De eetwedstrijd (7) - Weer thuis - slot
Sandras vriend Marcel komt thuis. Hij weet niet wat hij ziet.
Lees eerst het eerste deel: Geldgebrek »
Nadat ze de film hadden gezien, vroeg Annet hoe Sandra nu zo had kunnen aankomen. 'Nou, dat is een lang verhaal', antwoordde ze. 'En je bent er blij mee, is het niet?' vroeg Marjan aan Sandra nog voordat ze een antwoord kon geven. 'Nou ja.' 'Ik kan me niet voorstellen dat iemand het fijn vindt om aan te komen.' 'Nou het was nooit mijn bedoeling om dik te worden, maar van het een kwam het ander. En nu ben ik...' 'Een bitterballetje', eindigde Ad. Ze moesten er allemaal om lachen, inclusief Sandra. Het deed haar plezier als haar nieuwe figuur aanleiding gaf voor een vrolijke noot.
Annet zei: 'Ik kan niet wachten tot ik het gezicht van Marcel zie als hij over twee weken terugkomt en ziet hoe je lichaam is opgeblazen.' 'Nou, genoeg. We hebben nu wel lang genoeg gepraat over mijn dikte', zei Sandra geïrriteerd. Toch dacht ze na hoe Marcel zou reageren als hij over ruim twee weken terug zou komen. Twee weken is niet lang meer. Zou ze misschien proberen toch wat af te vallen. Twee weken was veel te kort om iets noemenswaardigs af te vallen. Daarom besloot ze gewoon maar Marcels reactie af te wachten.
De volgende dag was Sandra uitgenodigd voor een partijtje volleybal met vrienden. Annet en Karin zouden er ook bij zijn. Ze hield van volleybal, ze speelde in een team van de hogeschool. Tot voor kort was Sandra erg goed in volleybal. Ze droeg een kort wit shirt en korte broek. De teams waren samengesteld en ze begonnen met spelen. Elke keer als Sandra probeerde te springen, merkte ze dat ze haar voeten nauwelijks van de vloer los kreeg. Ook merkte ze dat ze langzamer liep als ze eenmaal de bal had. Enkele meisjes hadden commentaar op haar gewicht en dat ze langzaam geworden was, maar het deed haar weinig. Een meisje, Maartje, een slanke brunette uit het andere team, zei: 'Concentreer je op dat dikke meisje, dat is hun zwakke plek.'
Telkens als Sandra de bal probeerde te raken, schoof haar shirt omhoog en toonde ze haar buik in vol ornaat. Steeds weer trok ze het shirt naar beneden. Elke keer als dat gebeurde dan gaf Maartje commentaar. Sandra werd steeds nijdiger op Maartje. Ze merkte hoe het vet van haar buik en billen heen en weer schudde als ze met haar lichaam bewoog. De volgende keer dat haar shirt omhoog ging, was de wedstrijd voorbij. Enkele meisjes keken haar aan alsof ze gek was, anderen liepen langs haar, klopten op haar buikje en zeiden dat het een leuke wedstrijd was. Maartje liep naar haar toe na de wedstrijd en zei: 'Meisje, je bent echt dik geworden. Toen ik je net zag vroeg ik aan de anderen of je soms zwanger was, maar de anderen zeiden dat dit niet zo was.' 'Mooi', zei Sandra met een brede glimlach. 'Zo en hoeveel ben je eigenlijk aangekomen?' Maartje vroeg het in aanwezigheid van drie andere meisjes en een vriendje van een van de meisjes. Ze verwachtte een vreemd antwoord, maar ze was verbaasd op wat Sandra zei. 'Dat gaat je helemaal niks aan, maar het is 40 kilo.' 'Jeetje, dat is te zien', zei Maartje en ze liep weg.
Sandra had amper geslapen de nacht voordat hij thuis zou komen. Nu was het moment dat ze hem kon afhalen van het vliegveld. Ze was zo opgelaten. Uit nieuwsgierigheid ging ze nadat ze wakker was geworden op de weegschaal staan. Deze liet het getal 101 zien. 'O jee, ik heb mijzelf overtroffen', dacht ze. Ze kwam er niet uit wat ze zou aantrekken, iets onthullends of juist iets verhullends. 'Ik wil er niet uitzien als een oma en mijn oude jurken pas ik niet meer.' Tenslotte besloot ze een shirtje aan te trekken die ternauwernood rond haar middel aansloot, haar onderbuik kroop geregeld onder het shirt vandaan. Ze trok een stretchbroek broek aan met elastiek rond de middel die ze deze week had gekocht. Ze keek in de spiegel en zag dat haar buik opnieuw gegroeid was. 'Ja, het is echt een rond tonnetje geworden', zei ze tegen zichzelf.
Marcels moeder en zus wachtten ook op het vliegveld. Talloze passagiers passeerden voordat ze Marcel zagen. Hij kwam in zijn uniform aangelopen, gaf zijn moeder en zus een stevige pakkerd en vloog om de hals van Sandra. Hij liet haar weer eventjes los om eens goed te kijken wat er allemaal aan zijn vriendinnetje veranderd was. Ze keek een beetje onnozel terug, met een guitige blik in haar ogen alsof ze ook niet wist hoe het gekomen was. Ze liepen naar de auto, hij voelde hoe haar ronde figuur tegen zijn lichaam aan drukte. Haar dijen waren beduidend breder geworden en hij zag hoe ver haar buik voorover helde. Hij kon niet stoppen met kijken naar haar nieuwe figuur. 'Je bent weer wat aangekomen sinds de laatste keer dat je mij foto's stuurde', zei hij en hij tikte met zijn hand op haar volle buik.
Nadat ze wat tijd bij de familie hadden doorgebracht en zijn moeder kritische blikken in haar richting had geworpen, bracht Marcel de nacht door in het appartement van Sandra en Karin. Hij kwam twee uur eerder aan dan afgesproken. Karin liet hem binnen. Ze zouden die avond samen uitgaan, maar Sandra had niet in de gaten dat Marcel er al was. Ze liep de woonkamer binnen in haar grijze Nike-shirt. Haar buik welfde eronderuit. 'O, schatje, ik had niet in de gaten dat je er al was', verontschuldigde Sandra zich. Marcel zag hoe haar immense buik onder het shirt vandaan kwam en grijnsde terwijl hij haar aanstaarde. Hij was het niet gewend om haar zo te zien. 'Ja, Marcel, ik ben een dik meisje geworden, zoals je kunt zien.' Ze glimlachte. 'O schatje, ik heb je zo gemist', zei Marcel tegen haar. Hij liep naar haar toe en omhelsde haar. 'Ik hou van je dik, of dun, dat maakt niet uit.'
Maar Sandra wist wel beter...
---
Dit is de laatste aflevering van het zevendelige vervolgverhaal De eetwedstrijd op Mooi dik. Mooi dik is op zoek naar nieuwe weight gain verhalen. Heb je ook een verhaal? Of wil je graag iets vertalen? Stuur je verhaal dan op. Dan kunnen we vaker dit soort mooie verhalen publiceren.
Lees eerst het eerste deel: Geldgebrek »
Weer thuis
Nadat ze de film hadden gezien, vroeg Annet hoe Sandra nu zo had kunnen aankomen. 'Nou, dat is een lang verhaal', antwoordde ze. 'En je bent er blij mee, is het niet?' vroeg Marjan aan Sandra nog voordat ze een antwoord kon geven. 'Nou ja.' 'Ik kan me niet voorstellen dat iemand het fijn vindt om aan te komen.' 'Nou het was nooit mijn bedoeling om dik te worden, maar van het een kwam het ander. En nu ben ik...' 'Een bitterballetje', eindigde Ad. Ze moesten er allemaal om lachen, inclusief Sandra. Het deed haar plezier als haar nieuwe figuur aanleiding gaf voor een vrolijke noot.
Annet zei: 'Ik kan niet wachten tot ik het gezicht van Marcel zie als hij over twee weken terugkomt en ziet hoe je lichaam is opgeblazen.' 'Nou, genoeg. We hebben nu wel lang genoeg gepraat over mijn dikte', zei Sandra geïrriteerd. Toch dacht ze na hoe Marcel zou reageren als hij over ruim twee weken terug zou komen. Twee weken is niet lang meer. Zou ze misschien proberen toch wat af te vallen. Twee weken was veel te kort om iets noemenswaardigs af te vallen. Daarom besloot ze gewoon maar Marcels reactie af te wachten.
De volgende dag was Sandra uitgenodigd voor een partijtje volleybal met vrienden. Annet en Karin zouden er ook bij zijn. Ze hield van volleybal, ze speelde in een team van de hogeschool. Tot voor kort was Sandra erg goed in volleybal. Ze droeg een kort wit shirt en korte broek. De teams waren samengesteld en ze begonnen met spelen. Elke keer als Sandra probeerde te springen, merkte ze dat ze haar voeten nauwelijks van de vloer los kreeg. Ook merkte ze dat ze langzamer liep als ze eenmaal de bal had. Enkele meisjes hadden commentaar op haar gewicht en dat ze langzaam geworden was, maar het deed haar weinig. Een meisje, Maartje, een slanke brunette uit het andere team, zei: 'Concentreer je op dat dikke meisje, dat is hun zwakke plek.'
Telkens als Sandra de bal probeerde te raken, schoof haar shirt omhoog en toonde ze haar buik in vol ornaat. Steeds weer trok ze het shirt naar beneden. Elke keer als dat gebeurde dan gaf Maartje commentaar. Sandra werd steeds nijdiger op Maartje. Ze merkte hoe het vet van haar buik en billen heen en weer schudde als ze met haar lichaam bewoog. De volgende keer dat haar shirt omhoog ging, was de wedstrijd voorbij. Enkele meisjes keken haar aan alsof ze gek was, anderen liepen langs haar, klopten op haar buikje en zeiden dat het een leuke wedstrijd was. Maartje liep naar haar toe na de wedstrijd en zei: 'Meisje, je bent echt dik geworden. Toen ik je net zag vroeg ik aan de anderen of je soms zwanger was, maar de anderen zeiden dat dit niet zo was.' 'Mooi', zei Sandra met een brede glimlach. 'Zo en hoeveel ben je eigenlijk aangekomen?' Maartje vroeg het in aanwezigheid van drie andere meisjes en een vriendje van een van de meisjes. Ze verwachtte een vreemd antwoord, maar ze was verbaasd op wat Sandra zei. 'Dat gaat je helemaal niks aan, maar het is 40 kilo.' 'Jeetje, dat is te zien', zei Maartje en ze liep weg.
Sandra had amper geslapen de nacht voordat hij thuis zou komen. Nu was het moment dat ze hem kon afhalen van het vliegveld. Ze was zo opgelaten. Uit nieuwsgierigheid ging ze nadat ze wakker was geworden op de weegschaal staan. Deze liet het getal 101 zien. 'O jee, ik heb mijzelf overtroffen', dacht ze. Ze kwam er niet uit wat ze zou aantrekken, iets onthullends of juist iets verhullends. 'Ik wil er niet uitzien als een oma en mijn oude jurken pas ik niet meer.' Tenslotte besloot ze een shirtje aan te trekken die ternauwernood rond haar middel aansloot, haar onderbuik kroop geregeld onder het shirt vandaan. Ze trok een stretchbroek broek aan met elastiek rond de middel die ze deze week had gekocht. Ze keek in de spiegel en zag dat haar buik opnieuw gegroeid was. 'Ja, het is echt een rond tonnetje geworden', zei ze tegen zichzelf.
Marcels moeder en zus wachtten ook op het vliegveld. Talloze passagiers passeerden voordat ze Marcel zagen. Hij kwam in zijn uniform aangelopen, gaf zijn moeder en zus een stevige pakkerd en vloog om de hals van Sandra. Hij liet haar weer eventjes los om eens goed te kijken wat er allemaal aan zijn vriendinnetje veranderd was. Ze keek een beetje onnozel terug, met een guitige blik in haar ogen alsof ze ook niet wist hoe het gekomen was. Ze liepen naar de auto, hij voelde hoe haar ronde figuur tegen zijn lichaam aan drukte. Haar dijen waren beduidend breder geworden en hij zag hoe ver haar buik voorover helde. Hij kon niet stoppen met kijken naar haar nieuwe figuur. 'Je bent weer wat aangekomen sinds de laatste keer dat je mij foto's stuurde', zei hij en hij tikte met zijn hand op haar volle buik.
Nadat ze wat tijd bij de familie hadden doorgebracht en zijn moeder kritische blikken in haar richting had geworpen, bracht Marcel de nacht door in het appartement van Sandra en Karin. Hij kwam twee uur eerder aan dan afgesproken. Karin liet hem binnen. Ze zouden die avond samen uitgaan, maar Sandra had niet in de gaten dat Marcel er al was. Ze liep de woonkamer binnen in haar grijze Nike-shirt. Haar buik welfde eronderuit. 'O, schatje, ik had niet in de gaten dat je er al was', verontschuldigde Sandra zich. Marcel zag hoe haar immense buik onder het shirt vandaan kwam en grijnsde terwijl hij haar aanstaarde. Hij was het niet gewend om haar zo te zien. 'Ja, Marcel, ik ben een dik meisje geworden, zoals je kunt zien.' Ze glimlachte. 'O schatje, ik heb je zo gemist', zei Marcel tegen haar. Hij liep naar haar toe en omhelsde haar. 'Ik hou van je dik, of dun, dat maakt niet uit.'
Maar Sandra wist wel beter...
---
Dit is de laatste aflevering van het zevendelige vervolgverhaal De eetwedstrijd op Mooi dik. Mooi dik is op zoek naar nieuwe weight gain verhalen. Heb je ook een verhaal? Of wil je graag iets vertalen? Stuur je verhaal dan op. Dan kunnen we vaker dit soort mooie verhalen publiceren.
Reacties
Een reactie posten