Op kamers (3) - Luilekkerland
Wat vooraf ging: Anja woont sinds kort op kamers in een meidenhuis. De medebewoners zorgen goed voor zichzelf en de nieuweling. Ze krijgt heel goed te eten, wat haar heimwee wegneemt, maar iets anders oplevert: langzaam maar zeker vervet Anja.
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
'Het werkt,' stelde Barbara 2 maanden na het intrekken van Anja vast, toen ze de mollige eerstejaars de deur zag sluiten omdat ze naar bed ging. Susanne richtte zich met een zware zucht een klein stukje van de sofa omhoog, waarbij haar hangbuik zichtbaar wiegelde. 'Ja, ze wordt dik,' zei ze. 'Redelijk snel ook. Haar buik komt een stukje over haar broek heen en haar achterste wordt ook tamelijk rond. Susanne greep haar spekmassa beet en trok het iets omhoog om bij de broeksknoop te kunnen komen; die ze met een lichte moeite opende. Tot scheurens toe had de stof zich om haar buik gespannen. Nu gleed het drillende vet op haar schoot. Ze kon zich weer goed van de chips voorzien, die op de tafel stonden. 'De kleine heeft ook geen enkele andere mogelijkheid,' zei ze tussen twee handen vol. 'Je biedt ook voortdurend iets aan.'
'En ze neemt het. Heb je gezien wat voor een porties ze ondertussen wegwerkt?'
'Hm, hm,' knikte Susanne al kauwend. 'Haar eetlust groeit, net als haar omvang.'
'Net zoals bij Gaby.' En bij mij, dacht Barbara, die naar de pens van Susanne keek. Die de trui die ze droeg een stukje omhoog schoof.
'Dat klopt,' zei Susanne die het volgende handje chips in haar mond liet glijden. 'Maar ik durf te wedden dat ze snel zal merken hoe dik ze wordt en dan kan ze op andere gedachtes komen… tja, en dan Bar?'
'Afwachten Suus. Een paar dagen lijnen is geen ramp; daarna is de honger minstens zo groot.'
'Goed dat je het zegt. Ik moet nu ook maar eens gaan lijnen,' zei Susanne en ze greep weer in de schaal met chips.
'Kan jij dat, zo vreterig als je bent?' vroeg Barbara. 'Ik bedoel, met een lege maag in bed gaan, zonder dat heerlijke gevoel tot de nok toe gevuld te zijn met de vette caloriebommen, die ik voor je gekookt heb?'
Susanne lachte terwijl haar onderkin met het kauwen meedrilde. 'Het zal wel een verzoeking worden, ja. En ik zeg niet dat het mij plezier zal geven. Maar kijk toch eens naar mijn pens!' Ze onderbrak zichzelf en grijnsde: 'Waarom zeg ik dat eigenlijk. Je doet het al de hele tijd…' Koket trok ze haar trui nog iets meer omhoog zodat de spekring van haar bovenbuik zichtbaar was, die zich sterk en machtig naar voren welfde. Daaronder liet haar zware onderlijf de ritssluiting van haar broek wijd openklappen. Van haar slip was niets te zien, haar spek bedekte al het stof van haar broek en zwabberde over haar broeksband heen. Susanne drukte haar buik nog een stukje naar voren want ze wist dat de aanblik van zoveel overgewicht Barbara gek maakte.
'Hoeveel?' vroeg Barbara hees.
'131 vanmorgen,' zei Susanne. 'Eigenlijk had ik mij voorgenomen: bij 130 stop ik; dan ga ik lijnen.'
'O Suus, alsjeblieft niet. Dat zou mijn hele plan met Anja volledig ruïneren.'
'En om mijn spek doe je het allemaal niet?'
'Zeker, maar voor Anja zou dat ook fataal zijn.'
'Ik neem aan dat als ze de eerste keer weer naar huis gaat; haar mammie zeker enige opmerkingen zal maken.'
'Zoiets is ze snel vergeten als ze bij onze gezelligheid terug is,' meende Barbara. 'O, alsjeblieft Susanne, wacht nog even met dieëten. Je kan daarna nog altijd afvallen. Wacht nog even totdat Anja een beetje meer aangekomen is.'
'Hoe zwaar schat je haar nu eigenlijk?'
'Ze is niet zo groot; bij haar figuur zoals dat nu is, misschien 70 of 75 kilo?'
'Denk ik ook; 75 eerder. Ik wed dat ze 6 of 8 kilo is aangekomen sinds ze hier is.'
'Te weinig voor 2 maanden,' zei Barbara ongeduldig.
'Geef haar toch de tijd Bar. Haar lichaam moet toch eerst wennen aan het aangevreten spek. Toen ik dik begon te worden ging het in het begin ook langzaam. Maar toen mijn vetlaag groter werd, kwam de ene kilo na de andere.'
'Heb je ook zo'n zin in een zak met tortillachips Suus?' Barbara streelde over haar eigen duidelijk zichtbare buik. 'Hmmm, daarop kan ik me nu echt zo…' Ze hadden anderhalf uur geleden ieder al een grote Quiche Lorraine weggewerkt en Barbara was zelfs meer dan vol. Maar ze wilde hoe dan ook verhinderen dat Susanne verder over een dieet na zou denken en daarvoor was ze zelfs bereid om zichzelf een beetje voller te eten. Susanne kauwde verder van de paprikachips; de schaal was bijna leeg.
'Ik weet het niet Bar…'
'Ik eet er in elk geval nog wel een paar.'
In de keuken deed Barbara twee zakken gegraniteerde tortillachips in een schaal en strooide er een dikke laag met gesmolten kaas overheen. Terwijl ze wachtte tot de kaas doorliep, opende ze een beker met Creme Fraiche en mengde de vette creme met salsasaus. Toen ze tenslotte met de grote schaal in de woonkamer kwam, was de vorige schaal met chips door Susanne leeggegeten. 'Ziet er lekker uit,' zei ze. 'Alleen is dat niet een beetje te veel voor jou alleen.'
Barbara ging naast haar zitten op de bank. Ze merkte hoe haar broek in het haar vet sneed. Zoals iedereen in het huis, was ze de laatste weken ook aangekomen en zaten haar kleren steeds krapper. Susanne zag met fonkelende ogen hoe Barbara begon te eten. Ze wist dat Barbara's eetlust op geen enkele wijze te vergelijken viel met haar vreetlust en ze was dan ook erg verbaasd waarom haar vriendin nu zat te eten. Het viel haar erg zwaar om zich niet meteen op de schaal met de heerlijke kaassaus te storten; maar ze wilde zien hoeveel Barbara naar binnen kon krijgen. Pas na een kwartiertje, toen Barbara zichtbaar moeite kreeg met eten omdat haar maag op springen stond, sloeg Susanne toe. Het was ontzettend lekker, de gegraniteerde chips met de dikke laag kaas en de heerlijke vette zure creme erover heen.
Omdat ze zo lang had gewacht leek de smaak dubbel zo lekker te zijn voor Susanne en ze kon de vette hap niet snel genoeg verslinden. Ze was voordat ze begon ook al vol; in tegenstelling tot haar vriendinnen had Susanne twee quiches verorberd en per slot van rekening had ze ook twee zakken chips weggewerkt. Nu doopte ze de warme delen in de saus, kauwde met bolle wangen, likte het vet van haar vingers af en nam het volgende stuk. Pas op het moment toen de schaal leeg was, realiseerde ze zich hoe vol ze wel niet was. Haar maag was tot barstens toe gespannen.
'Wat was dat lekker,' zuchtte ze. Barbara strekte nu haar hand uit en voelde het volle lijf, die nog verder vooruit welfde dan normaal. Susanne leunde zich kreunend naar achteren, terwijl Barbara haar buik begon te masseren.
'Ik houd ervan om te zien hoe je je volpropt,' fluisterde ze lief in haar oor. 'Je bent echt dik geworden.' Susanne steunde tevreden. 'Geen gram mag je afvallen, als het aan mij ligt tenminste.'
'Hmmm,' knorde Susanne. Het deed haar zichtbaar goed zoals haar vet nu zachtjes gekneed werd. 'Ook als ik op een dag 150 kilo weeg?'
'En als dat er 200 worden?' vuurde Barbara terug.
Lees het vierde deel: Volgegeten »
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Luilekkerland
Anja wende zich razendsnel een luilekkerleven aan. 's Morgens vroeg at ze haar buik met broodjes vol. De meeste waren rijkelijk van boter voorzien. Als er nog taart van gisteren over was, dan at ze die op. Na de vele kleine zoetigheden, de woning lag vol met chocolade en ander snabbels, gunde ze zichzelf als ze op de universiteit was tussen de middag in de mensa warm eten. Als ze weer thuis kwam, aan het eind van de middag, dan was er bij de koffie wel één of meer stukken taart. Elke avond was er een feestelijke avondeten, waarbij grote hoeveelheden naar binnen gewerkt werden.'Het werkt,' stelde Barbara 2 maanden na het intrekken van Anja vast, toen ze de mollige eerstejaars de deur zag sluiten omdat ze naar bed ging. Susanne richtte zich met een zware zucht een klein stukje van de sofa omhoog, waarbij haar hangbuik zichtbaar wiegelde. 'Ja, ze wordt dik,' zei ze. 'Redelijk snel ook. Haar buik komt een stukje over haar broek heen en haar achterste wordt ook tamelijk rond. Susanne greep haar spekmassa beet en trok het iets omhoog om bij de broeksknoop te kunnen komen; die ze met een lichte moeite opende. Tot scheurens toe had de stof zich om haar buik gespannen. Nu gleed het drillende vet op haar schoot. Ze kon zich weer goed van de chips voorzien, die op de tafel stonden. 'De kleine heeft ook geen enkele andere mogelijkheid,' zei ze tussen twee handen vol. 'Je biedt ook voortdurend iets aan.'
'En ze neemt het. Heb je gezien wat voor een porties ze ondertussen wegwerkt?'
'Hm, hm,' knikte Susanne al kauwend. 'Haar eetlust groeit, net als haar omvang.'
'Net zoals bij Gaby.' En bij mij, dacht Barbara, die naar de pens van Susanne keek. Die de trui die ze droeg een stukje omhoog schoof.
'Dat klopt,' zei Susanne die het volgende handje chips in haar mond liet glijden. 'Maar ik durf te wedden dat ze snel zal merken hoe dik ze wordt en dan kan ze op andere gedachtes komen… tja, en dan Bar?'
'Afwachten Suus. Een paar dagen lijnen is geen ramp; daarna is de honger minstens zo groot.'
'Goed dat je het zegt. Ik moet nu ook maar eens gaan lijnen,' zei Susanne en ze greep weer in de schaal met chips.
'Kan jij dat, zo vreterig als je bent?' vroeg Barbara. 'Ik bedoel, met een lege maag in bed gaan, zonder dat heerlijke gevoel tot de nok toe gevuld te zijn met de vette caloriebommen, die ik voor je gekookt heb?'
Susanne lachte terwijl haar onderkin met het kauwen meedrilde. 'Het zal wel een verzoeking worden, ja. En ik zeg niet dat het mij plezier zal geven. Maar kijk toch eens naar mijn pens!' Ze onderbrak zichzelf en grijnsde: 'Waarom zeg ik dat eigenlijk. Je doet het al de hele tijd…' Koket trok ze haar trui nog iets meer omhoog zodat de spekring van haar bovenbuik zichtbaar was, die zich sterk en machtig naar voren welfde. Daaronder liet haar zware onderlijf de ritssluiting van haar broek wijd openklappen. Van haar slip was niets te zien, haar spek bedekte al het stof van haar broek en zwabberde over haar broeksband heen. Susanne drukte haar buik nog een stukje naar voren want ze wist dat de aanblik van zoveel overgewicht Barbara gek maakte.
'Hoeveel?' vroeg Barbara hees.
'131 vanmorgen,' zei Susanne. 'Eigenlijk had ik mij voorgenomen: bij 130 stop ik; dan ga ik lijnen.'
'O Suus, alsjeblieft niet. Dat zou mijn hele plan met Anja volledig ruïneren.'
'En om mijn spek doe je het allemaal niet?'
'Zeker, maar voor Anja zou dat ook fataal zijn.'
'Ik neem aan dat als ze de eerste keer weer naar huis gaat; haar mammie zeker enige opmerkingen zal maken.'
'Zoiets is ze snel vergeten als ze bij onze gezelligheid terug is,' meende Barbara. 'O, alsjeblieft Susanne, wacht nog even met dieëten. Je kan daarna nog altijd afvallen. Wacht nog even totdat Anja een beetje meer aangekomen is.'
'Hoe zwaar schat je haar nu eigenlijk?'
'Ze is niet zo groot; bij haar figuur zoals dat nu is, misschien 70 of 75 kilo?'
'Denk ik ook; 75 eerder. Ik wed dat ze 6 of 8 kilo is aangekomen sinds ze hier is.'
'Te weinig voor 2 maanden,' zei Barbara ongeduldig.
'Geef haar toch de tijd Bar. Haar lichaam moet toch eerst wennen aan het aangevreten spek. Toen ik dik begon te worden ging het in het begin ook langzaam. Maar toen mijn vetlaag groter werd, kwam de ene kilo na de andere.'
'Heb je ook zo'n zin in een zak met tortillachips Suus?' Barbara streelde over haar eigen duidelijk zichtbare buik. 'Hmmm, daarop kan ik me nu echt zo…' Ze hadden anderhalf uur geleden ieder al een grote Quiche Lorraine weggewerkt en Barbara was zelfs meer dan vol. Maar ze wilde hoe dan ook verhinderen dat Susanne verder over een dieet na zou denken en daarvoor was ze zelfs bereid om zichzelf een beetje voller te eten. Susanne kauwde verder van de paprikachips; de schaal was bijna leeg.
'Ik weet het niet Bar…'
'Ik eet er in elk geval nog wel een paar.'
In de keuken deed Barbara twee zakken gegraniteerde tortillachips in een schaal en strooide er een dikke laag met gesmolten kaas overheen. Terwijl ze wachtte tot de kaas doorliep, opende ze een beker met Creme Fraiche en mengde de vette creme met salsasaus. Toen ze tenslotte met de grote schaal in de woonkamer kwam, was de vorige schaal met chips door Susanne leeggegeten. 'Ziet er lekker uit,' zei ze. 'Alleen is dat niet een beetje te veel voor jou alleen.'
Barbara ging naast haar zitten op de bank. Ze merkte hoe haar broek in het haar vet sneed. Zoals iedereen in het huis, was ze de laatste weken ook aangekomen en zaten haar kleren steeds krapper. Susanne zag met fonkelende ogen hoe Barbara begon te eten. Ze wist dat Barbara's eetlust op geen enkele wijze te vergelijken viel met haar vreetlust en ze was dan ook erg verbaasd waarom haar vriendin nu zat te eten. Het viel haar erg zwaar om zich niet meteen op de schaal met de heerlijke kaassaus te storten; maar ze wilde zien hoeveel Barbara naar binnen kon krijgen. Pas na een kwartiertje, toen Barbara zichtbaar moeite kreeg met eten omdat haar maag op springen stond, sloeg Susanne toe. Het was ontzettend lekker, de gegraniteerde chips met de dikke laag kaas en de heerlijke vette zure creme erover heen.
Omdat ze zo lang had gewacht leek de smaak dubbel zo lekker te zijn voor Susanne en ze kon de vette hap niet snel genoeg verslinden. Ze was voordat ze begon ook al vol; in tegenstelling tot haar vriendinnen had Susanne twee quiches verorberd en per slot van rekening had ze ook twee zakken chips weggewerkt. Nu doopte ze de warme delen in de saus, kauwde met bolle wangen, likte het vet van haar vingers af en nam het volgende stuk. Pas op het moment toen de schaal leeg was, realiseerde ze zich hoe vol ze wel niet was. Haar maag was tot barstens toe gespannen.
'Wat was dat lekker,' zuchtte ze. Barbara strekte nu haar hand uit en voelde het volle lijf, die nog verder vooruit welfde dan normaal. Susanne leunde zich kreunend naar achteren, terwijl Barbara haar buik begon te masseren.
'Ik houd ervan om te zien hoe je je volpropt,' fluisterde ze lief in haar oor. 'Je bent echt dik geworden.' Susanne steunde tevreden. 'Geen gram mag je afvallen, als het aan mij ligt tenminste.'
'Hmmm,' knorde Susanne. Het deed haar zichtbaar goed zoals haar vet nu zachtjes gekneed werd. 'Ook als ik op een dag 150 kilo weeg?'
'En als dat er 200 worden?' vuurde Barbara terug.
Lees het vierde deel: Volgegeten »
Reacties
Een reactie posten