De eetwedstrijd (6) - Welkom thuis
Sandra hoort dat dat haar vriendje thuiskomt en vraagt zich af of ze zo is aangekomen omdat hij zo enthousiast reageerde op haar brieven en foto's. Hij accepteert haar nieuwe gewicht niet alleen, hij raakt er zelfs opgewonden van.
Lees eerst het eerste deel: Geldgebrek »
De volgende dag at ze een grote maaltijd op haar werk en na het werk nog eentje. Karin stelde voor om uit te gaan met haar en Rik naar de film en daarna naar het steakhouse. Ze spraken over Elaine die van school was getrapt en Karin zei: 'Ik wou dat ik erbij was, ik zou haar een flinke trap in haar hol hebben gegeven. 'Ik had het ook graag gedaan', zei Sandra. 'Maar ze trapte mij in mijn maag voordat ik ook maar iets kon doen en ze schakelde me nock out.' 'Het is een geluk bij een ongeluk dat ze je daar trapte, want daar kun je heel wat incasseren Sandra', zei Rik.
Sandra kon er hard om lachen. 'Maar ik had geen adem meer, anders had ik haar echt een flinke klap op haar platte achterwerk gegeven. Die avond at Sandra twee porties gebakken aardappel, een enorme steak, gegrilde kaas en een chocoladecake als dessert. Rik en Karin moesten lachen toen ze haar achterover geleund zagen zitten. Ze ademde zwaar, maakte wat ruimte in haar broek door het bovenste knoopje open te doen en leunde naar achteren. Onderwijl streelde ze over haar buik na al dat eten en het toetje. 'O Sandra, je bent wel een beetje trots op je dikke buik', lachte Karin. 'Ja, hij is echt een beetje te groot aan het worden voor zo'n klein meisje', grinnikte Rik. Sandra kon om het commentaar lachen en toen het eten diep genoeg gezakt was, ging het drietal de deur uit.
Thuisgekomen nam ze nog een pak chocoladekoekjes voordat ze naar bed ging. Midden in de nacht knorde haar maag en maakte ze een broodje klaar met mayonaise, tomaat en kaas erop. Maar het was niet genoeg om de honger die ze had te stillen. Daarom nam ze nog een schaal met M&M's toe. Het tussendoortje in het holst van de nacht werd zo langzaamaan een gewoonte van Sandra. Elke nacht werd ze wakker met een ongelooflijke honger, die ze geen weerstand kon bieden. Ze stond op en ging eten tot het hongergevoel weg was, maar dikwijls ging ze nog een stapje verder en at zich tonnetjerond. Ook werd ze soms wakker zonder honger en ging ze desondanks toch eten, gewoon uit gewoonte en omdat het lekker was.
In zo'n nacht keek ze in de spiegel. Er waren weer een paar weken verstreken en ze realiseerde zich dat ze opnieuw aangekomen was. Ze trok haar pyamajasje omhoog en zag hoe haar ronde buik vooruit stak. Langs haar zij staken ook mooie vetrollen uit over de broekband van haar pyama. Ze zag ook dat haar gezicht mollig werd. Ze liep naar de keuken waar Karin naar het ochtendnieuws op televisie keek. Ze at onderwijl een broodje. 'Karin, zeg eens eerlijk', vroeg Sandra. 'Ben ik dik?' 'Ach Sandra, hou er toch eens over op.' 'Nee Karin, je bent mijn beste vriendin en ik reken erop dat je eerlijk bent tegen me.' 'Nou wat ik je al eerder vertelde, je bent goed mollig. Je hebt een dikke buik en die steekt een flink eind naar voren en daar schaam je je niet voor.' 'Het is goed', zei Sandra. 'Ik ben er blij mee, maar ik vroeg me af hoe anderen het kunnen zien.'
Na haar college ging Sandra aan het werk. Ze kwam erachter dat ze weer een nieuw uniform moest hebben. Ze vroeg haar begeleider of ze een nieuw uniform kon krijgen. 'Sandra, dit is al de derde keer dat je het vraagt', antwoordde hij. 'We kunnen dit niet blijven doen. Je zult moeten afvallen of het moeten doen met de uniforms die je hebt.' 'Maar Arie, ik krijg de knopen van mijn broek niet meer dicht en mijn shirt krijg ik nauwelijks over mijn buik.' 'Ik kan niet eindeloos uniforms bestellen. Moet ik soms uniforms zonder maat bestellen, want dat is wat er gebeurt als je eindeloos aankomt.' 'Ach Arie, krijg de pip. Ik ga niet lijnen voor een uniform', zei ze.
Sandra baalde zo van zijn opmerking dat ze de hele week niet meer lette op wat ze at. Ze snaaide tijdens het werk en at alles wat los en vast zat. Het leek wel of ze zich sinds de eetwedstrijd een totaal andere eetgewoonte had aangewend. Haar werkbloesje spande zich meer en meer samen en het trok steeds omhoog als ze iets aan het doen was. Haar broek hield ze dicht met een band die ze om haar broek geslagen had. Op een dag zag ze een bekend gezicht lopen, terwijl ze de tafels schoonmaakte. Het was een jongen die ze nog kende van de middelbare school, Mark. Als aanvoerder van het voetbalteam in de hoogste klasse was Mark onzettend populair. Ze kenden elkaar goed en spraken regelmatig met elkaar. 'O Sandra, ben jij het?' zei hij. 'Ik herkende je niet. Je bent euh... Je bent veranderd.' 'Ja, mijn haar zit anders.'
Sandra proestte het uit en trok een brede grijns op haar gezicht. Ze begrepen allebei wat ze bedoelde. Ze vertelde dat ze wat aangekomen was en dat ze er eigenlijk niks aan deed. 'Nou, je ziet er even mooi uit als altijd', zei Mark vleiend. 'Ik kon mij eigenlijk nooit voorstellen hoe je eruit zou zien met een...' Zijn ogen gleden af naar beneden in de richting van haar taille. 'Een buik.' 'Hij is heel schattig', zei hij er snel na. 'Ja, ik ben wel blij met hem', zei Sandra terwijl ze op haar buikje klopte. Ze kletsten een tijdje over vroeger en oude vrienden. Daarna kreeg Mark zijn eten en hij ging eten. 'Nou het was leuk om je weer eens gezien te hebben. Wees voorzichtig met jezelf', zei hij lachend terwijl hij Sandra zachtjes in haar buik porde. Ze lachten allebei toen hij opstond en vertrok.
Na het werk vond Sandra het tijd om op de weegschaal te gaan staan. Het was alweer een paar maanden geleden dat ze zich gewogen had. Dus nadat ze eerst langs de supermarkt was gereden, was het tijd om te wegen. Ze ging naar de badkamer met de weegschaal en ging erop staan. '92 kilo' liet het schermpje zien. 'Ben ik echt zo dik geworden?' vroeg ze zichzelf af. 'Nou ik ga niet verder dan 100. Dan ga ik stoppen, ik wil niet een nijlpaard worden.' Terwijl ze naar de woonkamer terugliep, merkte ze dat ze een beetje waggelde zoals een hoogzwangere vrouw. Ze had haar zwarte shirt aangetrokken en de broek waarvan de knoop en rits niet meer dicht gingen. Daarom liet ze hem maar openstaan. Ze deed de televisie aan en zapte langs de kanalen totdat ze bij animal planet kwam en viel in slaap.
Drie kwartier later kwam Karin thuis met haar vriendinnen Annet en Marjan. Sandra was helemaal vergeten dat dit het filmavondje was waarop ze elkaar ontmoeten om films te kijken en lekker te kletsen. De drie meiden waren stil. 'Jeetje, ik kan het niet geloven wat ik zie, haar buik is echt dik geworden', zei Marjan. 'Heb je hier iets van gezegd', vroeg Annet aan Karin. 'Ja natuurlijk, maar ze zegt dat ze dit wil.' Rik en Ad kwamen op dat moment net binnen en ze keken naar de bank waarop Sandra lag te slapen. Haar lange donkere haren vielen een beetje over haar mollige gezicht en plakten op haar bolle wangen. Haar gezicht stond in een grote brede glimlach. Haar buik lag dik en tevreden op haar en toonde zich in vol ornaat aan het publiek. 'Wow, die is dik geworden', zei Rik met verbazing in zijn stem.
Op dat moment werd Sandra wakker van het lawaai. Ze kwam overeind, rekte zich waardoor de toeschouwers eventjes haar lichaam in vol ornaat zagen. 'Hé bitterballetje', zei Ad, zoals hij de laatste tijd gewoon was te doen. 'O jongens, sorry, maar ik was helemaal vergeten dat we ons avondje hadden vanavond.' Ze stond op en maakte haar broek vast, want ze schaamde zich er wel een beetje voor. Ze liep naar haar slaapkamer om een lekkere joggingbroek aan te trekken, met een breed elastiek. Ze kamde haar haren en liep weer terug naar de kamers waar het gezelschap zat. Karin zag nu ook dat Sandra waggelde en glimlachte dat ze er zo lief en schattig uitzag. Even dacht ze aan zichzelf, misschien zou ze zich ook wel iets laten aankomen. Sandra kreeg namelijk veel aandacht met haar dikker geworden lichaam.
Lees het zevende en laatste deel van De eetwedstrijd: Weer thuis »
---
Dit is de zesde aflevering van het zevendelige vervolgverhaal De eetwedstrijd op Mooi dik. Mooi dik is op zoek naar nieuwe weight gain verhalen. Heb je ook een verhaal? Of wil je graag iets vertalen? Stuur je verhaal dan op. Dan kunnen we vaker dit soort mooie verhalen publiceren.
Lees eerst het eerste deel: Geldgebrek »
Welkom thuis
De volgende dag at ze een grote maaltijd op haar werk en na het werk nog eentje. Karin stelde voor om uit te gaan met haar en Rik naar de film en daarna naar het steakhouse. Ze spraken over Elaine die van school was getrapt en Karin zei: 'Ik wou dat ik erbij was, ik zou haar een flinke trap in haar hol hebben gegeven. 'Ik had het ook graag gedaan', zei Sandra. 'Maar ze trapte mij in mijn maag voordat ik ook maar iets kon doen en ze schakelde me nock out.' 'Het is een geluk bij een ongeluk dat ze je daar trapte, want daar kun je heel wat incasseren Sandra', zei Rik.
Sandra kon er hard om lachen. 'Maar ik had geen adem meer, anders had ik haar echt een flinke klap op haar platte achterwerk gegeven. Die avond at Sandra twee porties gebakken aardappel, een enorme steak, gegrilde kaas en een chocoladecake als dessert. Rik en Karin moesten lachen toen ze haar achterover geleund zagen zitten. Ze ademde zwaar, maakte wat ruimte in haar broek door het bovenste knoopje open te doen en leunde naar achteren. Onderwijl streelde ze over haar buik na al dat eten en het toetje. 'O Sandra, je bent wel een beetje trots op je dikke buik', lachte Karin. 'Ja, hij is echt een beetje te groot aan het worden voor zo'n klein meisje', grinnikte Rik. Sandra kon om het commentaar lachen en toen het eten diep genoeg gezakt was, ging het drietal de deur uit.
Thuisgekomen nam ze nog een pak chocoladekoekjes voordat ze naar bed ging. Midden in de nacht knorde haar maag en maakte ze een broodje klaar met mayonaise, tomaat en kaas erop. Maar het was niet genoeg om de honger die ze had te stillen. Daarom nam ze nog een schaal met M&M's toe. Het tussendoortje in het holst van de nacht werd zo langzaamaan een gewoonte van Sandra. Elke nacht werd ze wakker met een ongelooflijke honger, die ze geen weerstand kon bieden. Ze stond op en ging eten tot het hongergevoel weg was, maar dikwijls ging ze nog een stapje verder en at zich tonnetjerond. Ook werd ze soms wakker zonder honger en ging ze desondanks toch eten, gewoon uit gewoonte en omdat het lekker was.
In zo'n nacht keek ze in de spiegel. Er waren weer een paar weken verstreken en ze realiseerde zich dat ze opnieuw aangekomen was. Ze trok haar pyamajasje omhoog en zag hoe haar ronde buik vooruit stak. Langs haar zij staken ook mooie vetrollen uit over de broekband van haar pyama. Ze zag ook dat haar gezicht mollig werd. Ze liep naar de keuken waar Karin naar het ochtendnieuws op televisie keek. Ze at onderwijl een broodje. 'Karin, zeg eens eerlijk', vroeg Sandra. 'Ben ik dik?' 'Ach Sandra, hou er toch eens over op.' 'Nee Karin, je bent mijn beste vriendin en ik reken erop dat je eerlijk bent tegen me.' 'Nou wat ik je al eerder vertelde, je bent goed mollig. Je hebt een dikke buik en die steekt een flink eind naar voren en daar schaam je je niet voor.' 'Het is goed', zei Sandra. 'Ik ben er blij mee, maar ik vroeg me af hoe anderen het kunnen zien.'
Na haar college ging Sandra aan het werk. Ze kwam erachter dat ze weer een nieuw uniform moest hebben. Ze vroeg haar begeleider of ze een nieuw uniform kon krijgen. 'Sandra, dit is al de derde keer dat je het vraagt', antwoordde hij. 'We kunnen dit niet blijven doen. Je zult moeten afvallen of het moeten doen met de uniforms die je hebt.' 'Maar Arie, ik krijg de knopen van mijn broek niet meer dicht en mijn shirt krijg ik nauwelijks over mijn buik.' 'Ik kan niet eindeloos uniforms bestellen. Moet ik soms uniforms zonder maat bestellen, want dat is wat er gebeurt als je eindeloos aankomt.' 'Ach Arie, krijg de pip. Ik ga niet lijnen voor een uniform', zei ze.
Sandra baalde zo van zijn opmerking dat ze de hele week niet meer lette op wat ze at. Ze snaaide tijdens het werk en at alles wat los en vast zat. Het leek wel of ze zich sinds de eetwedstrijd een totaal andere eetgewoonte had aangewend. Haar werkbloesje spande zich meer en meer samen en het trok steeds omhoog als ze iets aan het doen was. Haar broek hield ze dicht met een band die ze om haar broek geslagen had. Op een dag zag ze een bekend gezicht lopen, terwijl ze de tafels schoonmaakte. Het was een jongen die ze nog kende van de middelbare school, Mark. Als aanvoerder van het voetbalteam in de hoogste klasse was Mark onzettend populair. Ze kenden elkaar goed en spraken regelmatig met elkaar. 'O Sandra, ben jij het?' zei hij. 'Ik herkende je niet. Je bent euh... Je bent veranderd.' 'Ja, mijn haar zit anders.'
Sandra proestte het uit en trok een brede grijns op haar gezicht. Ze begrepen allebei wat ze bedoelde. Ze vertelde dat ze wat aangekomen was en dat ze er eigenlijk niks aan deed. 'Nou, je ziet er even mooi uit als altijd', zei Mark vleiend. 'Ik kon mij eigenlijk nooit voorstellen hoe je eruit zou zien met een...' Zijn ogen gleden af naar beneden in de richting van haar taille. 'Een buik.' 'Hij is heel schattig', zei hij er snel na. 'Ja, ik ben wel blij met hem', zei Sandra terwijl ze op haar buikje klopte. Ze kletsten een tijdje over vroeger en oude vrienden. Daarna kreeg Mark zijn eten en hij ging eten. 'Nou het was leuk om je weer eens gezien te hebben. Wees voorzichtig met jezelf', zei hij lachend terwijl hij Sandra zachtjes in haar buik porde. Ze lachten allebei toen hij opstond en vertrok.
Na het werk vond Sandra het tijd om op de weegschaal te gaan staan. Het was alweer een paar maanden geleden dat ze zich gewogen had. Dus nadat ze eerst langs de supermarkt was gereden, was het tijd om te wegen. Ze ging naar de badkamer met de weegschaal en ging erop staan. '92 kilo' liet het schermpje zien. 'Ben ik echt zo dik geworden?' vroeg ze zichzelf af. 'Nou ik ga niet verder dan 100. Dan ga ik stoppen, ik wil niet een nijlpaard worden.' Terwijl ze naar de woonkamer terugliep, merkte ze dat ze een beetje waggelde zoals een hoogzwangere vrouw. Ze had haar zwarte shirt aangetrokken en de broek waarvan de knoop en rits niet meer dicht gingen. Daarom liet ze hem maar openstaan. Ze deed de televisie aan en zapte langs de kanalen totdat ze bij animal planet kwam en viel in slaap.
Drie kwartier later kwam Karin thuis met haar vriendinnen Annet en Marjan. Sandra was helemaal vergeten dat dit het filmavondje was waarop ze elkaar ontmoeten om films te kijken en lekker te kletsen. De drie meiden waren stil. 'Jeetje, ik kan het niet geloven wat ik zie, haar buik is echt dik geworden', zei Marjan. 'Heb je hier iets van gezegd', vroeg Annet aan Karin. 'Ja natuurlijk, maar ze zegt dat ze dit wil.' Rik en Ad kwamen op dat moment net binnen en ze keken naar de bank waarop Sandra lag te slapen. Haar lange donkere haren vielen een beetje over haar mollige gezicht en plakten op haar bolle wangen. Haar gezicht stond in een grote brede glimlach. Haar buik lag dik en tevreden op haar en toonde zich in vol ornaat aan het publiek. 'Wow, die is dik geworden', zei Rik met verbazing in zijn stem.
Op dat moment werd Sandra wakker van het lawaai. Ze kwam overeind, rekte zich waardoor de toeschouwers eventjes haar lichaam in vol ornaat zagen. 'Hé bitterballetje', zei Ad, zoals hij de laatste tijd gewoon was te doen. 'O jongens, sorry, maar ik was helemaal vergeten dat we ons avondje hadden vanavond.' Ze stond op en maakte haar broek vast, want ze schaamde zich er wel een beetje voor. Ze liep naar haar slaapkamer om een lekkere joggingbroek aan te trekken, met een breed elastiek. Ze kamde haar haren en liep weer terug naar de kamers waar het gezelschap zat. Karin zag nu ook dat Sandra waggelde en glimlachte dat ze er zo lief en schattig uitzag. Even dacht ze aan zichzelf, misschien zou ze zich ook wel iets laten aankomen. Sandra kreeg namelijk veel aandacht met haar dikker geworden lichaam.
Lees het zevende en laatste deel van De eetwedstrijd: Weer thuis »
---
Dit is de zesde aflevering van het zevendelige vervolgverhaal De eetwedstrijd op Mooi dik. Mooi dik is op zoek naar nieuwe weight gain verhalen. Heb je ook een verhaal? Of wil je graag iets vertalen? Stuur je verhaal dan op. Dan kunnen we vaker dit soort mooie verhalen publiceren.
Reacties
Een reactie posten