Aan het werk (10) – Strak mantelpakje
Mieke is net afgestudeerd en heeft een baantje gevonden als secretaresse. Haar baas wil graag dat ze wat voller wordt. Hij meet daar de weelde van het bedrijf uit. Het maatpakje dat ze gekocht heeft in haar eerste werkweek, past ze niet meer. Ze merkt dat het bloesje wel heel strak is gaan zitten. Ze ontwikkelt een heus buikje. Zou haar baas dat wel willen?
Uitgerekend die maandagmorgen versliep Mieke zich. Ze had zich zondagavond ook wel erg volgegeten bij het all-you-can-eat-restaurant. Gelukkig hoefde ze niet ver naar huis. De taxi leverde haar keurig af. Dat was ook wel nodig. Ze kon zich nauwelijks meer verroeren. Moe van al dat eten en met een immens volle buik was ze op de bank in slaap gevallen.
Met een schok was ze wakker geworden van haar mobieltje. Meneer Peters. 'Waar blijf je?' vroeg hij. Ze stond snel op. 'Ik ben er zo', antwoordde ze snel. 'Ik heb wat lekkers voor je meegenomen.' Ze zuchtte, liep naar de spiegel en prikte in de buik die onder haar shirtje uitstak. 'Wat zal meneer Peters van je vinden?' Ze grinnikte. 'Ik hoop dat hij het niet erg vindt. Straks eet hij het lekkers zelf op en dat wil ik echt niet, want ik heb enorme honger.'
Ze kreeg het mantelpakje nauwelijks over haar heupen. Het paste amper. Haar buik drukte het bloesje tot het uiterste naar buiten. Ze kreeg het van onderen nauwelijks meer onder de band van het korte rokje. Het rokje op haar beurt, kon ze niet meer dichtkrijgen. Ze hield haar grote buik in en probeerde de onderste sluiting aan elkaar te krijgen. De bovenste en de middelste lukten in elk geval niet. Voor de onderste leek ze alle lucht uit haar lichaam te moeten blazen.
De metalen sluiting trok bijna open. Het leek of haar rokje elk moment uit elkaar zou kunnen knallen. Ze stapte de auto in en reed naar het werk. Het was een kort ritje dat ze aanvankelijk ook wel fietste. Nu merkte ze dat meer hield van het gemak van haar auto. Ze arriveerde en zag dat de auto van meneer Peters weg was. Ze stapte uit haar auto en nam in het gebouw de lift. De trap vond ze veel te inspannend. Bovendien voelde het of haar kleren elk moment uit elkaar konden scheuren.
De stof vertoonde overal de overvloedige vormen van haar nieuwe lichaam. Haar onderbuik welfde helemaal in het rokje. Als ze ging zitten, stond de sluiting helemaal strak. Ze hoopte dat vandaag geen bezoek kwam op kantoor, de halfopen sluiting zou iedereen moeten opvallen. Ze liep haar kamer in. Er lag een briefje op tafel. 'Ik moet naar een opdrachtgever vanmiddag. In de koelkast vind je wat lekkers.'
Ze opende de koelkast en zag er een heuse taartdoos staan. Ze opende de doos en zag een heerlijke rijstenvlaai. Wow, dat vond ze werkelijk heerlijk. Ze zag dat meneer Peters de vlaai al in handzame stukken had gesneden. Ze had niet ontbeten en had een reuzenhonger. Op het aanrecht van het keukentje stond een doosje met overheerlijke croissantjes en chocoladebroodjes. Ze pakte er gelijk een paar en liep al etend terug naar haar bureau.
Driftig sloeg ze aan het werk. Er waren nog een paar brieven op te stellen. Ook wilde meneer Peters een offerte hebben uitgewerkt. Op haar bureau lagen wat velletjes met de uitgescheven berekening. Ze moest het in het model passen. In de paar weken die ze hier werkte was ze er aardig bedreven in geraakt. Wel merkte ze na het eten van de broodjes dat ze nog altijd een reuzentrek had. Ze zette de doos met broodjes maar op de rand van het bureau. Bij het eten dronk ze thee waarbij ze flink wat suiker in het warme vocht deed. Ze was een zoetekauwer geworden.
De broodjes verdwenen stuk voor stuk in haar hongerige maag. Wat een hoeveelheid eten wist haar lichaam te verstouwen. Ze merkte nog altijd honger, terwijl de broodjes allemaal op waren. Daarom nam ze een halve rijstenvlaai toe. Wat smaakte dat geweldig. Die rijstenbrei in combinatie met de slagroom. Zoet en romig tegelijk.
Ze sloeg driftig aan het werk, graaide af en toe in de schaal met M&M's die naast haar bureau stond. Er was genoeg te eten hier. Haar pakje hield het bijna niet meer. Ze vreesde het ergste. Zeker omdat tegen het middaguur een overheerlijke pizza werd bezorgd. Ze nam het met plezier in ontvangst en werkte vrijwel gelijktijdig de offerte en de brieven uit. Het belangrijkste werk was gedaan. Ze kon wel eventjes gaan liggen op de bank.
Met een schok werd ze wakker. Ze hoorde gestommel uit de kamer van meneer Peters. Er viel iets op de grond. Een kopje of zo. Daarna volgde een vloek. Toen riep hij haar. 'Mieke wil je even komen. Er is iets op de grond gevallen.' Ze kwam overeind, zag de lege pizzadoos op haar bureau liggen en voelde hoe leeg haar maag weer was, Ze had weer honger gekregen. Traag liep ze naar zijn kantoor, opende de deur en zag een gebroken kopje op de grond liggen. De koffie lag in een plasje er omheen.
'Ik heb het hartstikke druk', zei hij. 'En nu is ook nog dit kopje gevallen.' Het kopje was van zijn bureau af gevallen en lag nu in gruzzelementen op de grond. 'Zou jij het voor mij willen opruimen, dan kan ik dit nog even afmaken. Over een halfuurtje komt de koerier de offerte afhalen.' Ze liep naar de plek des onheils en bukte voorover. 'Ratssj', hoorde ze.
Lees het elfde deel van Aan het werk: Uit de kleren »
Strak mantelpakje
Uitgerekend die maandagmorgen versliep Mieke zich. Ze had zich zondagavond ook wel erg volgegeten bij het all-you-can-eat-restaurant. Gelukkig hoefde ze niet ver naar huis. De taxi leverde haar keurig af. Dat was ook wel nodig. Ze kon zich nauwelijks meer verroeren. Moe van al dat eten en met een immens volle buik was ze op de bank in slaap gevallen.
Met een schok was ze wakker geworden van haar mobieltje. Meneer Peters. 'Waar blijf je?' vroeg hij. Ze stond snel op. 'Ik ben er zo', antwoordde ze snel. 'Ik heb wat lekkers voor je meegenomen.' Ze zuchtte, liep naar de spiegel en prikte in de buik die onder haar shirtje uitstak. 'Wat zal meneer Peters van je vinden?' Ze grinnikte. 'Ik hoop dat hij het niet erg vindt. Straks eet hij het lekkers zelf op en dat wil ik echt niet, want ik heb enorme honger.'
Ze kreeg het mantelpakje nauwelijks over haar heupen. Het paste amper. Haar buik drukte het bloesje tot het uiterste naar buiten. Ze kreeg het van onderen nauwelijks meer onder de band van het korte rokje. Het rokje op haar beurt, kon ze niet meer dichtkrijgen. Ze hield haar grote buik in en probeerde de onderste sluiting aan elkaar te krijgen. De bovenste en de middelste lukten in elk geval niet. Voor de onderste leek ze alle lucht uit haar lichaam te moeten blazen.
De metalen sluiting trok bijna open. Het leek of haar rokje elk moment uit elkaar zou kunnen knallen. Ze stapte de auto in en reed naar het werk. Het was een kort ritje dat ze aanvankelijk ook wel fietste. Nu merkte ze dat meer hield van het gemak van haar auto. Ze arriveerde en zag dat de auto van meneer Peters weg was. Ze stapte uit haar auto en nam in het gebouw de lift. De trap vond ze veel te inspannend. Bovendien voelde het of haar kleren elk moment uit elkaar konden scheuren.
De stof vertoonde overal de overvloedige vormen van haar nieuwe lichaam. Haar onderbuik welfde helemaal in het rokje. Als ze ging zitten, stond de sluiting helemaal strak. Ze hoopte dat vandaag geen bezoek kwam op kantoor, de halfopen sluiting zou iedereen moeten opvallen. Ze liep haar kamer in. Er lag een briefje op tafel. 'Ik moet naar een opdrachtgever vanmiddag. In de koelkast vind je wat lekkers.'
Ze opende de koelkast en zag er een heuse taartdoos staan. Ze opende de doos en zag een heerlijke rijstenvlaai. Wow, dat vond ze werkelijk heerlijk. Ze zag dat meneer Peters de vlaai al in handzame stukken had gesneden. Ze had niet ontbeten en had een reuzenhonger. Op het aanrecht van het keukentje stond een doosje met overheerlijke croissantjes en chocoladebroodjes. Ze pakte er gelijk een paar en liep al etend terug naar haar bureau.
Driftig sloeg ze aan het werk. Er waren nog een paar brieven op te stellen. Ook wilde meneer Peters een offerte hebben uitgewerkt. Op haar bureau lagen wat velletjes met de uitgescheven berekening. Ze moest het in het model passen. In de paar weken die ze hier werkte was ze er aardig bedreven in geraakt. Wel merkte ze na het eten van de broodjes dat ze nog altijd een reuzentrek had. Ze zette de doos met broodjes maar op de rand van het bureau. Bij het eten dronk ze thee waarbij ze flink wat suiker in het warme vocht deed. Ze was een zoetekauwer geworden.
De broodjes verdwenen stuk voor stuk in haar hongerige maag. Wat een hoeveelheid eten wist haar lichaam te verstouwen. Ze merkte nog altijd honger, terwijl de broodjes allemaal op waren. Daarom nam ze een halve rijstenvlaai toe. Wat smaakte dat geweldig. Die rijstenbrei in combinatie met de slagroom. Zoet en romig tegelijk.
Ze sloeg driftig aan het werk, graaide af en toe in de schaal met M&M's die naast haar bureau stond. Er was genoeg te eten hier. Haar pakje hield het bijna niet meer. Ze vreesde het ergste. Zeker omdat tegen het middaguur een overheerlijke pizza werd bezorgd. Ze nam het met plezier in ontvangst en werkte vrijwel gelijktijdig de offerte en de brieven uit. Het belangrijkste werk was gedaan. Ze kon wel eventjes gaan liggen op de bank.
Met een schok werd ze wakker. Ze hoorde gestommel uit de kamer van meneer Peters. Er viel iets op de grond. Een kopje of zo. Daarna volgde een vloek. Toen riep hij haar. 'Mieke wil je even komen. Er is iets op de grond gevallen.' Ze kwam overeind, zag de lege pizzadoos op haar bureau liggen en voelde hoe leeg haar maag weer was, Ze had weer honger gekregen. Traag liep ze naar zijn kantoor, opende de deur en zag een gebroken kopje op de grond liggen. De koffie lag in een plasje er omheen.
'Ik heb het hartstikke druk', zei hij. 'En nu is ook nog dit kopje gevallen.' Het kopje was van zijn bureau af gevallen en lag nu in gruzzelementen op de grond. 'Zou jij het voor mij willen opruimen, dan kan ik dit nog even afmaken. Over een halfuurtje komt de koerier de offerte afhalen.' Ze liep naar de plek des onheils en bukte voorover. 'Ratssj', hoorde ze.
Lees het elfde deel van Aan het werk: Uit de kleren »
Reacties
Een reactie posten