De veertiende sollicitant (1)
't Is een tijdje stilgeweest op dit blog, daarom een nieuw verhaal. Eentje uit de oude doos, ik vond hem ergens op mijn harde schijf. Het is één van mijn mooiste verhalen, geïnspireerd op een ander verhaal, nl. De nieuwe buurvrouw.
De veertiende sollicitant
De veertiende sollicitant stapte mijn kantoor binnen. Voor mij lag een prachtige sollicitatiebrief, waarboven haar naam pronkte: Ingrid Lichthart. Ze was 28 jaar oud, kwam uit de buurt van Rotterdam en woonde sinds een maandje hier in Almelo. Ze droeg een modieus jurkje, dat naar mijn mening een beetje te luchtig was voor deze tijd van het jaar. Het was eind augustus en de dagen waren al een stuk kouder dan een paar weken geleden.
Ze was een knappe en jeugdige verschijning, met een goed figuurtje. Ik schatte dat ze met haar 1 meter 65 ongeveer 54 kilo zou wegen. Er klikte iets tussen ons, want nog voor ze ging zitten wist ik dat zij de aangewezen kandidaat was voor onze vacature. De dertien eerdere kandidaten hadden allemaal iets waarmee ze geen goede indruk op mij maakten voor de baan van vertegenwoordiger in voedingswaar. Vanuit mijn functie als directeur van onze kleine, maar bloeiende onderneming, een groothandel in voedingswaar, vond ik het belangrijk de juiste kandidaat te vinden voor deze moeilijke baan.
Ik vroeg haar de hemd van het lijf en tuurde onderwijl naar haar stevige, middelgrote borsten. Ik schatte dat de grote van haar bh cup C zou zijn. Ze leek mij de beste kandidaat, alleen ze was veel te mager voor de doelgroep die ik wilde bereiken. Ik wilde namelijk veel meer de horecagelegenheden van allochtonen benaderen om onze producten aan te slijten. De meeste eigenaars waren vrouw en konden flink aan de maat zijn door het jarenlange werk in de horeca. Ik dacht dan niet alleen aan de candybars die ze van ons al betrokken, maar veel meer aan de grondstoffen voor hun producten. ‘Je moet doortastend zijn, want ik verwacht veel van je. Je moet je goed verdiepen in de behoeften van de klant. Vooral de allochtone markt heeft mijn belangstelling. In deze functie moet jij deze markt betreden. Ik kies voor een vrouw omdat de meeste eigenaren vrouwen van buitenlandse afkomst zijn,’ legde ik haar uit. ‘Ik heb daar geen problemen mee,’ gaf ze overtuigend aan en voordat ik het wist had ik haar al aangenomen.
Ze kon direct de volgende dag langskomen, wat voor mij echt ideaal was. Ze droeg nu een heel keurig mantelpakje en ik zou haar vandaag gaan inwerken. We liepen door het magazijn waar dozen boordevol candybars stonden. Ik bracht haar naar achteren waar een grote container vol met snoepgoed stond. ‘Dit is onze afvalhoop,’ vertelde ik haar. ‘Er ligt hier voedsel dat niet meer naar de klant kan maar nog erg goed eetbaar is. Je mag van mij hieruit naar hartelust scheppen. Het is altijd lekker om een chocolaatje te eten onderweg of als je druk achter je bureau aan het werk bent. En je kunt het best hebben.’ Ik gaf haar een knipoog en zag haar verbaasde ogen. Ik pakte voor haar een kapot gescheurde zak met M&M’s, die allemaal nog keurig in de losse verpakkingen zaten. ‘Hier neem maar mee, we gaan naar de klanten.’
We reden weg en ik reed haar naar de eerste klant. Dat was een Surinaamse vrouw, die flink aan de maat was. Ze moest wel zeker 120 kilo wegen met een lengte van 1 meter 60. ze snoepte waarschijnlijk teveel van de vele Surinaamse maaltijden die ze klaarmaakte in haar kleine toko. Ik bereidde haar op de ontmoeting voor en zag dat ze vol afgrijnzen naar mij keek. ‘Dat kan toch niet,’ riep ze ontsteld. ‘Ja,’antwoordde ik. ‘Dat hoort bij deze functie. In veel culturen is het de gewoonte om mee te eten. Als ze je iets aanbieden dan moet je dat aannemen. Dat komt je relatie met de klanten ten goede. Deze mensen zijn bijzonder innovatief en willen graag horen wat je van hun nieuwe producten vindt. Probeer gelijk onze grondstoffen te leveren bij je oordeel. Dat is onderdeel van het spel.’
We kwamen binnen bij Marjan, de stevige Surinaamse vrouw. Ze waggelde door haar grote gewicht en bood gelijk iets te eten aan. Ingrid at met voorzichtige hapjes en aarzelend. ‘Is dit niet verschrikkelijk vet,’ vroeg ze. ‘Gewoon opeten en vertellen wat je ervan vindt. Je hebt een goede klant aan haar, echt waar.’ Marjan zette een groot bord met een speciaal soort garnituur voor Ingrid. ‘Kijk,’ zei ze. ‘Dit is echt Surinaams en moet je proeven. Het is gemaakt met jullie deeg.’ Ingrid nam aarzelend een hapje. ‘Ach meid neem toch meer,’ reageerde Marjan snel. ‘Je kunt het best hebben met je slanke figuurtje.’ Waarna Ingrid ineens proefde hoe lekker de ballen waren en de hele schaal zonder mopperen leegat. ‘Lekker he,’ moedigde ik haar aan. ‘Geniet er van, het is gratis. Zo hoef je vanavond niet eens meer te eten.’
Een uurtje later stapten we mijn auto weer in. Met een buik vol en een grote hoeveelheid orders in de hand. ‘Je gelooft het misschien niet, maar denk mee met de klant,’ zei ik terwijl Ingrid achterover hing. ‘Ik ben echt volgegeten en dat om half elf ’s ochtends. Ik geloof niet dat ik eerder zo vol was.’ We reden weg naar de volgende klant. Een Turkse vrouw had een klein restaurant waarbij ze zowel shoarma als Turkse specialiteiten serveerde. Het was niet duur en de gerechten waren er heerlijk, vertelde ik onderweg aan Ingrid. ‘Ik snap niet dat jij niet zo rond bent als een tonnetje,’ zei ze. ‘Als ik dit zo zie dan wordt dit een zware baan.’ Ze streelde met haar hand over haar volle maag. Ik probeerde ontkennend te reageren, maar vond dat te eng omdat het gevaar bestond dat ze mij door zou krijgen. Ik zag dat ze ondertussen uit het zakje M&M’s snoepte. Volgens mij had ze niet eens door dat ze aan het eten was.
We kwamen aan bij de Turk. Mirna, een vrouw van ongeveer de leeftijd van Ingrid, runde deze zaak en hield er een speciale kooktechniek op na. ‘Ik geloof niet in dunmakende producten. Het moet gewoon lekker zijn.’ Ze klopte op haar dikke buik. Ik zag dat ze weer een paar maten gegroeid was sinds mijn laatste bezoek een halfjaar geleden. ‘Je ziet er goed uit Mirna,’ complimenteerde ik haar. ‘Dank je,’ zei ze en ze gaf me een knipoog. ‘Kom even met me mee. Ik moet je wat laten zien,’ gebaarde ze naar mij.
Achter in de keuken gaf ze mij ervan langs. ‘Wat heb je nu voor een slanke den meegenomen. De vorige was net een beetje aan de maat en nu kom je met dit. Zo iemand komt toch helemaal niet geloofwaardig over.’ Ik knikte en boog naar haar toe om iets in het oor te fluisteren. Zo bang was ik dat anderen het zouden horen. ‘Luister Mirna. Ik heb een plan met haar. Ze moet gewoon mooi dik worden. Vetmesten zeg maar.’ ‘Moet ze zo dik worden als ik?’ vroeg de Turkse met een ondeugende blik in haar ogen. Ze pakte mijn handen vast en lieten die over haar nieuwe vetaanwinst glijden. ‘115 kilo, schoon aan de haak,’ vertelde ze bevestigend. ‘Ik wens je veel succes met deze magere lat.’ ‘Dank je, maar ik heb je hulp natuurlijk nodig,’ antwoordde ik. ‘Ik beloof te doen wat ik kan.’ Mirna draaide zich om. Ik zag haar reusachtige kont op en neer deinen op weg naar het tafeltje waar Ingrid zat.
Even later verscheen Mirna met een grote ovenschotel. Echt Turks volgens haar. Ze zette de grote schaal voor Ingrid neer. ‘Proef maar. Het is echt heerlijk.’ Ze nam een hap en keek mij aan. ‘Het smaakt goed. Gebruik je daar ons deeg bij. In combinatie met de olijfolie van ons is het wel lekker, denk ik.’ Ik knikte goedkeurend naar haar, terwijl ik zag dat ze dapper verder at. Het was nog niet eens twaalf uur en Ingrid at haar tweede maaltijd van de dag. Ik wist dat het even kon duren voordat ze dit zou accepteren, maar mijn trouwe klanten zouden mij helpen, daarvan was ik overtuigd.’
‘Kijk je ziet hoe eenvoudig het is. We gaan hierna naar Marina, zij heeft een hele goedlopende pizzeria midden in een klein dorpje. Het is fascinerend om te zien hoe goed zij haar bedrijf runt. Ik ben er bijna jaloers op,’ vertelde ik Ingrid. ‘Poeh, mijn buik is nog vol van het overheerlijke toetje van Mirna,’ antwoordde Ingrid terwijl ze alweer een nieuw zakje M&M’s opende. ‘Ik vind dat het goed gaat,’ zei ik motiverend. ‘Als ik dit zo zie, kan je het morgen al alleen af.’ Ze keek me wantrouwig aan. ‘Meen je dat?’ ‘Natuurlijk, als je mijn wijze raad in je hoofd houdt, kun je een grote worden. Het vak van vertegenwoordiger voor deze doelgroep lijkt jouw aangeboren. Als je je voldoende verdiept in deze boeiende persoonlijkheden dan denk ik dat je veel voor de zaak kunt betekenen.’
We kwamen aan bij de pizzeria van Marina. Zij was de dikste vrouw van de drie onderneemsters die wij die dag bezochten. Ik schatte haar gewicht op ongeveer 140 kilo. Dat moest een confronterend ogenblik zijn voor Ingrid, maar ik durfde het aan. Morgen zou ze alleen nog veel beter verwend worden door de horecaondernemers. De ervaringen met mijn vorige vertegenwoordigster waren goed, ze woog in vier jaar tijd bijna twee keer zoveel dan toen ze binnenkwam. Voor Ingrid hoopte ik daar ook op. Zij leek mij een aangewezen figuur voor dit experiment.
De gigantische buik van Marina waggelde ons tegemoet toen we in haar restaurant binnenstapten. ‘O, Harry, wat leuk dat je er bent. Je hebt iemand meegenomen zie ik.’ Ze boog gaf Ingrid een hand en zei gelijk. ‘Goed dat je er bent. Ik ben druk met een nieuw soort menu bezig. Iets met lasagne als voorgerecht, pizza als hoofdgerecht en een heerlijk toetje. Dat moet je proberen. Wacht, ik ga het gelijk voor je maken.’ Ze stiefelde alweer weg in de richting van haar keuken en ging druk in de weer met potten en pannen. ‘Kan ik dat nog wel op?’ vroeg Ingrid met veel verbijstering in haar stem. ‘Natuurlijk en als je niet meer hoeft laat je het maar staan,’ antwoordde ik motiverend. Van dit etentje hing haar carrière af. In de afgelopen weken waren hier vier kandidaten ten val gekomen. Ingrid maakte veel kans, maar ze moest wel alles opeten. Ik stelde weinig eisen, maar dit moest, vond ik.
Marina wist van de hoed en de rand en schonk royaal wijn. Zelfs als het glas van Ingrid halfvol was, dan vulde ze het al bij. Het leek dat de laatste remmingen van Ingrid zouden verdwijnen met deze tactiek. Marina zette een grote schaal met lasagne neer voor mijn nieuwe vertegenwoordigster. Ze at voorzichtig en genoot zichtbaar van de unieke maaltijd. ‘Ik heb dit nog nooit geproefd,’ zei ze enthousiast. ‘Marina wat heb je erin gedaan. Dit is een gouden combinatie. Ik denk dat ons deeg zich hier goed voor leent.’ ‘Dat gebruik ik ook,’ bevestigde de Italiaanse met een energieke stem. ‘Ik zou graag willen dat u de volgende keer wat meer deegsoorten meeneemt, want ik wil er graag mee experimenteren. Je proeft nu het resultaat van de deeg die Harry de vorige keer meenam.’ Ingrid keek verbaasd naar mij. ‘Je denkt met je klanten mee, is dat de kunst?’ ‘Natuurlijk, dat probeer ik de hele dag al te vertellen. Probeer ze op ideeën te brengen met onze producten. Dat is een goede vertegenwoordiger.’ Ik at voorzichtig een hapje van de schaal die voor mij stond. Het zou mij verwonderen als Ingrid die gigantische schaal die voor haar stond, weg kon werken.
Een uur later gebeurde het grootste wonder. Ze had de grote pizza van Marina helemaal weggewerkt. ‘Heerlijk, vooral die unieke olie. Ik zal de volgende keer een nieuwe olijfolie meenemen, die je producten nog smeuïger maakt,’ dacht ze verkooptechnisch mee met Marina. ‘Misschien moet je in de toekomst je wijnkaart iets uitbreiden. Ik kan meedenken,’ vervolgde ze toen ze haar glas leeg had. ‘Ik geef onmiddellijk toe dat ik een beetje tipsy ben, maar je wijn mag echt iets beter zijn. Vergeef me dat ik het zeg.’ Marina gaf mij een knipoog omdat ze vond dat dit dè kandidaat voor een vertegenwoordiger was. Toen Ingrid even naar de wc was fluisterde ze me toe dat ze het helemaal zag zitten. ‘Dit is haar,’grapte ze met een Italiaans accent.
‘Poeh, ik krijg er echt niks meer bij,’ zei Ingrid nadat ze het laatste beetje van de gigantische pudding die voor haar stond had opgegeten. Ze had het colbertje van haar mantelpakje uitgedaan en de bovenste twee knoopjes van haar rokje opgedaan. ‘Sorry hoor, maar ik ben echt volgevreten. Zoveel als ik vandaag op heb, heb ik nooit gegeten.’ Ze zuchtte diep en liet een klein boertje. ‘Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me kiplekker,’ zei ze tevreden en ze streelde met haar hand over haar buik. ‘Tjee, wat is die rond zeg,’ stamelde ze verbaasd. Marina gaf mij een knipoog. Ingrid had de test doorstaan. Voor ons zou een prettige periode aanbreken. ‘Ik zal haar de volgende keer goed verwennen,’ fluisterde ze in mijn oor en gaf een kneep in mijn wang.
Ik bracht haar naar huis want in deze toestand wilde ik haar niet alleen laten reizen. ‘Morgen haal ik je op, dan mag je het zelf proberen. Je doet het fantastisch,’ moedigde ik haar aan. Ze wist zelf nog niet zo goed raad met mijn advies. ‘Ik vind het heel leuk hoor, maar ik moet er wel erg aan wennen aan deze nieuwe levenshouding. Ik ben altijd opgevoed met het verhaal dat je dun en slank moet zijn en al die dikke vrouwen om mij heen laten juist zien dat ze heel gelukkig zijn. Ik vraag me dan af of het toch mogelijk is.’ ‘Proberen is het minste wat je kunt doen,’ durfde ik gewaagd te zeggen. ‘Ja, misschien is het wel iets om te proberen,’ antwoordde ze met een lichte weifeling in haar stem. ‘En zeg eerlijk,’ vervolgde ik. ‘Bij welke baas krijg je drie heerlijke diners op één dag en mag je snoepen zoveel als je wilt.’ Ze keek me heel indringend aan en toen wist ik het zeker mijn missie zou slagen.
De eerste weken meldde ze zich keurig na een dag werken. Ze haalde aardig wat orders binnen voor ons bedrijf en ze genoot van het vele eten dat ze kreeg aangereikt. Ik sprak haar dagelijks en ze vertelde in rozen en geuren over haar ervaringen bij onze klanten. Meestal at ze twee keer per dag een flink diner, maar ze probeerde ook de creatieve snacks van veel snackbars die door stevige Chinese vrouwen werden gerund. ‘Vandaag heb ik zo’n lekkere bamischijf gegeten,’ vertelde ze op de laatste dag van haar eerste werkweek. ‘Ik weet niet hoe ze het gedaan had, maar het smaakte perfect. We hebben samen wel een schaal met tien van die heerlijke dingen opgegeten,’ vervolgde en ze streelde over haar enigszins bolle buikje. ‘Maar vergeef me, ik moet er nu echt vandoor.’ Ze liep naar het magazijn en ik zag even later dat ze een grote doos candybars in haar auto inlaadde. ‘Dit is de goede weg,’ dacht ik toen en ging met heel veel fantasie het nieuwe weekend in.
De weken verliepen sneller dan ik kon voorzien en ik zag dat Ingrid langzaam dikker werd. Het jurkje dat ze drie weken na het sollicitatiegesprek droeg op een warme nazomerdag, zat al beduidend strakker om haar lichaam gespannen. De stof zat niet meer zo royaal om haar lichaam en knelde enigszins bij haar borsten, buik en billen. Ze zorgen goed voor haar, dacht ik tevreden terwijl ik haar naar haar auto zag lopen op de parkeerplaats. Haar kontje was enigszins gegroeid, zo ontdekte ik. Ik durfde er niet over te beginnen toen ze aan het eind van die middag met mij haar tijd evalueerde. Ik vertelde haar dat ze nu op eigen benen moest staan, want ik was door het hoofdkantoor gevraagd om te assisteren bij een andere vestiging omdat daar grote problemen waren. Ingrid keek een beetje bedroefd. ‘Dat is jammer, want ik vond het fijn om met je te werken,’ zei ze met een lichte snik in haar stem. ‘Ik vind dat ook, maar ik beloof je over een kleine twee maanden ben ik hier weer, echt waar. Dan nemen we de situatie goed door. En natuurlijk mag je mij bellen of e-mailen als je tegen problemen aanloopt.’ Ik gaf haar een knipoog, ze draaide zich om. ‘Vergeet niet wat ik gezegd heb: denk met je klant mee,’ riep ik haar nog na.
Ik vreesde het ergste. Mijn tijdelijke overplaatsing stond een succesvolle actie naar Ingrid toe in de weg. Gelukkig was de assistent-manager Marja ook flink aan de maat en ze kon zich wel in mijn filosofie vinden. Zij kwam in het eerste jaar van haar aanstelling vijftien kilo aan en was ondertussen na een vierjarig dienstverband tegen de honderd kilo in gewicht. Dat hoefde dus niet erg te zijn, maar toch betreurde ik het dat ik niet alles van dichtbij kon meemaken. Het was leuk om iemand langzaam dikker te zien worden en over de groei van het lichaam te fantaseren. Nu moest ik lijdzaam denken aan het lichaam van Ingrid, terwijl ik ver weg in het Noorden van het land een vestiging in nood moest helpen.
Ga naar deel 2
De veertiende sollicitant
De veertiende sollicitant stapte mijn kantoor binnen. Voor mij lag een prachtige sollicitatiebrief, waarboven haar naam pronkte: Ingrid Lichthart. Ze was 28 jaar oud, kwam uit de buurt van Rotterdam en woonde sinds een maandje hier in Almelo. Ze droeg een modieus jurkje, dat naar mijn mening een beetje te luchtig was voor deze tijd van het jaar. Het was eind augustus en de dagen waren al een stuk kouder dan een paar weken geleden.
Ze was een knappe en jeugdige verschijning, met een goed figuurtje. Ik schatte dat ze met haar 1 meter 65 ongeveer 54 kilo zou wegen. Er klikte iets tussen ons, want nog voor ze ging zitten wist ik dat zij de aangewezen kandidaat was voor onze vacature. De dertien eerdere kandidaten hadden allemaal iets waarmee ze geen goede indruk op mij maakten voor de baan van vertegenwoordiger in voedingswaar. Vanuit mijn functie als directeur van onze kleine, maar bloeiende onderneming, een groothandel in voedingswaar, vond ik het belangrijk de juiste kandidaat te vinden voor deze moeilijke baan.
Ik vroeg haar de hemd van het lijf en tuurde onderwijl naar haar stevige, middelgrote borsten. Ik schatte dat de grote van haar bh cup C zou zijn. Ze leek mij de beste kandidaat, alleen ze was veel te mager voor de doelgroep die ik wilde bereiken. Ik wilde namelijk veel meer de horecagelegenheden van allochtonen benaderen om onze producten aan te slijten. De meeste eigenaars waren vrouw en konden flink aan de maat zijn door het jarenlange werk in de horeca. Ik dacht dan niet alleen aan de candybars die ze van ons al betrokken, maar veel meer aan de grondstoffen voor hun producten. ‘Je moet doortastend zijn, want ik verwacht veel van je. Je moet je goed verdiepen in de behoeften van de klant. Vooral de allochtone markt heeft mijn belangstelling. In deze functie moet jij deze markt betreden. Ik kies voor een vrouw omdat de meeste eigenaren vrouwen van buitenlandse afkomst zijn,’ legde ik haar uit. ‘Ik heb daar geen problemen mee,’ gaf ze overtuigend aan en voordat ik het wist had ik haar al aangenomen.
Ze kon direct de volgende dag langskomen, wat voor mij echt ideaal was. Ze droeg nu een heel keurig mantelpakje en ik zou haar vandaag gaan inwerken. We liepen door het magazijn waar dozen boordevol candybars stonden. Ik bracht haar naar achteren waar een grote container vol met snoepgoed stond. ‘Dit is onze afvalhoop,’ vertelde ik haar. ‘Er ligt hier voedsel dat niet meer naar de klant kan maar nog erg goed eetbaar is. Je mag van mij hieruit naar hartelust scheppen. Het is altijd lekker om een chocolaatje te eten onderweg of als je druk achter je bureau aan het werk bent. En je kunt het best hebben.’ Ik gaf haar een knipoog en zag haar verbaasde ogen. Ik pakte voor haar een kapot gescheurde zak met M&M’s, die allemaal nog keurig in de losse verpakkingen zaten. ‘Hier neem maar mee, we gaan naar de klanten.’
We reden weg en ik reed haar naar de eerste klant. Dat was een Surinaamse vrouw, die flink aan de maat was. Ze moest wel zeker 120 kilo wegen met een lengte van 1 meter 60. ze snoepte waarschijnlijk teveel van de vele Surinaamse maaltijden die ze klaarmaakte in haar kleine toko. Ik bereidde haar op de ontmoeting voor en zag dat ze vol afgrijnzen naar mij keek. ‘Dat kan toch niet,’ riep ze ontsteld. ‘Ja,’antwoordde ik. ‘Dat hoort bij deze functie. In veel culturen is het de gewoonte om mee te eten. Als ze je iets aanbieden dan moet je dat aannemen. Dat komt je relatie met de klanten ten goede. Deze mensen zijn bijzonder innovatief en willen graag horen wat je van hun nieuwe producten vindt. Probeer gelijk onze grondstoffen te leveren bij je oordeel. Dat is onderdeel van het spel.’
We kwamen binnen bij Marjan, de stevige Surinaamse vrouw. Ze waggelde door haar grote gewicht en bood gelijk iets te eten aan. Ingrid at met voorzichtige hapjes en aarzelend. ‘Is dit niet verschrikkelijk vet,’ vroeg ze. ‘Gewoon opeten en vertellen wat je ervan vindt. Je hebt een goede klant aan haar, echt waar.’ Marjan zette een groot bord met een speciaal soort garnituur voor Ingrid. ‘Kijk,’ zei ze. ‘Dit is echt Surinaams en moet je proeven. Het is gemaakt met jullie deeg.’ Ingrid nam aarzelend een hapje. ‘Ach meid neem toch meer,’ reageerde Marjan snel. ‘Je kunt het best hebben met je slanke figuurtje.’ Waarna Ingrid ineens proefde hoe lekker de ballen waren en de hele schaal zonder mopperen leegat. ‘Lekker he,’ moedigde ik haar aan. ‘Geniet er van, het is gratis. Zo hoef je vanavond niet eens meer te eten.’
Een uurtje later stapten we mijn auto weer in. Met een buik vol en een grote hoeveelheid orders in de hand. ‘Je gelooft het misschien niet, maar denk mee met de klant,’ zei ik terwijl Ingrid achterover hing. ‘Ik ben echt volgegeten en dat om half elf ’s ochtends. Ik geloof niet dat ik eerder zo vol was.’ We reden weg naar de volgende klant. Een Turkse vrouw had een klein restaurant waarbij ze zowel shoarma als Turkse specialiteiten serveerde. Het was niet duur en de gerechten waren er heerlijk, vertelde ik onderweg aan Ingrid. ‘Ik snap niet dat jij niet zo rond bent als een tonnetje,’ zei ze. ‘Als ik dit zo zie dan wordt dit een zware baan.’ Ze streelde met haar hand over haar volle maag. Ik probeerde ontkennend te reageren, maar vond dat te eng omdat het gevaar bestond dat ze mij door zou krijgen. Ik zag dat ze ondertussen uit het zakje M&M’s snoepte. Volgens mij had ze niet eens door dat ze aan het eten was.
We kwamen aan bij de Turk. Mirna, een vrouw van ongeveer de leeftijd van Ingrid, runde deze zaak en hield er een speciale kooktechniek op na. ‘Ik geloof niet in dunmakende producten. Het moet gewoon lekker zijn.’ Ze klopte op haar dikke buik. Ik zag dat ze weer een paar maten gegroeid was sinds mijn laatste bezoek een halfjaar geleden. ‘Je ziet er goed uit Mirna,’ complimenteerde ik haar. ‘Dank je,’ zei ze en ze gaf me een knipoog. ‘Kom even met me mee. Ik moet je wat laten zien,’ gebaarde ze naar mij.
Achter in de keuken gaf ze mij ervan langs. ‘Wat heb je nu voor een slanke den meegenomen. De vorige was net een beetje aan de maat en nu kom je met dit. Zo iemand komt toch helemaal niet geloofwaardig over.’ Ik knikte en boog naar haar toe om iets in het oor te fluisteren. Zo bang was ik dat anderen het zouden horen. ‘Luister Mirna. Ik heb een plan met haar. Ze moet gewoon mooi dik worden. Vetmesten zeg maar.’ ‘Moet ze zo dik worden als ik?’ vroeg de Turkse met een ondeugende blik in haar ogen. Ze pakte mijn handen vast en lieten die over haar nieuwe vetaanwinst glijden. ‘115 kilo, schoon aan de haak,’ vertelde ze bevestigend. ‘Ik wens je veel succes met deze magere lat.’ ‘Dank je, maar ik heb je hulp natuurlijk nodig,’ antwoordde ik. ‘Ik beloof te doen wat ik kan.’ Mirna draaide zich om. Ik zag haar reusachtige kont op en neer deinen op weg naar het tafeltje waar Ingrid zat.
Even later verscheen Mirna met een grote ovenschotel. Echt Turks volgens haar. Ze zette de grote schaal voor Ingrid neer. ‘Proef maar. Het is echt heerlijk.’ Ze nam een hap en keek mij aan. ‘Het smaakt goed. Gebruik je daar ons deeg bij. In combinatie met de olijfolie van ons is het wel lekker, denk ik.’ Ik knikte goedkeurend naar haar, terwijl ik zag dat ze dapper verder at. Het was nog niet eens twaalf uur en Ingrid at haar tweede maaltijd van de dag. Ik wist dat het even kon duren voordat ze dit zou accepteren, maar mijn trouwe klanten zouden mij helpen, daarvan was ik overtuigd.’
‘Kijk je ziet hoe eenvoudig het is. We gaan hierna naar Marina, zij heeft een hele goedlopende pizzeria midden in een klein dorpje. Het is fascinerend om te zien hoe goed zij haar bedrijf runt. Ik ben er bijna jaloers op,’ vertelde ik Ingrid. ‘Poeh, mijn buik is nog vol van het overheerlijke toetje van Mirna,’ antwoordde Ingrid terwijl ze alweer een nieuw zakje M&M’s opende. ‘Ik vind dat het goed gaat,’ zei ik motiverend. ‘Als ik dit zo zie, kan je het morgen al alleen af.’ Ze keek me wantrouwig aan. ‘Meen je dat?’ ‘Natuurlijk, als je mijn wijze raad in je hoofd houdt, kun je een grote worden. Het vak van vertegenwoordiger voor deze doelgroep lijkt jouw aangeboren. Als je je voldoende verdiept in deze boeiende persoonlijkheden dan denk ik dat je veel voor de zaak kunt betekenen.’
We kwamen aan bij de pizzeria van Marina. Zij was de dikste vrouw van de drie onderneemsters die wij die dag bezochten. Ik schatte haar gewicht op ongeveer 140 kilo. Dat moest een confronterend ogenblik zijn voor Ingrid, maar ik durfde het aan. Morgen zou ze alleen nog veel beter verwend worden door de horecaondernemers. De ervaringen met mijn vorige vertegenwoordigster waren goed, ze woog in vier jaar tijd bijna twee keer zoveel dan toen ze binnenkwam. Voor Ingrid hoopte ik daar ook op. Zij leek mij een aangewezen figuur voor dit experiment.
De gigantische buik van Marina waggelde ons tegemoet toen we in haar restaurant binnenstapten. ‘O, Harry, wat leuk dat je er bent. Je hebt iemand meegenomen zie ik.’ Ze boog gaf Ingrid een hand en zei gelijk. ‘Goed dat je er bent. Ik ben druk met een nieuw soort menu bezig. Iets met lasagne als voorgerecht, pizza als hoofdgerecht en een heerlijk toetje. Dat moet je proberen. Wacht, ik ga het gelijk voor je maken.’ Ze stiefelde alweer weg in de richting van haar keuken en ging druk in de weer met potten en pannen. ‘Kan ik dat nog wel op?’ vroeg Ingrid met veel verbijstering in haar stem. ‘Natuurlijk en als je niet meer hoeft laat je het maar staan,’ antwoordde ik motiverend. Van dit etentje hing haar carrière af. In de afgelopen weken waren hier vier kandidaten ten val gekomen. Ingrid maakte veel kans, maar ze moest wel alles opeten. Ik stelde weinig eisen, maar dit moest, vond ik.
Marina wist van de hoed en de rand en schonk royaal wijn. Zelfs als het glas van Ingrid halfvol was, dan vulde ze het al bij. Het leek dat de laatste remmingen van Ingrid zouden verdwijnen met deze tactiek. Marina zette een grote schaal met lasagne neer voor mijn nieuwe vertegenwoordigster. Ze at voorzichtig en genoot zichtbaar van de unieke maaltijd. ‘Ik heb dit nog nooit geproefd,’ zei ze enthousiast. ‘Marina wat heb je erin gedaan. Dit is een gouden combinatie. Ik denk dat ons deeg zich hier goed voor leent.’ ‘Dat gebruik ik ook,’ bevestigde de Italiaanse met een energieke stem. ‘Ik zou graag willen dat u de volgende keer wat meer deegsoorten meeneemt, want ik wil er graag mee experimenteren. Je proeft nu het resultaat van de deeg die Harry de vorige keer meenam.’ Ingrid keek verbaasd naar mij. ‘Je denkt met je klanten mee, is dat de kunst?’ ‘Natuurlijk, dat probeer ik de hele dag al te vertellen. Probeer ze op ideeën te brengen met onze producten. Dat is een goede vertegenwoordiger.’ Ik at voorzichtig een hapje van de schaal die voor mij stond. Het zou mij verwonderen als Ingrid die gigantische schaal die voor haar stond, weg kon werken.
Een uur later gebeurde het grootste wonder. Ze had de grote pizza van Marina helemaal weggewerkt. ‘Heerlijk, vooral die unieke olie. Ik zal de volgende keer een nieuwe olijfolie meenemen, die je producten nog smeuïger maakt,’ dacht ze verkooptechnisch mee met Marina. ‘Misschien moet je in de toekomst je wijnkaart iets uitbreiden. Ik kan meedenken,’ vervolgde ze toen ze haar glas leeg had. ‘Ik geef onmiddellijk toe dat ik een beetje tipsy ben, maar je wijn mag echt iets beter zijn. Vergeef me dat ik het zeg.’ Marina gaf mij een knipoog omdat ze vond dat dit dè kandidaat voor een vertegenwoordiger was. Toen Ingrid even naar de wc was fluisterde ze me toe dat ze het helemaal zag zitten. ‘Dit is haar,’grapte ze met een Italiaans accent.
‘Poeh, ik krijg er echt niks meer bij,’ zei Ingrid nadat ze het laatste beetje van de gigantische pudding die voor haar stond had opgegeten. Ze had het colbertje van haar mantelpakje uitgedaan en de bovenste twee knoopjes van haar rokje opgedaan. ‘Sorry hoor, maar ik ben echt volgevreten. Zoveel als ik vandaag op heb, heb ik nooit gegeten.’ Ze zuchtte diep en liet een klein boertje. ‘Ik weet niet hoe het komt, maar ik voel me kiplekker,’ zei ze tevreden en ze streelde met haar hand over haar buik. ‘Tjee, wat is die rond zeg,’ stamelde ze verbaasd. Marina gaf mij een knipoog. Ingrid had de test doorstaan. Voor ons zou een prettige periode aanbreken. ‘Ik zal haar de volgende keer goed verwennen,’ fluisterde ze in mijn oor en gaf een kneep in mijn wang.
Ik bracht haar naar huis want in deze toestand wilde ik haar niet alleen laten reizen. ‘Morgen haal ik je op, dan mag je het zelf proberen. Je doet het fantastisch,’ moedigde ik haar aan. Ze wist zelf nog niet zo goed raad met mijn advies. ‘Ik vind het heel leuk hoor, maar ik moet er wel erg aan wennen aan deze nieuwe levenshouding. Ik ben altijd opgevoed met het verhaal dat je dun en slank moet zijn en al die dikke vrouwen om mij heen laten juist zien dat ze heel gelukkig zijn. Ik vraag me dan af of het toch mogelijk is.’ ‘Proberen is het minste wat je kunt doen,’ durfde ik gewaagd te zeggen. ‘Ja, misschien is het wel iets om te proberen,’ antwoordde ze met een lichte weifeling in haar stem. ‘En zeg eerlijk,’ vervolgde ik. ‘Bij welke baas krijg je drie heerlijke diners op één dag en mag je snoepen zoveel als je wilt.’ Ze keek me heel indringend aan en toen wist ik het zeker mijn missie zou slagen.
De eerste weken meldde ze zich keurig na een dag werken. Ze haalde aardig wat orders binnen voor ons bedrijf en ze genoot van het vele eten dat ze kreeg aangereikt. Ik sprak haar dagelijks en ze vertelde in rozen en geuren over haar ervaringen bij onze klanten. Meestal at ze twee keer per dag een flink diner, maar ze probeerde ook de creatieve snacks van veel snackbars die door stevige Chinese vrouwen werden gerund. ‘Vandaag heb ik zo’n lekkere bamischijf gegeten,’ vertelde ze op de laatste dag van haar eerste werkweek. ‘Ik weet niet hoe ze het gedaan had, maar het smaakte perfect. We hebben samen wel een schaal met tien van die heerlijke dingen opgegeten,’ vervolgde en ze streelde over haar enigszins bolle buikje. ‘Maar vergeef me, ik moet er nu echt vandoor.’ Ze liep naar het magazijn en ik zag even later dat ze een grote doos candybars in haar auto inlaadde. ‘Dit is de goede weg,’ dacht ik toen en ging met heel veel fantasie het nieuwe weekend in.
De weken verliepen sneller dan ik kon voorzien en ik zag dat Ingrid langzaam dikker werd. Het jurkje dat ze drie weken na het sollicitatiegesprek droeg op een warme nazomerdag, zat al beduidend strakker om haar lichaam gespannen. De stof zat niet meer zo royaal om haar lichaam en knelde enigszins bij haar borsten, buik en billen. Ze zorgen goed voor haar, dacht ik tevreden terwijl ik haar naar haar auto zag lopen op de parkeerplaats. Haar kontje was enigszins gegroeid, zo ontdekte ik. Ik durfde er niet over te beginnen toen ze aan het eind van die middag met mij haar tijd evalueerde. Ik vertelde haar dat ze nu op eigen benen moest staan, want ik was door het hoofdkantoor gevraagd om te assisteren bij een andere vestiging omdat daar grote problemen waren. Ingrid keek een beetje bedroefd. ‘Dat is jammer, want ik vond het fijn om met je te werken,’ zei ze met een lichte snik in haar stem. ‘Ik vind dat ook, maar ik beloof je over een kleine twee maanden ben ik hier weer, echt waar. Dan nemen we de situatie goed door. En natuurlijk mag je mij bellen of e-mailen als je tegen problemen aanloopt.’ Ik gaf haar een knipoog, ze draaide zich om. ‘Vergeet niet wat ik gezegd heb: denk met je klant mee,’ riep ik haar nog na.
Ik vreesde het ergste. Mijn tijdelijke overplaatsing stond een succesvolle actie naar Ingrid toe in de weg. Gelukkig was de assistent-manager Marja ook flink aan de maat en ze kon zich wel in mijn filosofie vinden. Zij kwam in het eerste jaar van haar aanstelling vijftien kilo aan en was ondertussen na een vierjarig dienstverband tegen de honderd kilo in gewicht. Dat hoefde dus niet erg te zijn, maar toch betreurde ik het dat ik niet alles van dichtbij kon meemaken. Het was leuk om iemand langzaam dikker te zien worden en over de groei van het lichaam te fantaseren. Nu moest ik lijdzaam denken aan het lichaam van Ingrid, terwijl ik ver weg in het Noorden van het land een vestiging in nood moest helpen.
Ga naar deel 2
ik wil wel een foto van haar zien van af begin af aan
BeantwoordenVerwijderen