Op kamers (5) – 50 kilo in 2 jaar
Wat vooraf ging: Anja woont op kamers in een meidenhuis. Alle meiden die er wonen zijn dik. Al snel komt Anja achter de oorzaak. Sterker nog: ze blijft niet achter en groeit even hard mee met de rest.
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Anjas aanvankelijke afkeer die dit besef met zich meebracht, week met de herinnering aan de donkere stem van Susanne, die haar vertelde hoezeer ze copieuze vrouwen mocht. En aan de herinnering hoe ze de enorme vetwinst van Susanne voelde, toen haar medebewoonster haar broek had geopend. 132 kilo woog de dikke Susanne, dubbel zoveel dan dat ze eigenlijk moest wegen. Geen wonder als je je bedacht hoeveel ze dagelijks wel niet naar binnen werkte. Wat zou dat voor een gevoel geven om zoveel vet om heupen te dragen? Anja wreef over haar buik en masseerde haarzelf een beetje. Haar volle maag drukte zwaar en ze ademde ondiep, pufte snel toen ze zich liet wegzakken in haar bed. Steeds steviger kneedde ze haar buik totdat haar vingers langzaam naar beneden afdaalden tussen haar dijen. Ze droomde van Susanne die haar pudding in de mond lepelde.
Ondertussen had Susanne zich steunend in bed laten wegzinken. Ze was het gewend om veel te eten, maar vandaag had ze zichzelf overtroffen, dacht ze. Het had haar ongelooflijk opgewonden om Anja te zien eten en de opwinding maakte Susanne hongerig. Het laatste stuk quiche was teveel geweest, ontdekte ze toen ze hevig blazend haar kleren uittrok. De bewegingen vielen haar zwaar en ze was blij toen ze naakt tussen de dekens kroop.
Ze legde zich op haar zij, om de druk op haar maag wat te verlichten, die de dikke vetschacht van haar pens nu uitoefende en haar vetplooien gleden daarbij over het matras heen. Anja was ongelooflijk gulzig, net zoals Gaby met wie ze het merendeel van haar kilo's aangevreten had. Gaby was onverzadigbaar en aan het einde was ze zo lui en loom dat ze niet één keer meer inkopen ging doen. Ondertussen was ze getrouwd en woonde ze in een andere stad; ze telefoneerde nog met Susanne, maar van samen vreten was zelden sprake. Intussen woog Gaby, zoals ze Susanne verteld had over de 170 kilo en ze bewoog zich steeds minder en werd iedere dag dikker.
Net zoals zijzelf. Susanne wist dat ze alweer aangekomen was. Dat merkte ze aan haar kleding, aan haar spijkerbroek die ze op de groei gekocht had en die haar opnieuw veel te krap zat. Ze legde haar hand op de spekrol die over haar buik liep. Ze schudde haar vet zacht wiegend heen en weer. Onderwijl dacht ze aan Anja. Ze stelde zich voor hoe ze eruit zou zien als de kleine eenzelfde copieus overgewicht zou dragen. Barbara had gelijk: ze had iets rossigs over zich dat de hele tijd 'mest me vet' schreeuwde. Anja met 130 kilo… rond, dik, kolossaal, zwaar… Toen viel haar de verpakking van de champagnetruffels op, die nog op het bureau stond.
Onzin, zei ze tegen zichzelf, je hebt jezelf al helemaal volgepropt, dat zou alleen maar slecht zijn als je er nog meer instopt. Ze kon beter weer over Anja dromen, over haar kleine buikje, over haar zwembandjes die over haar broeksband hingen. Zuchtend draaide Susanne zich weer om en zwaaide na een korte krachtsinspanning haar benen uit bed. Ze nam een kleine zwaai om op te kunnen staan. Sinds de 120 kilo gepasseerd was had ze dit nodig om omhoog te komen. 3 zware schreden en ze was bij het bureau. Ze nam de truffels mee en ook een rolletje snoep en ze zwengelde zich weer in bed. Genietend nam ze de ene truffel na de andere, hoewel haar maag aanspande. Daarna at ze het rolletje snoep op. Vol en met een overvloedig gevulde maag sliep ze eindelijk in.
Anja ontwaakte de volgende morgen met een slecht geweten en een ongekende honger, die ze na de vreetpartij van gisteren niet verwacht had. De straalblauwe hemel beloofde dat het de eerste warme zomerdag zou worden en ze haalde een lichte zomerjurk uit de kast; die ze vorig jaar erg graag gedragen had. Nog voordat ze het kledingstuk over haar dijen had getrokken, was het haar duidelijk dat er nauwelijks nog een kans bestond om het goed verder te krijgen. Met moeite kreeg ze de stof over haar achterste en het veel geweld wist ze het over haar buik heen te trekken.
De jurk had haar vorig jaar zo lekker ruim gezeten, maar ze kon met geen mogelijkheid de ritssluiting achter dichtkrijgen. Ze hield haar adem in en trok en trok, maar er viel geen beweging in de rits te krijgen. Haar borsten priemden door het stof heen en een nog grotere vetrol dan eerst stak over haar buik naar voren en tekende zich in de stof af. De stof was enorm strak gespannen en bij haar tweede poging om de rits te sluiten scheurde de jurk in twee helften uiteen rond haar mollige heupen. Anja trok haar spijkerbroek maar aan. Deze kreeg met iets minder moeite dicht en een lang shirt camoufleerde de spekrandjes aan de heupen. Daarna liep ze naar de keuken.
'Goedemorgen,' groette Sabine die als enige nog in huis was. Susanne had een ochtenduitzending en Barbara was eveneens onderweg. 'Susanne heeft iets voor het ontbijt klaargezet.' Ze wees naar de berg broodjes, croissants en pistoletjes. Anja liep het water in de mond. 'Maar als ik je iets zeggen mag, zo als vriendinnen onder elkaar, je moet een beetje op je gewicht gaan letten. Sinds je hier woont ben je behoorlijk aangekomen.' Anja schrok een beetje. Ze haatte het als men zich op haar gewicht aansprak, hoewel ze zojuist gemerkt had dat Sabine gelijk had. 'Sorry,' zei Sabine, die merkte dat ze Anja op het zere been trapte. Ze legde haar arm over de schouders van de jongste. 'Ik vertel het je alleen omdat ik weet hoe moeilijk het is om van het vet af te komen. Ik ben ook niet de dunste.'
'Werkelijk?' vroeg Anja nu.
'Dat spreekt voor zich. Ik heb 30 kilo overgewicht dat is veel te veel. Kijk dan naar mijn buik.' Anja zag de brede vetrollen, die goed verpakt onder een strechsbroek en trui sluimerden.
'Tja, maar Susanne…'
'Ja, die is nog veel dikker, dat weet ik. Suus en Bar geven zich voortdurend aan de verleiding om teveel te eten. En ik eet ook erg graag, moet ik eerlijk zeggen. In de twee jaar dat ik hier woon, ben ik meer dan twintig kilo aangekomen. Als ik zo doorga dan ben ik over drie jaar net zo dik als Suus.'
'Hmm,' bromde Anja met een beetje genoegen in haar stem.
'Het meisje dat voor jou hier woonde, is ook uit alle mogelijke voegen gegroeid. Aan het eind kwam ze wekelijks wel een halve kilo aan. Na 2 jaar was ze zo dik dat ze bij iedere stap hijgde. Anja voelde een tinteling door haar lichaam gaan. Hoe verschrikkelijk was zij wel niet aangekomen de laatste tijd. Tegelijk was ze gefascineerd door dikte. Zou ze ook zo dik worden dat niets haar meer paste? Haar moeder moet een aanval krijgen als ze haar weer ziet.
'Dat is dus 50 kilo in 2 jaar,' rekende ze snel uit.
'Zoiets ja. Daarom zeg ik het je: doe een beetje rustig aan, houd je een beetje in, voordat hetzelfde lot jou treft.'
'Misschien heeft ze gelijk en dan kan ik beter nu niets eten,' overdacht Anja.
'Ik wil ook gaan lijnen,' knikte Sabine. 'Als het lukt tenminste. Jouw broek zit ook strak om je lijf,' merkte ze op.
'Ach, het gaat toch nog,' verdedigde Anja, die duizelig werd van de heerlijke lucht die van de croissants afkwam. Sabine pakte haar tas van de stoel. 'Ik moet naar kantoor,' zei ze. 'Vermaak je, tot later.' Anja bleef alleen in de keuken achter.
Lees het zesde deel: Klein buikje »
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
50 kilo in 2 jaar
Anjas aanvankelijke afkeer die dit besef met zich meebracht, week met de herinnering aan de donkere stem van Susanne, die haar vertelde hoezeer ze copieuze vrouwen mocht. En aan de herinnering hoe ze de enorme vetwinst van Susanne voelde, toen haar medebewoonster haar broek had geopend. 132 kilo woog de dikke Susanne, dubbel zoveel dan dat ze eigenlijk moest wegen. Geen wonder als je je bedacht hoeveel ze dagelijks wel niet naar binnen werkte. Wat zou dat voor een gevoel geven om zoveel vet om heupen te dragen? Anja wreef over haar buik en masseerde haarzelf een beetje. Haar volle maag drukte zwaar en ze ademde ondiep, pufte snel toen ze zich liet wegzakken in haar bed. Steeds steviger kneedde ze haar buik totdat haar vingers langzaam naar beneden afdaalden tussen haar dijen. Ze droomde van Susanne die haar pudding in de mond lepelde.
Ondertussen had Susanne zich steunend in bed laten wegzinken. Ze was het gewend om veel te eten, maar vandaag had ze zichzelf overtroffen, dacht ze. Het had haar ongelooflijk opgewonden om Anja te zien eten en de opwinding maakte Susanne hongerig. Het laatste stuk quiche was teveel geweest, ontdekte ze toen ze hevig blazend haar kleren uittrok. De bewegingen vielen haar zwaar en ze was blij toen ze naakt tussen de dekens kroop.
Ze legde zich op haar zij, om de druk op haar maag wat te verlichten, die de dikke vetschacht van haar pens nu uitoefende en haar vetplooien gleden daarbij over het matras heen. Anja was ongelooflijk gulzig, net zoals Gaby met wie ze het merendeel van haar kilo's aangevreten had. Gaby was onverzadigbaar en aan het einde was ze zo lui en loom dat ze niet één keer meer inkopen ging doen. Ondertussen was ze getrouwd en woonde ze in een andere stad; ze telefoneerde nog met Susanne, maar van samen vreten was zelden sprake. Intussen woog Gaby, zoals ze Susanne verteld had over de 170 kilo en ze bewoog zich steeds minder en werd iedere dag dikker.
Net zoals zijzelf. Susanne wist dat ze alweer aangekomen was. Dat merkte ze aan haar kleding, aan haar spijkerbroek die ze op de groei gekocht had en die haar opnieuw veel te krap zat. Ze legde haar hand op de spekrol die over haar buik liep. Ze schudde haar vet zacht wiegend heen en weer. Onderwijl dacht ze aan Anja. Ze stelde zich voor hoe ze eruit zou zien als de kleine eenzelfde copieus overgewicht zou dragen. Barbara had gelijk: ze had iets rossigs over zich dat de hele tijd 'mest me vet' schreeuwde. Anja met 130 kilo… rond, dik, kolossaal, zwaar… Toen viel haar de verpakking van de champagnetruffels op, die nog op het bureau stond.
Onzin, zei ze tegen zichzelf, je hebt jezelf al helemaal volgepropt, dat zou alleen maar slecht zijn als je er nog meer instopt. Ze kon beter weer over Anja dromen, over haar kleine buikje, over haar zwembandjes die over haar broeksband hingen. Zuchtend draaide Susanne zich weer om en zwaaide na een korte krachtsinspanning haar benen uit bed. Ze nam een kleine zwaai om op te kunnen staan. Sinds de 120 kilo gepasseerd was had ze dit nodig om omhoog te komen. 3 zware schreden en ze was bij het bureau. Ze nam de truffels mee en ook een rolletje snoep en ze zwengelde zich weer in bed. Genietend nam ze de ene truffel na de andere, hoewel haar maag aanspande. Daarna at ze het rolletje snoep op. Vol en met een overvloedig gevulde maag sliep ze eindelijk in.
Anja ontwaakte de volgende morgen met een slecht geweten en een ongekende honger, die ze na de vreetpartij van gisteren niet verwacht had. De straalblauwe hemel beloofde dat het de eerste warme zomerdag zou worden en ze haalde een lichte zomerjurk uit de kast; die ze vorig jaar erg graag gedragen had. Nog voordat ze het kledingstuk over haar dijen had getrokken, was het haar duidelijk dat er nauwelijks nog een kans bestond om het goed verder te krijgen. Met moeite kreeg ze de stof over haar achterste en het veel geweld wist ze het over haar buik heen te trekken.
De jurk had haar vorig jaar zo lekker ruim gezeten, maar ze kon met geen mogelijkheid de ritssluiting achter dichtkrijgen. Ze hield haar adem in en trok en trok, maar er viel geen beweging in de rits te krijgen. Haar borsten priemden door het stof heen en een nog grotere vetrol dan eerst stak over haar buik naar voren en tekende zich in de stof af. De stof was enorm strak gespannen en bij haar tweede poging om de rits te sluiten scheurde de jurk in twee helften uiteen rond haar mollige heupen. Anja trok haar spijkerbroek maar aan. Deze kreeg met iets minder moeite dicht en een lang shirt camoufleerde de spekrandjes aan de heupen. Daarna liep ze naar de keuken.
'Goedemorgen,' groette Sabine die als enige nog in huis was. Susanne had een ochtenduitzending en Barbara was eveneens onderweg. 'Susanne heeft iets voor het ontbijt klaargezet.' Ze wees naar de berg broodjes, croissants en pistoletjes. Anja liep het water in de mond. 'Maar als ik je iets zeggen mag, zo als vriendinnen onder elkaar, je moet een beetje op je gewicht gaan letten. Sinds je hier woont ben je behoorlijk aangekomen.' Anja schrok een beetje. Ze haatte het als men zich op haar gewicht aansprak, hoewel ze zojuist gemerkt had dat Sabine gelijk had. 'Sorry,' zei Sabine, die merkte dat ze Anja op het zere been trapte. Ze legde haar arm over de schouders van de jongste. 'Ik vertel het je alleen omdat ik weet hoe moeilijk het is om van het vet af te komen. Ik ben ook niet de dunste.'
'Werkelijk?' vroeg Anja nu.
'Dat spreekt voor zich. Ik heb 30 kilo overgewicht dat is veel te veel. Kijk dan naar mijn buik.' Anja zag de brede vetrollen, die goed verpakt onder een strechsbroek en trui sluimerden.
'Tja, maar Susanne…'
'Ja, die is nog veel dikker, dat weet ik. Suus en Bar geven zich voortdurend aan de verleiding om teveel te eten. En ik eet ook erg graag, moet ik eerlijk zeggen. In de twee jaar dat ik hier woon, ben ik meer dan twintig kilo aangekomen. Als ik zo doorga dan ben ik over drie jaar net zo dik als Suus.'
'Hmm,' bromde Anja met een beetje genoegen in haar stem.
'Het meisje dat voor jou hier woonde, is ook uit alle mogelijke voegen gegroeid. Aan het eind kwam ze wekelijks wel een halve kilo aan. Na 2 jaar was ze zo dik dat ze bij iedere stap hijgde. Anja voelde een tinteling door haar lichaam gaan. Hoe verschrikkelijk was zij wel niet aangekomen de laatste tijd. Tegelijk was ze gefascineerd door dikte. Zou ze ook zo dik worden dat niets haar meer paste? Haar moeder moet een aanval krijgen als ze haar weer ziet.
'Dat is dus 50 kilo in 2 jaar,' rekende ze snel uit.
'Zoiets ja. Daarom zeg ik het je: doe een beetje rustig aan, houd je een beetje in, voordat hetzelfde lot jou treft.'
'Misschien heeft ze gelijk en dan kan ik beter nu niets eten,' overdacht Anja.
'Ik wil ook gaan lijnen,' knikte Sabine. 'Als het lukt tenminste. Jouw broek zit ook strak om je lijf,' merkte ze op.
'Ach, het gaat toch nog,' verdedigde Anja, die duizelig werd van de heerlijke lucht die van de croissants afkwam. Sabine pakte haar tas van de stoel. 'Ik moet naar kantoor,' zei ze. 'Vermaak je, tot later.' Anja bleef alleen in de keuken achter.
Lees het zesde deel: Klein buikje »
Reacties
Een reactie posten