De erfenis (1) – Geheime opslagruimte
Mark, de man van Paulien, is onverwachts overleden. Paulien ruimt zijn spullen op en stuit op de rekening voor een opslagruimte. Ze weet hier helemaal niks van en raakt verzeild in een geheimzinnige wereld waarin een vrouw zich vrijwillig laat vetmesten.
Als Mark wist dat ze niet lijnde, zou hij helemaal gek worden. Sterker nog: als hij wist dat ze zelfs aangekomen was, dan zou hij elke grammetje van haar nieuwe vet beminnen. Paulien had zich in veel te strak zittend ondergoed, gewurmd tussen de armleuningen van de stoel achter het bureau van haar overleden echtgenoot Mark. Ze was vandaag maar eens naar zijn kantoor gegaan, om de boel eens op te ruimen. Ze vloekte en steunde omdat de armleuningen in haar recente vetaanwinst drukten.
Paulien baalde ervan dat ze zoveel aangekomen was in zo'n korte tijd. Het onverwachte overlijden van haar man Mark zorgde ervoor dat ze haar troost was gaan zoeken in eten en snoepen. Met als gevolg dat ze zeker een kilo of 25 was aangekomen. Ze moest de 140 kilo zijn gepasseerd, besefte ze. Misschien woog ze wel meer, maar sinds haar laatste bezoek aan een arts, meer dan een jaar geleden, had ze niet meer op een weegschaal durven staan. Ze woog destijds 115 kilo, was voor de dood van Mark wel wat aangekomen maar besefte nu dat ze meer dan ooit woog. Elk record had ze gebroken.
Ironisch genoeg zou Mark het helemaal geweldig gevonden hebben dat ze aangekomen was. Mark was gek op stevige vrouwen. Hij was altijd een bewonderaar van dik geweest en zag haar veel liever aan het eten, dan dat ze aan het piekeren was over haar gewicht zoals ze altijd deed. Het laatste vond hij echt onzin. Om de waarheid te vertellen, zou Mark zeker niet rouwig geweest zijn om de gewichtstoename. Sterker nog, hij zou haar zelfs hebben aangemoedigd wat extra's te nemen. Hier nog een donut, op jou Mark. Ze hief de donut in de lucht en nam een ferme hap. Het was de laatste donut uit de doos met 10 donuts die voor haar op het bureau lag.
Ze genoot van de zoete smaak van haar laatste donut. Oke, ze was eigenlijk al vol, maar het bleef verschrikkelijk lekker om een donut te eten. Ze vouwde het creditcard-overzicht open en ze bekeek de afschrijvingen en bijschrijvingen van deze maand. In het verleden handelde Mark alle financiële zaken af. Paulien had er geen moeite mee, maar ze handelde geleidelijke alle zaken af. Ze kon niet alles tegelijk.
Tussen alle gebruikelijke kosten zag ze deze maand ineens 1.000 euro staan aan huur voor een opslagruimte waarvan ze het bestaan niet wist. Bij de afrekening stond een telefoonnummer waar ze terecht kon voor meer informatie. Nadat ze de laatste hap had genomen van haar laatste donut, likte ze het suiker van haar vingers. Ze waren een beetje vettig geworden van de donut. En draaide ze het informatienummer met de telefoon die op het bureau stond.
Nadat ze contact had gehad met het informatienummer was ze iets meer te weten gekomen over de opslagruimte. Ze kreeg van de medewerker een locatie en boxnummer. Eindelijk was haar nu ook duidelijk waarvoor de raadselachtige sleutel was die aan Marks sleutelbos hing. Wel hoopte Paulien dat ze niet op een geheimzinnig dubbelleven zou stuitten. Ze had al genoeg stress en wilde het eten juist een beetje gaan afbouwen. Niet meer alles eten wanneer je maar wilt, maar wat gestructureerder en gecontroleerder. Zodat ze niet meer zoveel zou aankomen en het gewicht op zijn minst stabiel wist te houden. Onthullingen over een dubbelleven van haar geliefde Mark zou het rouwproces alleen maar verstoren en veel onzekerheden brengen.
Het ging met de dag beter, vond ze zelf, maar ze wist ook dat ze van het geringste uit balans raakte. Ze worstelde zich met moeite uit de krappe bureaustoel en liep naar het keukentje voor een glas chocolademelk om haar donuts weg te spoelen. Dat ze even later nog een glas in de magnetron opwarmde en voorzag van een flinke kop slagroom, dacht ze even weg. Voor ze het wist was de liter chocolademelk die in de koelkast stond in haar.
De volgende dag bezocht ze de opslagplaats. Ze was tot halverwege de middag ontslagen van haar verplichtingen in het restaurant. Mark en zijn broer Erwin hadden een kleine pizzeria, waarin Paulien altijd heel actief meehielp. Sinds dat Mark was verongelukt hadden ze het wat drukker gekregen, maar het ging tot op heden prima.
Ze kreeg de deur snel open van de opslagruimte, die op een afgelegen terrein stond. Zonder dat iemand haar in de gaten had, kon ze naar binnen. Het was er stil. Eenmaal binnengekomen, kon ze makkelijk de weg vinden. Het sprak vanzelf. Ze zag een tiental stoffige dozen staan en een grote ligstoel, die nog het meeste weg had van een behandelstoel zoals bij een tandarts waar je langgerekt op kon liggen. Er lag een groot stuk plastic overheen. Ze trok het plastic weg en zag een heerlijke ligstoel staan, met aan het hoofd, bij het midden en aan het voeteinde allerlei speciale apparaten.
De hele ligstoelconstructie leek wel op een afbeelding die ze kende van een feederstoel. Ze had Mark weleens bij het surfen op internet betrapt op het kijken naar zo'n plaatje. Dat Mark hield van het feeden en vetmesten van vrouwen, was Paulien niet onbekend. Voor Paulien was het moeilijk geweest om te accepteren aan het begin van hun relatie toen Mark haar zijn voorliefde voor feeden en vetmesten vertelde. Ze voelde destijds wel dat ze volwassen genoeg was om daarmee om te kunnen gaan.
Hij had het haar aan het begin van de relatie al verteld omdat het bij hem hoorde. Hij werd er dikwijls mee geconfronteerd gedurende een relatie en het had een negatief effect als je het later vertelde. Dat was hij door schade en schande wijs geworden. Zij had er in eerste instantie grote moeite mee dat hij zo gek was op haar dikke lichaam. In elk geval accepteerde ze langzaam gedurende de relatie met Mark haar eigen lichaam. Ze had er vrede mee dat ze dik was. Sterker nog: het wond haar bij tijd en wijle zelfs een beetje op. Mark leerde haar te accepteren dat ze dik was, al kon ze het zich niet voorstellen dat ze het opwindend zou vinden als ze zelf dikker werd.
Nu, in deze geheime opslag, vroeg ze zich vanzelfsprekend af of Mark werkelijk zijn feeder-schap had losgelaten. Zou hij haar werkelijk niet stiekem hebben vetgemest, zonder dat ze het in de gaten had. Het leek haar zo onwaarschijnlijk, zeker ook omdat ze meende dat ze al alles van hem wist. Bovendien was er het feit dat ze gedurende de relatie met Mark nauwelijks was aangekomen. Eigenlijk was ze alleen enorm aangekomen sinds zijn dood. Als het zijn plan was om haar dikker te laten worden, dan zou het plan helemaal zijn mislukt, besefte Paulien. Maar waarom had hij deze opslagruimte gehuurd?
Ze opende een klein doosje dat bovenop de stapel dozen lag. Er lagen wat tijdschriften in en een fotoalbum. Ze pakte het fotoalbum, sloeg het open en zag onthutsende foto's van een dikke vrouw. Ze meende de vrouw ergens van te kennen, maar kon het niet plaatsen. Op de foto's was de vrouw naakt te zien. De vrouw was wel wat zwaarder dan Paulien, maar bezat een mooi figuurtje. Ze zag er heel vrolijk uit op de foto's en Paulien kreeg het idee dat de vrouw overduidelijk haar vet wilde laten zien.
Lees deel 2 van De erfenis: Marks geheim »
Geheime opslagruimte
Als Mark wist dat ze niet lijnde, zou hij helemaal gek worden. Sterker nog: als hij wist dat ze zelfs aangekomen was, dan zou hij elke grammetje van haar nieuwe vet beminnen. Paulien had zich in veel te strak zittend ondergoed, gewurmd tussen de armleuningen van de stoel achter het bureau van haar overleden echtgenoot Mark. Ze was vandaag maar eens naar zijn kantoor gegaan, om de boel eens op te ruimen. Ze vloekte en steunde omdat de armleuningen in haar recente vetaanwinst drukten.
Paulien baalde ervan dat ze zoveel aangekomen was in zo'n korte tijd. Het onverwachte overlijden van haar man Mark zorgde ervoor dat ze haar troost was gaan zoeken in eten en snoepen. Met als gevolg dat ze zeker een kilo of 25 was aangekomen. Ze moest de 140 kilo zijn gepasseerd, besefte ze. Misschien woog ze wel meer, maar sinds haar laatste bezoek aan een arts, meer dan een jaar geleden, had ze niet meer op een weegschaal durven staan. Ze woog destijds 115 kilo, was voor de dood van Mark wel wat aangekomen maar besefte nu dat ze meer dan ooit woog. Elk record had ze gebroken.
Ironisch genoeg zou Mark het helemaal geweldig gevonden hebben dat ze aangekomen was. Mark was gek op stevige vrouwen. Hij was altijd een bewonderaar van dik geweest en zag haar veel liever aan het eten, dan dat ze aan het piekeren was over haar gewicht zoals ze altijd deed. Het laatste vond hij echt onzin. Om de waarheid te vertellen, zou Mark zeker niet rouwig geweest zijn om de gewichtstoename. Sterker nog, hij zou haar zelfs hebben aangemoedigd wat extra's te nemen. Hier nog een donut, op jou Mark. Ze hief de donut in de lucht en nam een ferme hap. Het was de laatste donut uit de doos met 10 donuts die voor haar op het bureau lag.
Ze genoot van de zoete smaak van haar laatste donut. Oke, ze was eigenlijk al vol, maar het bleef verschrikkelijk lekker om een donut te eten. Ze vouwde het creditcard-overzicht open en ze bekeek de afschrijvingen en bijschrijvingen van deze maand. In het verleden handelde Mark alle financiële zaken af. Paulien had er geen moeite mee, maar ze handelde geleidelijke alle zaken af. Ze kon niet alles tegelijk.
Tussen alle gebruikelijke kosten zag ze deze maand ineens 1.000 euro staan aan huur voor een opslagruimte waarvan ze het bestaan niet wist. Bij de afrekening stond een telefoonnummer waar ze terecht kon voor meer informatie. Nadat ze de laatste hap had genomen van haar laatste donut, likte ze het suiker van haar vingers. Ze waren een beetje vettig geworden van de donut. En draaide ze het informatienummer met de telefoon die op het bureau stond.
Nadat ze contact had gehad met het informatienummer was ze iets meer te weten gekomen over de opslagruimte. Ze kreeg van de medewerker een locatie en boxnummer. Eindelijk was haar nu ook duidelijk waarvoor de raadselachtige sleutel was die aan Marks sleutelbos hing. Wel hoopte Paulien dat ze niet op een geheimzinnig dubbelleven zou stuitten. Ze had al genoeg stress en wilde het eten juist een beetje gaan afbouwen. Niet meer alles eten wanneer je maar wilt, maar wat gestructureerder en gecontroleerder. Zodat ze niet meer zoveel zou aankomen en het gewicht op zijn minst stabiel wist te houden. Onthullingen over een dubbelleven van haar geliefde Mark zou het rouwproces alleen maar verstoren en veel onzekerheden brengen.
Het ging met de dag beter, vond ze zelf, maar ze wist ook dat ze van het geringste uit balans raakte. Ze worstelde zich met moeite uit de krappe bureaustoel en liep naar het keukentje voor een glas chocolademelk om haar donuts weg te spoelen. Dat ze even later nog een glas in de magnetron opwarmde en voorzag van een flinke kop slagroom, dacht ze even weg. Voor ze het wist was de liter chocolademelk die in de koelkast stond in haar.
De volgende dag bezocht ze de opslagplaats. Ze was tot halverwege de middag ontslagen van haar verplichtingen in het restaurant. Mark en zijn broer Erwin hadden een kleine pizzeria, waarin Paulien altijd heel actief meehielp. Sinds dat Mark was verongelukt hadden ze het wat drukker gekregen, maar het ging tot op heden prima.
Ze kreeg de deur snel open van de opslagruimte, die op een afgelegen terrein stond. Zonder dat iemand haar in de gaten had, kon ze naar binnen. Het was er stil. Eenmaal binnengekomen, kon ze makkelijk de weg vinden. Het sprak vanzelf. Ze zag een tiental stoffige dozen staan en een grote ligstoel, die nog het meeste weg had van een behandelstoel zoals bij een tandarts waar je langgerekt op kon liggen. Er lag een groot stuk plastic overheen. Ze trok het plastic weg en zag een heerlijke ligstoel staan, met aan het hoofd, bij het midden en aan het voeteinde allerlei speciale apparaten.
De hele ligstoelconstructie leek wel op een afbeelding die ze kende van een feederstoel. Ze had Mark weleens bij het surfen op internet betrapt op het kijken naar zo'n plaatje. Dat Mark hield van het feeden en vetmesten van vrouwen, was Paulien niet onbekend. Voor Paulien was het moeilijk geweest om te accepteren aan het begin van hun relatie toen Mark haar zijn voorliefde voor feeden en vetmesten vertelde. Ze voelde destijds wel dat ze volwassen genoeg was om daarmee om te kunnen gaan.
Hij had het haar aan het begin van de relatie al verteld omdat het bij hem hoorde. Hij werd er dikwijls mee geconfronteerd gedurende een relatie en het had een negatief effect als je het later vertelde. Dat was hij door schade en schande wijs geworden. Zij had er in eerste instantie grote moeite mee dat hij zo gek was op haar dikke lichaam. In elk geval accepteerde ze langzaam gedurende de relatie met Mark haar eigen lichaam. Ze had er vrede mee dat ze dik was. Sterker nog: het wond haar bij tijd en wijle zelfs een beetje op. Mark leerde haar te accepteren dat ze dik was, al kon ze het zich niet voorstellen dat ze het opwindend zou vinden als ze zelf dikker werd.
Nu, in deze geheime opslag, vroeg ze zich vanzelfsprekend af of Mark werkelijk zijn feeder-schap had losgelaten. Zou hij haar werkelijk niet stiekem hebben vetgemest, zonder dat ze het in de gaten had. Het leek haar zo onwaarschijnlijk, zeker ook omdat ze meende dat ze al alles van hem wist. Bovendien was er het feit dat ze gedurende de relatie met Mark nauwelijks was aangekomen. Eigenlijk was ze alleen enorm aangekomen sinds zijn dood. Als het zijn plan was om haar dikker te laten worden, dan zou het plan helemaal zijn mislukt, besefte Paulien. Maar waarom had hij deze opslagruimte gehuurd?
Ze opende een klein doosje dat bovenop de stapel dozen lag. Er lagen wat tijdschriften in en een fotoalbum. Ze pakte het fotoalbum, sloeg het open en zag onthutsende foto's van een dikke vrouw. Ze meende de vrouw ergens van te kennen, maar kon het niet plaatsen. Op de foto's was de vrouw naakt te zien. De vrouw was wel wat zwaarder dan Paulien, maar bezat een mooi figuurtje. Ze zag er heel vrolijk uit op de foto's en Paulien kreeg het idee dat de vrouw overduidelijk haar vet wilde laten zien.
Lees deel 2 van De erfenis: Marks geheim »
Reacties
Een reactie posten