn onderbroek. Lisa keek in eerste instantie verbaasd, maar snel veranderde haar blik. Een brede grijns verscheen op haar gezicht. Ze besefte dat haar dikke buik niet meer bedekt werd door haar spijkerbroek. Tevreden stak haar navel omhoog en drukte ook de rits open. Het enige wat ze kon doen was de enorme buik bedekken met haar handen. Dat leek niet toereikend genoeg. Een beetje ongemakkelijk verzitte Michael zich en merkte niet dat hij zijn lid daardoor meer ruimte gaf om nog harder te worden.
Lisa keek rond en bedacht snel een manier waarmee ze niet teveel zou opvallen. Ze kon haar buik onvoldoende bedekken, het vet welfde een behoorlijk eind vooruit en ze kon het niet verborgen houden. Ze keek op hetzelfde moment in de richting van de knoop, draaide zich weer om en zag dat Michael ook naar de knoop keek. Hun ogen kruisten zich en ze besefte dat hij het gezien moest hebben. Haar reactie verbaasde Michael een beetje. Op haar gezicht verscheen een brede glimlach. Misschien was het van de zenuwen, dacht Michael.
Hij had een jack bij zich. Eigenlijk was het te warm voor een jas. Hoffelijk en eigenlijk ook zonder nadenken, gaf hij haar die jas. Niet omdat hij wilde dat ze haar blote buik zou bedekken, hij vond het veel te mooi om te zien, maar omdat anderen zich er aanstoot aan zouden kunnen geven. Ze bedankte hem en legde de jas over haar schoot. 'Je kunt hem morgen teruggeven', zei hij.
Hij was zo ondersteboven van de blote buik, dat hij niet merkte dat ze verbaasd was dat hij haar kende van de ochtendtrein. Ze bedankte hem opnieuw. Na de zoveelste keer dat hij de film liet afspelen van het losknallen van de knoop en de heerlijke sexy buik, merkte hij dat zijn harde bobbel in de broek duidelijk zichtbaar moest zijn voor anderen. Deze werd eerst door zijn jas bedekt, maar had nu geen bescherming meer. Hij voelde zich wel ongemakkelijk. Hij kreeg uitgerekend een stijve in een situatie waar zij zich ongelooflijk voor moest schamen. Tegelijkertijd liet hij zich die avond helemaal gaan in zijn fantasie, speelde de film van haar buik en de losschietende knoop vele malen af. Hij trok zich af tot hij geen zaad meer uit zijn pik kon persen.
De volgende morgen zat Lisa op haar vaste plek in de trein. Ze droeg een stretchbroek die genoeg ruimte aan haar dikke buik bood. Op haar schoot lag de jas van Michael. Toen ze hem zag, lachte ze blij en zwaaide naar hem. Hij baande zich een weg in het drukke treinstel naar haar toe en pakte de jas. Hij bedankte haar voor het teruggeven van de jas.
'Ik kan je niet genoeg bedanken', zei ze. 'Het was zo lief van je. Ik weet niet wat ik moest doen, daarom ben ik je erg dankbaar. Ik schaam me er diep voor, dat begrijp je wel. Het is namelijk niet zo dat zoiets me nog niet eerder is overkomen', ze gaf hem een knipoog en lachte er hard bij.
Michael wist niet goed wat hij moest antwoorden. In zichzelf wilde hij haar zeggen dat het haar eigen schuld was zoveel te eten en daarmee dikker te worden. Dat hij dat helemaal niet erg vond. Nee, dat het hem zelfs opwond. Dat ze vooral flink moest genieten van lekker eten en zoveel moest eten als ze zelf wilde. Dat hij niks tegen dikker worden en aankomen had. Maar het zou ook kunnen zijn dat het kwam doordat ze te strakke kleren droeg. Dat ze worstelde met haar formaat en het op deze manier wilde verdoezelen. Hij vond het ook lastig om iets te zeggen dat de strakke kleren hem juist opwonden. Bovendien durfde hij niks te vertellen over de feederfantasieën die het tafereel van een dag eerder bij hem hadden opgeroepen.
Hij bleef zwijgen en zij onderbrak de stilte. 'Ik weet dat ik te lang mijn kleren draag, maar ik kan mij geen nieuwe permitteren. Begrijp je?' Hij begreep er weinig van. Zijn probleem was dat hij teveel geld had en het eigenlijk ook niet wist uit te geven. Hij knikte desondanks en zei: 'Ik begrijp het.' Vrijwel gelijk had hij spijt wat hij gezegd had. Hij vroeg zich af waarom hij haar niet een complimentje over de mooie stretchbroek had gegeven. De broek zag er nieuw uit en de stof zat ruim genoeg om nog wat te kunnen groeien.
Als hij dat laatste zou zeggen, dan was hij ervan verzekerd weinig begrip van haar te krijgen. Het gesprek viel daarom dood, want hij zweeg en zij zei ook niks meer. Hij stond nerveus bij haar in de buurt in de volle trein en keek naar de geluidschermen die langs het raam voorbij raasden. Ze gleden langs, net als de huizen en het landschap, zonder dat er nog door hem of haar iets werd gezegd. Toen haar station kwam, bedankte ze hem opnieuw. Ze stapte uit en bleef even op het perron staan. Haar ogen zochten hem en keken hem indringend aan. Heel even dacht hij dat ze hem gebaarde en mee wilde nemen. Maar nog voordat hij een beslissing nam, duwden de mensen die achter haar de trein verlieten haar vooruit. Ze verdween uit zijn zicht.
Na deze gebeurtenis probeerde Michael altijd dezelfde ochtendtrein te nemen. Hij kon het echter niet opbrengen om dicht bij haar te gaan staan of zitten en een gesprekje te beginnen. Zeker, hij glimlachte altijd vriendelijk naar haar en ze gaf altijd een lieve glimlach terug, maar ze gingen niet meer het gesprek aan. Hij bedacht zich dat wanneer zij ander werk zou vinden, of hij op een andere klus zou worden gezet, ze elkaar nooit meer zouden zien. Maar maanden verstreken en zij bleven elkaar zien in de trein.
Ze werkte hypnotiserend op hem, omdat ze steevast dikker bleef worden. Hij wenste zelfs dat hij een foto van haar had van de eerste dag dat hij haar zag, als vergelijkingsmateriaal. Eerst ontdekte hij dat de stretchbroek langzaam strakker aanspande rond haar benen en middel. Op een bepaald moment stond de stof zo strak dat het steeds moeilijker werd om een groei te ontdekken. In elk geval vond Michael dat ze er met de dag mooier uit begon te zien. Hij had voldoende zelfkennis om te weten dat dit kwam door haar gewichtstoename.
Lees het derde deel van Forensen: De broek scheurt los »
Reacties
Een reactie posten