Goudbuikje (14) – Buiten alle verwachting
Dorien krijgt een oproep van notaris Karel van Duurma. Het gaat over de erfenis van haar ouders. Ze had geen contact meer met haar ouders vanwege hun levenswijze. Ze vond het afzichtelijke mensen. Voor de erfenis van meer dan een miljoen euro moet ze nu opdraven bij de notaris. Er is een belangrijke voorwaarde gesteld door haar ouders, hoort ze van de heer Van Duurma. Ze heeft 17 weken de tijd om 46 kilo aan te komen. Het moment is aangebroken, ze moet weer naar de notaris.
Notaris Karel van Duurma was op het ergste voorbereid. Hij had weliswaar nog weleens contact met haar gehad, maar kreeg niet de indruk dat ze veel moeite deed om aan te komen. Zodoende vreesde hij dat Dorien zou komen met een flinke batterij advocaten om haar gelijk te halen. Het was in haar ogen een clausule die niet mocht. IJdel als ze was, zou ze niet zomaar de eis tegemoet komen, verwachtte hij.
Hij keek de ochtend van de nieuwsjaarsdag in zijn agenda en zag dat ze zich om precies 12 uur zou melden. Hij wachtte geduldig achter zijn bureau. Zelfs zijn secretaresse had hij opgetrommeld op dit belangrijke moment. Hij zat rustig, trommelde met zijn vette vingers op zijn dikke pens. Ook hij was waarschijnlijk wat aangekomen. Hij dacht even terug aan de ouders van Dorien. Goede vrienden die net zo van het leven konden genieten als hij. Voor hun dochter was dat wel anders. Dat wist hij. Hij droomde een beetje weg, maar schrok plotseling op: de bel.
De secretaresse meldde dat Dorien en Peter waren gearriveerd. Precies op de afgesproken tijd. Hij vreesde een pittig gesprek. Zoog zichzelf vol met goede moed en liep naar de deur van zijn kantoor om ze binnen te laten. Hij opende de deur van zijn kantoor en zag Dorien met de rug naar hem toe zitten. Hij herkende haar donkere haardos. Ze leek op haar moeder, besefte hij.
Hij liep in de richting waar ze zat om haar te begroeten en een hand te geven. Hij wist niet wat hij zag. Zijn ogen puilden uit. Wat was hier gebeurd? Hij gaf haar een hand, maar stamelde en keek haar met grote ogen aan. Ze had duidelijk een voller gezicht gekregen. Met moeite probeerde ze zichzelf op te hijsen. Hij zag hoe ze zich vasthield aan de tafel en voorzichtig omhoog kwam.
Hij zag een imposant lichaam oprijzen. Wat een figuur had ze gekregen. Ze leek hoogzwanger van een drieling. Haar buik bolde als een heuse ballon naar voren. Klaar om op te stijgen. Hij viel op en al het andere leek in het niets weg te vallen. Hij keek eens goed naar haar borsten, maar ze waren amper gegroeid. Ook haar bovenbenen en heupen leken nauwelijks te zijn gegroeid. Alleen maar die buik. Als een imposant bouwwerk.
'Goedemorgen meneer van Duurma', zei ze met een brede glimlach op haar gezicht. Hij stamelde iets. 'Is er iets aan de hand?' vroeg ze. 'Misschien moet u een glaasje water hebben.' Ze boog in de richting van de secretaresse. 'Wilt u een glaasje water voor hem halen.' Hij zuchtte en steunde en nam snel een slok van het glaasje water waarmee zijn secretaresse kwam aansnellen. 'Sorry', zei hij en probeerde zich weer te hervatten. 'Kom maar mee naar mijn kantoor.'
Ze waggelde achter hem aan. Hij hoorde haar hijgen van de inspanning. Wat een gelijkenis met haar moeder. Toen hij het echtpaar leerde kennen was zij misschien even zwaar als haar dochter nu. Ook bij haar was het in de buik geschoten. De snelle groei was misschien op een iets andere manier tot stand gekomen, maar het effect leek hetzelfde. Iedereen vroeg haar of ze misschien zwanger was. Karel verwachtte dat Dorien deze vraag ook voortdurend gesteld kreeg.
Hij had het even met haar te doen. Hij had veel verwacht, maar dit sloeg werkelijk alles. Hij stond klaar om een escardon advocaten te ontvangen. Had zich helemaal juridisch voorbereid om enig weerstand te bienden in het vuurgevecht. Maar wat hij hier zag staan. Iemand die clausule helemaal had ingewilligd. Hij kon met een gerust hart het geld van de overledenen aan haar overlaten. Hier was een laatste wens vervuld.
Ze volgden, hij wees ze een stoel en ging zelf achter zijn bureau zitten. Nog altijd verbaasd keek hij haar aan. Wat was hier gebeurd?
Lees het vijftiende en laatste deel van Goudbuikje: Goudbuikje (slot) »
Buiten alle verwachting
Notaris Karel van Duurma was op het ergste voorbereid. Hij had weliswaar nog weleens contact met haar gehad, maar kreeg niet de indruk dat ze veel moeite deed om aan te komen. Zodoende vreesde hij dat Dorien zou komen met een flinke batterij advocaten om haar gelijk te halen. Het was in haar ogen een clausule die niet mocht. IJdel als ze was, zou ze niet zomaar de eis tegemoet komen, verwachtte hij.
Hij keek de ochtend van de nieuwsjaarsdag in zijn agenda en zag dat ze zich om precies 12 uur zou melden. Hij wachtte geduldig achter zijn bureau. Zelfs zijn secretaresse had hij opgetrommeld op dit belangrijke moment. Hij zat rustig, trommelde met zijn vette vingers op zijn dikke pens. Ook hij was waarschijnlijk wat aangekomen. Hij dacht even terug aan de ouders van Dorien. Goede vrienden die net zo van het leven konden genieten als hij. Voor hun dochter was dat wel anders. Dat wist hij. Hij droomde een beetje weg, maar schrok plotseling op: de bel.
De secretaresse meldde dat Dorien en Peter waren gearriveerd. Precies op de afgesproken tijd. Hij vreesde een pittig gesprek. Zoog zichzelf vol met goede moed en liep naar de deur van zijn kantoor om ze binnen te laten. Hij opende de deur van zijn kantoor en zag Dorien met de rug naar hem toe zitten. Hij herkende haar donkere haardos. Ze leek op haar moeder, besefte hij.
Hij liep in de richting waar ze zat om haar te begroeten en een hand te geven. Hij wist niet wat hij zag. Zijn ogen puilden uit. Wat was hier gebeurd? Hij gaf haar een hand, maar stamelde en keek haar met grote ogen aan. Ze had duidelijk een voller gezicht gekregen. Met moeite probeerde ze zichzelf op te hijsen. Hij zag hoe ze zich vasthield aan de tafel en voorzichtig omhoog kwam.
Hij zag een imposant lichaam oprijzen. Wat een figuur had ze gekregen. Ze leek hoogzwanger van een drieling. Haar buik bolde als een heuse ballon naar voren. Klaar om op te stijgen. Hij viel op en al het andere leek in het niets weg te vallen. Hij keek eens goed naar haar borsten, maar ze waren amper gegroeid. Ook haar bovenbenen en heupen leken nauwelijks te zijn gegroeid. Alleen maar die buik. Als een imposant bouwwerk.
'Goedemorgen meneer van Duurma', zei ze met een brede glimlach op haar gezicht. Hij stamelde iets. 'Is er iets aan de hand?' vroeg ze. 'Misschien moet u een glaasje water hebben.' Ze boog in de richting van de secretaresse. 'Wilt u een glaasje water voor hem halen.' Hij zuchtte en steunde en nam snel een slok van het glaasje water waarmee zijn secretaresse kwam aansnellen. 'Sorry', zei hij en probeerde zich weer te hervatten. 'Kom maar mee naar mijn kantoor.'
Ze waggelde achter hem aan. Hij hoorde haar hijgen van de inspanning. Wat een gelijkenis met haar moeder. Toen hij het echtpaar leerde kennen was zij misschien even zwaar als haar dochter nu. Ook bij haar was het in de buik geschoten. De snelle groei was misschien op een iets andere manier tot stand gekomen, maar het effect leek hetzelfde. Iedereen vroeg haar of ze misschien zwanger was. Karel verwachtte dat Dorien deze vraag ook voortdurend gesteld kreeg.
Hij had het even met haar te doen. Hij had veel verwacht, maar dit sloeg werkelijk alles. Hij stond klaar om een escardon advocaten te ontvangen. Had zich helemaal juridisch voorbereid om enig weerstand te bienden in het vuurgevecht. Maar wat hij hier zag staan. Iemand die clausule helemaal had ingewilligd. Hij kon met een gerust hart het geld van de overledenen aan haar overlaten. Hier was een laatste wens vervuld.
Ze volgden, hij wees ze een stoel en ging zelf achter zijn bureau zitten. Nog altijd verbaasd keek hij haar aan. Wat was hier gebeurd?
Lees het vijftiende en laatste deel van Goudbuikje: Goudbuikje (slot) »
Reacties
Een reactie posten