De weddenschap (6) – Extra kilo's staan goed
Marjo vindt Bianca echt te dik. Bianca stelt voor dat Marjo evenveel moet aankomen als zij afvalt. Ze beginnen als ze gaan studeren na de zomer aan de universiteit. Marjo gruwelt van fastfood, maar kan wel van zoetigheid genieten. Het calorierijke dieet heeft wel zijn uitwerking. Bianca vindt de mollige Marjo niet onaantrekkelijk. Marjo kan eindelijk tevreden zijn over de slanke Bianca.
Het was begin februari. De weddenschap liep al ruim 5 maanden. Marjo werd wakker. Haar aanzienlijk buik rustte enigszins op het matras. Ze lag op haar zij. Ze draaide zich om. Het vet van haar buik schudde heen en weer. Ze probeerde zich op te trekken. Ze was er al enigszins gewend aan geraakt dat het zwaartepunt van haar lichaam op een ander punt viel. Toch lukte het haar niet om zonder problemen overeind te komen. Ze kreeg het niet altijd voor elkaar om uit haar bed te komen.
Marjo had zachte en grote borsten gekregen. Haar armen waren mollig geworden, haar bovenarmen waren bijzonder vet geworden. Onder haar kin had zich een flinke onderkin gevormd. Hij werd nu ook voor anderen duidelijk zichtbaar. Als ze naar het keukentje in hun appartementje liep, dan wipte haar buik op en neer. Ze had heuse zwembandjes gekregen die over haar broekband heen welfden. Haar benen schuurden aan de bovenkant tegen elkaar aan als ze liep. De bovenbenen waren dik geworden en het vet trilde als ze liep door de gangen van het studentenhuis. Hoewel ze overal was aangekomen, trok haar buik de meeste aandacht.
Marjo woog nu 82 kilo. Ze was in haar luie stoel gekropen met haar imposante lijf. Ze zag hoe Bianca de laatste 3 kilo uit haar lichaam probeerde te zweten. Marjo zat tegenwoordig meer dan ooit in die luxe leunstoel en dan was ze natuurlijk aan het eten. Snoep, donuts en candybars, stukken appeltaart of cake. Het leek wel of ze onverzadigbaar was geworden.
Haar vriendin Bianca was echt veranderd. Haar dikke lijf had zich omgevormd in een heus atlethisch lichaam. Haar buik had zich teruggetrokken en welfde niet meer vooruit. Haar borsten waren eveneens gekrompen. Ze droeg een 2 cupmaten kleinere beha. Ook haar armen waren veranderd in dunne stokjes waar niet veel meer zat dan haar botten. Bianca's haar waren samengebonden tot een heuse paardenstaart. Met haar 58 kilo zat er nauwelijks nog vet aan haar lichaam. Om het gewicht dat haar vriendin wenste te krijgen moest ze nog 3 kilo kwijtraken. Dan zat ze op 55 kilo.
Ze was al druk bezig met de oefeningen en keek naar haar vriendin die in haar pyjama in de stoel zat. Marjo wreef de slaap nog uit haar ogen. 'Goedemorgen, dikzak', zei Bianca plagerig tegen haar. 'Hou op', snauwde Marjo. 'Ik denk dat we nu wel de deal hebben bereikt. Jij weegt wat ik woog en ik weeg wat jij woog.' 'Nee', antwoordde Bianca. 'Ik moet nog 3 kilo afvallen om het gewicht te hebben dat jij woog en jij moet nog 4 kilo erbij om op mijn oude gewicht te zitten.' 'Maar ik ben kleiner, dat weet je toch?' 'Ja, de lengte is al verrekend. Kom op, we moeten nog even. Ik denk dat we over een week of 3 wel onze doelen bereikt hebben.' Bianca lachte gemeen: 'Maar dan moeten we wel nog even goed ons best doen.'
'Ik wil stoppen', zei Marjo. 'Ik kan niet meer.' Opnieuw keek Bianca haar aan met de grijns waar ze altijd mee te voorschijn kwam als ze merkte dat ze won. 'Nee, Marjo. We hebben het afgesproken. Je geeft niet op. Ik ben er bijna, jij moet nog een beetje moeite doen. We gaan voor die laatste kilo's. Als je goed je best doet, kun je volgende maand beginnen.' 'Wil jij me dan helpen afvallen', zuchtte ze. Ze nam een hap van een donut uit de doos die naast haar stond. Ze kreunde eventjes en Bianca wist niet of dat van verdriet of genot was.
Ze liepen weer naar beneden naar de eetzaal. De tafels waren bezet, maar ze wisten een plekje te veroveren in de buurt van Tim en Timmo. Dat waren twee nerds die dezelfde studie deden als Bianca. 'Goedemorgen Bianca', riepen ze enthousiast. 'Wie heb je vandaag meegenomen?' 'Ik heb mijn kamergenote Marjo bij me.' Bianca meende een flinkering in hun ogen te zien toen Marjo naast ze ging zitten. Ze liep weg om het eten voor haar en haar vriendin te halen. Voor zichzelf haalde ze een eenvoudige fruitsalade. Marjo kreeg een berg donuts en de zoete pannenkoekjes.
Bianca zag de grote ogen van Tim en Timmo toen ze het dienblad vol met eten naar hun tafel bracht. Ze waren gezellig aan het kletsen over koetjes en kalfjes. Marjo voelde zich wel wat ongemakkelijk bij het zien van de voedselberg die Bianca op de tafel zette. 'Zo', zei Tim verbaasd. 'Jullie hebben honger zeg.' 'Nee', zei Bianca. 'Ik neem alleen de fruitsalade. De rest is voor Marjo.' Het hoofd van Marjo werd vuurrood.
Bianca zag dat ze iets moest doen. 'We hebben een weddenschap.' Het hoofd van Marjo werd nog roder. 'Marjo vond dat ik te dik was.' De ogen van de twee medestudenten werden nog roder. 'Te dik?' 'Ja, ik was een tijdje geleden ongeveer zo rond als Marjo. We hebben toen een weddenschap afgesloten. Alles wat ik zou afvallen, zou zijn aankomen.' Bianca zag de ogen van de twee jongens nog groter worden. Ze meende even dat ze uit de oogkassen vielen. 'Wow', steunde Tim. 'Dat is heftig.'
'Nu wil Marjo stoppen. Ze vindt het genoeg, maar ik vind dat we gewoon de weddenschap moeten afmaken. Jongens wat vinden jullie.' 'Het staat je goed hoor, die extra kilootjes', liet Timmo ontvallen. 'Inderdaad, je ziet er goed uit zeg.' Marjo werd nog altijd roder. Bianca dacht dat dit niet meer kon, maar het scheen nog altijd mogelijk te zijn. 'Dank je', mompelde ze. 'Kom op, maak die weddenschap af. Je kunt het straks er nog altijd aflijnen.' 'Dat zeg ik ook steeds', zei Bianca.
Marjo knikte en nam een hap van een muffin. Ze proefde de suiker en merkte hoe heerlijk ze eigenlijk smaakten. Tim en Timmo knikten bevestigend en gaven een knipoogje in de richting van Bianca. Hier werd een verbond gesloten. Ze zouden nu Marjo verder helpen. 'Kom op Marjo', moedigden de twee studenten aan. 'Je kunt het.' Daarna richtten ze zich streng tot Bianca. 'Je moet wel je oefeningen doen. Die 3 kilo moet er echt snel af.'
Marjo at keurig haar bord leeg. Ze voelde hoe de caloriën in haar maag drukten. Ze liepen loom terug naar hun kamer. Bij de deur namen ze afscheid van de jongens. 'Komen jullie vanavond naar de McDonald's?' vroeg Tim. Hij vond Marjo wel erg leuk. 'Dat is goed. Ik ga eerst nog even trainen en daarna naar college. Dan zie ik jullie vanavond in de Mac.'
Bianca gaf de jongens een knipoogje terug. Ze sloot de deur van hun appartementje en wist dat Tim en Timmo buiten de buit verdeelden. Tim wilde Marjo wel en Timmo voelde wel wat voor Bianca. Nog 3 kilo en ze zou snel weer even aantrekkelijk zijn als aan het begin van de studie.
'Maar ik wil helemaal niet naar de McDonald's', riep Marjo. 'Kom op. Tim en Timmo komen ook en misschien vind je het eten nu heel anders smaken.' 'Ik geloof er weinig van', antwoordde Marjo. 'Maar vooruit.' Ze wilde eigenlijk best nog eens Tim zien. Het was een knappe jongen en hij vond haar wel leuk, had ze gemerkt.
Lees De weddenschap (7) – Fastfood is heus lekker »
Extra kilo's staan goed
Het was begin februari. De weddenschap liep al ruim 5 maanden. Marjo werd wakker. Haar aanzienlijk buik rustte enigszins op het matras. Ze lag op haar zij. Ze draaide zich om. Het vet van haar buik schudde heen en weer. Ze probeerde zich op te trekken. Ze was er al enigszins gewend aan geraakt dat het zwaartepunt van haar lichaam op een ander punt viel. Toch lukte het haar niet om zonder problemen overeind te komen. Ze kreeg het niet altijd voor elkaar om uit haar bed te komen.
Marjo had zachte en grote borsten gekregen. Haar armen waren mollig geworden, haar bovenarmen waren bijzonder vet geworden. Onder haar kin had zich een flinke onderkin gevormd. Hij werd nu ook voor anderen duidelijk zichtbaar. Als ze naar het keukentje in hun appartementje liep, dan wipte haar buik op en neer. Ze had heuse zwembandjes gekregen die over haar broekband heen welfden. Haar benen schuurden aan de bovenkant tegen elkaar aan als ze liep. De bovenbenen waren dik geworden en het vet trilde als ze liep door de gangen van het studentenhuis. Hoewel ze overal was aangekomen, trok haar buik de meeste aandacht.
Marjo woog nu 82 kilo. Ze was in haar luie stoel gekropen met haar imposante lijf. Ze zag hoe Bianca de laatste 3 kilo uit haar lichaam probeerde te zweten. Marjo zat tegenwoordig meer dan ooit in die luxe leunstoel en dan was ze natuurlijk aan het eten. Snoep, donuts en candybars, stukken appeltaart of cake. Het leek wel of ze onverzadigbaar was geworden.
Haar vriendin Bianca was echt veranderd. Haar dikke lijf had zich omgevormd in een heus atlethisch lichaam. Haar buik had zich teruggetrokken en welfde niet meer vooruit. Haar borsten waren eveneens gekrompen. Ze droeg een 2 cupmaten kleinere beha. Ook haar armen waren veranderd in dunne stokjes waar niet veel meer zat dan haar botten. Bianca's haar waren samengebonden tot een heuse paardenstaart. Met haar 58 kilo zat er nauwelijks nog vet aan haar lichaam. Om het gewicht dat haar vriendin wenste te krijgen moest ze nog 3 kilo kwijtraken. Dan zat ze op 55 kilo.
Ze was al druk bezig met de oefeningen en keek naar haar vriendin die in haar pyjama in de stoel zat. Marjo wreef de slaap nog uit haar ogen. 'Goedemorgen, dikzak', zei Bianca plagerig tegen haar. 'Hou op', snauwde Marjo. 'Ik denk dat we nu wel de deal hebben bereikt. Jij weegt wat ik woog en ik weeg wat jij woog.' 'Nee', antwoordde Bianca. 'Ik moet nog 3 kilo afvallen om het gewicht te hebben dat jij woog en jij moet nog 4 kilo erbij om op mijn oude gewicht te zitten.' 'Maar ik ben kleiner, dat weet je toch?' 'Ja, de lengte is al verrekend. Kom op, we moeten nog even. Ik denk dat we over een week of 3 wel onze doelen bereikt hebben.' Bianca lachte gemeen: 'Maar dan moeten we wel nog even goed ons best doen.'
'Ik wil stoppen', zei Marjo. 'Ik kan niet meer.' Opnieuw keek Bianca haar aan met de grijns waar ze altijd mee te voorschijn kwam als ze merkte dat ze won. 'Nee, Marjo. We hebben het afgesproken. Je geeft niet op. Ik ben er bijna, jij moet nog een beetje moeite doen. We gaan voor die laatste kilo's. Als je goed je best doet, kun je volgende maand beginnen.' 'Wil jij me dan helpen afvallen', zuchtte ze. Ze nam een hap van een donut uit de doos die naast haar stond. Ze kreunde eventjes en Bianca wist niet of dat van verdriet of genot was.
Ze liepen weer naar beneden naar de eetzaal. De tafels waren bezet, maar ze wisten een plekje te veroveren in de buurt van Tim en Timmo. Dat waren twee nerds die dezelfde studie deden als Bianca. 'Goedemorgen Bianca', riepen ze enthousiast. 'Wie heb je vandaag meegenomen?' 'Ik heb mijn kamergenote Marjo bij me.' Bianca meende een flinkering in hun ogen te zien toen Marjo naast ze ging zitten. Ze liep weg om het eten voor haar en haar vriendin te halen. Voor zichzelf haalde ze een eenvoudige fruitsalade. Marjo kreeg een berg donuts en de zoete pannenkoekjes.
Bianca zag de grote ogen van Tim en Timmo toen ze het dienblad vol met eten naar hun tafel bracht. Ze waren gezellig aan het kletsen over koetjes en kalfjes. Marjo voelde zich wel wat ongemakkelijk bij het zien van de voedselberg die Bianca op de tafel zette. 'Zo', zei Tim verbaasd. 'Jullie hebben honger zeg.' 'Nee', zei Bianca. 'Ik neem alleen de fruitsalade. De rest is voor Marjo.' Het hoofd van Marjo werd vuurrood.
Bianca zag dat ze iets moest doen. 'We hebben een weddenschap.' Het hoofd van Marjo werd nog roder. 'Marjo vond dat ik te dik was.' De ogen van de twee medestudenten werden nog roder. 'Te dik?' 'Ja, ik was een tijdje geleden ongeveer zo rond als Marjo. We hebben toen een weddenschap afgesloten. Alles wat ik zou afvallen, zou zijn aankomen.' Bianca zag de ogen van de twee jongens nog groter worden. Ze meende even dat ze uit de oogkassen vielen. 'Wow', steunde Tim. 'Dat is heftig.'
'Nu wil Marjo stoppen. Ze vindt het genoeg, maar ik vind dat we gewoon de weddenschap moeten afmaken. Jongens wat vinden jullie.' 'Het staat je goed hoor, die extra kilootjes', liet Timmo ontvallen. 'Inderdaad, je ziet er goed uit zeg.' Marjo werd nog altijd roder. Bianca dacht dat dit niet meer kon, maar het scheen nog altijd mogelijk te zijn. 'Dank je', mompelde ze. 'Kom op, maak die weddenschap af. Je kunt het straks er nog altijd aflijnen.' 'Dat zeg ik ook steeds', zei Bianca.
Marjo knikte en nam een hap van een muffin. Ze proefde de suiker en merkte hoe heerlijk ze eigenlijk smaakten. Tim en Timmo knikten bevestigend en gaven een knipoogje in de richting van Bianca. Hier werd een verbond gesloten. Ze zouden nu Marjo verder helpen. 'Kom op Marjo', moedigden de twee studenten aan. 'Je kunt het.' Daarna richtten ze zich streng tot Bianca. 'Je moet wel je oefeningen doen. Die 3 kilo moet er echt snel af.'
Marjo at keurig haar bord leeg. Ze voelde hoe de caloriën in haar maag drukten. Ze liepen loom terug naar hun kamer. Bij de deur namen ze afscheid van de jongens. 'Komen jullie vanavond naar de McDonald's?' vroeg Tim. Hij vond Marjo wel erg leuk. 'Dat is goed. Ik ga eerst nog even trainen en daarna naar college. Dan zie ik jullie vanavond in de Mac.'
Bianca gaf de jongens een knipoogje terug. Ze sloot de deur van hun appartementje en wist dat Tim en Timmo buiten de buit verdeelden. Tim wilde Marjo wel en Timmo voelde wel wat voor Bianca. Nog 3 kilo en ze zou snel weer even aantrekkelijk zijn als aan het begin van de studie.
'Maar ik wil helemaal niet naar de McDonald's', riep Marjo. 'Kom op. Tim en Timmo komen ook en misschien vind je het eten nu heel anders smaken.' 'Ik geloof er weinig van', antwoordde Marjo. 'Maar vooruit.' Ze wilde eigenlijk best nog eens Tim zien. Het was een knappe jongen en hij vond haar wel leuk, had ze gemerkt.
Lees De weddenschap (7) – Fastfood is heus lekker »
Reacties
Een reactie posten