Bakkersvrouw (4) – Groeiende business
Jenny trouwt met de banketbakker Jean. Als hij de bakkerij van zijn baas Luuk overneemt, moet Jenny hem helpen. Jenny moet proeven of het banket goed op smaak is. Het blijft niet zonder gevolgen. Jenny merkt dat haar nieuwe lichaam best opwindend is.
Lees eerst het eerste deel van de Bakkersvrouw: Even proeven »
Zo proefde ik dagen achtereen en merkte hoe de calorieën direct aan mijn lijf groeiden. Wat een zalig gevoel was het om die grote hoeveelheid bonbons te proeven. De heerlijk zacht romige vulling smolt op mijn tong. Ik hoefde alleen maar te slikken. Ook bood ik klanten aan om te proeven.
Langzaam maar zeker verwierf Jean naam als het ging om het overheerlijke banket. Van heinde en verre bestelden mensen de lekkerste taarten en overheerlijke bonbons. Al spoedig reed ik na sluitingstijd dagelijks een ronde om alles te bezorgen bij de klanten.
Steeds vaker haalde ik tijdens mijn bezorgrondje een patatje om de ergste trek te bezweren. Als ik dan 's avonds thuis kwam, stond er altijd wel een dampende pan met de lekkerste maaltijden klaar. Jean ontpopte zich ook als een meesterlijke kok. Waarbij met name het toetje erg lekker was. Hij maakte hier steevast extra veel van.
Dat het wel aan mij te zien was, werd vrij snel duidelijk. Ik groeide harder dan dat de zaken groeiden. Mijn buik begon te hangen en ik merkte dat ik sneller buiten adem raakte. Als Jean mij naar achteren riep terwijl ik boven in ons huis aan het stofzuigen was, moest ik snel naar beneden rennen. Dan was ik eerst nog een paar minuten aan het uithijgen.
'Doe maar rustig', zei Jean geruststellend. 'Het loopt niet weg', dan genoot ik van de room of de bonbon-vulling. Als ik dan een paar minuten later met een goed gevulde maag mij weer de trap opwerkte, moest ik weer hijgen. Het droeg niet allemaal bij aan mijn conditie, die zoetigheid. Het was wel ontzettend lekker. Dat wist ik wel.
Voor mij uit stevende een flinke buik. Bij elke stap die ik zette, schudde hij nog eventjes na. Jean vatte soms mijn grote lovehandles van achteren. Dan schudde hij mijn vette buik zachtjes heen en weer. Het leek wel of alles bij mij in beweging kwam. Ik voelde hoe het vet meer en meer mijn hele lijf liet sidderden en bewegen. Het bracht me in extase, want het leek wel of mijn klitje traag werd gestimuleerd door al die beweging. Eventjes was genoeg, gewoon tussendoor en met de kleren aan.
Ik betrapte mijzelf er steeds vaker op dat ik met mijn hand over mijn buik ging. Ik bespeelde dan met mijn vingers het zachte vet. Het voelde zacht en warm aan. Zo heerlijk verdween mijn vinger een stukje in het diepe vet. Overweldigend was dat. Dan verdween mijn hand tussen de broek en de buik als ik voor de televisie zat. Dan speelde ik met mijn eigen vet en voelde hoe gevoelig alles was.
De feestdagen naderden en ik raakte verknocht aan de marsepein. Jean maakte deze zo heerlijk. Ik kreeg niet genoeg van deze smaaksensatie. Het zoet van de suiker met de zurige smaak. De marsepein verdween in grote hoeveelheden in mijn maag. Jean kon daar bijna niet tegenop produceren. Bovendien bleven de klanten toestromen. We konden het werk bijna niet meer aan met zijn tweeën.
Gelukkig wist ik altijd tijd te vinden om te proeven en te snoepen. Jean was de laatste tijd druk in de weer met chocola. Hij wilde hem wat romiger maken en liet mij alle tussenstadia proeven. Dan kon ik over een ochtend of een middag zo een liter chocola naar binnen werken. Zeker als het nog warm was, dan verdween het razendsnel in mijn maag.
Op zulke dagen liep ik de hele dag met een volle buik rond. Ik kon mij dan amper bewegen, zo vol zat ik. Zeker als ik dan weer een beetje was bijgekomen, net een kaascroissantje had gegeten als hartige tegenhanger, dan sloeg Jean toe. Hij riep me uitgerekend op die momenten dat ik net weer een beetje ruimte had gekregen in mijn maag. Of ik even iets wilde proeven.
Steevast at ik dan altijd meer dan ik eigenlijk op kon en liep weer weg met een volle maag. Dan moest ik even op een stoel gaan zitten in de winkel. En hielp klanten zo goed en kwaad als ik kon. Juist op het moment dat ik weer een beetje kon ademen, dan riep hij me weer. Dan plofte ik een kwartiertje later weer met een bomvolle maag op de stoel in de winkel. Zo ging het de hele dag.
Zo groeide ik kilo voor kilo. Dag in dag uit leek mijn buik weer groter en ronder te zijn geworden. Ook als ik een dagje rustiger aan wilde doen, loerde de verleiding overal. Uitgerekend dan moest Jean een nieuw recept proberen en at ik nog romiger chocolade of vanilleroom. Het laatste was werkelijk overheerlijk. Jean ontwikkelde speciale tompoezen. Ik vond ze zo lekker dat hij me er elk moment van de dag op kon trakteren. Zelfs 's nachts zette hij er wat voor me klaar in de koelkast. Als ik dan onverhoopt 's nachts met een knorrende maag wakker werd, haalde hij voor mij een tompoes. Als de kleine onze nachtrust verstoorde, haalde hij na afloop van de voeding een paar tompoezen voor me.
Het gebeurde zo dat ik zeker 10 tompoezen per dag verorberde. En ik kreeg er geen genoeg van. In de winkel liepen de tompoezen ongelooflijk goed. Van heinde en verre haalden mensen ze. Jean verweet dat aan mijn proefkunst. 'Zoals jij kunt proeven, kan niemand dat', complimenteerde hij mij dan. Ik wreef dan over mijn dikke buik. 'Maar dat is ook wel aan mij af te zien.' Hij lachte dan en schudde mijn vet. Ik voelde hoe mijn klitje samentrok door de beweging van mijn lijf.
'Maar het staat je wel heel goed hoor', zei hij daarna. Ik zag die avond mijn enorme buik in de spiegel. Mijn navel lag diep verzonken in de enorme pens die zich voor mij gevormd had. Al die tompoezen, chocolade en bonbons. Het was er allemaal bijgekomen aan die volle buik. Zeker, voordat ik zwanger was, liet Jean wel blijken mijn molligheid aantrekkelijk te vinden. Ook vond hij dat ik niet hoefde af te vallen als ik weer eens mijn lijngrillen toegaf.
Dit keer leek hij steeds met verleidingen te komen als ik aangaf dat ik nodig moest lijnen. 'Ach meissie', zei hij dan. 'Je ziet er toch prachtig uit zo. Van mij hoef je niet af te vallen hoor.' Zo gebeurde het dat ik kort na nieuwjaar weer eens op de weegschaal ging staan. We draaiden nu een vol jaar de bakkerij. Het aantal klanten was enorm gegroeid en we hadden een enorme groei in de omzet.
Die groei toonde zich overduidelijk in mijn nieuwe lichaam, dat dikker was dan ooit. Ik vreesde ergens zelfs dat ik dubbel zoveel woog dan een jaar eerder. De weegschaal moest het bevestigen, maar als ik eens goed naar mijzelf keek, dan zag ik een enorme buik, heel dikke borsten, ontzettend volle bovenarmen, en breed uitgezette heupen. Mijn dijen waren vol en rond. Net als mijn gezicht. De bolle wangen en flinke onderkin vertelden de buitenwereld dat het heel goed ging met de zaken. De welvaart won terrein in ons huis.
Zo stond ik voor de weegschaal, het was alweer maanden geleden dat ik mijzelf voor de laatste keer gewogen had. Nu stond ik er weer. Ik vreesde het ergste. De laatste keer dat ik gewogen had, gaf de weegschaal 100 kilo aan. Dat was in oktober geweest. Ik was verschrikkelijk geschrokken die keer, maar de volgende dag was Jean begonnen met het ontwikkelen van de tompoes.
Nu zou de weegschaal wel in de richting van 120 kilo wijzen, vreesde ik. Eigenlijk durfde ik het niet aan. Ik had ervoor gezorgd dat Jean niet in de buurt was. Hij hoefde niet te weten wat al dat geproef met mijn lijf deed. Hij kon dat ook wel gewoon zien. Ik merkte het overal. Als ik een stukje liep, merkte ik dat ik snel buiten adem was. Ook voelde ik hoe mijn dikke lichaam bewoog als ik liep. Alles leek heen en weer te schudden. Dan voelde ik ook mijn klitje trekken. Als Jean dan even later iets aanbood, ging ik snel overstag. Tegen zoveel genot kon ik niet op.
Ik zette mijn ene voet op de weegschaal en daarna de andere. De teller begon te lopen. Ik durfde niet te kijken. Tegelijkertijd voelde ik de spanning over mijn nieuwe gewicht. Ik wilde het wel weten wat daar stond. Ik wilde zien wat de proeverij voor een nieuw getal had opgeleverd. Mijn ogen gingen open. Ik zag het cijfer. Of beter gezegd: 3 cijfers.
Lees deel 5 van Bakkersvrouw: 10 kilo proeven per maand »
Lees eerst het eerste deel van de Bakkersvrouw: Even proeven »
Groeiende business
Zo proefde ik dagen achtereen en merkte hoe de calorieën direct aan mijn lijf groeiden. Wat een zalig gevoel was het om die grote hoeveelheid bonbons te proeven. De heerlijk zacht romige vulling smolt op mijn tong. Ik hoefde alleen maar te slikken. Ook bood ik klanten aan om te proeven.
Langzaam maar zeker verwierf Jean naam als het ging om het overheerlijke banket. Van heinde en verre bestelden mensen de lekkerste taarten en overheerlijke bonbons. Al spoedig reed ik na sluitingstijd dagelijks een ronde om alles te bezorgen bij de klanten.
Steeds vaker haalde ik tijdens mijn bezorgrondje een patatje om de ergste trek te bezweren. Als ik dan 's avonds thuis kwam, stond er altijd wel een dampende pan met de lekkerste maaltijden klaar. Jean ontpopte zich ook als een meesterlijke kok. Waarbij met name het toetje erg lekker was. Hij maakte hier steevast extra veel van.
Dat het wel aan mij te zien was, werd vrij snel duidelijk. Ik groeide harder dan dat de zaken groeiden. Mijn buik begon te hangen en ik merkte dat ik sneller buiten adem raakte. Als Jean mij naar achteren riep terwijl ik boven in ons huis aan het stofzuigen was, moest ik snel naar beneden rennen. Dan was ik eerst nog een paar minuten aan het uithijgen.
'Doe maar rustig', zei Jean geruststellend. 'Het loopt niet weg', dan genoot ik van de room of de bonbon-vulling. Als ik dan een paar minuten later met een goed gevulde maag mij weer de trap opwerkte, moest ik weer hijgen. Het droeg niet allemaal bij aan mijn conditie, die zoetigheid. Het was wel ontzettend lekker. Dat wist ik wel.
Voor mij uit stevende een flinke buik. Bij elke stap die ik zette, schudde hij nog eventjes na. Jean vatte soms mijn grote lovehandles van achteren. Dan schudde hij mijn vette buik zachtjes heen en weer. Het leek wel of alles bij mij in beweging kwam. Ik voelde hoe het vet meer en meer mijn hele lijf liet sidderden en bewegen. Het bracht me in extase, want het leek wel of mijn klitje traag werd gestimuleerd door al die beweging. Eventjes was genoeg, gewoon tussendoor en met de kleren aan.
Ik betrapte mijzelf er steeds vaker op dat ik met mijn hand over mijn buik ging. Ik bespeelde dan met mijn vingers het zachte vet. Het voelde zacht en warm aan. Zo heerlijk verdween mijn vinger een stukje in het diepe vet. Overweldigend was dat. Dan verdween mijn hand tussen de broek en de buik als ik voor de televisie zat. Dan speelde ik met mijn eigen vet en voelde hoe gevoelig alles was.
De feestdagen naderden en ik raakte verknocht aan de marsepein. Jean maakte deze zo heerlijk. Ik kreeg niet genoeg van deze smaaksensatie. Het zoet van de suiker met de zurige smaak. De marsepein verdween in grote hoeveelheden in mijn maag. Jean kon daar bijna niet tegenop produceren. Bovendien bleven de klanten toestromen. We konden het werk bijna niet meer aan met zijn tweeën.
Gelukkig wist ik altijd tijd te vinden om te proeven en te snoepen. Jean was de laatste tijd druk in de weer met chocola. Hij wilde hem wat romiger maken en liet mij alle tussenstadia proeven. Dan kon ik over een ochtend of een middag zo een liter chocola naar binnen werken. Zeker als het nog warm was, dan verdween het razendsnel in mijn maag.
Op zulke dagen liep ik de hele dag met een volle buik rond. Ik kon mij dan amper bewegen, zo vol zat ik. Zeker als ik dan weer een beetje was bijgekomen, net een kaascroissantje had gegeten als hartige tegenhanger, dan sloeg Jean toe. Hij riep me uitgerekend op die momenten dat ik net weer een beetje ruimte had gekregen in mijn maag. Of ik even iets wilde proeven.
Steevast at ik dan altijd meer dan ik eigenlijk op kon en liep weer weg met een volle maag. Dan moest ik even op een stoel gaan zitten in de winkel. En hielp klanten zo goed en kwaad als ik kon. Juist op het moment dat ik weer een beetje kon ademen, dan riep hij me weer. Dan plofte ik een kwartiertje later weer met een bomvolle maag op de stoel in de winkel. Zo ging het de hele dag.
Zo groeide ik kilo voor kilo. Dag in dag uit leek mijn buik weer groter en ronder te zijn geworden. Ook als ik een dagje rustiger aan wilde doen, loerde de verleiding overal. Uitgerekend dan moest Jean een nieuw recept proberen en at ik nog romiger chocolade of vanilleroom. Het laatste was werkelijk overheerlijk. Jean ontwikkelde speciale tompoezen. Ik vond ze zo lekker dat hij me er elk moment van de dag op kon trakteren. Zelfs 's nachts zette hij er wat voor me klaar in de koelkast. Als ik dan onverhoopt 's nachts met een knorrende maag wakker werd, haalde hij voor mij een tompoes. Als de kleine onze nachtrust verstoorde, haalde hij na afloop van de voeding een paar tompoezen voor me.
Het gebeurde zo dat ik zeker 10 tompoezen per dag verorberde. En ik kreeg er geen genoeg van. In de winkel liepen de tompoezen ongelooflijk goed. Van heinde en verre haalden mensen ze. Jean verweet dat aan mijn proefkunst. 'Zoals jij kunt proeven, kan niemand dat', complimenteerde hij mij dan. Ik wreef dan over mijn dikke buik. 'Maar dat is ook wel aan mij af te zien.' Hij lachte dan en schudde mijn vet. Ik voelde hoe mijn klitje samentrok door de beweging van mijn lijf.
'Maar het staat je wel heel goed hoor', zei hij daarna. Ik zag die avond mijn enorme buik in de spiegel. Mijn navel lag diep verzonken in de enorme pens die zich voor mij gevormd had. Al die tompoezen, chocolade en bonbons. Het was er allemaal bijgekomen aan die volle buik. Zeker, voordat ik zwanger was, liet Jean wel blijken mijn molligheid aantrekkelijk te vinden. Ook vond hij dat ik niet hoefde af te vallen als ik weer eens mijn lijngrillen toegaf.
Dit keer leek hij steeds met verleidingen te komen als ik aangaf dat ik nodig moest lijnen. 'Ach meissie', zei hij dan. 'Je ziet er toch prachtig uit zo. Van mij hoef je niet af te vallen hoor.' Zo gebeurde het dat ik kort na nieuwjaar weer eens op de weegschaal ging staan. We draaiden nu een vol jaar de bakkerij. Het aantal klanten was enorm gegroeid en we hadden een enorme groei in de omzet.
Die groei toonde zich overduidelijk in mijn nieuwe lichaam, dat dikker was dan ooit. Ik vreesde ergens zelfs dat ik dubbel zoveel woog dan een jaar eerder. De weegschaal moest het bevestigen, maar als ik eens goed naar mijzelf keek, dan zag ik een enorme buik, heel dikke borsten, ontzettend volle bovenarmen, en breed uitgezette heupen. Mijn dijen waren vol en rond. Net als mijn gezicht. De bolle wangen en flinke onderkin vertelden de buitenwereld dat het heel goed ging met de zaken. De welvaart won terrein in ons huis.
Zo stond ik voor de weegschaal, het was alweer maanden geleden dat ik mijzelf voor de laatste keer gewogen had. Nu stond ik er weer. Ik vreesde het ergste. De laatste keer dat ik gewogen had, gaf de weegschaal 100 kilo aan. Dat was in oktober geweest. Ik was verschrikkelijk geschrokken die keer, maar de volgende dag was Jean begonnen met het ontwikkelen van de tompoes.
Nu zou de weegschaal wel in de richting van 120 kilo wijzen, vreesde ik. Eigenlijk durfde ik het niet aan. Ik had ervoor gezorgd dat Jean niet in de buurt was. Hij hoefde niet te weten wat al dat geproef met mijn lijf deed. Hij kon dat ook wel gewoon zien. Ik merkte het overal. Als ik een stukje liep, merkte ik dat ik snel buiten adem was. Ook voelde ik hoe mijn dikke lichaam bewoog als ik liep. Alles leek heen en weer te schudden. Dan voelde ik ook mijn klitje trekken. Als Jean dan even later iets aanbood, ging ik snel overstag. Tegen zoveel genot kon ik niet op.
Ik zette mijn ene voet op de weegschaal en daarna de andere. De teller begon te lopen. Ik durfde niet te kijken. Tegelijkertijd voelde ik de spanning over mijn nieuwe gewicht. Ik wilde het wel weten wat daar stond. Ik wilde zien wat de proeverij voor een nieuw getal had opgeleverd. Mijn ogen gingen open. Ik zag het cijfer. Of beter gezegd: 3 cijfers.
Lees deel 5 van Bakkersvrouw: 10 kilo proeven per maand »
Reacties
Een reactie posten