De cruise 11 – Naar huis
Jan en zijn vrouw Miranda gaan op een cruise. Ze nemen de dochter van Miranda, Lisa en haar nichtje Jolanda mee. Bijna 5 weken lang krijgen ze de lekkerste maaltijden. Ze nemen het er flink van. Dat blijft niet alleen voor Jan en Miranda zonder gevolgen. Lisa verandert in een dikke studente. Maar aan alles komt een eind, ook aan een dikmakende cruise. Ze gaan terug naar huis.
De laatste dagen schoten voorbij. Lisa en Jolanda kwamen niet meer van de eetzalen af. Alleen om even te herstellen van de zware en copueuze maaltijden. Het leek of ze in die laatste week meer aten dan in de 3 weken ervoor. Dag en nacht aten ze. Ze namen alleen rust om eventjes bij te komen. Ik wist niet dat er zoveel eten in een mens kon verdwijnen. Een normaal mens zou een week nodig hebben om al het voedsel te verwerken dat de 2 dames naar binnen werkte in een middag. Wat konden ze eten.
Dat was ze natuurlijk aan te zien. Ze droegen flink wat nieuwe bagage bij zich. 'Pas maar op, straks moet je bijbetalen in het vliegtuig', grapte ik. 'Je hebt immers flink wat meer bij je dan op de heenreis.' We zaten aan ons laatste ontbijt. De cruise was bijna voorbij. Ik merkte dat ik er een beetje mistroostig van werd. De wekenlange verzorging had mij goed gedaan. Heerlijk had ik gerelaxed. Alleen maar zitten en eten. De enige lichaamsbeweging waren de loopjes van en naar het restaurant geweest. Dan nam ik ook nog eens altijd de lift.
Ik genoot van de heerlijke zachte broodjes. Het warme deeg van de croissantjes. De chocolade van de chocoladebroodjes. Of de stukjes roomkaas die ik tussendoor snoepte. Mijn familie zat bij mij aan tafel. Dat wil zeggen, mijn vrouw Miranda, haar dochter Lisa en het nichtje Jolanda. Ik probeerde voor de geest te halen hoe wij er uitzagen 4 weken terug, bij het begin van de cruise. Ik keek van achter mijn eigen flinke pens. Ik was aardig aangekomen. Zeker in de laatste week. Ik had het er nog even van genomen. Onder het motto dat het binnenkort voorbij was. Dan moesten we zelf naar de winkel en in de keuken staan onze maaltjes bereiden.
De jongens van de bediening kwamen langs. Ze hadden een grote taart bij zich. 'Die is voor jou Lisa. We zullen je gaan missen', knipoogde de kelner. Lisa was helemaal ontroerd door de enorme taart die ze voor haar hadden gebakken. 'Lisa tot ziens', stond erop in dikke roomletters. 'Is die helemaal voor mij', glimlachte ze. 'Helemaal voor jou.'
Ze zette zich aan de enorme taart. Als ik dit een maand geleden tegen haar verteld zou hebben, had ze met afgrijzen gereageerd. Nu zette ze zich vol overgave aan de enorme massa calorien. Het room gleed naar binnen, de stukjes cake beet ze liefdevol door en ze liet het chocolade op haar tong smelten. 'Wat is dit heerlijk', zei ze met volle mond. De slagroom kleefde aan haar lippen. 'Heerlijk. Ontzettend bedankt', zei ze. Ze stond op en gaf de vriendelijke kelner een dikke zoen. 'Ik kom snel weer', fluisterde ze hem. Hij knipoogde in mijn richting. Ik zag hoe hij zijn hand op haar dikke buik legde. 'Je bent mooi geworden', fluisterde hij. 'De cruise heeft je goedgedaan.'
Ik dacht terug aan gisteravond dat ik Miranda over haar dikke buik streelde. Ze was ook heel dik geworden. Zeker 40 nieuwe kilo's vergezelden haar. Onze buiken drukten tegen elkaar aan als we in een innige verstrengeling lagen. Vet tegen vet. We waren ontzettend dik geworden. 'En weet je', zei ze. 'Ik vind het eigenlijk best lekker die nieuwe kilo's.' Ze klopte met haar vlakke hand op haar dikke buik. Hij was echt flink gegroeid. En ik moest het haar nageven. Ik vond het ook best lekker voelen al dat nieuwe gewicht.
Zeker toen we even later in het vliegtuig zaten op de terugreis. We waren uitgeput van de rit door de vertrekhal. Al het lopen, wachten en staan. Lisa was vrij snel al op zoek gegaan naar iets te eten. Ze had honger gekregen, vertelde ze. Ze haalde een portie bij de Burgerking waar normaal een flink gezin van zou eten. Ze verorberde het in no time. Haar nicht had met haar meegedaan en zeker zoveel meegenomen.
Bij het omdoen van de gordels in het vliegtuig merkte ik dat het een stuk moeilijker ging dan een maand geleden. Op mijn schoot lag een flnke buik. Ook ik had het er goed van genomen. Het zou mij niet verbazen als er een kilo of 30 bijgekomen was. Naast mij zat Miranda. Ook op haar schoot lag een overweldigende vetmassa. Wat was ze mooi dik geworden zeg. Haar grote borsten rustten op haar bovenbuik en schommelden zachtjes op de bewegingen van het vliegtuig. Onderwijl zat ze met de vliegtuigmaaltijd op schoot. Ze schoof het snel naar binnen, liet een zacht boertje en zei: 'Tjonge wat weinig. Ik heb nog honger zeg.' Gelukkig toverde ze een groot pak met snickers en verslond de ene na de andere. Voor ze er erg in had verdwenen er 6 in haar mond. Tevreden legde ze haar hand op haar buik en viel in slaap.
Aan de andere kant van het gangpad zaten onze dikkerdjes Lisa en Jolanda. Wat waren ze dik geworden. Ik schatte dat Lisa zeker 50 kilo extra gewicht bij zich droeg. Ze moest aan de stewardesse een extra riemstuk vragen omdat ze haar buik er niet meer onder kreeg. Op de heenreis had ze om haar nicht moeten lachen die hetzelfde euvel had. Nu gespte ze zichzelf trots met het extra stukje riem. Ze leek inderdaad dikker geworden dan haar nicht.
We hadden niet meer kunnen wegen. Zodoende was de laatste weegsessie een week of 3 eerder geweest. We waren erg nieuwsgierig geworden. 'Thuis gaan we wegen', beloofden we elkaar terwijl het vliegtuig de eindbestemming naderde. Onderwijl zag ik dat Miranda de laatste snickers uit het pak van 12 naar binnen werkte. Ze kon het ook goed, net als haar dochter. Lisa en Jolanda hadden hun eigen familiepakken met candybars al naar binnen gewerkt. 'Ik heb nog steeds honger', klaagde Lisa. Gelukkig zette het vliegtuig de landing in.
Lees het twaalfde deel van De cruise: Aankomst »
Naar huis
De laatste dagen schoten voorbij. Lisa en Jolanda kwamen niet meer van de eetzalen af. Alleen om even te herstellen van de zware en copueuze maaltijden. Het leek of ze in die laatste week meer aten dan in de 3 weken ervoor. Dag en nacht aten ze. Ze namen alleen rust om eventjes bij te komen. Ik wist niet dat er zoveel eten in een mens kon verdwijnen. Een normaal mens zou een week nodig hebben om al het voedsel te verwerken dat de 2 dames naar binnen werkte in een middag. Wat konden ze eten.
Dat was ze natuurlijk aan te zien. Ze droegen flink wat nieuwe bagage bij zich. 'Pas maar op, straks moet je bijbetalen in het vliegtuig', grapte ik. 'Je hebt immers flink wat meer bij je dan op de heenreis.' We zaten aan ons laatste ontbijt. De cruise was bijna voorbij. Ik merkte dat ik er een beetje mistroostig van werd. De wekenlange verzorging had mij goed gedaan. Heerlijk had ik gerelaxed. Alleen maar zitten en eten. De enige lichaamsbeweging waren de loopjes van en naar het restaurant geweest. Dan nam ik ook nog eens altijd de lift.
Ik genoot van de heerlijke zachte broodjes. Het warme deeg van de croissantjes. De chocolade van de chocoladebroodjes. Of de stukjes roomkaas die ik tussendoor snoepte. Mijn familie zat bij mij aan tafel. Dat wil zeggen, mijn vrouw Miranda, haar dochter Lisa en het nichtje Jolanda. Ik probeerde voor de geest te halen hoe wij er uitzagen 4 weken terug, bij het begin van de cruise. Ik keek van achter mijn eigen flinke pens. Ik was aardig aangekomen. Zeker in de laatste week. Ik had het er nog even van genomen. Onder het motto dat het binnenkort voorbij was. Dan moesten we zelf naar de winkel en in de keuken staan onze maaltjes bereiden.
De jongens van de bediening kwamen langs. Ze hadden een grote taart bij zich. 'Die is voor jou Lisa. We zullen je gaan missen', knipoogde de kelner. Lisa was helemaal ontroerd door de enorme taart die ze voor haar hadden gebakken. 'Lisa tot ziens', stond erop in dikke roomletters. 'Is die helemaal voor mij', glimlachte ze. 'Helemaal voor jou.'
Ze zette zich aan de enorme taart. Als ik dit een maand geleden tegen haar verteld zou hebben, had ze met afgrijzen gereageerd. Nu zette ze zich vol overgave aan de enorme massa calorien. Het room gleed naar binnen, de stukjes cake beet ze liefdevol door en ze liet het chocolade op haar tong smelten. 'Wat is dit heerlijk', zei ze met volle mond. De slagroom kleefde aan haar lippen. 'Heerlijk. Ontzettend bedankt', zei ze. Ze stond op en gaf de vriendelijke kelner een dikke zoen. 'Ik kom snel weer', fluisterde ze hem. Hij knipoogde in mijn richting. Ik zag hoe hij zijn hand op haar dikke buik legde. 'Je bent mooi geworden', fluisterde hij. 'De cruise heeft je goedgedaan.'
Ik dacht terug aan gisteravond dat ik Miranda over haar dikke buik streelde. Ze was ook heel dik geworden. Zeker 40 nieuwe kilo's vergezelden haar. Onze buiken drukten tegen elkaar aan als we in een innige verstrengeling lagen. Vet tegen vet. We waren ontzettend dik geworden. 'En weet je', zei ze. 'Ik vind het eigenlijk best lekker die nieuwe kilo's.' Ze klopte met haar vlakke hand op haar dikke buik. Hij was echt flink gegroeid. En ik moest het haar nageven. Ik vond het ook best lekker voelen al dat nieuwe gewicht.
Zeker toen we even later in het vliegtuig zaten op de terugreis. We waren uitgeput van de rit door de vertrekhal. Al het lopen, wachten en staan. Lisa was vrij snel al op zoek gegaan naar iets te eten. Ze had honger gekregen, vertelde ze. Ze haalde een portie bij de Burgerking waar normaal een flink gezin van zou eten. Ze verorberde het in no time. Haar nicht had met haar meegedaan en zeker zoveel meegenomen.
Bij het omdoen van de gordels in het vliegtuig merkte ik dat het een stuk moeilijker ging dan een maand geleden. Op mijn schoot lag een flnke buik. Ook ik had het er goed van genomen. Het zou mij niet verbazen als er een kilo of 30 bijgekomen was. Naast mij zat Miranda. Ook op haar schoot lag een overweldigende vetmassa. Wat was ze mooi dik geworden zeg. Haar grote borsten rustten op haar bovenbuik en schommelden zachtjes op de bewegingen van het vliegtuig. Onderwijl zat ze met de vliegtuigmaaltijd op schoot. Ze schoof het snel naar binnen, liet een zacht boertje en zei: 'Tjonge wat weinig. Ik heb nog honger zeg.' Gelukkig toverde ze een groot pak met snickers en verslond de ene na de andere. Voor ze er erg in had verdwenen er 6 in haar mond. Tevreden legde ze haar hand op haar buik en viel in slaap.
Aan de andere kant van het gangpad zaten onze dikkerdjes Lisa en Jolanda. Wat waren ze dik geworden. Ik schatte dat Lisa zeker 50 kilo extra gewicht bij zich droeg. Ze moest aan de stewardesse een extra riemstuk vragen omdat ze haar buik er niet meer onder kreeg. Op de heenreis had ze om haar nicht moeten lachen die hetzelfde euvel had. Nu gespte ze zichzelf trots met het extra stukje riem. Ze leek inderdaad dikker geworden dan haar nicht.
We hadden niet meer kunnen wegen. Zodoende was de laatste weegsessie een week of 3 eerder geweest. We waren erg nieuwsgierig geworden. 'Thuis gaan we wegen', beloofden we elkaar terwijl het vliegtuig de eindbestemming naderde. Onderwijl zag ik dat Miranda de laatste snickers uit het pak van 12 naar binnen werkte. Ze kon het ook goed, net als haar dochter. Lisa en Jolanda hadden hun eigen familiepakken met candybars al naar binnen gewerkt. 'Ik heb nog steeds honger', klaagde Lisa. Gelukkig zette het vliegtuig de landing in.
Lees het twaalfde deel van De cruise: Aankomst »
Reacties
Een reactie posten