Aan het werk (5) – Hardlopen
Mieke heeft een baantje gevonden als secretaresse. Ze ontdekt dat haar baas meer wil dan alleen werk. Hij ziet haar graag wat molliger en heeft daar veel voor over. Zo krijgt ze de eerste week veel te eten aangeboden. Ze wil eigenlijk hardlopen op zondagmorgen. Maar als ze denkt aan de taart in de koelkast, is het voornemen snel vervlogen.
Het was zondagmorgen. Ze werkte nu een week voor meneer Peters. Mieke ging altijd even hardlopen. Ze voelde zich moe en had een immense honger. Hoe ze gisteren ook haar best had gedaan. Ze had zich werkelijk een slag in de rondte gegeten. Haar volle maag wees een eind omhoog toen ze in bed geplofd was. Daar kon werkelijk niks meer bij. Ze ademde zwaar, voelde zich misselijk en dacht elk moment te moeten overgeven. Ze bleef heel rustig liggen, waarna ze een diepe slaap viel. Nu was ze dus wakker. Terwijl ze altijd ging hardlopen.
Ze liep naar de koelkast en zag de slagroomtaart die ze gisteren gehaald had. De hele dag had ze braaf gegeten. Vlak voor sluitingstijd haalde ze nog een taart bij de Hema. Ze was geschrokken hoeveel ze gegeten had. Hoeveel er in haar lichaam kon aan voedsel. Maar vanmorgen vond ze het genoeg. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en meende echt een vollere vrouw te zien staan. Of het mogelijk was, wist ze niet. Ze had weleens vaker een paar dagen achter elkaar flink gegeten.
Nu wilde ze doen wat ze altijd deed op zondagmorgen: hardlopen. Waarom zou ze vandaag een uitzondering maken? Ze trok haar sportbeha aan en haar korte broekje. Het liep wat stroever over haar bovenbenen. Zou er inderdaad wat bijgekomen zijn? De beha knelde zwaarder dan anders. Zou ze vollere borsten hebben gekregen. Haar shirtje welfde iets vooruit en het leek of hij bij elke beweging iets omhoog kroop.
Bij het rennen voelde ze ook dat haar lijf wat zwaarder was dan eerder. Haar borsten schudden wilder heen en weer. Rond haar heupen leek het of alles wat meer bewoog dan anders. Het was een misvatting natuurlijk. Die nauwelijks waarneembare gewichtstoename kon ze onmogelijk zo sterk merken als zij meende te merken. Ook al dacht ze even dat het haar wat meer inspanning kostte dan anders. Ze kwam tevreden thuis.
Tot haar eigen verbazing dook ze wel op de slagroomtaart. Ze snoepte hem zeker tot op de helft weg. Dat verwachtte ze zelf ook niet. Terwijl ze zo aan het snoepen was, verbaasde ze zich over meneer Peters. Zeker, ze was mager. Dat was ze ook altijd geweest. Ze wist niet beter. Maar zag er daarom ook verschrikkelijk uit? Ze nam weer een hap van de taart. Dat ze voor hem dit aan het doen was, terwijl ze voorheen altijd intensief met sport bezig was.
Ze zou er maandag nog eens goed met hem over praten. Ze hoefde zich toch niet de wet te laten voorschrijven door deze man. Het was een baantje zoals er vele waren. Ze vond dat ze zich niet moest laten koeieneren door zo'n man. Hij mocht dan misschien een mening hebben over haar slanke lijn. Waarom heeft hij haar aangenomen als hij een dik iemand zoekt? Dan had hij net zo goed een dikke koe kunnen aannemen in plaats van haar. Ze vond dat hij eens moest stoppen het onmogelijke te eisen. Bovendien sloeg hij haar op haar billen. Ze vond het onfatsoenlijk en vrouwonvriendelijk.
Die maandag verscheen ze weer aan zijn bureau. Ze had zich voorgenomen hem maar eens flink de waarheid te zeggen. Hij mocht vinden van haar wat hij wilde, maar ze liet zich niet de wet voorschrijven door hem. Zo verscheen ze aan zijn bureau. 'Waar is mijn koffie?' vroeg hij haar terwijl hij van zijn werk opkeek. Ze knikte. 'Ik ga het halen.' Ze voelde haar knieën knikken. Hier was geen goed voornemen tegen bestand.
Even later verscheen ze met het kopje. Hij roerde uitgebreid terwijl van het papier las dat voor hem lag. Hij nam een slok. 'Ik heb toch gezegd: wolkje melk en geen suiker'. Ze liep weg. 'Ik wil de rest van de ochtend niet gestoord worden', zei hij. 'Neem gerust wat extra's. Ik heb wat in de koelkast gelegd.' Ze opende de koelkast en zag een enorme taart staan. Ze merkte dat haar maag knorde. Ze had geen ontbijt genomen. Ze vond dat ze wat rustiger moest doen met eten.
Ze gooide de deur van de koelkast dicht. Bij het nieuwe kopje koffie dat ze bracht, keek hij niet eens op. Hij zweeg zelfs. Ze vroeg zich af hoe een medewerker het met hem vol hield. Ze ging aan het werk. De telefoon ging regelmatig. Of ze meneer Peters mochten spreken. 'Hij zit in bespreking', zei ze. Daarna schreef ze netjes de gegevens van de persoon op en ging verder met haar werk.
De heerlijke taart in de koelkast spookte door haar hoofd. Ze merkte dat haar aandacht telkens wegdreef naar de heerlijke taart. Het voornemen niet meer te eten werd ernstig op de proef gesteld. Zeker toen ze even wegliep naar het toilet en bij terugkomst een groot stuk taart op haar bureau aantrof. Hij moest het er hebben neergelegd. De eerste minuten keek ze nog weg van het stuk taart, maar het lukte niet.
Haar maag knorde. Ze voelde hoe haar mond vol water liep. Ze watertande voor het eerst van haar leven. Opeens pakte ze het stuk van de schaal en schrokte het in 1 keer op. Wat een honger had ze. Wat was dit heerlijk. Dit smaakte naar meer. Voor ze er goed erg in had, verdween de helft van de taart in haar maag. Tevreden leunde ze achterover en streelde over de uitpuilende buik. Wat had dit goed gesmaakt.
Niet veel later, het was al lunchtijd, verscheen de pizzacourier. Naast een lekkere kaaspizza presenteerde hij een lasagne. Het warme bakje met de pasta en veel gesmolten kaas lepelde ze snel leeg. Ze merkte hoe het machtige eten haar op haar gemak stelde. Ze voelde hoe haar lichaam gewend was geraakt aan de flinke porties. Haar lijf schreeuwde om eten. Zo verdwenen haar voornemens als sneeuw voor de zon. Haar idee om te gaan lijnen hield geen stand en haar plan om ontslag te nemen, was eveneens helemaal weg.
De dagen erna genoot ze van het vele eten dat meneer Peters haar aanbood. Ze was de hele dag aan het eten in plaats dat ze aan het werk was. Over haar vertaalwerk hoorde ze haar baas niet meer. Hij zei niks meer over het kopje koffie dat ze 's morgens voor hem inschonk en op zijn bureau zette. Het was de enige keer van de dag dat ze hem iets aanbood. De inhoud uit de grote schaal met M&M's verdween helemaal in haar keel. Hij nam niks.
Lees het zesde deel van Aan het werk: Check-up »
Hardlopen
Het was zondagmorgen. Ze werkte nu een week voor meneer Peters. Mieke ging altijd even hardlopen. Ze voelde zich moe en had een immense honger. Hoe ze gisteren ook haar best had gedaan. Ze had zich werkelijk een slag in de rondte gegeten. Haar volle maag wees een eind omhoog toen ze in bed geplofd was. Daar kon werkelijk niks meer bij. Ze ademde zwaar, voelde zich misselijk en dacht elk moment te moeten overgeven. Ze bleef heel rustig liggen, waarna ze een diepe slaap viel. Nu was ze dus wakker. Terwijl ze altijd ging hardlopen.
Ze liep naar de koelkast en zag de slagroomtaart die ze gisteren gehaald had. De hele dag had ze braaf gegeten. Vlak voor sluitingstijd haalde ze nog een taart bij de Hema. Ze was geschrokken hoeveel ze gegeten had. Hoeveel er in haar lichaam kon aan voedsel. Maar vanmorgen vond ze het genoeg. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en meende echt een vollere vrouw te zien staan. Of het mogelijk was, wist ze niet. Ze had weleens vaker een paar dagen achter elkaar flink gegeten.
Nu wilde ze doen wat ze altijd deed op zondagmorgen: hardlopen. Waarom zou ze vandaag een uitzondering maken? Ze trok haar sportbeha aan en haar korte broekje. Het liep wat stroever over haar bovenbenen. Zou er inderdaad wat bijgekomen zijn? De beha knelde zwaarder dan anders. Zou ze vollere borsten hebben gekregen. Haar shirtje welfde iets vooruit en het leek of hij bij elke beweging iets omhoog kroop.
Bij het rennen voelde ze ook dat haar lijf wat zwaarder was dan eerder. Haar borsten schudden wilder heen en weer. Rond haar heupen leek het of alles wat meer bewoog dan anders. Het was een misvatting natuurlijk. Die nauwelijks waarneembare gewichtstoename kon ze onmogelijk zo sterk merken als zij meende te merken. Ook al dacht ze even dat het haar wat meer inspanning kostte dan anders. Ze kwam tevreden thuis.
Tot haar eigen verbazing dook ze wel op de slagroomtaart. Ze snoepte hem zeker tot op de helft weg. Dat verwachtte ze zelf ook niet. Terwijl ze zo aan het snoepen was, verbaasde ze zich over meneer Peters. Zeker, ze was mager. Dat was ze ook altijd geweest. Ze wist niet beter. Maar zag er daarom ook verschrikkelijk uit? Ze nam weer een hap van de taart. Dat ze voor hem dit aan het doen was, terwijl ze voorheen altijd intensief met sport bezig was.
Ze zou er maandag nog eens goed met hem over praten. Ze hoefde zich toch niet de wet te laten voorschrijven door deze man. Het was een baantje zoals er vele waren. Ze vond dat ze zich niet moest laten koeieneren door zo'n man. Hij mocht dan misschien een mening hebben over haar slanke lijn. Waarom heeft hij haar aangenomen als hij een dik iemand zoekt? Dan had hij net zo goed een dikke koe kunnen aannemen in plaats van haar. Ze vond dat hij eens moest stoppen het onmogelijke te eisen. Bovendien sloeg hij haar op haar billen. Ze vond het onfatsoenlijk en vrouwonvriendelijk.
Die maandag verscheen ze weer aan zijn bureau. Ze had zich voorgenomen hem maar eens flink de waarheid te zeggen. Hij mocht vinden van haar wat hij wilde, maar ze liet zich niet de wet voorschrijven door hem. Zo verscheen ze aan zijn bureau. 'Waar is mijn koffie?' vroeg hij haar terwijl hij van zijn werk opkeek. Ze knikte. 'Ik ga het halen.' Ze voelde haar knieën knikken. Hier was geen goed voornemen tegen bestand.
Even later verscheen ze met het kopje. Hij roerde uitgebreid terwijl van het papier las dat voor hem lag. Hij nam een slok. 'Ik heb toch gezegd: wolkje melk en geen suiker'. Ze liep weg. 'Ik wil de rest van de ochtend niet gestoord worden', zei hij. 'Neem gerust wat extra's. Ik heb wat in de koelkast gelegd.' Ze opende de koelkast en zag een enorme taart staan. Ze merkte dat haar maag knorde. Ze had geen ontbijt genomen. Ze vond dat ze wat rustiger moest doen met eten.
Ze gooide de deur van de koelkast dicht. Bij het nieuwe kopje koffie dat ze bracht, keek hij niet eens op. Hij zweeg zelfs. Ze vroeg zich af hoe een medewerker het met hem vol hield. Ze ging aan het werk. De telefoon ging regelmatig. Of ze meneer Peters mochten spreken. 'Hij zit in bespreking', zei ze. Daarna schreef ze netjes de gegevens van de persoon op en ging verder met haar werk.
De heerlijke taart in de koelkast spookte door haar hoofd. Ze merkte dat haar aandacht telkens wegdreef naar de heerlijke taart. Het voornemen niet meer te eten werd ernstig op de proef gesteld. Zeker toen ze even wegliep naar het toilet en bij terugkomst een groot stuk taart op haar bureau aantrof. Hij moest het er hebben neergelegd. De eerste minuten keek ze nog weg van het stuk taart, maar het lukte niet.
Haar maag knorde. Ze voelde hoe haar mond vol water liep. Ze watertande voor het eerst van haar leven. Opeens pakte ze het stuk van de schaal en schrokte het in 1 keer op. Wat een honger had ze. Wat was dit heerlijk. Dit smaakte naar meer. Voor ze er goed erg in had, verdween de helft van de taart in haar maag. Tevreden leunde ze achterover en streelde over de uitpuilende buik. Wat had dit goed gesmaakt.
Niet veel later, het was al lunchtijd, verscheen de pizzacourier. Naast een lekkere kaaspizza presenteerde hij een lasagne. Het warme bakje met de pasta en veel gesmolten kaas lepelde ze snel leeg. Ze merkte hoe het machtige eten haar op haar gemak stelde. Ze voelde hoe haar lichaam gewend was geraakt aan de flinke porties. Haar lijf schreeuwde om eten. Zo verdwenen haar voornemens als sneeuw voor de zon. Haar idee om te gaan lijnen hield geen stand en haar plan om ontslag te nemen, was eveneens helemaal weg.
De dagen erna genoot ze van het vele eten dat meneer Peters haar aanbood. Ze was de hele dag aan het eten in plaats dat ze aan het werk was. Over haar vertaalwerk hoorde ze haar baas niet meer. Hij zei niks meer over het kopje koffie dat ze 's morgens voor hem inschonk en op zijn bureau zette. Het was de enige keer van de dag dat ze hem iets aanbood. De inhoud uit de grote schaal met M&M's verdween helemaal in haar keel. Hij nam niks.
Lees het zesde deel van Aan het werk: Check-up »
mooi...jammer dat er zoveel tijd tussen zit
BeantwoordenVerwijderenja, je zouden vaker een nieuw deel van het verhaal er op moeten zette
BeantwoordenVerwijderen