De koekwinkel (9) – Eten als minnaar
Als Mirjam voor een extra lening bij haar bank komt, krijgt ze te horen dat ze platzak is. Ze kan niet meer lenen. Dan komt de bankmedewerker met een vreemd voorstel. Ze moet de eigenaar van een koekjeswinkel van de ondergang redden. Alleen valt ze hier niet bepaald van af. Bovendien verwendt de serveerster van het restaurant op de hoek van de straat haar ook. De gevolgen zijn niet bepaald vervelend, ervaart Mirjam.
Lees het eerste deel van De koekwinkel: Geldgebrek »
Er klonk een klop op de deur van mijn appartement. Ik schrok wakker. Help, het was half 10. Ik was nog vol van het ontbijt dat ik 2 uur geleden had weggewerkt. Meneer Mazachma stond voor de deur. Ik kroop mijn bed uit, trok snel mijn nieuwe ochtendjas aan en liep naar de deur. Het ging allemaal niet meer zo snel als dat ik een tijdje terug gewend was. Ik leefde ruim 3 maanden zo. Het nieuwe leven wierp zijn vruchten af.
Een grote buik stevende voor mij uit. Hij zwabberde bij het lopen. Ik opende de deur. Daar stond meneer Mazachma met een 3 kratten. De koeken stonden weer op mij wachtten. Het leek elke dag meer. Hij zette de kratten in de keuken en keek me vluchtig aan. Mijn ochtendjas viel open waardoor mijn enorme buik door het smalle kiertje naar buiten tuurde. Mijn navel wees trots voor zich uit. Hier stond een vetgemeste medewerker. 'We zijn zo blij met je', zei hij.
Het was alsof ik op de automatische piloot overschakelde. Elke morgen verdwenen de koeken in mijn mond. Meneer Mazachma was verbaasd. In een duizelingwekkende snelheid verdween de koek in mijn maag. Ik at, nee, ik vrat. Het leek of ik was veranderd in een koekiemonster. Zo snel verorberde ik het eerste krat. Het tweede volgde met vrijwel hetzelfde tempo. Meneer Mazachma zette een lekker kopje koffie voor mij klaar. En zag hoe ik het laatste beetje uit het tweede krat verstouwde.
Het smaakte nog allemaal geweldig. Meneer Mazachma moest weer gaan. Hij zette een fles met volle chocolademelk naast me neer. Mijn ochtendjas lag open om mijn grote buik een beetje ruimte te geven. Ik merkte dat ik mijn benen lichtjes spreidde. Mijn buik was zo gegroeid dat hij tussen mijn dijen viel. Als ik mijn benen tegen elkaar hield, lag daar een grote berg vet. De welvaart had in mijn leven toegeslagen.
En ik kreeg er nog geld voor ook. Een klein beetje, dat wel, maar ik kon er heel aardig van leven, merkte ik. Ik was zo druk met het eten. Ik merkte niet eens dat meneer Mazachma mijn appartementje verlaten had. Het derde en laatste krat ging er ook in. Niet als koek, ietsje trager, maar snel genoeg. Mijn buik voelde hard aan. Ik liet een harde boer en nam het laatste slokje chocolademelk.
Er klopte weer iemand op de deur, meneer Mazachma. Ik riep dat hij binnen mocht komen. Onderwijl probeerde ik de opengevallen ochtendjas goed dicht te krijgen. Het lukte amper. De kier van zojuist, was veranderd in een flinke opening. Daarbinnen tuurde mijn navel trotser dan ooit naar buiten. Hij had 2 kratten bij zich. 'Sorry', zei hij. 'Maar dit stond ook nog beneden. Ik hoop niet dat het een probleem is. We hebben gisteren iets teveel gemaakt. Met de stijgende verkoop, is het lastig inschatten.'
Hij zette de krat op tafel en toverde ook een nieuwe fles chocomel tevoorschijn. 'Neem die er lekker bij. Het zal je goed doen.' Hij keek me aan met een bepaalde begeerte in zijn ogen. 'Ik zie dat je er zo van geniet. Je doet het met passie.' Ik keek hem aan en zag dat mijn ochtendjas bijna helemaal openstond. Hij had zicht op mijn volle lijf. Die was een maand of 4 geleden, toen ik begon niet zo groot geweest. Ik had er heel wat bijgegeten. Hoeveel precies, wist ik niet, maar dat het veel was, wist ik wel.
Ik wreef over mijn buik. Hij was veranderd in een harde bal. De huid stond strakgespannen. Ik masseerde mijn buik om weer wat ruimte te maken voor de nieuwe lading koeken. Wat stond er weer veel lekkers op tafel. Ik zag dat hij er ook wat mergpijpjes tussen had gedaan. Ondanks dat ik helemaal nokkie zat, voelde ik een hongergevoel opkomen. Ik begreep niks meer van mijn lichaam, maar mijn maag knorde op een eigenaardige manier. En mijn hele lijf spinde tevreden op de volle maag.
Het halve krat was leeg maar mijn volle maag speelde weer op. Mijn buik voelde dik, vol en hard aan. Opnieuw masseerde ik mijn buik. Ik voelde hoe mijn klitje tintelde. Ik nam een nieuw mergpijpje en merkte hoe het tintelen sterker werd. Het leek wel of ik bij elke hap die ik nam sterker opgewonden raakte. Met mijn vrije hand masseerde ik rustig mijn dikke buik. Opnieuw nam ik een hap van de mergpijp. Het laatste stukje verdween in mijn mond. Mijn klitje tintelde nog sterker.
Het leek of elke hap mij dichter bij een orgasme bracht. Zo sterk tintelde mijn klitje. Het was echter niet nodig om met mijn vingers de brand te blussen. Elke hap die ik nam, gaf mij een heerlijk gevoel. Alsof ik van binnenuit gestimuleerd werd. Ik pakte een grote gevulde koek, nam een hap en voelde hoe mijn lichaam zachtjes sidderde. Een aardbeving kwam in mij los. Alles schudde, tintelde en explodeerde.
Ik leunde achterover in de bank. Mijn buik zat voller dan ooit. Hoezo heb ik een man nodig, dacht ik. Het gaat ook wel zonder een vent. Mijn lichaam tintelde nog helemaal na. De brand in mijn klitje leek geblust met de hap van de laatste mergpijp. Wat was dit heerlijk. Ik voelde mij helemaal bemind. Wat een gelukzalig gevoel. Hiervoor had ik helemaal niet een kerel nodig. Mijn ochtendjas lag open. Ik probeerde overeind te komen en liep traag naar mijn bed. Daar viel ik in een goddelijke slaap.
Ik droomde weer. Hij leek op mijn eerdere droom. Alleen woog ik dit keer wat meer. Ik was zeker 400 kilo. Overal om mij heen zag ik mijn eigen vet. Overal lag mijn eigen lichaam. Meneer en mevrouw Mazachma stonden naast mijn bed met een grote kar. De kar zat helemaal vol met koeken, donuts en snoep. Ze voerden mij continue met nieuwe koeken. Onafgebroken kreeg ik nieuw eten. Ze brachten mij zo van het ene orgasme in het andere. Ik wist niet wat ik voelde. Maar mijn hele lijf tintelde in een voortdurende stroom.
Ik werd met een schok wakker en was geiler dan ooit. Ik kwam zo snel als ik kon uit bed en liep naar de deur van mijn appartement. Wat was ik blij dat er weer 2 nieuwe kratten met koek voor mij klaarstonden. Ik nam ze mee, ging naar mijn slaapkamer en zette de kratten naast me neer in bed. Hongeriger dan ooit, greep ik de koeken en schrokte het eten naar binnen. Wat had ik een honger. Ik leek wel een hongerige wolf.
Hoe sneller ik at, hoe geiler ik werd. Hoe meer mijn klitje gestimuleerd werd. Er werd op de deur geklopt. Een nieuwe lading donuts diende zich aan. Mevrouw Mazachma ston voor de deur. 'Sorry, maar we vonden deze ook nog', zei ze verontschuldigend. 'De zaken gaan zo goed, dat er ook wat meer overblijft. Ik hoop dat het niet teveel wordt.' Ik stond in de deuropening, de buik majestueus naar voren. Zo rond en vol was hij niet eerder geweest.
Op de terugweg met de krat in de hand besloot ik mij maar even te wegen. Het uniform dat ik op de eerste dag nog royaal paste, de XXL, was ik al ondertussen ontgroeid. Ik droeg nu het maatje groter, maar ik kreeg hem niet meer dicht. Bij het gisteren had ik de knoopjes al moeten openen. Nu merkte ik dat ook mijn ochtendjas niet meer voldeed. Liep ik eerst nog met een kier open, nu was de jas grotendeels geopend. Hij bleef alleen bij elkaar door het koord. Zo lag het koord over mijn buik heen en zag je mijn navel trots vooruit steken.
Ik maakte de kast open en haalde er de weegschaal uit. Het 1 na grootste pak trok ik aan, er stond XXXL op en ik kreeg de knoopjes redelijk goed dicht. Al stond ook hier de stof vrij strak gespannen. Ik zette mijn voeten op het metalen plateau van de weegschaal. Wat een lichaam stond op de weegschaal. In de spiegel zag ik hoe groot mijn buik geworden was. Ik maakte de knoopjes los en tilde mijn buik een eindje omhoog. Het werk voor meneer en mevrouw Mazachma had mij moddervet gemaakt. Hoeveel zou ik wegen? Ik kon het getal niet zien want mijn buik zat ervoor. Ik moest ook voorover buigen om te kunnen zien welk getal op de weegschaal stond.
Lees deel 10 van De koekwinkel: Pizza Calzone »
Lees het eerste deel van De koekwinkel: Geldgebrek »
Eten als minnaar
Er klonk een klop op de deur van mijn appartement. Ik schrok wakker. Help, het was half 10. Ik was nog vol van het ontbijt dat ik 2 uur geleden had weggewerkt. Meneer Mazachma stond voor de deur. Ik kroop mijn bed uit, trok snel mijn nieuwe ochtendjas aan en liep naar de deur. Het ging allemaal niet meer zo snel als dat ik een tijdje terug gewend was. Ik leefde ruim 3 maanden zo. Het nieuwe leven wierp zijn vruchten af.
Een grote buik stevende voor mij uit. Hij zwabberde bij het lopen. Ik opende de deur. Daar stond meneer Mazachma met een 3 kratten. De koeken stonden weer op mij wachtten. Het leek elke dag meer. Hij zette de kratten in de keuken en keek me vluchtig aan. Mijn ochtendjas viel open waardoor mijn enorme buik door het smalle kiertje naar buiten tuurde. Mijn navel wees trots voor zich uit. Hier stond een vetgemeste medewerker. 'We zijn zo blij met je', zei hij.
Het was alsof ik op de automatische piloot overschakelde. Elke morgen verdwenen de koeken in mijn mond. Meneer Mazachma was verbaasd. In een duizelingwekkende snelheid verdween de koek in mijn maag. Ik at, nee, ik vrat. Het leek of ik was veranderd in een koekiemonster. Zo snel verorberde ik het eerste krat. Het tweede volgde met vrijwel hetzelfde tempo. Meneer Mazachma zette een lekker kopje koffie voor mij klaar. En zag hoe ik het laatste beetje uit het tweede krat verstouwde.
Het smaakte nog allemaal geweldig. Meneer Mazachma moest weer gaan. Hij zette een fles met volle chocolademelk naast me neer. Mijn ochtendjas lag open om mijn grote buik een beetje ruimte te geven. Ik merkte dat ik mijn benen lichtjes spreidde. Mijn buik was zo gegroeid dat hij tussen mijn dijen viel. Als ik mijn benen tegen elkaar hield, lag daar een grote berg vet. De welvaart had in mijn leven toegeslagen.
En ik kreeg er nog geld voor ook. Een klein beetje, dat wel, maar ik kon er heel aardig van leven, merkte ik. Ik was zo druk met het eten. Ik merkte niet eens dat meneer Mazachma mijn appartementje verlaten had. Het derde en laatste krat ging er ook in. Niet als koek, ietsje trager, maar snel genoeg. Mijn buik voelde hard aan. Ik liet een harde boer en nam het laatste slokje chocolademelk.
Er klopte weer iemand op de deur, meneer Mazachma. Ik riep dat hij binnen mocht komen. Onderwijl probeerde ik de opengevallen ochtendjas goed dicht te krijgen. Het lukte amper. De kier van zojuist, was veranderd in een flinke opening. Daarbinnen tuurde mijn navel trotser dan ooit naar buiten. Hij had 2 kratten bij zich. 'Sorry', zei hij. 'Maar dit stond ook nog beneden. Ik hoop niet dat het een probleem is. We hebben gisteren iets teveel gemaakt. Met de stijgende verkoop, is het lastig inschatten.'
Hij zette de krat op tafel en toverde ook een nieuwe fles chocomel tevoorschijn. 'Neem die er lekker bij. Het zal je goed doen.' Hij keek me aan met een bepaalde begeerte in zijn ogen. 'Ik zie dat je er zo van geniet. Je doet het met passie.' Ik keek hem aan en zag dat mijn ochtendjas bijna helemaal openstond. Hij had zicht op mijn volle lijf. Die was een maand of 4 geleden, toen ik begon niet zo groot geweest. Ik had er heel wat bijgegeten. Hoeveel precies, wist ik niet, maar dat het veel was, wist ik wel.
Ik wreef over mijn buik. Hij was veranderd in een harde bal. De huid stond strakgespannen. Ik masseerde mijn buik om weer wat ruimte te maken voor de nieuwe lading koeken. Wat stond er weer veel lekkers op tafel. Ik zag dat hij er ook wat mergpijpjes tussen had gedaan. Ondanks dat ik helemaal nokkie zat, voelde ik een hongergevoel opkomen. Ik begreep niks meer van mijn lichaam, maar mijn maag knorde op een eigenaardige manier. En mijn hele lijf spinde tevreden op de volle maag.
Het halve krat was leeg maar mijn volle maag speelde weer op. Mijn buik voelde dik, vol en hard aan. Opnieuw masseerde ik mijn buik. Ik voelde hoe mijn klitje tintelde. Ik nam een nieuw mergpijpje en merkte hoe het tintelen sterker werd. Het leek wel of ik bij elke hap die ik nam sterker opgewonden raakte. Met mijn vrije hand masseerde ik rustig mijn dikke buik. Opnieuw nam ik een hap van de mergpijp. Het laatste stukje verdween in mijn mond. Mijn klitje tintelde nog sterker.
Het leek of elke hap mij dichter bij een orgasme bracht. Zo sterk tintelde mijn klitje. Het was echter niet nodig om met mijn vingers de brand te blussen. Elke hap die ik nam, gaf mij een heerlijk gevoel. Alsof ik van binnenuit gestimuleerd werd. Ik pakte een grote gevulde koek, nam een hap en voelde hoe mijn lichaam zachtjes sidderde. Een aardbeving kwam in mij los. Alles schudde, tintelde en explodeerde.
Ik leunde achterover in de bank. Mijn buik zat voller dan ooit. Hoezo heb ik een man nodig, dacht ik. Het gaat ook wel zonder een vent. Mijn lichaam tintelde nog helemaal na. De brand in mijn klitje leek geblust met de hap van de laatste mergpijp. Wat was dit heerlijk. Ik voelde mij helemaal bemind. Wat een gelukzalig gevoel. Hiervoor had ik helemaal niet een kerel nodig. Mijn ochtendjas lag open. Ik probeerde overeind te komen en liep traag naar mijn bed. Daar viel ik in een goddelijke slaap.
Ik droomde weer. Hij leek op mijn eerdere droom. Alleen woog ik dit keer wat meer. Ik was zeker 400 kilo. Overal om mij heen zag ik mijn eigen vet. Overal lag mijn eigen lichaam. Meneer en mevrouw Mazachma stonden naast mijn bed met een grote kar. De kar zat helemaal vol met koeken, donuts en snoep. Ze voerden mij continue met nieuwe koeken. Onafgebroken kreeg ik nieuw eten. Ze brachten mij zo van het ene orgasme in het andere. Ik wist niet wat ik voelde. Maar mijn hele lijf tintelde in een voortdurende stroom.
Ik werd met een schok wakker en was geiler dan ooit. Ik kwam zo snel als ik kon uit bed en liep naar de deur van mijn appartement. Wat was ik blij dat er weer 2 nieuwe kratten met koek voor mij klaarstonden. Ik nam ze mee, ging naar mijn slaapkamer en zette de kratten naast me neer in bed. Hongeriger dan ooit, greep ik de koeken en schrokte het eten naar binnen. Wat had ik een honger. Ik leek wel een hongerige wolf.
Hoe sneller ik at, hoe geiler ik werd. Hoe meer mijn klitje gestimuleerd werd. Er werd op de deur geklopt. Een nieuwe lading donuts diende zich aan. Mevrouw Mazachma ston voor de deur. 'Sorry, maar we vonden deze ook nog', zei ze verontschuldigend. 'De zaken gaan zo goed, dat er ook wat meer overblijft. Ik hoop dat het niet teveel wordt.' Ik stond in de deuropening, de buik majestueus naar voren. Zo rond en vol was hij niet eerder geweest.
Op de terugweg met de krat in de hand besloot ik mij maar even te wegen. Het uniform dat ik op de eerste dag nog royaal paste, de XXL, was ik al ondertussen ontgroeid. Ik droeg nu het maatje groter, maar ik kreeg hem niet meer dicht. Bij het gisteren had ik de knoopjes al moeten openen. Nu merkte ik dat ook mijn ochtendjas niet meer voldeed. Liep ik eerst nog met een kier open, nu was de jas grotendeels geopend. Hij bleef alleen bij elkaar door het koord. Zo lag het koord over mijn buik heen en zag je mijn navel trots vooruit steken.
Ik maakte de kast open en haalde er de weegschaal uit. Het 1 na grootste pak trok ik aan, er stond XXXL op en ik kreeg de knoopjes redelijk goed dicht. Al stond ook hier de stof vrij strak gespannen. Ik zette mijn voeten op het metalen plateau van de weegschaal. Wat een lichaam stond op de weegschaal. In de spiegel zag ik hoe groot mijn buik geworden was. Ik maakte de knoopjes los en tilde mijn buik een eindje omhoog. Het werk voor meneer en mevrouw Mazachma had mij moddervet gemaakt. Hoeveel zou ik wegen? Ik kon het getal niet zien want mijn buik zat ervoor. Ik moest ook voorover buigen om te kunnen zien welk getal op de weegschaal stond.
Lees deel 10 van De koekwinkel: Pizza Calzone »
Reacties
Een reactie posten