De cruise 6 – Onherkenbaar
Jan en zijn vrouw Miranda gaan op een cruise. Ze nemen de dochter van Miranda, Lisa en haar nichtje Jolanda mee. Bijna 5 weken lang krijgen ze de lekkerste maaltijden. Het is allemaal onbeperkt en ze nemen het er flink van. Dat blijft niet alleen voor Jan en Miranda zonder gevolgen. Zo ontpopt het dikke nichtje Jolanda zich tot een obese dame. Lisa verandert in een dikke studente met de bijnaam: Miss Pregnant.
Het eten nam mij ook weer in beslag. Zodoende kon het mij gebeuren dat ik Lisa en haar nicht Jolanda een paar dagen uit het oog verloor. Ik was zelf ook te druk met het heerlijke eten naar binnen te schuiven. Net als mijn lief Miranda. Ze at de hele dag door,. Wij aten in andere eetzalen dan Lisa en Jolanda.
Bovendien hadden de dames zich een andere leefritme aangewend dan wij. Zaten wij om een uur of 11 aan het ontbijt, zij gingen tot diep in de nacht door en kwamen vaak niet veel eerder dan rond lunchtijd uit bed. De eetzalen waren 24 uur per dag overladen met eten, dus dat was geen enkel probleem.
We hadden ze een dag of 3 niet gezien. Wij lagen lekker aan het zwembad. De bikini van Miranda werd nu echt te klein. Haar tietenvlees welfde royaal over de randen heen. Ze leken wel muffins die over het papieren houdertje waren gerezen. Haar buik was werkelijk groot geworden.
Ze had de calorierijke lasagne van de laatste dagen goed gegeten. Ik had soms wat extra voor haar opgeschept en het viel mij op dat ze iedere keer keurig het bordje leegat. Het was nu te zien aan de enorme buik die er nu tussen de grote borsten en brede dijen hing.
Als ze zo lag in de strandstoel, dan kon ik het slipje niet eens meer vinden tussen al het vet. Ze lag er lui en weldadig bij. Vrijwel de hele tijd iets te eten bij de hand. Als ik het niet gehaald had, dan vroeg ze me wel iets te halen. Commentaar geven had weinig zin, want ik kreeg het net zo hard terug. 'Zou je dat nou wel doen?' vroeg ik haar een keer. 'Ach, dat is lekker toch?' 'Nou', ik keek iets te lang naar haar volle buik. 'Ach, kijk naar jezelf', zei ze.
Ze had ook gelijk, mijn buik werd iedere dag voller en ronder. Ik kon als ik naar beneden keek mijn eigen benen niet meer zien. Goed gereedschap hoort onder een afdakje te hangen, had ik vroeger weleens gekscherend gezegd. Nou dat afdakje was zo groot dat ik het gereedschap helemaal niet meer kon zien. Bij het lopen schudde die vette pens flink heen en weer. Gelukkig hield het halen van lekker eten voor Miranda mij wel enigszins in beweging. Bij Miranda sloeg de vervetting meer toe, had ik de indruk.
Ze zwom alleen het hoogst noodzakelijke. Bij het overeind komen in de strandstoel, hapte ze al naar adem. Zo sterk drukte het nieuwe vet op haar lichaam. Een klein stukje lopen bracht haar al buiten adem. Zo beperkte ze haar beweging tot het meest nodige. Al het andere liet ze. Als ze naar het zwembad liep, dan zag ik haar enorme billen. Ze waren veranderd de laatste dagen. Niet meer die grote bollen die naar achteren wezen. Ze begonnen te hangen.
We hadden dus een dag of wat Miranda's dochter Lisa niet meer gezien. We begonnen ons net af te vragen hoe het met haar en haar nichtje Jolanda zou gaan, toen 2 forse meiden op ons af liepen. Ik knipperde met mijn ogen en wenkte naar Miranda. Het moesten Lisa en Jolanda zijn die op ons afkwam, maar het was ongelooflijk wat we daar zagen aankomen.
Het verschil in gewicht tussen de 2 meiden leek steeds dichter bij elkaar te komen. Niet dat Jolanda slanker was geworden. Het leek of Lisa in die paar dagen een heuse groeispurt had doorgemaakt. We zagen een enorm lijf in onze richting schommelen. Ze droeg een badpak van haar nicht. Niet dat het ruim zat, de stof stond strakgespannen. Haar eigen badkleding moest al een paar dagen eerder zijn gesneuveld, concludeerde ik snel.
De buik was niet alleen meer naar voren gaan wijzen. Het leek wel of de buik juist de breedte had opgezocht. Hij schommelde van links naar rechts bij elke stap die ze zette. Ze waggelde echt. En hij welfde breeduit over haar heupen. De buik wist het zelfs voor elkaar te krijgen om onder het badpak heen naar buiten te puilen. Het was een heuse vetmassa die overal nieuwe ruimte zocht.
Naast haar waggelde het dikkerdje Jolanda. Toch viel haar dikte niet meer op in vergelijking met haar nicht. Was het vroeger altijd andersom geweest, nu veroverde Lisa de blikken. Het leek gewoon of ze dikker was dan Jolanda. Ik durfde het niet te zeggen. Maar ik moest met open mond hebben staan kijken toen ze onze richting uit liepen.
'Ja, je ziet het goed', lachte Lisa. 'Ik ben dikker dan Jolanda.' Het leek of ze mijn gedachten kon lezen. Ik vroeg mij af hoe ze zo dik kon zijn geworden in die 3 dagen dat we haar niet hadden gezien. Miranda worstelde zich overeind. 'Kind', zei ze. 'Wat is er met jou gebeurd?' 'Nou, ik zou maar eerst eens goed naar jezelf kijken', reageerde haar dochter snel. 'Ik denk dat je het antwoord wel weet.' Ze wees naar de enorme vetmassa die geklemd zat tussen haar moeders benen en borsten.
Lees het zevende deel van De cruise: Wie is de dikste? »
Het eten nam mij ook weer in beslag. Zodoende kon het mij gebeuren dat ik Lisa en haar nicht Jolanda een paar dagen uit het oog verloor. Ik was zelf ook te druk met het heerlijke eten naar binnen te schuiven. Net als mijn lief Miranda. Ze at de hele dag door,. Wij aten in andere eetzalen dan Lisa en Jolanda.
Bovendien hadden de dames zich een andere leefritme aangewend dan wij. Zaten wij om een uur of 11 aan het ontbijt, zij gingen tot diep in de nacht door en kwamen vaak niet veel eerder dan rond lunchtijd uit bed. De eetzalen waren 24 uur per dag overladen met eten, dus dat was geen enkel probleem.
We hadden ze een dag of 3 niet gezien. Wij lagen lekker aan het zwembad. De bikini van Miranda werd nu echt te klein. Haar tietenvlees welfde royaal over de randen heen. Ze leken wel muffins die over het papieren houdertje waren gerezen. Haar buik was werkelijk groot geworden.
Ze had de calorierijke lasagne van de laatste dagen goed gegeten. Ik had soms wat extra voor haar opgeschept en het viel mij op dat ze iedere keer keurig het bordje leegat. Het was nu te zien aan de enorme buik die er nu tussen de grote borsten en brede dijen hing.
Als ze zo lag in de strandstoel, dan kon ik het slipje niet eens meer vinden tussen al het vet. Ze lag er lui en weldadig bij. Vrijwel de hele tijd iets te eten bij de hand. Als ik het niet gehaald had, dan vroeg ze me wel iets te halen. Commentaar geven had weinig zin, want ik kreeg het net zo hard terug. 'Zou je dat nou wel doen?' vroeg ik haar een keer. 'Ach, dat is lekker toch?' 'Nou', ik keek iets te lang naar haar volle buik. 'Ach, kijk naar jezelf', zei ze.
Ze had ook gelijk, mijn buik werd iedere dag voller en ronder. Ik kon als ik naar beneden keek mijn eigen benen niet meer zien. Goed gereedschap hoort onder een afdakje te hangen, had ik vroeger weleens gekscherend gezegd. Nou dat afdakje was zo groot dat ik het gereedschap helemaal niet meer kon zien. Bij het lopen schudde die vette pens flink heen en weer. Gelukkig hield het halen van lekker eten voor Miranda mij wel enigszins in beweging. Bij Miranda sloeg de vervetting meer toe, had ik de indruk.
Ze zwom alleen het hoogst noodzakelijke. Bij het overeind komen in de strandstoel, hapte ze al naar adem. Zo sterk drukte het nieuwe vet op haar lichaam. Een klein stukje lopen bracht haar al buiten adem. Zo beperkte ze haar beweging tot het meest nodige. Al het andere liet ze. Als ze naar het zwembad liep, dan zag ik haar enorme billen. Ze waren veranderd de laatste dagen. Niet meer die grote bollen die naar achteren wezen. Ze begonnen te hangen.
We hadden dus een dag of wat Miranda's dochter Lisa niet meer gezien. We begonnen ons net af te vragen hoe het met haar en haar nichtje Jolanda zou gaan, toen 2 forse meiden op ons af liepen. Ik knipperde met mijn ogen en wenkte naar Miranda. Het moesten Lisa en Jolanda zijn die op ons afkwam, maar het was ongelooflijk wat we daar zagen aankomen.
Het verschil in gewicht tussen de 2 meiden leek steeds dichter bij elkaar te komen. Niet dat Jolanda slanker was geworden. Het leek of Lisa in die paar dagen een heuse groeispurt had doorgemaakt. We zagen een enorm lijf in onze richting schommelen. Ze droeg een badpak van haar nicht. Niet dat het ruim zat, de stof stond strakgespannen. Haar eigen badkleding moest al een paar dagen eerder zijn gesneuveld, concludeerde ik snel.
De buik was niet alleen meer naar voren gaan wijzen. Het leek wel of de buik juist de breedte had opgezocht. Hij schommelde van links naar rechts bij elke stap die ze zette. Ze waggelde echt. En hij welfde breeduit over haar heupen. De buik wist het zelfs voor elkaar te krijgen om onder het badpak heen naar buiten te puilen. Het was een heuse vetmassa die overal nieuwe ruimte zocht.
Naast haar waggelde het dikkerdje Jolanda. Toch viel haar dikte niet meer op in vergelijking met haar nicht. Was het vroeger altijd andersom geweest, nu veroverde Lisa de blikken. Het leek gewoon of ze dikker was dan Jolanda. Ik durfde het niet te zeggen. Maar ik moest met open mond hebben staan kijken toen ze onze richting uit liepen.
'Ja, je ziet het goed', lachte Lisa. 'Ik ben dikker dan Jolanda.' Het leek of ze mijn gedachten kon lezen. Ik vroeg mij af hoe ze zo dik kon zijn geworden in die 3 dagen dat we haar niet hadden gezien. Miranda worstelde zich overeind. 'Kind', zei ze. 'Wat is er met jou gebeurd?' 'Nou, ik zou maar eerst eens goed naar jezelf kijken', reageerde haar dochter snel. 'Ik denk dat je het antwoord wel weet.' Ze wees naar de enorme vetmassa die geklemd zat tussen haar moeders benen en borsten.
Lees het zevende deel van De cruise: Wie is de dikste? »
wanneer wordt dit verhaal afgemaakt heel nieuwsgierig en leuk verhaal
BeantwoordenVerwijderen