Op kamers (6) – Klein buikje
Wat vooraf ging: Anja woont in een studentenhuis met allemaal dikke meiden. Ze merkt al snel dat het goede eten in huis daar de oorzaak van is. Maar het is niet de enige reden. De echte oorzaak ontdekt ze snel zelf...
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Natuurlijk had Sabine gelijk. Ze was al te dik geworden. Haar broek gaf haar nauwelijks nog ruimte om te ademen. Maar ze had nu een ongelooflijke honger. Een kort moment streed ze met zichzelf, daarna greep ze het eerste croissantje. Hmm, lekker. Met boter zou nog lekkerder zijn. Achter het broodmandje stond alles al gereed: boter, jam, ham en slagroom voor op de wafels. Twee dik met boter besmeerde croissants waren snel verteerd. Daarna legde Anja zich toe op het gebak met de slagroom.
Ze moest haar mond breed opendoen om te kunnen happen en de vette slagroom bleef daarbij op haar lippen plakken. Dit was te lekker. Nog een grote hap. Ze kauwde met volle wangen en slikte het snel door, om weer een hap te kunnen nemen. 3, 4, 5 wafels at ze, totdat de grote schotel met slagroom leeg was. Steeds sterker zwol haar buik over de broeksband heen en ze voelde het stof in haar vet snijden. De druk die de strakke stof uitoefende, werd steeds heftiger. Terwijl ze nu een hap van de papaverbolletjes nam, probeerde ze met haar andere hand haar krappe broek te openen. Bijna onbewust, om de zich vullende buik meer ruimte te geven.
Ze liet een zucht van verlichting toen haar roze vlees de ritssluiting openritste. Ze belegde haar broodje met een dikke laag ham en at hem op. Het tweede broodje kreeg een laag jam van meer dan één centimeter over zich heen. En toen was de broodmand leeg en Anja leunde zuchtend achterover in haar stoel. Ze had zo gulzig en hongerig gegeten dat ze helemaal niet gemerkt had dat ze eigenlijk al vol was. Nu drukte haar maag zwaar en stak een stuk vooruit als een kogel. Afwezig streelde ze over de ronding en kuchtte zachtjes. Ze voelde zich ongelooflijk overvoerd.
Ze schrok toen ze de voordeur hoorde dichtslaan. Het te kleine shirt kon ze niet naar beneden trekken om haar geopende broek te verstoppen en ze voelde zich rood worden. De sporen van de kleine vreetorgie waren niet te negeren.
'Hoi,' groette Barbara, die twee plastic tassen de keuken binnendroeg. De aanblik liet zich aangenaam zien. Anja zat nog altijd naar achteren geleund op haar stoel; haar opgezwollen kilo's werden onvermijdelijk gepresenteerd aan de buitenwereld; aan tafel en had overduidelijk alles opgeschranst, wat Susanne er neergezet had. Als ze zich in dit tempo zou volproppen… Barbara werd warm van de gedachte alleen al. Haar maag moet zich prachtig verruimd hebben. Het zou niet lang meer duren of ze kon werkelijke grote hoeveelheden naar binnen werken en dan zou ze van dag tot dag dikker worden. Ze barste nu al uit haar kleren. Ze werd dik.
De situatie was voor Anja pijnlijk. 'Laat maar,' merkte Barbara op, toen ze zag hoe Anja naar een verklaring zocht. 'Maak het je maar lekker bekwaam; we zijn toch onder elkaar. Ik trek mijn broek ook graag uit als ik thuis ben.'
'Sabine vindt dat ik te dik word,' vertelde Anja. Haar langzame en door zuchten onderbroken spreekwijze liet aan Barbara nog meer zien hoeveel Anja wel niet gegeten moest hebben.
'Wat een onzin,' zei Barbara die nu chocolade koekjes, kinderchocolade en een grote zak vol M&M's op de tafel uitstal. 'Je krijgt alleen maar een wat vrouwelijker figuur.'
'Meen je dat?'
'Natuurlijk. Iedere knappe vrouw heeft een klein buikje, zelfs de modellen. En je ziet er geweldig uit, eerlijk waar.'
Anja lachte. Ze totaal niet verwacht zoveel complimentjes te krijgen, maar ook Susanne had gisteren iets dergelijks gezegd. Waarom zou ze dan niet eten, wat ze wilde eten.
Barbara pakte het grote pak met M&M's en nam er een handvol van in de mond. 'Neem rustig,' zei ze. 'Nee, dank je. Ik heb net ontbeten,' verweerde Anja. Het duurde nog geen 5 minuten of ze probeerde ook de nootjes overladen met chocolade.
Zo ging het de volgende weken verder. Anja's eetlust steeg bijna dagelijks en zodra ze aan afvallen dacht, dan zorgde Susanne of Barbara ervoor dat haar lievelingseten werd voorgeschoteld of dat haar lievelingssnaaierijen overal rond verspreid lagen. En zo wende ze er snel aan om grote hoeveelheden zoetigheid en zwaar, calorierijk eten rond het uur te eten en steeds minder te bewegen. Het werd ook steeds zwaarder om achter de bus aan te rennen, omdat haar dijen tegen elkaar aan schuurden.
Eerst merkte ze het nauwelijks, maar later voelde ze het steeds sterker schuren. Net zoals ze merkte dat haar borsten heen en weer schudden als ze liep. Niet lange tijd later begon haar buik eveneens mee te bewegen als ze zich snel bewoog. En hetzelfde gold voor haar steeds verder naar achteren en rondere billen. Haar broeken en shirts verrieden haar met toenemende mate duidelijker dat ze enorm moest zijn aangekomen, maar Anja kon het niet weten, want ze had geen weegschaal en ze wist echt niet hoeveel ze werkelijk woog.
Op een morgen merkte ze dat ze ook haar grootste spijkerbroek, die ze kort daarvoor in maatje 44 gekocht had, niet meer over haar grote buik kon sluiten. De avond ervoor had ze een rijke aardappelovenschotel royaal overgoten met roomsaus gegeten, en daarna had ieder van de vier minstens een liter ijs met slagroom naar binnengewerkt. Ditmaal had Anja het grootste gedeelte van de overvloedige maaltijd naar binnen gestouwd en ze voelde het nog altijd in haar lichaam zitten. Nog eenmaal trok ze uit alle macht aan het stof en kon ternauwernood het stof sluiten aan de knoop, maar het lukte haar onmogelijk om de rits dicht te krijgen. De broeksband kneep daarbij hevig in haar speklaag en ontnam haar de adem.
Zuchtend gaf ze de strijd op en streelde ze puffend over het vetrolletje van haar maag. Ze was simpel genoeg te dik geworden. Sabine had gelijk gehad. Ze sprong teveel uit de band. Hoe zwaar zou ze wegen? Met haar 70 kilo was ze tenslotte al bij haar binnenkomst een beetje mollig geweest. Maar nu? 75 weeg ik zeker, dacht ze. Maar misschien ook nog niet… Susanne had een weegschaal, wist ze; daar kon ze het ontdekken.
Het was al na tienen, maar Anja vermoedde dat Susanne al lang op haar werk was. Ze was vergeten dat haar vriendin deze week de avonduitzendingen samenstelde en dat ze dan graag wat langer sliep. Ze herinnerde het zich op het moment dat ze de kamer van Susanne binnenkwam. De gordijnen waren nog gesloten en hulden de ruimte in een gedimd licht. Eigenlijk wilde Anja zich snel omdraaien, om Susanne verder niet te storen. Maar ze keek toch even om naar het bed. Susanne lag op haar buik en had de deken in de warme nacht weggeschoven.
Lees het zevende deel: Wegen »
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Klein buikje
Natuurlijk had Sabine gelijk. Ze was al te dik geworden. Haar broek gaf haar nauwelijks nog ruimte om te ademen. Maar ze had nu een ongelooflijke honger. Een kort moment streed ze met zichzelf, daarna greep ze het eerste croissantje. Hmm, lekker. Met boter zou nog lekkerder zijn. Achter het broodmandje stond alles al gereed: boter, jam, ham en slagroom voor op de wafels. Twee dik met boter besmeerde croissants waren snel verteerd. Daarna legde Anja zich toe op het gebak met de slagroom.
Ze moest haar mond breed opendoen om te kunnen happen en de vette slagroom bleef daarbij op haar lippen plakken. Dit was te lekker. Nog een grote hap. Ze kauwde met volle wangen en slikte het snel door, om weer een hap te kunnen nemen. 3, 4, 5 wafels at ze, totdat de grote schotel met slagroom leeg was. Steeds sterker zwol haar buik over de broeksband heen en ze voelde het stof in haar vet snijden. De druk die de strakke stof uitoefende, werd steeds heftiger. Terwijl ze nu een hap van de papaverbolletjes nam, probeerde ze met haar andere hand haar krappe broek te openen. Bijna onbewust, om de zich vullende buik meer ruimte te geven.
Ze liet een zucht van verlichting toen haar roze vlees de ritssluiting openritste. Ze belegde haar broodje met een dikke laag ham en at hem op. Het tweede broodje kreeg een laag jam van meer dan één centimeter over zich heen. En toen was de broodmand leeg en Anja leunde zuchtend achterover in haar stoel. Ze had zo gulzig en hongerig gegeten dat ze helemaal niet gemerkt had dat ze eigenlijk al vol was. Nu drukte haar maag zwaar en stak een stuk vooruit als een kogel. Afwezig streelde ze over de ronding en kuchtte zachtjes. Ze voelde zich ongelooflijk overvoerd.
Ze schrok toen ze de voordeur hoorde dichtslaan. Het te kleine shirt kon ze niet naar beneden trekken om haar geopende broek te verstoppen en ze voelde zich rood worden. De sporen van de kleine vreetorgie waren niet te negeren.
'Hoi,' groette Barbara, die twee plastic tassen de keuken binnendroeg. De aanblik liet zich aangenaam zien. Anja zat nog altijd naar achteren geleund op haar stoel; haar opgezwollen kilo's werden onvermijdelijk gepresenteerd aan de buitenwereld; aan tafel en had overduidelijk alles opgeschranst, wat Susanne er neergezet had. Als ze zich in dit tempo zou volproppen… Barbara werd warm van de gedachte alleen al. Haar maag moet zich prachtig verruimd hebben. Het zou niet lang meer duren of ze kon werkelijke grote hoeveelheden naar binnen werken en dan zou ze van dag tot dag dikker worden. Ze barste nu al uit haar kleren. Ze werd dik.
De situatie was voor Anja pijnlijk. 'Laat maar,' merkte Barbara op, toen ze zag hoe Anja naar een verklaring zocht. 'Maak het je maar lekker bekwaam; we zijn toch onder elkaar. Ik trek mijn broek ook graag uit als ik thuis ben.'
'Sabine vindt dat ik te dik word,' vertelde Anja. Haar langzame en door zuchten onderbroken spreekwijze liet aan Barbara nog meer zien hoeveel Anja wel niet gegeten moest hebben.
'Wat een onzin,' zei Barbara die nu chocolade koekjes, kinderchocolade en een grote zak vol M&M's op de tafel uitstal. 'Je krijgt alleen maar een wat vrouwelijker figuur.'
'Meen je dat?'
'Natuurlijk. Iedere knappe vrouw heeft een klein buikje, zelfs de modellen. En je ziet er geweldig uit, eerlijk waar.'
Anja lachte. Ze totaal niet verwacht zoveel complimentjes te krijgen, maar ook Susanne had gisteren iets dergelijks gezegd. Waarom zou ze dan niet eten, wat ze wilde eten.
Barbara pakte het grote pak met M&M's en nam er een handvol van in de mond. 'Neem rustig,' zei ze. 'Nee, dank je. Ik heb net ontbeten,' verweerde Anja. Het duurde nog geen 5 minuten of ze probeerde ook de nootjes overladen met chocolade.
Zo ging het de volgende weken verder. Anja's eetlust steeg bijna dagelijks en zodra ze aan afvallen dacht, dan zorgde Susanne of Barbara ervoor dat haar lievelingseten werd voorgeschoteld of dat haar lievelingssnaaierijen overal rond verspreid lagen. En zo wende ze er snel aan om grote hoeveelheden zoetigheid en zwaar, calorierijk eten rond het uur te eten en steeds minder te bewegen. Het werd ook steeds zwaarder om achter de bus aan te rennen, omdat haar dijen tegen elkaar aan schuurden.
Eerst merkte ze het nauwelijks, maar later voelde ze het steeds sterker schuren. Net zoals ze merkte dat haar borsten heen en weer schudden als ze liep. Niet lange tijd later begon haar buik eveneens mee te bewegen als ze zich snel bewoog. En hetzelfde gold voor haar steeds verder naar achteren en rondere billen. Haar broeken en shirts verrieden haar met toenemende mate duidelijker dat ze enorm moest zijn aangekomen, maar Anja kon het niet weten, want ze had geen weegschaal en ze wist echt niet hoeveel ze werkelijk woog.
Op een morgen merkte ze dat ze ook haar grootste spijkerbroek, die ze kort daarvoor in maatje 44 gekocht had, niet meer over haar grote buik kon sluiten. De avond ervoor had ze een rijke aardappelovenschotel royaal overgoten met roomsaus gegeten, en daarna had ieder van de vier minstens een liter ijs met slagroom naar binnengewerkt. Ditmaal had Anja het grootste gedeelte van de overvloedige maaltijd naar binnen gestouwd en ze voelde het nog altijd in haar lichaam zitten. Nog eenmaal trok ze uit alle macht aan het stof en kon ternauwernood het stof sluiten aan de knoop, maar het lukte haar onmogelijk om de rits dicht te krijgen. De broeksband kneep daarbij hevig in haar speklaag en ontnam haar de adem.
Zuchtend gaf ze de strijd op en streelde ze puffend over het vetrolletje van haar maag. Ze was simpel genoeg te dik geworden. Sabine had gelijk gehad. Ze sprong teveel uit de band. Hoe zwaar zou ze wegen? Met haar 70 kilo was ze tenslotte al bij haar binnenkomst een beetje mollig geweest. Maar nu? 75 weeg ik zeker, dacht ze. Maar misschien ook nog niet… Susanne had een weegschaal, wist ze; daar kon ze het ontdekken.
Het was al na tienen, maar Anja vermoedde dat Susanne al lang op haar werk was. Ze was vergeten dat haar vriendin deze week de avonduitzendingen samenstelde en dat ze dan graag wat langer sliep. Ze herinnerde het zich op het moment dat ze de kamer van Susanne binnenkwam. De gordijnen waren nog gesloten en hulden de ruimte in een gedimd licht. Eigenlijk wilde Anja zich snel omdraaien, om Susanne verder niet te storen. Maar ze keek toch even om naar het bed. Susanne lag op haar buik en had de deken in de warme nacht weggeschoven.
Lees het zevende deel: Wegen »
Reacties
Een reactie posten