Bakkersvrouw (2) - Marsepein proeven

Jenny trouwt met de banketbakker Jean. Hij neemt altijd lekkers voor haar mee naar huis. Als hij de bakkerij van zijn baas Luuk overneemt, moet Jenny hem helpen. Hij houdt niet van zoetigheid, waardoor Jenny moet proeven of het banket goed op smaak is. Dat blijft niet zonder gevolgen.


Lees eerst het eerste deel van Bakkersvrouw: Even proeven »

Marsepein proeven

Jean maakte allemaal nieuwe chocolade. Het kreeg zijn uitwerking op mij. Ik werkte een klein halfjaar in de bakkerij en ik stond achter de toonbank. Mijn buik wees een flink eind naar voren. 'Toe Jenny', riep Jean van achteren. 'Wil je even komen proeven.' Ik stiefelde naar achteren, m'n buik vooruit. 'Jean, het kan echt niet. Ik blijf maar aankomen van al dat proeven en snoepen.'

'Alleen deze', zei hij en hij hield een verse krakeling in zijn hand. De koek was overgoten met heerlijk romige chocoladesaus. Ik nam een hap. Hij voerde mij nog een hap. Wat heerlijk smaakte dit. 'Hmmmm', zei ik. Ik voelde hoe zijn hand over mijn buik ging. 'Je hoeft nu niks meer te proeven', zei hij.


Ik hoorde een klant binnenkomen, liep weer terug naar de winkel. Het was een vrouw die niet zo heel vaak bij ons langskwam. 'Jen, hoe lang duurt het nog?' Ik vroeg haar wat ze bedoelde. 'Ik begrijp dat je het ons nog niet wilt vertellen, maar het kan nu echt wel hoor.' Ik keek haar niet begrijpend aan. 'Nou, het hele dorp heeft het erover en nu ik het zelf zie. We vinden het hartstikke leuk dat je zoontje Henri er nog een broertje of zusje bij krijgt.' 'Maar', stamelde ik. 'Ik ben helemaal niet zwanger.' De vrouw keek me aan. 'Bedoel je?' Ik knikte. 'O sorry.' 'Geeft niks hoor', zei ik, maar ik vond het verschrikkelijk.

Ik besloot dat het eens tijd werd de weegschaal op te zoeken. De laatste keer dat ik erop had gestaan, toonde hij het oude gewicht: 70 kilo. Al het lijnen en minder snoepen had me nergens gebracht. Ze dachten zelfs dat ik zwanger was. Ik vertelde het bij het avondeten aan Jean. Hij knikte begripsvol. 'Maar we hebben wel de lekkerste chocolade', eindigde hij. 'Iemand moet proeven, anders zet ik mijn klanten helemaal geen lekkere chocolade voor. Jij hebt me geholpen.'

Hij liep naar achteren en kwam even later terug. 'Toe, proef dit toch. Volgens mij is dit heerlijk.' Ik proefde een bonbon met een heerlijk zachte vulling, waar wat likeur in vermengd zat. Het smaakte werkelijk lekker. 'Hmmmm', antwoordde ik. 'Het is werkelijk ontzettend lekker, maar dit...' Ik legde mijn hand op de bolling die mijn buik geworden is. 'De klanten vragen mij wanneer het kind komt.'

Ik ging naar boven, naar de weegschaal. Ik moest weten wat voor een gewicht het apparaat zou aangeven. Ik trok het ding onder het bed vandaan en ging erop staan. De wijzer schoof voorbij de 70, verder omhoog, langs de 75 en hield pas op bij 78. 78 kilo. Dat betekende dat ik de laatste 2 maanden 8 kilo chocolade erbij gegeten had. Ik gilde. Jean rende naar boven. 'Wat is er?' Hij zag mij naakt op de weegschaal staan. Mijn buik wees een eind naar voren. Het leek of ik weer zwanger was en in de 6e maand zat. Wat was dit verschrikkelijk.

Ik rende naar beneden en verteld Jean wat de weegschaal mij had laten zien. 'Ik moet minder snoepen', zei ik. Hij dacht even na. 'Ja, minder snoepen. Als je proeft hoef je niet het hele chocolaatje op te eten.' Inderdaad daar had hij gelijk in. Hij werkte net aan een groot varken van marsepein. 'Wil je dit even proeven?' Een stukje marsepein verdween in mijn mond. Dit smaakte buitengewoon lekker.

Ik nam nog een hapje en Jean gaf me nog een stukje. Voor ik het wist had ik het hele staartje opgegeten. 'Geeft niks', zei Jean. 'Ik maak zo een nieuwe.' 'Het is heerlijk', zei ik terwijl de suiker uit mijn mondhoek gleed. 'Je kunt echt lekker snoepgoed maken, Jean.' Hij gaf me een knipoog en bracht een nieuw stukje marsepein in de richting van mijn mond. Als automatisch ging mijn mond open. Voordat ik er goed erg in had, verdween een groot deel van de achterpoten en kont in mijn mond. Het grote varken moest voor een kwart weer worden aangemaakt.

De volgende dag lag het varken op de toonbank. De klanten kochten gretig allemaal stukken marsepein en ik at telkens een klein stukje marsepein op. Tussendoor werd ik ook even naar achteren geroepen om bonbons te proberen, of de heerlijke vulling van de moorkop die Jean klaarmaakte. Wat was het heerlijk. Voor ik het goed in de gaten had, liep ik weer naar voren met 2 grote moorkoppen in mijn maag en een flinke lik slagroom erbij. Wat kon Jean toch verschrikkelijk lekker snoepgoed maken. Ik merkte dat ik helemaal verliefd op hem aan het worden was. Inderdaad, liefde gaat door de maag.

Een kleine week later stond ik ronder dan ooit achter de toonbank van de bakkerij. Ik voelde hoe mijn broek maatje 40 knelde. Mijn buik bolde over de broekrand heen. Mijn borsten pasten niet meer in de cup C beha. Ook kroop het shirtje dat ik droeg, steeds een eindje omhoog. Ik merkte dat vanuit mijn zij naar voren een flinke vetplooi ontstond. Hier zette zich nieuw vet aan.

Het eten dat in mijn mond verdween, ging niet alleen door mijn lichaam om het hart te laten kloppen, te ademen, te denken en te bewegen. Het overtollige eten werd afgezet als reserve. Mijn buik was flink de klos, maar ik merkte dat ook heupen, dijen en billen aan het groeien waren. Hier vond een heuse explosie plaats. Ik groeide met de dag. Het leek wel of mijn buik groter geworden was dan in de tijd dat ik zwanger was.

Ik nam een croissantje en daarna een saucijsebroodje. Ik voelde hoe het eten naar mijn maag zakte. Jeetje, ik had honger en nam nog maar een saucijzebroodje. Ik voelde hoe mijn knorrige maag langzaam gevuld werd en mijn buik weer wat voller stond. Wat was het heerlijk om zo te eten. Voordat ik er goed erg in had, zat een volgende sauzijsebroodje in mijn maag. Mijn broek stond strakgespannen door het volle gewicht dat tegen de stof aandrukte. Ook al viel mijn buik er voor een deel overheen, er moest ook flink wat vet in de broek passen. Het werkte niet allemaal mee, zo merkte ik.

Zo voelde ik weer lekker vol. Ik hielp een paar klanten, wist mij van de chocolade af te houden en snoepte niet. Totdat ik van achteren de stem van Jean hoorde. Of ik even weer iets wilde proeven. Ik liep naar achteren en zag hoe hij werkte aan een enorme bruidstaart. 'Die komen ze dadelijk halen', zei hij. Maar ik twijfel over de laag marsepein en de combinatie van cake en room.

Hij gaf me een hap. Het was werkelijk ongekend. 'Is dit je vulling?' vroeg ik. 'Ja, is het niet goed?' 'Nee, het is gewoon ontzettend heerlijk. Ik nam nog een hap.' Hij stond alweer klaar met een volle lepel slagroom. 'Kan ik dit er nog overheen smeren?' Hij voerde de volle lepel met slagroom. Wat was dit lekker. Ik nam de hap en voelde hoe het vet mijn maag in gleed. O, wat was dit zalig.

Ik ging er even bij zitten en liet mij nog een hap voeren en nog eentje. Ik merkte hoe de knoop van mijn broek vocht tegen het nieuwe vet. Hij voerde mij verder tot de schaal helemaal leeg was. Wat was dit lekker. Ik wilde overeind komen uit de stoel en knap, daar scheurde mijn broek open ter hoogte van mijn buik. Eigenwijs stak hij naar buiten. 'Ik geloof dat ik uit mijn broek groei door al dat proeven.' 'Het spijt me', zei hij. 'Maar ik was echt heel onzeker over deze taart. Ik zal je echt zo min mogelijk laten proeven.'


Lees deel 3 van Bakkersvrouw: Nog een hapje »