Op kamers (11) – Sabine vertrekt
Wat vooraf ging: Anja woont in een studentenhuis waar ze elkaar vetmesten. Haar huisgenote Sabine heeft er genoeg van. Ze kan geen weerstand bieden tegen al dat eten en vertrekt.
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
De volgende morgen wachtte het zeldzame branden in Anjas maag. Ze bespeurde dat gevoel vaker 's morgens als ze zich de vorige avond echt goed volgepropt had. De druk die ze bij het inslapen gevoeld had, was verdwenen en had een grote leegte achtergelaten, een enorm hongergevoel. Ze zag uit naar een paar rozijnbroodjes, wafels of beter nog pannenkoeken, die Barbara de laatste tijd altijd 's morgens bakte.
Traag kwam ze overeind en streek met de hand over haar buik. Bijzonder vlak was ze nooit geweest, maar nu vulde ze zich zelfs bij het liggen, zodat onder haar borsten een heuse heuvel aftekende, die dan vanaf de navel weer lichtjes daalde om dan verderop stijler naar beneden te duiken. Ze hield de dikke spekring van haar onderlijf stevig vast. Ze vermoedde dat dit vetkussentje door de vreetorgie van gisterenavond weer groter was geworden.
Ze moest ermee stoppen zich zo vol te vreten, dacht ze terwijl ze haar buikvet liefkoosde. Maar het was zo lekker, die heerlijke dingen die Barbara kookte, te proberen. Of ze echt zo verschrikkelijk lekker kookte en daarmee Sabine steeds dikker maakte? Waarom zou ze? Bovendien, Barbara zorgde ook niet slecht voor zichzelf. Ze was de laatste tijd eveneens behoorlijk aangekomen. Ze waren allemaal dikker geworden. Barbara, Susanne, Sabine en zijzelf natuurlijk. Natuurlijk had Sabine een beetje gelijk. En wat dan nog. Als het moet, ga wel ik lijnen, dacht Anja trots.
Buiten de deur waren allerlei stemmen te horen, een luide discussie meende Anja te horen. Sabines heldere stem en Susannes donkere antwoorden, herkende ze erin. Tenslotte ging er luid een deur dicht. Nieuwsgierig geworden stond ze licht steunend op. Zoveel had ze nog niet eerder omhoog getrokken. Het viel haar op dat haar bewegingen sowieso wat zwaarder vielen, maar ze realisserde het zich nauwelijks.
Ze trok haar shirt naar beneden, die ze bij het slapen droeg. Het zat strak rond haar geweldige borsten en er tekende zich een duidelijk dikker geworden en gezwollen buik in het shirt af. Haar badjas sloot niet meer goed, het was rond de schouders te krap geworden. Omdat ook Barbara en Susanne weinig remmingen hadden met blote benen door het huis te lopen, stoorde het haar niet toen ze de keuken binnenkwam.
Haar beide medebewoners zaten aan de keukentafel en dronken koffie. Susanne droeg ook alleen een lang shirt en strakke leggings, die haar overgewicht alleen maar duidelijker zichtbaar maakten. Barbara was blijkbaar al naar de bakker geweest. Ze droeg een wijd sweatshirt en een spijkerbroek. Het viel Anja op dat er twee punten in het shirt staken, en ondertussen besefte ze heel goed dat dat betekende dat Barbara de rits had opengemaakt. Ook bij haar werd de kleding te klein.
'Goedemorgen Anja,' zei Susanne en doopte haar stuk cake met slagroom en chocolade in de koffie. 'Heb je al van het nieuwtje gehoord? Sabine gaat weg.'
'Ja, ze heeft het me gisteravond verteld,' bevestigde Anja en ze vlijde zich op een stoel. Haar badjas viel open en haar vooruitstekende buik kwam vrij, waardoor het shirt bij het zitten nog meer rekte.
'Ze heeft al wat gevonden,' zei Barbara. 'En ik ben de schuld van het alles omdat ik jullie vetmest. Denk je dat ook Anja?'
'Onzin,' zei Anja direct, die een zeldzaam gevoel voelde opborrelen bij het horen van het woord vetmesten. Een warmte trok door haar lichaam bij het idee dat Barbara dat werkelijk deed. Ze had onthutst moeten zijn, maar bij haar oefende de gedachte een zeldzame fascinatie op haar uit. Ze pakte een stuk van de lekker cake en beet er een stuk vanaf, terwijl ze onophoudelijk naar Barbara keek.
'Hoewel… eerlijk gezegd heb je het afgelopen weekend ons drieen redelijk… aangemoedigd, of niet?'
'Het heeft jullie gesmaakt, dacht ik. Moet ik jullie dan ook nog aanmoedigen?'
'Een paar keer dacht ik dat er niets meer in kon,' zei Anja bedenkelijk.
'En toen heb ik toch nog wat gegeten nadat je mijn buik had gemasseerd.' Barbara lachte. 'Dat vond je toch lekker.' Nu staarde Anja verlegen naar haar kopje koffie.
'Ja,' zei ze tenslotte en keek weer op. 'En weet je dat ik sindsdien.' Ze stokte. 'Sindsdien word ik helemaal niet meer vol. Ik kan voortdurend eten, tot ik weer zo vol ben als afgelopen weekend. Tot die tijd heb ik geen rust.'
Barbara en Susanne wisselden hun blikken. 'Ik ken deze kik,' zei Susanne tenslotte. 'Bij mij gaat het vaak ook zo.'
'Je hebt je eetlust ontdekt,' zei Barbara. 'Eet gewoon zoveel als je op kunt.'
'Maar ik word zo dik.' Anja zette een pruilmondje op en trok haar badjas nu helemaal open. 'Kijk toch eens.' Ze strekte haar buik naar voren en het shirt schoof omhoog. Kleine witte striemen vormden zich in ringen rond de navel en op de vetrol daaronder. Barbara schatte dat Anja sinds het vreetweekend 4 of 5 kilo moest zijn aangekomen. Minstens.
'Je bent echt aangekomen,' zei ze voorzichtig en teder. Zij en Susanne kwamen wat dichter bij Anja zitten. 'Maar dat is bij ons allemaal. Dat geeft toch niks. Het is maar een paar kilo spek. Ik ben ook een beetje te dik.' Ze schoof haar shirt ook omhoog en Anja zag dat ze gelijk had. De broek ging niet meer dicht, maar sloeg wijd open door de massale buik die eruit puilde. 'Zie je.'
'Hoeveel weeg je?' vroeg Anja, die het niet kon verklaren waarom zich weer zo volpropte als afgelopen weekend, terwijl ze zo tussen Barbara en Susanne inzat at ze verder van de dikmakers op tafel.
'93 kilo,' zei Barbara. 'Ik ben er dikwijls ook bezorgd over.' Ze greep een stuk van de taart die in een schaal op tafel stond. 'Maar ik kook graag en daar kan ik toch niet op bezuinigen?'
'En ik eet graag.' Nu was het Susanne die haar vet liet zien. 'Het is duidelijk dat ik overgewicht heb, maar ik voel me er goed bij.' Ze klapte op haar buik. Het vet sidderde onder de dunne stof van het shirt. 'Weet je wat, Anja? Ik vind het gewoon een heerlijk gevoel geven als je je goed vol propt. Zoals je net zei als je je goed voleet, dan geeft dat een geil gevoel.'
'Dat jij hetzelfde hebt,' zei Anja verrast. Ze begon sneller te ademen bij de gedachte alleen al.
'Laten we simpel het feit vaststellen,' zei Barbara. 'We zijn volgevreten en we zijn vet. En we houden daarvan.'
'Ik heb honger,' zei Anja. Barbara moest hard lachen.
'Dan zal ik ervoor moeten zorgen, dat je vandaag werkelijk goed vol bent. En dan overleggen we later over een nieuwe huurder die voor Sabine in de plaats moet komen.' Ze waren het daar snel over eens. Het mocht geen dunne vrouw worden in elk geval.
Lees het twaalfde deel: Nieuwe huisgenoot gezocht »
Lees eerst het eerste deel: Een goed tehuis »
Sabine vertrekt
De volgende morgen wachtte het zeldzame branden in Anjas maag. Ze bespeurde dat gevoel vaker 's morgens als ze zich de vorige avond echt goed volgepropt had. De druk die ze bij het inslapen gevoeld had, was verdwenen en had een grote leegte achtergelaten, een enorm hongergevoel. Ze zag uit naar een paar rozijnbroodjes, wafels of beter nog pannenkoeken, die Barbara de laatste tijd altijd 's morgens bakte.
Traag kwam ze overeind en streek met de hand over haar buik. Bijzonder vlak was ze nooit geweest, maar nu vulde ze zich zelfs bij het liggen, zodat onder haar borsten een heuse heuvel aftekende, die dan vanaf de navel weer lichtjes daalde om dan verderop stijler naar beneden te duiken. Ze hield de dikke spekring van haar onderlijf stevig vast. Ze vermoedde dat dit vetkussentje door de vreetorgie van gisterenavond weer groter was geworden.
Ze moest ermee stoppen zich zo vol te vreten, dacht ze terwijl ze haar buikvet liefkoosde. Maar het was zo lekker, die heerlijke dingen die Barbara kookte, te proberen. Of ze echt zo verschrikkelijk lekker kookte en daarmee Sabine steeds dikker maakte? Waarom zou ze? Bovendien, Barbara zorgde ook niet slecht voor zichzelf. Ze was de laatste tijd eveneens behoorlijk aangekomen. Ze waren allemaal dikker geworden. Barbara, Susanne, Sabine en zijzelf natuurlijk. Natuurlijk had Sabine een beetje gelijk. En wat dan nog. Als het moet, ga wel ik lijnen, dacht Anja trots.
Buiten de deur waren allerlei stemmen te horen, een luide discussie meende Anja te horen. Sabines heldere stem en Susannes donkere antwoorden, herkende ze erin. Tenslotte ging er luid een deur dicht. Nieuwsgierig geworden stond ze licht steunend op. Zoveel had ze nog niet eerder omhoog getrokken. Het viel haar op dat haar bewegingen sowieso wat zwaarder vielen, maar ze realisserde het zich nauwelijks.
Ze trok haar shirt naar beneden, die ze bij het slapen droeg. Het zat strak rond haar geweldige borsten en er tekende zich een duidelijk dikker geworden en gezwollen buik in het shirt af. Haar badjas sloot niet meer goed, het was rond de schouders te krap geworden. Omdat ook Barbara en Susanne weinig remmingen hadden met blote benen door het huis te lopen, stoorde het haar niet toen ze de keuken binnenkwam.
Haar beide medebewoners zaten aan de keukentafel en dronken koffie. Susanne droeg ook alleen een lang shirt en strakke leggings, die haar overgewicht alleen maar duidelijker zichtbaar maakten. Barbara was blijkbaar al naar de bakker geweest. Ze droeg een wijd sweatshirt en een spijkerbroek. Het viel Anja op dat er twee punten in het shirt staken, en ondertussen besefte ze heel goed dat dat betekende dat Barbara de rits had opengemaakt. Ook bij haar werd de kleding te klein.
'Goedemorgen Anja,' zei Susanne en doopte haar stuk cake met slagroom en chocolade in de koffie. 'Heb je al van het nieuwtje gehoord? Sabine gaat weg.'
'Ja, ze heeft het me gisteravond verteld,' bevestigde Anja en ze vlijde zich op een stoel. Haar badjas viel open en haar vooruitstekende buik kwam vrij, waardoor het shirt bij het zitten nog meer rekte.
'Ze heeft al wat gevonden,' zei Barbara. 'En ik ben de schuld van het alles omdat ik jullie vetmest. Denk je dat ook Anja?'
'Onzin,' zei Anja direct, die een zeldzaam gevoel voelde opborrelen bij het horen van het woord vetmesten. Een warmte trok door haar lichaam bij het idee dat Barbara dat werkelijk deed. Ze had onthutst moeten zijn, maar bij haar oefende de gedachte een zeldzame fascinatie op haar uit. Ze pakte een stuk van de lekker cake en beet er een stuk vanaf, terwijl ze onophoudelijk naar Barbara keek.
'Hoewel… eerlijk gezegd heb je het afgelopen weekend ons drieen redelijk… aangemoedigd, of niet?'
'Het heeft jullie gesmaakt, dacht ik. Moet ik jullie dan ook nog aanmoedigen?'
'Een paar keer dacht ik dat er niets meer in kon,' zei Anja bedenkelijk.
'En toen heb ik toch nog wat gegeten nadat je mijn buik had gemasseerd.' Barbara lachte. 'Dat vond je toch lekker.' Nu staarde Anja verlegen naar haar kopje koffie.
'Ja,' zei ze tenslotte en keek weer op. 'En weet je dat ik sindsdien.' Ze stokte. 'Sindsdien word ik helemaal niet meer vol. Ik kan voortdurend eten, tot ik weer zo vol ben als afgelopen weekend. Tot die tijd heb ik geen rust.'
Barbara en Susanne wisselden hun blikken. 'Ik ken deze kik,' zei Susanne tenslotte. 'Bij mij gaat het vaak ook zo.'
'Je hebt je eetlust ontdekt,' zei Barbara. 'Eet gewoon zoveel als je op kunt.'
'Maar ik word zo dik.' Anja zette een pruilmondje op en trok haar badjas nu helemaal open. 'Kijk toch eens.' Ze strekte haar buik naar voren en het shirt schoof omhoog. Kleine witte striemen vormden zich in ringen rond de navel en op de vetrol daaronder. Barbara schatte dat Anja sinds het vreetweekend 4 of 5 kilo moest zijn aangekomen. Minstens.
'Je bent echt aangekomen,' zei ze voorzichtig en teder. Zij en Susanne kwamen wat dichter bij Anja zitten. 'Maar dat is bij ons allemaal. Dat geeft toch niks. Het is maar een paar kilo spek. Ik ben ook een beetje te dik.' Ze schoof haar shirt ook omhoog en Anja zag dat ze gelijk had. De broek ging niet meer dicht, maar sloeg wijd open door de massale buik die eruit puilde. 'Zie je.'
'Hoeveel weeg je?' vroeg Anja, die het niet kon verklaren waarom zich weer zo volpropte als afgelopen weekend, terwijl ze zo tussen Barbara en Susanne inzat at ze verder van de dikmakers op tafel.
'93 kilo,' zei Barbara. 'Ik ben er dikwijls ook bezorgd over.' Ze greep een stuk van de taart die in een schaal op tafel stond. 'Maar ik kook graag en daar kan ik toch niet op bezuinigen?'
'En ik eet graag.' Nu was het Susanne die haar vet liet zien. 'Het is duidelijk dat ik overgewicht heb, maar ik voel me er goed bij.' Ze klapte op haar buik. Het vet sidderde onder de dunne stof van het shirt. 'Weet je wat, Anja? Ik vind het gewoon een heerlijk gevoel geven als je je goed vol propt. Zoals je net zei als je je goed voleet, dan geeft dat een geil gevoel.'
'Dat jij hetzelfde hebt,' zei Anja verrast. Ze begon sneller te ademen bij de gedachte alleen al.
'Laten we simpel het feit vaststellen,' zei Barbara. 'We zijn volgevreten en we zijn vet. En we houden daarvan.'
'Ik heb honger,' zei Anja. Barbara moest hard lachen.
'Dan zal ik ervoor moeten zorgen, dat je vandaag werkelijk goed vol bent. En dan overleggen we later over een nieuwe huurder die voor Sabine in de plaats moet komen.' Ze waren het daar snel over eens. Het mocht geen dunne vrouw worden in elk geval.
Lees het twaalfde deel: Nieuwe huisgenoot gezocht »
Reacties
Een reactie posten