Op kamers (12) – Nieuwe huisgenoot gezocht
Wat vooraf ging: Anja woont in een studentenhuis waar ze worden vetgemest door het heerlijke eten dat Suzanne klaarmaakt. Hun huisgenote Sabine wil dit niet langer meer en gaat weg. Nu moet een nieuwe huisgenoot worden gezocht.
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Met dit gesprek waren bij Anja de laatste remmingen weggevallen om zich volledig aan haar vreetlust toe te geven. Ze verwerkte ondertussen bergen voedsel en kwam dagelijks aan. De 2 anderen zagen haar amper zonder een chocoladereep in de hand of een zak chips als ze in de kamer zat en aan het leren was. 's Avonds als de 3 zich aan een vet en calorierijk eten hadden gezet, verschenen na de 3 of 4 volle borden met overheerlijk eten, minstens twee grote familiezakken chips.
De uitwerking hiervan op haar lichaam liet vanzelfsprekend niet op zich wachten. 2 grote ronde zwabbelende ballen hingen aan haar achterste, die ondertussen breed over het zitvlak van de keukenstoel uitzwol. Haar benen zaten vol met de cellulitesputjes en waren tot heuse stampers geworden die zwabberend tegen elkaar aanschuurden als ze liep. Ze volgde de veranderingen van haar lichaam met buitengewoon veel interesse en was blij dat ze het met haar huisgenoten kon delen hoe het voelde dat haar dikke buik langzaam aan de zwaartekracht ging toegeven en dat er een diepe gleuf op haar buik verscheen tussen de 2 vetkwabben. Langzaam begonnen de kwabben over elkaar heen te hangen. Het was nauwelijks zichtbaar maar ze voelde het wel.
Susanne liet haar vervolgens zien hoe ver haar buik naar beneden zakte als ze opstond. Ze zaten allebei met omhoog gerolde shirts aan de keukentafel en begonnen tenslotte in zeldzaam lieve bewoordingen over de lust van het dikker worden te praten. Susanne vertelde dat ze het fascinerend vond hoe de weegschaal langzaam naar de 140 ging en dat ze er vaak van droomde nog dikker te worden. Anja besloot, dat het een mooi idee was om dat doel voor ogen te houden, en dat ze sinds enige tijd de daad bij het woord voegde.
'Barbara heeft het gezegd, Susanne heeft het ons verweten, dat ze ons vetmest, weet je nog?' Zij Anja. Susanne knikte. 'Ik heb het gefantaseerd… Ik bedoel dat ik echt vetgemest wil worden.' Het was een genot om het woord uit te spreken. 'Dat ik iedere dag meer moet eten dan de dag ervoor… Zoveel totdat ik barst… en dat ik nog veel dikker daarvan wordt.'
'Daarbij heeft zich bij jouw heel wat vet al aangezet,' zei Susanne. 'Hoeveel weeg je eigenlijk nu?'
'Geen idee,' zei Anja. 'Maar het zal zeker al heel veel zijn.'
'Teveel, jij kleine dikkerd.'
'Je bent zelf een dikkerd,' gaf Anja terug en ze grijnsde. Ze volgde Susanne naar haar kamer en stelde zich op de weegschaal op, waarbij ze licht voorover moest buigen om het getal op de weegschaal te kunnen zien. Ze hield haar adem in. '98!' schreeuwde ze.
'Bijna 100,' zei Susanne overbodig. 'Dat is toch een mooi doel.'
'Wat bedoel je met doel?'
Susanne legde van achteren haar handen op de vooruitstekende buik. 'Je wilt toch een klein mestvarkentje zijn, dat echt goed vetgemest wordt. Laat je toch 2 kilo's vetmesten. Maak een vreetdag en stop je nog een keertje goed vol.'
'Ik kan beter afvallen,' zuchtte Anja.
'Wat een onzin. Ik haal een roomkaastaart bij de bakker en dan eet je zoveel tot je zwabberbuik echt rondgegeten is.' Ze vatte Anja's vet vast en prikte er met een vinger in. Anja snoof. De gedachte was te verleidelijk.
Toen Barbara die avond terugkwam, liet zich een verschrikkelijk beeld zien. Anja en Susanne zaten allebei in de keuken, waarbij ze zich zo ver mogelijk naar achteren strekten, luid ademden en proesten. Tussen hen in stond een klein stukje taart, in het midden van een grote schaal, die verder tot op een paar kruimels na was leeggegeten. Susanne wreef over haar buik en Anja had een bol gevuld lichaam die ze zo ver mogelijk voor zich uit probeerde te strekken. Ze hadden een hele roomkaassaus weggewerkt en Anja voelde zich zo overgeten dat het erop leek dat ze ieder moment uit elkaar zo knallen. 'Ik kan niet meer,' snoof ze. Barbara lachte.
'Ik hoef jullie helemaal niet vet te mesten,' zei ze en ging naast Anja zitten. Ze begon de volle buik van haar te masseren. 'Dat kunnen jullie zelf ook wel.'
Zulke gebeurtenissen versterkten de band die zich tussen de 3 sinds Sabines vertrek had ontwikkeld. Ze waren opener geworden, wat hun vreetlust betreft. Ze genoten ervan om in hun huis geen belemmeringen meer te hebben. Het toonde zich steeds meer in hun krapper zittende kleding. Als Anja uit de universiteit kwam, vloog als eerste haar te krappe broek in de hoek en werd de wijde joggingbroek aangetrokken, waarin haar volumineuze achterste heerlijk kon uitbreiden. Of ze zaten alleen met een slipje en in een shirt voor de televisie en moedigden elkaar aan om de ene na de andere zak chips aan te breken. Geen van hen had zin om de vrijheid op te geven, maar het werd duidelijk dat op de langere termijn iemand voor Sabines kamer gevonden moest worden, want de huur werd simpel te hoog.
Geschikte vrouwen konden ze niet vinden. Een hippe vrouw met een Kate Moss figuur had zich niet eens afgemeld, een ekovrouw die van gezond biobrood hield en twee sportstudentes. Op een avond, als ze weer gezellig in de woonkamer zaten en zich met hun lievelingssnacks volpropten hun reeds volle magen nog voller stopten, bracht Barbara weer het thema ter sprake.
'Misschien heb ik iemand voor de kamer,' zei ze duidelijk. Susanne steunde. 'Niet mekkeren, Susi, het kan nu eenmaal niet anders. Of wil je straks meer dan 200 euro per maand meer betalen? Je geeft het geld zelf ook liever aan taart uit.'
'Toegegeven,' zei Susanne. 'Of aan nieuwe kleren. Die van mij zijn namelijk alweer te klein. Wil je wat kleren van mij, Anja?' Ze draaide zich om naar haar huisgenote, die juist aan het laatste restje uit de Movenpick-ijsbak leegschraapte. Ze trok in een reflex het te krappe shirt naar beneden over haar heupen. Susanne grijnsde. 'Geen kans maak je dikkerd. Je spek ontgroeid ook langzaam maatje 48. Ik heb nog wel een 50 of 52 voor je liggen.'
'Graag,' knikte Anja. 'Ik krijg nauwelijks nog een broek over mijn kont. Ik word gewoon…'
'Te dik,' zeiden Barbara en Susanne automatisch in koor. Anja had de zin de laatste tijd vaak uitgesproken, zonder de echte consequenties daarvan te overzien.
'Als ik aan de drukte denk, die mijn moeder laatst maakte, toen ik in de vakantie thuis was,' bromde Anja, die niet graag aan de weerzinwekkende gezichten terugdacht waarmee haar ouders haar aankeken. De dieetvoorstellen van haar moeder waren zonder pauzes op haar afgevuurd. Ze was met plezier teruggereden naar haar WG en had het verblijf bij haar ouders drastisch ingekort. Ze wist de begrijpelijke reden van een berg tentamens aan te wenden. 'Maar wie is nu dan die nieuweling, Barbara, aan wie denk je?'
'Ik werd gisteren opgebeld door iemand, die niet slecht klonk. Hij is er alleen doordeweeks, dat vond ik al heel aantrekkelijk. Dan hebben we tenminste een paar dagen in het weekend ruim baan. Zijn vader had een hotelketen, dus geld is niet belangrijk. Het heeft slechts een nadeel.' Ze nam een pauze. 'De zij is een hij.'
'O nee,' protesteerde Suzanne. 'Geen type. Dat is alleen maar erger dan we hadden. Dan kunnen we hier niet meer met wippende borsten door het huis lopen, zonder dat we iets om moeten doen.'
'Kom op, Suus, hij is er bijna nooit. Hij studeert aan zo'n hotelvakschool en heeft veel praktica. Hij zal ons sowieso niet storen. Hij betaalt. We kunnen het toch minstens even aankijken.'
'Waarschijnlijk is het zo'n gelikt figuur met een trimfiguur,' mopperde Susanne. 'Maar nodig hem maar uit.'
Lees het dertiende deel: Voedingsbewust koken »
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Nieuwe huisgenoot gezocht
Met dit gesprek waren bij Anja de laatste remmingen weggevallen om zich volledig aan haar vreetlust toe te geven. Ze verwerkte ondertussen bergen voedsel en kwam dagelijks aan. De 2 anderen zagen haar amper zonder een chocoladereep in de hand of een zak chips als ze in de kamer zat en aan het leren was. 's Avonds als de 3 zich aan een vet en calorierijk eten hadden gezet, verschenen na de 3 of 4 volle borden met overheerlijk eten, minstens twee grote familiezakken chips.
De uitwerking hiervan op haar lichaam liet vanzelfsprekend niet op zich wachten. 2 grote ronde zwabbelende ballen hingen aan haar achterste, die ondertussen breed over het zitvlak van de keukenstoel uitzwol. Haar benen zaten vol met de cellulitesputjes en waren tot heuse stampers geworden die zwabberend tegen elkaar aanschuurden als ze liep. Ze volgde de veranderingen van haar lichaam met buitengewoon veel interesse en was blij dat ze het met haar huisgenoten kon delen hoe het voelde dat haar dikke buik langzaam aan de zwaartekracht ging toegeven en dat er een diepe gleuf op haar buik verscheen tussen de 2 vetkwabben. Langzaam begonnen de kwabben over elkaar heen te hangen. Het was nauwelijks zichtbaar maar ze voelde het wel.
Susanne liet haar vervolgens zien hoe ver haar buik naar beneden zakte als ze opstond. Ze zaten allebei met omhoog gerolde shirts aan de keukentafel en begonnen tenslotte in zeldzaam lieve bewoordingen over de lust van het dikker worden te praten. Susanne vertelde dat ze het fascinerend vond hoe de weegschaal langzaam naar de 140 ging en dat ze er vaak van droomde nog dikker te worden. Anja besloot, dat het een mooi idee was om dat doel voor ogen te houden, en dat ze sinds enige tijd de daad bij het woord voegde.
'Barbara heeft het gezegd, Susanne heeft het ons verweten, dat ze ons vetmest, weet je nog?' Zij Anja. Susanne knikte. 'Ik heb het gefantaseerd… Ik bedoel dat ik echt vetgemest wil worden.' Het was een genot om het woord uit te spreken. 'Dat ik iedere dag meer moet eten dan de dag ervoor… Zoveel totdat ik barst… en dat ik nog veel dikker daarvan wordt.'
'Daarbij heeft zich bij jouw heel wat vet al aangezet,' zei Susanne. 'Hoeveel weeg je eigenlijk nu?'
'Geen idee,' zei Anja. 'Maar het zal zeker al heel veel zijn.'
'Teveel, jij kleine dikkerd.'
'Je bent zelf een dikkerd,' gaf Anja terug en ze grijnsde. Ze volgde Susanne naar haar kamer en stelde zich op de weegschaal op, waarbij ze licht voorover moest buigen om het getal op de weegschaal te kunnen zien. Ze hield haar adem in. '98!' schreeuwde ze.
'Bijna 100,' zei Susanne overbodig. 'Dat is toch een mooi doel.'
'Wat bedoel je met doel?'
Susanne legde van achteren haar handen op de vooruitstekende buik. 'Je wilt toch een klein mestvarkentje zijn, dat echt goed vetgemest wordt. Laat je toch 2 kilo's vetmesten. Maak een vreetdag en stop je nog een keertje goed vol.'
'Ik kan beter afvallen,' zuchtte Anja.
'Wat een onzin. Ik haal een roomkaastaart bij de bakker en dan eet je zoveel tot je zwabberbuik echt rondgegeten is.' Ze vatte Anja's vet vast en prikte er met een vinger in. Anja snoof. De gedachte was te verleidelijk.
Toen Barbara die avond terugkwam, liet zich een verschrikkelijk beeld zien. Anja en Susanne zaten allebei in de keuken, waarbij ze zich zo ver mogelijk naar achteren strekten, luid ademden en proesten. Tussen hen in stond een klein stukje taart, in het midden van een grote schaal, die verder tot op een paar kruimels na was leeggegeten. Susanne wreef over haar buik en Anja had een bol gevuld lichaam die ze zo ver mogelijk voor zich uit probeerde te strekken. Ze hadden een hele roomkaassaus weggewerkt en Anja voelde zich zo overgeten dat het erop leek dat ze ieder moment uit elkaar zo knallen. 'Ik kan niet meer,' snoof ze. Barbara lachte.
'Ik hoef jullie helemaal niet vet te mesten,' zei ze en ging naast Anja zitten. Ze begon de volle buik van haar te masseren. 'Dat kunnen jullie zelf ook wel.'
Zulke gebeurtenissen versterkten de band die zich tussen de 3 sinds Sabines vertrek had ontwikkeld. Ze waren opener geworden, wat hun vreetlust betreft. Ze genoten ervan om in hun huis geen belemmeringen meer te hebben. Het toonde zich steeds meer in hun krapper zittende kleding. Als Anja uit de universiteit kwam, vloog als eerste haar te krappe broek in de hoek en werd de wijde joggingbroek aangetrokken, waarin haar volumineuze achterste heerlijk kon uitbreiden. Of ze zaten alleen met een slipje en in een shirt voor de televisie en moedigden elkaar aan om de ene na de andere zak chips aan te breken. Geen van hen had zin om de vrijheid op te geven, maar het werd duidelijk dat op de langere termijn iemand voor Sabines kamer gevonden moest worden, want de huur werd simpel te hoog.
Geschikte vrouwen konden ze niet vinden. Een hippe vrouw met een Kate Moss figuur had zich niet eens afgemeld, een ekovrouw die van gezond biobrood hield en twee sportstudentes. Op een avond, als ze weer gezellig in de woonkamer zaten en zich met hun lievelingssnacks volpropten hun reeds volle magen nog voller stopten, bracht Barbara weer het thema ter sprake.
'Misschien heb ik iemand voor de kamer,' zei ze duidelijk. Susanne steunde. 'Niet mekkeren, Susi, het kan nu eenmaal niet anders. Of wil je straks meer dan 200 euro per maand meer betalen? Je geeft het geld zelf ook liever aan taart uit.'
'Toegegeven,' zei Susanne. 'Of aan nieuwe kleren. Die van mij zijn namelijk alweer te klein. Wil je wat kleren van mij, Anja?' Ze draaide zich om naar haar huisgenote, die juist aan het laatste restje uit de Movenpick-ijsbak leegschraapte. Ze trok in een reflex het te krappe shirt naar beneden over haar heupen. Susanne grijnsde. 'Geen kans maak je dikkerd. Je spek ontgroeid ook langzaam maatje 48. Ik heb nog wel een 50 of 52 voor je liggen.'
'Graag,' knikte Anja. 'Ik krijg nauwelijks nog een broek over mijn kont. Ik word gewoon…'
'Te dik,' zeiden Barbara en Susanne automatisch in koor. Anja had de zin de laatste tijd vaak uitgesproken, zonder de echte consequenties daarvan te overzien.
'Als ik aan de drukte denk, die mijn moeder laatst maakte, toen ik in de vakantie thuis was,' bromde Anja, die niet graag aan de weerzinwekkende gezichten terugdacht waarmee haar ouders haar aankeken. De dieetvoorstellen van haar moeder waren zonder pauzes op haar afgevuurd. Ze was met plezier teruggereden naar haar WG en had het verblijf bij haar ouders drastisch ingekort. Ze wist de begrijpelijke reden van een berg tentamens aan te wenden. 'Maar wie is nu dan die nieuweling, Barbara, aan wie denk je?'
'Ik werd gisteren opgebeld door iemand, die niet slecht klonk. Hij is er alleen doordeweeks, dat vond ik al heel aantrekkelijk. Dan hebben we tenminste een paar dagen in het weekend ruim baan. Zijn vader had een hotelketen, dus geld is niet belangrijk. Het heeft slechts een nadeel.' Ze nam een pauze. 'De zij is een hij.'
'O nee,' protesteerde Suzanne. 'Geen type. Dat is alleen maar erger dan we hadden. Dan kunnen we hier niet meer met wippende borsten door het huis lopen, zonder dat we iets om moeten doen.'
'Kom op, Suus, hij is er bijna nooit. Hij studeert aan zo'n hotelvakschool en heeft veel praktica. Hij zal ons sowieso niet storen. Hij betaalt. We kunnen het toch minstens even aankijken.'
'Waarschijnlijk is het zo'n gelikt figuur met een trimfiguur,' mopperde Susanne. 'Maar nodig hem maar uit.'
Lees het dertiende deel: Voedingsbewust koken »
Reacties
Een reactie posten